Ξανθιά, αέρινη, με έναν παράξενο, αυστηρό αέρα, η Έρρικα Μπρόγιερ δεν θύμιζε «Παριζιάνα» αλλά Γερμανίδα. Για τον πολύ κόσμο, βέβαια, δεν είχε ούτε καταγωγή, ούτε ηλικία – ήταν πάντα νέα, ένα όμορφο, δροσερό κορίτσι που τραγουδούσε νόστιμα και χόρευε με σκέρτσο. Ένα «χρυσό όνειρο», που ερχόταν από το σινεμά των 60’s.
Από την Κάλλια Καστάνη
Τα τελευταία -πολλά- χρόνια, η Έρρικα Μπρόγιερ, έβλεπε συχνά το ίδιο όνειρο: πως βρίσκεται πάνω σε μια σκηνή. Της έλειπε το θέατρο. Το σινεμά ή η τηλεόραση όχι και τόσο. Το γυαλί μεγέθυνε τις ανασφάλειές της. «Εμένα, δεν μου άρεσα ποτέ. Ενώ όταν ντυνόμουν καλά -στη ζωή- με εύρισκα νόστιμη, όταν με έβλεπα στο πανί, σε κινηματογραφική εμφάνιση ή στην τηλεόραση δεν μου άρεσα. Δεν ξέρω γιατί…», είχε εξομολογηθεί στην τελευταία, τηλεοπτική της συνέντευξη στην Ελένη Μενεγάκη.
Με τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς έβλεπε όταν κοίταζε στον καθρέφτη της: μια γυναίκα ή δύο; Για χρόνια πολλά, δεν ήταν μόνη της – πάντα ήταν η Έρρικα και η Μαργαρίτα, η Μαργαρίτα και η Έρρικα. Τα «Μπρογιεράκια». Ο κόσμος δεν τις ξεχώριζε, τις θεωρούσε δίδυμες. Η σύγκριση γινόταν αυτόματα. Η Έρρικα -γεννημένη στις 17 Νοεμβρίου του 1942- ήταν η μεγαλύτερη. «Η πιο κοντή και η πιο τσαχπίνα», όπως έλεγε, γελώντας στις συνεντεύξεις της. «Η Μαργαρίτα ήταν πιο όμορφη, είχε ωραίο κεφάλι. Γι’ αυτό και την κυνηγούσαν οι μικρότεροι άνδρες, ενώ εμένα οι ηλικιωμένοι, γιατί είχα baby face και με χάζευαν». Δυο κούκλες, όμορφες σαν ψεύτικες, λεπτές, ξανθιές, με μπλε ηλεκτρικά μάτια – το απείκασμα των εντυπωσιακών γονιδίων της Αυστριακής μητέρας τους. Στις αφίσες ή στα προγράμματα των κέντρων διαφημίζονταν ως «Ελληνοβιεννέζες φανταιζίστ».
Σκηνή από την ταινία ” Τέντυ Μπόυ αγάπη μου” .
«Εγώ και η Μαργαρίτα γεννηθήκαμε στην Αυστρία, μέναμε σε μια μικρή πόλη, το Στάιερ, αλλά όταν ήμουν επτά ετών κι η αδερφή μου τεσσεράμισι φύγαμε για τη Γενεύη κι από εκεί, με αεροπλάνο, για Ελλάδα. Ο πατέρας μας Αριστοτέλης Μαστραπάς (σ.σ. Τέλης Ανθίδης, ήταν το καλλιτεχνικό του) ήταν ηθοποιός και μας έπαιρνε μαζί του τα καλοκαίρια σε διάφορες περιοδείες, σε θιάσους που θύμιζαν τα μπουλούκια. Πηγαίναμε εσώκλειστες σε καθολικό σχολείο, στα Λουτρά της Τήνου, όπου δίδασκαν καλόγριες. (..). Ο μπαμπάς ήταν καλόβολος. Τη μαμά μας την έλεγαν Φρειδερίκη και τη φωνάζαμε Φρίτσι. Όλοι λένε ότι της μοιάζω», είχε δηλώσει στην εφημερίδα «Espresso».
Με τον Κώστα Καρρά.
Τα κορίτσια σχεδίαζαν να γίνουν αεροσυνοδοί – μια σίγουρη δουλειά. Τις κέρδισε το πάλκο. Πρωτοβγήκαν στη σκηνή, σε ένα αμερικάνικο κλαμπ στη Γλυφάδα. Τότε, η Έρρικα ήταν μόλις 17 χρονών. Μετά, για δυο χρόνια, έκαναν φωνητικά, στον Γιάννη Βογιατζή, στα κοσμικά «Αστέρια». Σιγά-σιγά τις άφηναν να λένε και κάνα τραγουδάκι.
Αδελφές Μπρόγιερ! Μαργαρίτα και Έρρικα.
«Όταν δουλεύαμε στα «Αστέρια» η Κάλλας και ο Ωνάσης κάθονταν δίπλα μας, αλλά εμάς… σκοτούρα μας! Δεν καταλαβαίναμε, γιατί ήμασταν πιτσιρίκες και τότε θέλαμε να πάμε για μπάνιο με τ’ αγόρια. Πού να ξέραμε ότι κάποια στιγμή θα μας ρωτούσαν και θα λέγαμε ότι γνωρίσαμε την Κάλλας, τον Ωνάση, τον Νουρέγιεφ, τον Κένεντι, την Τζάκι, τους μεγάλους ποιητές μας Γιάννη Ρίτσο και Νίκο Γκάτσο;».
Στα «Αστέρια» τις εντόπισε ο Μίμης Τραϊφόρος και τις πήρε στο θέατρο «Βέμπο», όπου ήταν ένα instant hit! Τα «Μπρογιεράκια» τραγουδούσαν, χόρευαν, θάμπωναν το κοινό τους, με τη δροσιά, το νάζι τους, τα πρωτότυπα πανομοιότυπα ρούχα τους – εντυπωσιακά κοστούμια, που κοπιάριζαν από τις φωτογραφίες στα τζουκ μποξ της εποχής.
Με την Ελένη Μενεγάκη στην τελευταία της συνέντευξη, πριν από δύο μήνες.
«Υπήρχαν δύο αδελφές, οι Κέσλερ. Τότε είχαμε κάτι τζουκ μποξ που, όταν έριχνες κέρμα για κάποιο τραγούδι, σου έδειχνε και τι φορούσαν οι καλλιτέχνες, κάτι σαν βιντεοκλίπ της εποχής. Βάζαμε τις Κέσλερ κι ό,τι φορούσαν το φτιάχναμε κι εμείς. Την πρώτη φορά είπαμε κι ένα τραγούδι τους και… πέτυχε η μαγιά. Τα κοστούμια μας τα ράβαμε σε μοδίστρες, γιατί δεν είχαμε χρήματα. Όταν, όμως, «πιαστήκαμε», πήγαμε σε πολλούς σχεδιαστές και μας έραψαν ρούχα. Μεταξύ αυτών ήταν ο Φιλήμων, ο Γιάννης Τσεκλένης, ο Γιάννης Βούρος…».
Τα νούμερά τους στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανιζόταν το δίδυμο άφησαν εποχή – κάποια, ευτυχώς, τα διέσωσε το ελληνικό σινεμά, στις 21 ταινίες όπου εμφανίστηκαν. (Το «Όταν λείπει η γάτα» -το φιλμ με το οποίο ντεμπουτάρισαν στο σινεμά- «Ο Θόδωρος και το δίκανο», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Τρία κορίτσια από την Αμέρικα», «Ο ανήφορος», «Τέντυ μπόι, αγάπη μου κ.ά»). Όταν πια μετά από χρόνια δουλειάς -σκληρής δουλειάς, με γυρίσματα, θέατρο, live εμφανίσεις στα κέντρα κάθε βράδυ- η Μαργαρίτα, αποφάσισε να σταματήσει, η Έρρικα έμεινε και συνέχισε. Άλλωστε -όπως έλεγε και η ίδια- «είχα πάντα μεγάλη μανία με τη δουλειά μου, ήμουν εργασιομανής. Όσοι έμπλεξαν μαζί μου κακοπέρασαν. “Με την Μπρόγιερ θα συνεργαστείς;”, έλεγαν, “Ωχ κάηκες. Θα σε τρελάνει στις πρόβες”…».
Η Έρρικα Μπρόγιερ σε μια από τις σπάνιες φωτογραφήσεις της, στο περιοδικό “You! Weekly” .
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΟΙ ΓΑΜΟΙ, ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΤΗΣ
Μετά τα ‘70΄s, η Έρρικα δούλεψε στο σινεμά (λίγο), στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση. Ένα εντυπωσιακό, σχεδόν, info του βιογραφικού της, είναι πως πρωταγωνίστησε στο πρώτο σίριαλ που προβλήθηκε ποτέ, τον Απρίλη του ’70, στην κρατική ΥΕΝΕΔ: «Το σπίτι με τον φοίνικα».
Με τον Κώστα Βουτσά.
Τότε, ήταν ήδη παντρεμένη με τον Κώστα Βουτσά. Θυμόταν πως είχαν πρωτογνωριστεί σε ένα σινεμά στην Πατησίων στην πρεμιέρα της ταινίας της «Τα 201 καναρίνια». Στο διάλειμμα, εκείνος, γύρισε και της είπε: «Δεσποινίς, ήσασταν καταπληκτική – περίεργο, δεν σας είδα στην απονομή των Όσκαρ!». Η Έρρικα γέλασε. Η εξυπνάδα και η σπιρτάδα του την κέρδισαν. Έμειναν δυο χρόνια μαζί ως ζευγάρι και έξι ως σύζυγοι. Χώρισαν φιλικά, και κατάφεραν να μεγαλώσουν όμορφα τη μοναδική τους κόρη, τη Σάντρα, με φροντίδα, ηρεμία, παρουσία, αγάπη. Έμειναν τρυφεροί φίλοι για μια ζωή – τόσο που αργότερα, εκείνη, δεν θυμόταν καν τους λόγους του διαζυγίου τους.
«Μόνο τα καλά θυμάμαι από τον Κώστα, τίποτα κακό. Δεν μου είχε κάνει τίποτα κακό, απλά ήμασταν νέοι, ο καθένας έτρεχε στη δουλειά του, δεν συναντιόμασταν. Έφευγα το βράδυ να πάω στο θέατρο, μετά στα κέντρα, που εκεί παίρναμε καλά χρήματα, και ο Κώστας έφευγε πολύ πρωί, είχε γύρισμα, μετά στο θέατρο… Έτσι άρχισε σιγά-σιγά η απόσταση. Ήμασταν νέοι, με πολλούς πειρασμούς και πολλές επιτυχίες και κάπου… χάλασε, αλλά όχι με καβγάδες, ποτέ. Η κόρη μας έλεγε: “Μαμά, ποτέ δεν σας άκουσα να φωνάζετε”…».
Με τον Χρόνη Εξαρχάκο
Αργότερα, εκείνη ξαναπαντρεύτηκε, με τον Γιάννη Μαρινάκη, έναν υψηλόβαθμο δημόσιο υπάλληλο. Ο γάμος τους κράτησε 7 χρόνια και δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστός. «Τον γνώρισα στα 50 μου. Ήμουν ακόμα πολύ όμορφη. Είχα και μια σχολή χορού και γυμναζόμουν κάθε μέρα. Δεν μπορέσαμε να μείνουμε πολλά χρόνια μαζί. Πέθανε. Αλλά αν μου έλεγαν ποιον από τους δύο θα διάλεγα τώρα, θα διάλεγα τον Κώστα πάλι. Όχι για να τον παντρευτώ – μόνο σαν σχέση. Μάλλον ο Κώστας ήταν ο έρωτας της ζωής μου».
Εδώ και χρόνια, δεν δούλευε πια. «Αποσύρθηκα νωρίς από το θέατρο για να μη με απορρίψουν και μου πουν “Τι το ήθελε τώρα και βγήκε;”. Πιο καλά που έφυγα όταν ήμουν στο peak της καριέρας μου». Φέτος, ωστόσο, μετά από 20 χρόνια απουσίας, πείστηκε και επέστρεψε στο σανίδι, στη θεατρική μεταφορά της «Παριζιάνας» που ανέβηκε στο Broadway. Έκανε ένα νόστιμο guest στο έργο όπου, πριν από 50 χρόνια, ήταν πρωταγωνίστρια – μάλιστα τον Νοέμβριο, γιόρτασε και τα 77ά γενέθλιά της επί σκηνής. Αλλά στις 8 Δεκεμβρίου 2019, σταμάτησε αιφνιδιαστικά τις εμφανίσεις της – οι εξετάσεις της δεν ήταν καλές. Από εκεί και πέρα η επιδείνωση, ήταν ταχύτατη. Την Κυριακή 5 Ιανουαρίου του 2020 -μετά από σύντομη, άνιση μάχη με τον καρκίνο- η Έρρικα Μπρόγιερ επέστρεψε για πάντα στα όνειρα…
Παρέα με την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, στα παρασκήνια της παράστασης “Παριζιάνα”.
