Ο πάλαι ποτέ «γοητευτικότερος ζεν πρεμιέ της γενιάς του», που από… «εραστής δυτικών προαστίων» βρέθηκε ευρωβουλευτής στις Βρυξέλλες, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη βαριά κατηγορία του βιασμού και της κακοποίησης. Στο μεσοδιάστημα, μεσολάβησαν πολλά.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΥΛΙΔΟΥ
ΦΩΤΟ: Αρχείο «Φ» (Δημήτρης Βαττής)
Ντάλα καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας του 2012, στη Λευκωσία. Ο Αλέξης Γεωργούλης έχει αφήσει για λίγο το L.A. που, κυνηγώντας το όνειρο της διεθνούς καριέρας, είναι τα τελευταία χρόνια η βάση του και στρατοπεδεύει για δύο μήνες στην πρωτεύουσα της Κύπρου. Ο λόγος, καθαρά επαγγελματικός. Η θεατρική παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια», του Στρίντμπεργκ, με συμπρωταγωνίστριες του την Κρίστη Παπαδοπούλου και τη Νέδη Δημητρίου. Υποδύεται τον Τζον, έναν τύπο με εμφάνιση Μάρλον Μπράντο στο «Λεωφορείο ο Πόθος», που παίζει διπλά παιχνίδια με τις γυναίκες. Κάνει ένα σύντομο διάλειμμα από τις πρόβες, πίνει μερικές γουλιές ανθρακούχο νερό και μιλώντας με τη δημοσιογράφο Νταϊάνα Αζά, στο πλαίσιο μιας συνέντευξης για το περιοδικό ICON του Φιλελεύθερου, της διευκρινίζει: «Αυτό που έχει στο μυαλό του ο Στρίντμπεργκ, τους παράλληλους βίους, δεν είναι κάτι που θα έκανα εγώ. Έκανα από μικρός παρέα με γυναίκες, γι’ αυτό και έχω μάθει να τις σέβομαι».
Έχουν ήδη περάσει δέκα χρόνια από τότε που ο πιο «γοητευτικός ζεν πρεμιέ της γενιάς του», συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου», φορώντας ένα ελαφρώς ιδρωμένο γκρίζο t-shirt που προκάλεσε υστερία στο φιλοθεάμον κοινό. Κι όμως δείχνει να τσαντίζεται, όταν η δημοσιογράφος τον ρωτά αν ήταν ένα κεφάλαιο που έκλεισε η εποχή που περπατούσε και τα κοριτσάκια λιποθυμούσαν. «Γιατί λες ότι έκλεισε; Τόσο πολύ μεγάλωσα πια; Με κάνεις και αισθάνομαι παππούς! Τώρα είμαι 37 και στο “Είσαι το Ταίρι μου” ήμουν 27. Τόσα χρόνια πέρασαν; Ούτε πόρτες κλείνω, ούτε μαύρες πέτρες ρίχνω πίσω μου. Θέλω να έχω μια συνοχή στη ζωή μου και να θυμάμαι την ιστορία ως πραγματικότητα και όχι ως κεφάλαιο που κλείνει και δεν ξανανοίγει».
Εφτά χρόνια πριν από εκείνο το λευκωσιάτικο ζεστό μεσημέρι, κάπου στο 2005, σε μια άλλη συνέντευξη του, αυτή τη φορά στον Θανάση Φωτίου για το περιοδικό «Must» των Ειδικών Εκδόσεων που έγινε μια νύχτα, στο μπαλκόνι ενός σπιτιού στα Πετράλωνα, με τα κοριτσόπουλα να συνωστίζονται από κάτω και να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του, ο Αλέξης, παρόλο που απολάμβανε όλο αυτό που συνέβαινε, εμφανιζόταν απόλυτα συνειδητοποιημένος. Και δήλωνε ότι δεν είχε ψωνιστεί. «Αν και κάποια στιγμή οι σειρήνες ήταν πολύ δελεαστικές, νομίζω ότι το αντιλήφθηκα νωρίς και δεν παρασύρθηκα». Όλο αυτό, έλεγε, έχει σε κάποιο βαθμό να κάνει και μ’ ένα παιχνίδι που τα media αρέσκονται να παίζουν, να αναφωνούν κατά διαστήματα: «Κορίτσια, ο νέος Μπάρκουλης!». «Οπόταν, γιατί να σηκώσω ψηλά τον αμανέ; Ίσως να έψαχναν ένα πρότυπο, έχοντας ένα πατρόν στο χέρι. Και βρέθηκα εγώ να φέρνω περισσότερο σ’ αυτό το πρότυπο. Αύριο μπορεί να εμφανιστεί ένα πιο πιστό αντίγραφο προς το πατρόν… Συνεπώς, η κορυφή είναι κάτι που μπορεί να έρθει κάποια στιγμή, να σου δώσει την αίσθησή της και αμέσως μετά, είτε αυτή θα πάει παραπάνω, είτε εσύ θα πας παρακάτω…».
103 ΚΙΛΑ!
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ο Αλέξης Γεωργούλης δεν περπατούσε πάντοτε στο δρόμο και να τσιρίζουν οι γυναίκες στο πέρασμά του. Μέχρι λίγα χρόνια πριν από τη μεγάλη επιτυχία, δούλευε μπάρμαν, είχε μακριά μαλλιά, μούσι, και ήταν αρκετά πιο… εύσωμος. «Με τα delivery, τις πίτσες και τις μπύρες είχα φτάσει τα 103 κιλά! Μιλάμε για μια… πληθωρική περίοδο στη ζωή μου», είχε εξομολογηθεί. Ούτε με τις γυναίκες είχε την ίδια επιτυχία που είχε αργότερα. Ούτε και τον απασχολούσε. Αντί των πολλών επιτυχιών, προτιμούσε τις πολλές προσπάθειες προς αυτή που τον ενδιέφερε περισσότερο. Επιπλέον, μέχρι τα 22 του χρόνια, δεν υπήρχε καν η σκέψη να ασχοληθεί με την ηθοποιία. Για πολιτικός μηχανικός πήγαινε. Αυτό τουλάχιστον ήθελαν, στη Λάρισα όπου γεννήθηκε, οι γονείς του. Μέχρι τη στιγμή που μια φίλη του που συμμετείχε σ’ ένα θεατρικό εργαστήρι Κυπριών Φοιτητών, και έδινε εξετάσεις για τη Δραματική Σχολή, του ζήτησε να της «κρατήσει» τα λόγια, ώστε να κάνει πρόβα. «Αυτό ήταν! Μαγεύτηκα! Κόλλησα! Την καταβρήκα!», είχε πει στον Θανάση Φωτίου. Και έκανε αλλαγή πορείας. Μπαίνει στη Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και αργότερα παρακολουθεί μαθήματα στο Θέατρο Αλλαγών. Και κάποια Χριστούγεννα που ανεβαίνει στη Λάρισα, λέει μεταξύ σοβαρού κι αστείου στη μάνα του ότι, δεν θα γίνει πολιτικός μηχανικός. «Σε περιμένουν κάποια οικόπεδα που πρέπει να χτίσεις, για σένα τα κρατάμε», του λέει εκείνη, κοιτάζοντάς τον περίεργα. Και η απάντηση η δική του: «Μάνα, δώσ’ τα αντιπαροχή».
ΥΣΤΕΡΙΑ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ
Απ’ τις πρώτες -αξιοσημείωτες- δουλειές του, ήταν η ταινία «Αύριο θα είναι Αργά», της Λάγιας Γιούργου και η «Φούσκα» του Νίκου Περράκη. Το ευρύ κοινό, όμως, τον μαθαίνει μ’ εκείνο το ελαφρώς ιδρωμένο γκρίζο t-shirt, στην παρθενική εμφάνισή του στο «Είσαι το Ταίρι μου» και ευθύς αμέσως τον χρίζει ως το νέο next best think. Ο Αλέξης δεν είναι ούτε ο clean-cut Παπακαλιάτης, ούτε ο εστέτ Μαρκουλάκης, ούτε ο φινετσάτος Λούλης, ούτε ο μάγκας ο πολύ βαρύς Γκλέτσος. Είναι απλός, είναι αυθόρμητος, δεν είναι ή τουλάχιστον δεν δείχνει καθόλου ωραιοπαθής. Και το κοινό τον λατρεύει. Πέρα, όμως, από το ιδρωμένο t-shirt, οι κριτικές που λαμβάνει για τη θεατρική του παρουσία, είναι διθυραμβικές. Και μάλιστα από αυστηρούς κριτικούς. «Ευοίωνη θεατρική παρουσία», τον χαρακτηρίζει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ενώ ο Μηνάς Χρηστίδης «νέο και ταχύτατο δρομέα προς την επιτυχία, παίζοντας έναν απαιτητικό ρόλο με ευρηματικότητα, κέφι και σιγουριά».
Στα χρόνια που ακολουθούν, τους επιβεβαιώνει. Θεατρικά, τουλάχιστον. Μετά τις τηλεοπτικές δόξες «Είσαι το Ταίρι μου» και «Εραστής Δυτικών Προαστίων», μια – δυο αξιόλογες δουλειές («Όνειρο ήταν», της Μιρέλλας Παπαοικονόμου και «Οξυγόνο» των Ρέππα-Παπαθανασίου ), μετά κάμψη, μετά αστοχίες, μετά μια αναλαμπή, μετά πάλι κάμψη… Στην ερώτηση «Ποιο είναι το δικό σου Όνειρο ζωής;», «Δεν το θυμάμαι όταν ξυπνάω», απαντούσε. «Προτιμώ να ζω και να απολαμβάνω τα πράγματα όταν έρχονται κι όταν δημιουργούνται κι όχι να τα δημιουργώ για να τα ζήσω».
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ
To 2019 ο Αλέξης Γεωργούλης κάνει την έκπληξη. Στρέφεται προς την πολιτική. Τρόπον τινά. Θέτει υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και εκλέγεται. Συγκεντρώνει 120.330 σταυρούς, ξεπερνώντας πέντε πρώην υπουργούς, έναν βουλευτή, μία ευρωβουλευτή και τη Ραλλία Χρηστίδου και κερδίζει μια από τις συνολικά έξι ευρωβουλευτές, που στέλνει το κόμμα στις Βρυξέλλες. Στο πρώτο βίντεο που ανεβάζει από το Βέλγιο, μοιάζει πιο πολύ με μαθητή που χαζολογεί σε πενταήμερη. Και αργότερα με… ξεναγό. Αργότερα, παρασκηνιακά, ένας – δυο συνάδελφοι του, με καλές προθέσεις, διαμηνύουν σε δημοσιογράφους πως το προσπαθεί, μελετά, κάνει ό,τι μπορεί… «Υπάρχουν κάποιες υποψίες ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Γεωργούλης έχει πάρει τον ρόλο του ελαφρά. Κάτι βίντεο που ανεβάζει στα social media, κάτι φευγάτες ερωτήσεις που κάνει, κάτι selfies…- γενικώς, αναδίδει μια ατμόσφαιρα χαριτωμένης κενότητας», γράφει ένα χρόνο μετά ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στη Lifo, όταν γίνεται γνωστό πως, όντας ευρωβουλευτής, θα συμμετέχει και στην κριτική επιτροπή του «Your Face Sounds Familiar»…
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΒΙΑΣΜΟ
Είτε, όμως, δεχθούμε τη θέση των συναδέλφων του («Προσπαθεί, κάνει ό,τι μπορεί, μελετά…»), είτε αυτή του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου («Υπάρχουν πολλοί αστείοι άνθρωποι στο ευρωκοινοβούλιο, κάθε κόμματος, που ξύνονται, αμειβόμενοι με τεράστια ποσά και σταυλίζοντας στις Βρυξέλλες ομάδες οικείων τους, οι οποίοι δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη προσόντα για μια τέτοια θέση», η καταγγελία για βιασμό και κακοποίηση έσκασε σαν βόμβα, αφήνοντας τους πάντες με το στόμα ανοικτό. Όχι ότι είμαστε μέσα στο βρακί τους και μέσα στο μυαλό τους, για να ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει με τον καθένα, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε η Ναταλία Γερμανού, αλλά όσο να ‘ναι… κεραυνός εν αιθρία. Την προηγούμενη Δευτέρα, 17 Απριλίου, λοιπόν, ζητήθηκε η άρση της ασυλίας του από τις βελγικές Αρχές και ευθύς αμέσως το κόμμα του τον έθεσε εκτός. Η υπόθεση -εάν η Ευρωβουλή εγκρίνει το αίτημα της βελγικής εισαγγελίας- θα πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης. Ένα νέο κεφάλαιο, σκοτεινό, πολύ σκοτεινό αυτή τη φορά, άρχισε να γράφεται στο βιογραφικό τού πάλαι ποτέ λαμπερού σταρ…
«ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΩΡΙΜΑΣΕΣ;», τον είχε ρωτήσει η Νταϊάνα Αζά εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιούλη του 2012, στη Λευκωσία. «Ξέρεις τι πιστεύω; Αυτός που νιώθει πως ωρίμασε “πλανάται πλάνην οικτράν”. Αυτός που είναι ώριμος είναι αυτός που θεωρητικά “ξέρει”. Και η γνώση είναι πέραν από τις εμπειρίες. Όσο κι αν συλλέξεις εμπειρίες, υπάρχουν περισσότερες εμπειρίες που θα μπορούσες να έχεις ζήσει, πολλά περισσότερα πράγματα να ανακαλύψεις. Άρα θα είσαι πάντα ανώριμος. Και το πιο ώριμο πράγμα που έχεις να κάνεις στη ζωή σου είναι να το παραδεχτείς».
«ΑΛΛΑΞΕΣ, ΟΜΩΣ». «Συνεχώς αλλάζω. Και εσύ αλλάζεις αλλά δεν ξέρω αν το παραδέχεσαι. Τα πάντα αλλάζουν, “τα πάντα ρει” όπως έλεγε ο Ηράκλειτος».
Το μόνο σίγουρο. «Τα πάντα ρει».
Περιοδικό Down Town
