Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΟ ΜΑΓΙΚΩΝ «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΩΝ» ΜΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ
Ο ερμηνευτής με την μελωδική φωνή, που τόσο αγάπησε και την Κύπρο, με τα 58 χρόνια αδιάλειπτης καριέρας, τις (πραγματικά) διεθνείς συνεργασίες και τους 39 προσωπικούς δίσκους, έζησε (ως αντιστάρ αν και σταρ) μέχρι τον θάνατό του, την προηγούμενη Κυριακή, όπως πραγματικά ήθελε.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Όταν ρωτήθηκε ο Δάκης πρόπερσι, για τα «Ελεύθερα», στα 76 του, και έχοντας ήδη μιλήσει δημόσια με γενναιότητα -αλλά και με φυσικότητα- για τον καρκίνο απ’ τον οποίο είχε ήδη διαγνωστεί για την υστεροφημία του και πώς θα ‘θελε να τον θυμούνται, εκείνος ξαφνιάστηκε -σα να μιλούσαν για κάποιον άλλον, για κάποιον «σταρ»- κι αναρωτήθηκε γελώντας: «Μα, θα με θυμούνται;». Αυτό ήταν ίδιον της ιδιοσυγκρασίας του: Η ταπεινότητα, η ευγένεια, η σεμνότητα· ήταν ένας άνθρωπος που δεν έκανε απρέπειες, που δεν φωνασκούσε για το ταλέντο του -γιατί ήξερε πως είχε ταλέντο-, που δεν προκάλεσε ποτέ τον έπαινο και τον θαυμασμό, που είχε μια εκκωφαντική αυτοπεποίθηση μέσα στην χαμηλών τόνων ιδιοσυγκρασία του. Διεθνής από την αρχή της 58 χρόνων αδιάλειπτής του καριέρας, αφού ο πρώτος κιόλας δίσκος του Βρασίδα Χαραλαμπίδη -όπως ήταν το πλήρες ονοματεπώνυμό του-, είχε κυκλοφορήσει το 1964, στα 21 του τότε χρόνια, στα αγγλικά, με τίτλο «Deep in the heart of Athens», ενώ ακολούθησαν δίσκοι του που γνώρισαν αμέσως μεγάλη επιτυχία στα γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά – ο ίδιος, λόγω του ότι μεγάλωσε στην πολυπολιτισμική Αλεξάνδρεια, μιλούσε έξι γλώσσες, κάτι που του έδινε την δυνατότητα να «ταξιδεύει» τη βελούδινή του φωνή και εκτός Ελλάδος, με πολύ μεγάλη ευκολία.
Από την αρχή συνειδητοποιημένος στο ποια ήθελε να είναι η σχέση του με τη μουσική, αν και για πολλά χρόνια ένα από τα πρώτα ονόματα της pop μουσικής (και «αντίπαλον δέος» του Πασχάλη) – εκεί όπου τον κατέτασσαν: «Να σκεφτείτε ότι ήμουν στα πρώτα μου βήματα και δεν με ενδιέφερε να φτάσω άλλους φτασμένους συναδέλφους μου. Δεν είχα καμία επαφή με τον περίγυρο, ήθελα μόνο να λέω ωραία τραγούδια. Τίποτα, μα τίποτα άλλο», έχει πει για την περίοδο που γινόταν εξώφυλλο σε όλα τα νεανικά περιοδικά της εποχής, ενώ όταν ρωτήθηκε απ’ τα «Ελεύθερα», τον Ιούλιο του 2020, αν του άρεσε η φωνή του, είχε αναφέρει με ειλικρίνεια: «Ποτέ δεν μ’ άρεσε η φωνή μου. Ξέρω ότι τραγουδάω καλά, ξέρω ότι είμαι σωστός, αλλά δεν μ’ αρέσει η φωνή μου. Θα ήθελα να είχα μια άλλη φωνή. Όπως και τον εαυτό μου, δεν μ’ άρεσε ποτέ έτσι όπως τον έβλεπα στην τηλεόραση. Τραγούδια μου στο σπίτι μου δεν ακούω. Μόνο αν τα βάλει το ραδιόφωνο καμιά φορά».
Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 πολλοί ήταν εκείνοι που ερωτεύονταν με τη φωνή του Δάκη (παρόλο που ο ίδιος, στη συνέντευξη που είχε δώσει το 2014 στο Down Town έλεγε: «Νομίζω ότι δεν ερωτεύτηκα ποτέ πραγματικά! Ήταν περισσότερο ενθουσιασμός και σεξουαλική έλξη, παρά έρωτας!»), με τα τραγούδια των Πλέσσα, Σπανού, Χατζή, Κατσαρού, Χατζηνάσιου που τόσο μοναδικά ερμήνευσε σε στίχους, κυρίως, των Πυθαγόρα, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μάνου Ελευθερίου, Δημήτρη Ιατρόπουλου, Σώτιας Τσώτου κ.α. («Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο», «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά», «Παλιέ μου φίλε», «Εγώ που τίποτα δεν έχω», ή τα πιο εξωστρεφή «Μια σου λέξη», «Φιλοσόφησε», «Αντίο Μαίρη», «Τι θες και τι δεν θες», «Μια λέξη περιμένω» κ.λπ.), αλλά και αργότερα, στα τραγούδια-σλόγκαν που η εποχή «απαιτούσε» («Τσάι με λεμόνι», Θωρακισμένη Μερσεντές», «Αλαλούμ»), αν και ο ίδιος δεν αισθάνθηκε ποτέ πως «υπέκυπτε» σε κάτι, στο εύκολο σουξέ, πως απαρνιόταν την μελωδικότητά του – μάλλον το διασκέδαζε και το χαιρόταν. Δεν είχε, άλλωστε, κανένα απωθημένο και κανέναν κόμπλεξ στη μουσική, έχοντας συνεργαστεί στο παρελθόν με τους Rolling Stones, Charles Aznavour, Dalida, Milva, Joe Dassin, Sacha Distel και Ντέμη Ρούσσο -με τον οποίο ήταν και ξαδέλφια-, έχοντας κυκλοφορήσει 39 δίσκους (πολλοί από αυτούς χρυσοί) και αποσπώντας διακρίσεις και βραβεία σε διεθνή Φεστιβάλ όπου εκπροσωπούσε την Ελλάδα. Γιατί ο Δάκης ήταν σταρ, κι ας μην φερόταν ποτέ ως τέτοιος.
Ο Δάκης, έφυγε από τη ζωή τρεις μέρες πριν μπει η εποχή του, το καλοκαίρι (έχει γεννηθεί, άλλωστε, κι ο ίδιος μήνα Αύγουστο) ταυτισμένος μ’ αυτό και το φως του όσο ίσως κανείς άλλος ερμηνευτής με τα τραγούδια του που το ύμνησαν: «Τόσα καλοκαίρια», «Αυτό το καλοκαίρι», «Εκείνο το καλοκαίρι», «Το μαγεμένο καλοκαίρι» – λίγο πριν ξεκινήσουν οι μεγάλες ζέστες, έτσι που να θυμίζουν την πόλη της καρδιάς του, την Αλεξάνδρεια (άλλωστε, γι’ αυτό, όπως έλεγε ο ίδιος, διάλεξε την Κύπρο για να ζήσει αρκετά χρόνια, και να δημιουργήσει τόσες δυνατές φιλίες, επειδή του θύμισε την πόλη όπου γεννήθηκε). Από την εποχή των ανέμελων -αθώων- πάρτυς στα οποία πρωταγωνιστούσε με τη φωνή του, αυτός ο ευγενής τραγουδιστής, επέλεξε, στο τέλος, στα δύσκολα, μια στέρεη και αξιοπρεπή στάση ζωής: «Όταν με ενημέρωσαν πως έχω καρκίνο μου είχαν δώσει έξι μήνες ζωής. Δεν είμαι γενναίος. Είμαι δειλός. Ορισμένες φορές όμως, ξαφνικά, υπάρχει μια δύναμη που δεν περιμένεις!», ανέφερε πρόσφατα.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να αναρωτιέσαι διαχρονικέ, γλυκέ μας, Δάκη αν θα σε θυμούνται – τόσο που αγαπήθηκες και με τέτοια τραγούδια που ‘χεις πει, πώς να μην σε θυμούνται για πάντα;
Πηγή: Περιοδικό Down Town
