Πιο συμφιλιωμένη με τα θέλω της από ποτέ, η Χριστίνα Παυλίδου, που προσπαθεί να βλέπει «πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων», μίλησε στο περιοδικό Down Town και την Τάνια Νεοκλέους μεταξύ άλλων για τη ζωή της που είδε να αλλάζει μέσα στις δεκαετίες, ενώ αποκάλυψε ότι έζησε την σκληρότητα και υποτίμηση από σκηνοθέτες.
Διαβάστε επίσης: Χριστίνα Παυλίδου: «Υπήρξα πολύ σκληρή με τον εαυτό μου, ήρθε η ώρα να χαλαρώσω λίγο»
Απόσπασμα από τη συνέντευξη:
Είναι η σκηνοθεσία ένα κοινό απωθημένο που έχουν όλοι οι ηθοποιοί, που έχουν ήδη διαγράψει μια μεγάλη πορεία στον χώρο του θεάτρου;
Δεν θα το έλεγα απωθημένο και δεν θα μπορούσα σίγουρα να μιλήσω για όλους τους ηθοποιούς. Στη δική μου περίπτωση, ανακάλυψα ότι είναι κάτι που μου αρέσει και που μάλλον τα ψιλοκαταφέρνω, μέσα από την ενασχόλησή μου για χρόνια με τις παραστάσεις των ερασιτεχνικών ομάδων μου, αλλά και μέσα από τον ρόλο της δασκάλας τα τελευταία δέκα χρόνια. Πιστεύω, επίσης, ότι ο σκηνοθέτης καλό θα ήταν να ξεκινήσει πρώτα ως ηθοποιός, γιατί έτσι γνωρίζει από πρώτο χέρι και εμπειρικά τη σκηνική οικονομία, την επώδυνη διαδικασία που περνά ο ηθοποιός μέσα στο ταξίδι του ρόλου και γενικά τη ψυχολογία του ηθοποιού που πολλές φορές είναι σαν μικρό παιδί, που θέλει ενθάρρυνση και επιβράβευση. Έχω ζήσει σκληρότητα και υποτίμηση από σκηνοθέτες, που δεν πέρασαν από τη διαδικασία της υποκριτικής πρώτα, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί τον κανόνα.
Μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή, είναι διαφορετικό αυτό που σου προσφέρει σήμερα το θέατρο;
Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης, δημιουργικότητας, χαράς. Όταν δεν παίζω για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν βρίσκομαι για πολύ καιρό πάνω στη σκηνή, νιώθω μουδιασμένη, σαν να μου στερούν το να πάω σπίτι μου, στο οικείο μου περιβάλλον.
Υπήρξαν στιγμές στην καλλιτεχνική σου πορεία που να είπες «άλλη μια παράσταση και τέρμα»;
Για το θέατρο, όχι, ποτέ δεν είπα φτάνει. Για την τηλεόραση ναι, υπήρξαν περίοδοι που ένιωσα ότι κουράστηκα.
