Ο Γιώργος Μπένος έγινε πρωταγωνιστής στο Netflix στα 30 του και μιλάει για την σειρά, τον ρόλο του, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αλλά και τη ζωή του, στο περιοδικό Down Town που κυκλοφόρησε την περασμένη Κυριακή.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
Ένας από τους πρωταγωνιστές του νέου σήριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, «Maestro» -της πρώτης ελληνικής σειράς που μπήκε στην πλατφόρμα του Netflix-, δίνει την πρώτη του μεγάλη προσωπική συνέντευξη σε περιοδικό και συστήνεται στο κοινό που τον έχει αγαπήσει μέσα από τον ήρωά του που τόσο… μαεστρικά -και ταλαντούχα!- υποδύεται.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΕΣΣΙΔΗΣ
Προτού καταλαγιάσει η χαρά για τη συμμετοχή σου στο νέο σήριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ήρθε και η ανακοίνωση πως το «Maestro» εντάχθηκε στην πλατφόρμα του Neftlix. Πώς είναι, λοιπόν, να είσαι -πια- στο Netflix;
Αν σου πω ότι κάθε μέρα, καταβάλλω τεράστια προσπάθεια για να το συνειδητοποιήσω, τι θα μου πεις; Νομίζω ότι τώρα που ολοκληρώθηκε η προβολή της σειράς στο Mega, και ξεκινάει το ταξίδι της στον κόσμο, αρχίζουμε πλέον να καταλαβαίνουμε την επιτυχία της. Κυρίως, μέσα από τα μηνύματα που δεχόμαστε από τον κόσμο – πόσο σημαντική είναι η ιστορία και πόσους αγγίζει….
Πέρα από τα προφανή -έρωτας, ενδοοικογενειακή βία, σχέση μεταξύ δύο ανδρών-, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης προσθέτει κι άλλα θέματα που αφορούν στη σύγχρονη κοινωνία: Αυτοάνοσα, ηρεμιστικά χάπια, τον έρωτα μεταξύ ηλικιωμένων, social media και ξέπλυμα χρημάτων. Ποιο νομίζεις εσύ πως είναι το δυνατό σημείο του «Maestro»;
Ακριβώς εκεί είναι που εκτίμησα το μεγάλο ταλέντο του Χριστόφορου! Πάντα τον εκτιμούσα και τον θαύμαζα, αλλά με το «Maestro» συνειδητοποίησα πόσο «μαεστρικά» κατάφερε μέσα σε εννέα επεισόδια να συνδυάσει δέκα διαφορετικά μοντέλα ανθρώπων και να μιλήσει με τόσο όμορφο τρόπο και σεβασμό, για θέματα και ιστορίες που μας απασχολούν. Και, ασφαλώς, δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι της ομοφυλοφιλίας, αλλά και στο κομμάτι της ενδοοικογενειακής βίας, όπως και όσα άλλα αναφέρεις. Δεν μπορώ να σου πω πόσα μηνύματα έχω λάβει από την ημέρα που προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο. Χθες το βράδυ, ένα αγόρι μού έστειλε μήνυμα και αυτά που μου έγραψε με τάραξαν. Μου έλεγε ευθέως πως -ως παιδί- ήταν θύμα βίας από τον ίδιο του τον πατέρα, τον σάπιζε στο ξύλο, τον κλείδωνε στο μπάνιο, του έκλεινε το φως για να φοβάται… Γνώρισα το παιδί αυτό μέσω τρίτων και έτσι μπόρεσε και μου ανοίχτηκε και μου τα έγραψε όλα αυτά. Ευτυχώς, τώρα, αυτός ο νεαρός φαίνεται να τα έχει αφήσει πίσω όλα, και θέλει μόνο φως στη ζωή του. Συνεπώς, η επιτυχία της σειράς έχει να κάνει κυρίως με το πώς οι ιστορίες που αφηγείται εμπνέουν και αγγίζουν όσους την παρακολουθούν.
Θυμάσαι την πρώτη σου επαφή με τον Χριστόφορο;
Ναι, με είχαν καλέσει σε casting η Σοφία Δημοπούλου και ο Φραγκίσκος Ξυδιανός στο Ready2Cast, λέγοντάς μου «Θα σου στείλω κάποιες σκηνές στο e-mail σου να τις προετοιμάσεις. Πρόκειται για μια δουλειά-έκπληξη!» Πηγαίνοντας εκεί, συνάντησα πρώτη φορά τον Χριστόφορο, τον οποίο δεν είχα δει ποτέ πριν! Παρά τη μεγάλη επιτυχία που έχει γνωρίσει, και όλο αυτό που φέρει, ο Χριστόφορος παραμένει τόσο απλός, με πολύ χιούμορ και αμέσως με έκανε να αισθανθώ άνετα. Σε αυτή την πρώτη οντισιόν ήρθε και ο Ορέστης, μας έδωσαν να διαβάσουμε τις σκηνές, και πήγαμε άλλες δύο φορές, όπου δοκιμαστήκαμε στη διαδικασία της τριβής. Μετά έγινε μια παύση, για περίπου ένα μήνα και με ξανακάλεσαν στην τέταρτη οντισιόν, όπου είπα στον εαυτό μου: «Μπες και δώσε ό,τι καλύτερο μπορείς, διεκδίκησε αυτό που θέλεις!» Βγαίνοντας, θυμάμαι τον Χριστόφορο να μας λέει «Σας έχω κουράσει αρκετά, αλλά γίνεται για καλό, θα σας απαντήσω σύντομα!», και λίγες στιγμές αργότερα «Όχι, δεν θα περιμένουμε άλλο, εσείς οι δύο θα είστε! Τέλος!». Ουρλιάξαμε από χαρά, αγκαλιαστήκαμε με τον Ορέστη και φωνάζαμε!
Δεδομένου ότι ο Ορέστης δεν είναι απλά ένας συμπρωταγωνιστής σου αλλά ένας παρτενέρ σε μια δουλειά που σας έχει ήδη σημαδέψει, έχει γίνει άνθρωπος της ζωής σου;
Ναι. Από το σήριαλ «Ήλιος» κιόλας, είχαμε μια πολύ καλή επαφή – είναι ένα παιδί που το αγαπώ πάρα πολύ, τον εκτιμώ. Έχει μια τρέλα και μια εξωστρέφεια που αγαπώ. Από την άλλη, η δική μου τρέλα είναι εσωτερική, οπότε έχω ανάγκη τη δική του τρέλα.
Ο Σπύρος, ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στη σειρά, είναι ένα αγόρι που ζει σε μια μικρή κοινωνία, μεγαλώνει σε ένα παραβατικό περιβάλλον και ζει έναν έρωτα με ένα άλλο αγόρι. Σου ήταν δύσκολο να τον προσεγγίσεις;
Όχι. Όταν έπιασα στα χεριά μου αυτό το κείμενο και είδα την πορεία του ρόλου, είδα πως η δυσκολία δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική του ταυτότητα αλλά κυρίως με τα άσχημα που αντιμετωπίζει στο σπίτι του. Προέρχεται από ένα περιβάλλον βίαιο, όπου ο πατέρας του δεν τον έχει αγκαλιάσει ποτέ, και μιας και η ζωή είναι γεμάτη «κανόνες», πώς να αποδεχθεί ένα παιδί κάθε πτυχή του εαυτού του; Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τον ρόλο. Ξεκινώντας με τη διαπίστωση πως αυτός ο άνθρωπος δέχεται βία. Στην πορεία των γυρισμάτων δενόμουν πολύ με τον ήρωά μου, ακόμα και τις φορές που έκανε πίσω, που πλήγωνε τον άνθρωπό του, έλεγα πως «Δεν είναι ακόμα έτοιμος!». Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι την ίδια στιγμή – θα έρθει η ώρα που ο καθένας θα είναι έτοιμος. Δεν τον λυπόμουν καθόλου, ούτε και έπαιξα τον Σπύρο, όπως τον έβλεπα εγώ.
Κατάγεσαι και εσύ από μια περιοχή της Ελλάδας με πολύ λίγους κατοίκους. Ένιωθες περιοριστικά;
Οι γονείς μου κατάγονται από δύο χωριά της Εύβοιας, το ένα με 29 κατοίκους και το άλλο με περίπου 300. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βασιλικό Χαλκίδας. Στις 20 Ιανουαρίου κλείνω τα 30! Μεγάλωσα σε μια πολύ όμορφη οικογένεια, είμαστε τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Το Βασιλικό είναι μια κωμόπολη με τη γειτονιά της, την αλάνα της, οπότε τα παιδικά μου χρόνια είχαν πολύ παιχνίδι στη γειτονιά. Δεν κλείστηκα ποτέ σε ένα διαμέρισα. Από την άλλη, στην επαρχία, πολλά πράγματα δεν μπορείς να είσαι, καθώς η κλειστή κοινωνία βάζει πολλούς κανόνες. Δεν μπορείς να αντιληφθείς εύκολα τις παθογένειές της. Όσο μεγαλώνεις και ενηλικιώνεσαι, θέλεις να αφουγκραστείς τον κόσμο, μπαίνεις στο internet, αρχίζεις να ανακαλύπτεις και θέλεις να ταξιδέψεις…
Ποιο ήταν το δικό σου ταξίδι ενηλικίωσης;
Δεν μεγάλωσα σε καλλιτεχνική οικογένεια, συνεπώς δεν υπήρχε το ερέθισμα, για να γίνω ηθοποιός. Οι γονείς μου ήταν στο μεροκάματο – η μητέρα μου εργαζόταν ως καθαρίστρια σε εργοστάσιο και ο πατέρας μου ως οδηγός σε τσιμεντάδικο. Μεγαλώσαμε σε οικογένεια που μας έδινε ό,τι περισσότερο μπορούσε. Δεν ζούσα, επίσης, σε μια μεγάλη πόλη, ώστε να βλέπω σινεμά και θέατρο. Έβλεπα ταινίες όταν πήγαινα με φίλους ή με τους γονείς μου στον κινηματογράφο της περιοχής μας ή παρακολουθούσα μια παράσταση το καλοκαίρι όταν έρχονταν θίασοι σε περιοδεία. Α, και μην φανταστείς πως έπαιρνα μέρος σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο. Περνούσα δύσκολα, όταν με έβαζαν να πω ένα ποίημα! Μεγαλώνοντας, η εφηβεία μου ήταν δύσκολη, απομονώθηκα, κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν ήταν εύκολη περίοδος.
Λένε πως ένας μεγάλος έρωτας ή μια μεγάλη απώλεια σε ωριμάζει. Σου συνέβη;
Δεν βίωσα μεγάλο έρωτα αλλά απώλεια. Ένας πολύ αγαπημένος μου θείος έφυγε και αυτό λειτούργησε κάπως… Με απομόνωσε ελαφρώς. Επίσης, στο σχολείο, έκανα παρέα με κορίτσια, κάτι που έγινε η αφορμή να με δείχνουν με το δάχτυλο, «Γιατί κάνει παρέα με κορίτσια, μήπως είναι γκέι;». Οπότε, είχα να αντιμετωπίσω και αυτά τα στερεότυπα.
Πώς το αντιμετώπισες; Το συζήτησες με δικούς σου;
Όχι, έκανα το λάθος να μην το μοιραστώ με κανένα. Μα, δεν υπήρχε και κάτι να μοιραστώ. Απλά τύχαινε να μην θέλω να παίξω μπάλα με τα αγόρια – γιατί αυτό πρέπει να σημαίνει κάτι; Γιατί το τι θέλω να κάνω να ορίζει τη ζωή κάθε ανθρώπου; Όλο αυτό μού δημιούργησε ένα πολύ μεγάλο «κλείσιμο» στον εαυτό μου.
Πώς βγήκες από αυτό το «κλείσιμο» σε σένα;
Ξαφνικά! Μπήκα στο Λύκειο, και ξεκίνησα σιγά σιγά να γίνομαι η ψυχή της παρέας, όταν άρχισα να μιμούμαι τους καθηγητές μας. Αυτό με έβαλε σε σκέψη ότι κάτι -καλλιτεχνικό- υπήρχε μέσα μου. Πολλά παιδιά με συμβούλευαν «Γιατί δεν πας να γίνεις ηθοποιός;». Τέλειωσα, λοιπόν, το σχολείο, και υπήρχαν δύο πράγματα με τα οποία ήθελα να ασχοληθώ: Το θέατρο ή να γίνω ζαχαροπλάστης. Από μικρός, άλλωστε, μαγείρευα στο σπίτι, έκανα πειράματα, έφτιαχνα γλυκά. Σε αυτό το δίλημμα, οι γονείς μου μού είπαν να κάνω ό,τι θέλω. Απλά μου χτύπησαν το καμπανάκι, να είμαι καλά σε σχέση με το βιοποριστικό μου κομμάτι. Πλέον, είναι πολύ περήφανοι.
Και πώς από ζαχαροπλάστης, έγινες ηθοποιός;
Τέλειωσα τη ζαχαροπλαστική, και ξεκίνησα να δουλεύω – πρώτα στην Πελοπόννησο και έπειτα σε ένα ζαχαροπλαστείο στην Εύβοια. Ωστόσο, κάτι με «έτρωγε» και έτσι μπήκα στη θεατρική ομάδα του Θεάτρου Χαλκίδας. Δεν ήξερα τι είναι θέατρο, τι ρόλος, και τι θεατρικό έργο, αλλά ήθελα να δοκιμάσω. Έπαιξα σε δύο θεατρικές παραστάσεις, και στην προετοιμασία της τρίτης, ήρθε η σκηνοθέτρια της παράστασης, η Μαρία Βαρδάκα, ο θεατρικός μου «άγγελος», και μου είπε: «Έχεις καταλάβει ότι πρέπει να γίνει ηθοποιός; Έχεις κάτι τεράστιο που πρέπει να το μάθει ο κόσμος!». Η κυρία Βαρδάκα με προετοίμασε για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Πήγα στην Α’ φάση των εξετάσεων με τον Τομ από τον «Γυάλινο Κόσμο» και τον Αίμωνα από την «Αντιγόνη» – δύο κλασικούς μονολόγους. Πέρασα την Α’ φάση και έπαθα σοκ. Νομίζω πως πέρασα, γιατί είχα πάει με άγνοια, δεν πήγα με άγχος. Πέρασα και στη Β’ φάση και από εκεί άνοιξε ένας νέος κόσμος για μένα, μια νέα ζωή!
Έχεις άγχος πια για το επόμενό σου βήμα, μετά το «Maestro»;
Είναι τόσα μεγάλα τα όνειρα που μου συμβαίνουν, τα οποία ήρθαν μόνα τους, που εμπιστεύομαι τη ζωή και την τύχη. Αφήνω τη ζωή να με εκπλήσσει, μου αρέσει να ζω το εδώ και τώρα. Είναι όμορφο! Θέλω να το αφουγκραστώ, να καταλάβω την ομορφιά, την περηφάνια, και να πω και ένα «μπράβο» στον εαυτό μου. Εδώ είμαστε για όλα αυτά που θα έρθουν. Παραμένω αισιόδοξος.
Πώς διασκεδάζει ένα παιδί της ηλικίας σου;
Είμαι πάρα πολύ της παρέας – το να μαζευομαι με την παρέα μου και να παίζουμε επιτραπέζια μέχρι το πρωί, είναι από τις αγαπημένες μου διασκεδάσεις. Επίσης, απολαμβάνω να γυμνάζομαι. Έχω περάσει από διάφορα στάδια, από γυμναστήριο, από τρέξιμο στον δρόμο κατά τη διάρκειά της καραντίνας, μετά κολυμβητήριο, μέχρι που ανακάλυψα το crossfit. Έχω ξεκινήσει στο «Streetwise Krav Maga» του Αλέξανδρου Χρυσοβέργη, κάτι για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος! Επίσης, διαβάζω αρκετά, βλέπω σινεμά και παρακολουθώ όσες περισσότερες παραστάσεις μπορώ. Όλα αυτά, μέχρι τώρα, καθώς σε λίγες μέρες γίνεται η πρεμιέρα της παράστασης «Ανεμοδαρμένα Ύψη», όπου παίζω. Το έργο της Έμιλυ Μπροντέ ανεβαίνει σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Υπάρχει χρόνος για έρωτα, Γιώργο;
Εννοείται. Είμαι άνθρωπος της συντροφικότητας, μου αρέσει ο έρωτας. Δεν μου έχει συμβεί πολλές φορές, αλλά όσες φορές συνέβη, το έζησα πολύ όμορφα και πολύ έντονα.
Σου στέλνουν ερωτικά μηνύματα στο Instagram;
Αρκετά. Και κορίτσια και αγόρια.
Έχεις βγει με θαυμάστρια;
Όχι μωρέ. Είναι δύσκολο. Θέλει ειδική διαχείριση. Δεν το έχω κάνει ακόμα. Μπορεί στο μέλλον.
Θυμάσαι το πιο περίεργο μήνυμα που σου έχουν στείλει;
Γενικά, απαντώ ευγενικά – «Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια», κ.ά. Μια φορά, ένα αγόρι μου είχε στείλει «Κάποια μέρα, εγώ και εσύ, θα είμαστε μαζί, σου το ορκίζομαι!». Ήταν τόσο άγριο αυτό, όσο και γλυκό, μαζί. Μην με ρωτήσεις! Εκεί, δεν απάντησα!
