Ο κορυφαίος ερμηνευτής φωτογραφίζεται, πρώτη φορά για περιοδικό, μαζί με την 24χρονη μεγαλύτερή του κόρη και μιλάνε για όλα όσα τους ενώνουν στη ζωή.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Αυτό που ξεχωρίζει τον Γιάννη, τον ερμηνευτή (και δημιουργό πια) που γνωρίσαμε δισκογραφικά πρώτη φορά το 1998, κάνοντας, από την αρχή, μεγάλη επιτυχία με τα τραγούδια του και απολαμβάνοντας αναγνωρισιμότητα (διαχρονικό ακόμη, τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά, το «Ένας θεός», από τότε), είναι πως ποτέ, αυτά τα 25 χρόνια, δεν απασχόλησε το κοινό για πράγματα πέρα από την δουλειά του και τις εμφανίσεις του – είχε μια «κανονικότητα» σπάνια, μοναδική, δεν μπήκε ποτέ στον «πειρασμό» να «φτηνύνει» το πάθος του για την μουσική με δημοσιοσχετίστικα τερτίπια, κάτι που παραδέχονται όλοι· είτε ακούνε, είτε όχι, το είδος της μουσικής που ερμηνεύει. Είχε επιλέξει «σοφά» -από το ξεκίνημά του- τον «δύσκολο», αλλά αυτόν που έκανε όλους να τον σέβονται ως σήμερα, «δρόμο»: Τον αξιοπρεπή.
Ήταν αναπόφευκτο, νομίζεις, Γιάννη, να ασχοληθούν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά σου με την μουσική;
Όταν τα παιδιά ζουν σε μία μουσική οικογένεια και έχουν τη μουσική συνεχώς μέσα στο σπίτι, αυτή μπαίνει ενδόμυχα μέσα τους· ζουν μέσα σ’ αυτήν. Από εκεί κι έπειτα, αν ένα παιδί έχει το ταλέντο να εστιάσει στην παρατήρηση και να «χαρτογραφήσει» αυτό που ακούει, οδηγείται μοιραία σ’ αυτό το δρόμο. Γιατί το ταλέντο ξεκινά από την παρατήρηση καταρχήν, κι έπειτα από την μίμηση. Εγώ, για παράδειγμα, με θυμάμαι παιδάκι να μιμούμαι τον τρόπο που τραγουδούσε ο πατέρας μου, μετά κάποιον επαγγελματία τραγουδιστή, κι όλο αυτό συνεχίστηκε και έγινε καθημερινότητά μου.
Όταν είδες πως τα παιδιά σου μάλλον θα ακολουθούσαν πια -και εκείνα- το «δρόμο» της μουσικής, προσπάθησες καθόλου να τα αποτρέψεις απ’ αυτό;
Ούτε προσπάθησα να τα αποτρέψω, ούτε όμως και να τα ενθαρρύνω. Θεωρώ πως τα παιδιά πρέπει να έχουν μια αυτόνομη σκέψη στο τι θα ακολουθήσουν και τι τα εμπνέει.
Κατερίνα, πότε είπες -συνειδητοποιημένα- στον μπαμπά σου ότι θέλεις να ασχοληθείς με την μουσική;
Ακόμη δεν του το είπα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την μουσική! Το κάνω παράλληλα με τις σπουδές μου όλο αυτό και σιγά σιγά μπαίνω πιο σοβαρά σ’ αυτό το κομμάτι. Δεν μπορώ να γνωρίζω από τώρα κατά πόσο αυτό θα έχει συνέχεια για μένα. Αυτό που ξέρω είναι πως, επειδή η μουσική είναι από αυτά που με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη, θα την έχω στην καθημερινότητά μου για πάντα, ακόμη κι αν δεν συνεχιστεί επαγγελματικά. Η μουσική, το τραγούδι, είμαι εγώ – δεν μπορώ να με φανταστώ έξω από την μουσική.
Τι σπουδάζεις;
Σε ένα μήνα τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στην Βιομηχανική Φαρμακολογία.
Με τι είδους μουσική μεγάλωσες;
Μέχρι τα 16 μου χρόνια άκουγα μόνο ξένη μουσική και από ελληνική μόνο τα τραγούδια του μπαμπά – κι αυτά, επειδή ακουγόντουσαν συνεχώς μέσα στο σπίτι. Απ’ τους ξένους, αγαπημένος μου ήταν -και εξακολουθεί να είναι- ο Michael Jackson. Τελευταία, έχω μπει πια λίγο περισσότερο μέσα στην ελληνική μουσική και «ψάχνομαι» λίγο παραπάνω εκεί.
Μικρή, ήσουνα το «κορίτσι του μπαμπά»;
Μου λένε πως μικρή δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω! (γελάει).
Γιάννης: Το καροτσάκι λίγο ακουμπούσα, και έβαζε τα κλάματα.
Κατερίνα: Όλα αυτά άλλαξαν βέβαια πολύ, στην πορεία των χρόνων!
Σου φαινόταν παράξενο που, όσο ήσουν μικρή, όλοι πλησίαζαν τον μπαμπά σου για να του μιλήσουν;
Επειδή ο μπαμπάς μου απευθυνόταν με τα τραγούδια του σε μεγαλύτερες ηλικίες και εμένα ο «κύκλος» μου ήταν το σχολείο μου και οι συμμαθητές μου, δεν το ζούσα έντονα όλο αυτό – τα παιδιά στην τάξη μου, δεν τον ήξεραν. Μόνο όταν βγαίναμε κάπου έξω, οικογενειακώς, αντιλαμβανόμουν ότι «κάτι γίνεται με τον μπαμπά». Από την άλλη, ούτε και ο μπαμπάς μου ήταν από τους ανθρώπους που το αντιμετώπιζαν περίεργα όλο αυτό. Απλά ένιωθα ότι κάποιοι αγαπάνε τον μπαμπά και πως ο μπαμπάς τους αγαπάει πίσω. Μεγαλώνοντας κατάλαβα τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνει «Πλούταρχος» (χαμογελάει)…
Νομίζω πως αυτή είναι και η μεγάλη σου επιτυχία ως προς την δημόσια εικόνα σου, Γιάννη: Είσαι ο «τέλειος οικογενειάρχης», ο «τέλειος σύζυγος», ο «ιδανικός μπαμπάς», ο «υποδειγματικός επαγγελματίας». Κι αυτό συμβαίνει διαχρονικά, 25 χρόνια που δισκογραφείς… Προσπάθησες πολύ γι’ αυτό;
Χωρίς κόπο, αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, δεν γίνεται τίποτα. Καταρχήν, η δουλειά αυτή είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Απ’ τη στιγμή, λοιπόν, που μπαίνεις μέσα σ’ αυτήν, επηρεάζεσαι από πολλά και αυτό που πρέπει να κρατήσεις είναι την ψυχραιμία σου. Εγώ, ήμουνα ένα παιδί που ήρθε από το χωριό του, από μια φτωχή οικογένεια, αγωνίστηκα μόνος μου, στα 23 μου γνώρισα τη γυναίκα μου, μεγαλώσαμε ουσιαστικά μαζί, γαλουχηθήκαμε μαζί, αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια, και όλο αυτό με το τραγούδι ήρθε μετά. Ήταν σαν ένα δεντράκι που έπρεπε να το ποτίζουν και οι δύο για να κάνει καρπούς. Το δέντρο έβγαλε καρπούς, λοιπόν. Αλλά ήμασταν συνεχώς και οι δύο πάνω από τα παιδιά μας. Και, παρόλο που εγώ είχα μια απαιτητική διαδρομή στη δουλειά μου, δεν έλειπα ποτέ απ’ το σπίτι, από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου – δεν ήμουν ένας πατέρας απών, δεν άφησα όλο αυτό το «βάρος» στη γυναίκα μου. Υπήρξαν, φυσικά, και δύσκολες στιγμές. Όταν, όμως, έχεις αγάπη και σεβασμό γι’ αυτή την μικρή κοινωνία που έχεις δημιουργήσει, παίρνεις δύναμη για παρακάτω – αυτά μας έφτασαν και στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα ως οικογένεια.
Ποτέ δεν «έχασες» τον εαυτό σου; Από τον πρώτο σου δίσκο, από το 1998, εσύ ξεκίνησες να κάνεις επιτυχία…
Υπήρξαν τέτοιες στιγμές αλλά, ευτυχώς, υπήρξα ψύχραιμος. Είμαι τυχερός γιατί έχω λάβει -και συνεχίζω να λαμβάνω- πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο! Αυτή την αγάπη, εγώ την «μετέφραζα» σε εκτίμηση στο πρόσωπό μου. Κι έτσι ποτέ δεν λειτούργησα απέναντι στον κόσμο ως «σταρ». Μάρτυς μου ο θεός. Πάντα θεωρούσα ότι είμαι κομμάτι του κόσμου, σεβόμουν τον κόσμο, ποτέ δεν βαρυγκώμησα, ποτέ δεν ήρθε κάποιος στο τραπέζι που τρώγαμε π.χ. και να του πω «φίλε, άφησέ με να φάω με την οικογένειά μου» – ήταν συχνό φαινόμενο να τρώνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμένα (γελάει). Πάντα ήμουν διαθέσιμος και έτοιμος να επιστρέψω στον κόσμο την εκτίμηση που μου έδειχνε.
Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει πως στα video clips σου δεν θέλεις να συνυπάρχεις με γυναίκες-μοντέλα σ’ αυτά, λόγω της οικογένειάς σου. Ισχύει;
(Γελάει). Η Κατερίνα ήταν η αφορμή γι’ αυτό. Μου είχαν στείλει τότε ένα video clip για να το δούμε, το «Σαν να είσαι εδώ» αν δεν κάνω λάθος, όπου εγώ είχα μια σκηνή που κρατούσα το χέρι μιας κοπέλας, και τότε η Κατερίνα γουρλώνει τα μάτια της, αρχίζει να κλαίει εκνευρισμένη και να λέει: «Ποια ειν’ αυτή; Αυτή δεν είναι η μαμά μου!». Και προσπαθούσαμε όλοι να εξηγήσουμε σε ένα παιδί 6-7 χρόνων «ποια ήταν αυτή». Από τότε είπα: «Δεν υπάρχει λόγος να βάζω τα παιδιά σε τέτοια διαδικασία». Και έτσι στα video clips δεν εμφανίζεται κάποια γυναίκα μαζί μου, στην ίδια σκηνή. Μπορεί να ήταν υπερβολικό αυτό που αισθάνθηκα, αλλά έτσι λειτούργησα.
Εσύ, Κατερίνα, δεν αισθάνθηκες ποτέ τον σταρ Πλούταρχο μέσα στο σπίτι;
Ο μπαμπάς είναι ακριβώς το αντίθετο του σταρ. Δεν υπάρχει ούτε μισό κύτταρο στον οργανισμό του από αυτό το πράγμα! Είναι ένας «κανονικός» μπαμπάς, όπως όλοι οι άλλοι. Μην σου πω και περισσότερο παρών και υποστηρικτικός προς όλους μας, από πολλούς άλλους.
Όλο αυτό που βγάζεις, Γιάννη, οφείλεται στις καταβολές σου;
Σίγουρα. Είχα την μεγάλη τύχη να μεγαλώσουμε, μαζί με τον αδελφό μου, μέσα σε μια πάρα πολύ όμορφη οικογένεια, με δυο γονείς που ήταν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Αν και ήμασταν φτωχοί οικονομικά, ήμουνα πάμπλουτος από συναισθήματα!
Δεν είχαν ανασφάλεια όταν τους ανακοίνωσες πως θα παρατήσεις την κομμωτική -που ήταν, υποθέτω, ένα «σίγουρο», χειροπιαστό επάγγελμα γι’ αυτούς- για να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Είχαν την ανασφάλεια, αλλά η κουβέντα της μάνας μου και του πατέρα μου, ήταν: «Γιάννη μου, προχώρα, εμείς είμαστε δίπλα σου. Μην φοβάσαι, εμείς σε στηρίζουμε». Κι αυτή την κουβέντα είναι πολύ σημαντική να την λέει ο γονιός στο παιδί του.
Αυτό λες τώρα κι εσύ στην Κατερίνα, που είναι στο μεταίχμιο μεταξύ των σπουδών της και της μουσικής;
Αυτό που κάνει η Κατερίνα είναι υγιές: Αγαπάει το τραγούδι, ασχολείται ενεργά μ’ αυτό -και αν έρθει κάτι, καλώς να έρθει-, ενώ παράλληλα έχει και την επιστήμη της για την οποία επίσης έχει όνειρα.
Κατερίνα: Δεν θέλω να κάνω μακροπρόθεσμα όνειρα. Αλλά, λογικά, και με τα σημερινά δεδομένα, το τραγούδι θα το έχω στη ζωή μου πάντοτε.
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κοινό, Κατερίνα;
Ναι. Ήταν στην Κύπρο συγκεκριμένα, πριν από τρία χρόνια.
Πώς και το είχες αποφασίσει;
Νομίζω επειδή έβλεπα τον αδελφό μου να κάνει κάποια βήματα επαγγελματικά και καταλάβαινα πως είναι διαφορετικό να τραγουδάς μέσα στο μπάνιο σου και άλλο το να τραγουδάς επάνω σε μια σκηνή, ήθελα να μπορέσω να ανταπεξέλθω κι εγώ στα πραγματικά γεγονότα, στις πραγματικές συνθήκες. Και το τόλμησα.
Γιάννης: Εκεί συνειδητοποίησε η Κατερίνα την δυσκολία με το κοινό. Θυμάμαι μου είχαν στείλει κάποιοι φίλοι ένα βίντεο και ξαφνικά βλέπω την Κατερίνα να τραγουδάει προς τους μουσικούς, και να ‘χει γυρίσει την πλάτη στο κοινό (γελάει). Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά αυτή, θέλει υπομονή, θέλει επικοινωνία με τον κόσμο, πρέπει να τραγουδάς γι’ αυτόν και λιγότερο για σένα· πρέπει να γίνεις ένα με τον κόσμο. Τουλάχιστον εγώ έτσι το ‘χω.
Είσαι τόσο ρομαντικός, όσο διαφαίνεται από τους στίχους των τραγουδιών που ερμηνεύεις, Γιάννη;
Είμαι βαθιά ρομαντικός! Θέλω να βλέπω την όμορφη πλευρά του έρωτα και των συναισθημάτων, όπως τα βλέπει ένα παιδί. Ο έρωτας έχει πολλές πτυχές, δεν είναι κάτι απλό, ωστόσο εγώ επέλεξα στα τραγούδια που λέω να έχουν αυτή την πιο ρομαντική πλευρά και όχι την σκληρή του. Έτσι είμαι και στη ζωή μου.
Έχω προσέξει, επίσης πως, τις λίγες φορές, που μπορεί κάποιοι να ασχολήθηκαν με σένα με κακεντρέχεια και διάθεση σκληρής κριτικής, αυτό δεν σε επηρέασε στο παραμικρό ώστε να σε δούμε ποτέ εκνευρισμένο ή θυμωμένο…
Είναι στάση ζωής αυτό. Μπορεί να πει κάποιος το οτιδήποτε για μένα – εγώ, δεν θα μπω στη διαδικασία να απαντήσω ποτέ και να μπω σε διάλογο, με την έννοια ότι στη ζωή υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα από το να κρίνει ο ένας τον άλλον. Θέλω να προχωράω τη ζωή μου και όλα αυτά να τα αφήνω πίσω. Αν και στενοχωριέμαι, δεν σου κρύβω… Δεν μ’ αρέσει η αντιπαράθεση, γιατί νιώθω ότι «μαυρίζω» εγώ ο ίδιος, ότι βαλτώνω. Δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου έτσι, γιατί δεν είμαι έτσι.
Είσαι, γενικά, αισιόδοξος στη ζωή σου ή έχεις και τις πολύ μελαγχολικές σου στιγμές;
Όλα τα ‘χω. Αυτό, ωστόσο, που με χαρακτηρίζει είναι ο ρεαλισμός. Από τη μία, είμαι ρομαντικός με τους ανθρώπους, δεν έχω καχυποψία για κανέναν, ανοίγομαι διάπλατα, αλλά θα σε «μετρήσω» μετά. Κι αν κάτι είναι άσχημο, θα το βγάλω οριστικά από το «κάδρο» μου.
Κατερίνα, πώς και δεν προσπάθησες να μπεις σε κάποιο talent show μέχρι τώρα;
Αν σκεφτείς πως μέχρι πρόσφατα δεν είχα σκεφτεί καν το τραγούδι σαν επάγγελμα… Δεν είχε περάσει καν απ’ το μυαλό μου. Από την άλλη, ανεβάζω τραγούδια στο YouTube και, γενικά, βλέπω πως μέσα από τα social media μπορείς να δώσει μια πληροφορία και να δείξεις εκεί τον εαυτό σου και τη δουλειά σου. Σίγουρα έχει πολύ μεγάλη δύναμη η τηλεόραση, αλλά μεγάλη δύναμη έχουν και τα social media, οι πλατφόρμες, το Instagram και το TikTok.
Γιάννη, πώς και δεν συνεχίστηκε η τηλεοπτική σου εμπειρία, μετά το «House of fame»;
Αυτό το έκανα σε μια εποχή τότε με τον κορωνοϊό, που ήμουνα μη παραγωγικός – δεν μπορούσα να «κάθομαι» απλά και να είμαι μακριά από αυτό που αγαπάω. Ήταν μια ευκαιρία να κάνω κάτι διαφορετικό. Το έκανα, ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για μένα, μου άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου, δεν είμαι τηλεοπτικό πρόσωπο ώστε να μπορώ να ανταπεξέρχομαι σε αυτή την ιδιότητα.
Δύσκολα θα το επαναλάμβανες, σε κάποιο άλλο show ίσως, ως κριτής;
Δύσκολα, ναι. Εγώ, άλλωστε, δεν ήθελα να κρίνω τα παιδιά, ήθελα να τα βοηθήσω μέσα από την εμπειρία μου. Γι’ αυτό και ήμουνα αρκετά συγκαταβατικός σε πολλά πράγματα. Όταν κρίναμε π.χ. αυστηρά ένα παιδί, εγώ στενοχωριόμουνα.
Τι μουσική άκουγες στην ηλικία της Κατερίνας και του Γιώργου;
Εμείς, της γενιάς του ’70, είμαστε ροκάδες.
Δεν σου το ‘χα!
Για μένα, το ανθολόγιο της ξένης μουσικής, είναι η ροκ σκηνή. Μεγάλωσα με ροκ τραγούδια και εντούρο μηχανή. Αυτή ήταν η γενιά μου.
Μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια δισκογραφίας, θέλησες ποτέ να τα παρατήσεις, απογοητεύτηκες ποτέ τόσο πολύ στη ζωή σου, αλλά εμείς δεν το πήραμε ποτέ χαμπάρι;
Ναι, υπήρξαν αυτές οι στιγμές, ιδιαίτερα τα τελευταία 10 χρόνια. Παρότι εγώ αγαπάω τη νύχτα, κάποια στιγμή κουράζεσαι. Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από το μυαλό αυτό, αλλά ένας από μηχανής θεός σε επαναφέρει και σου δίνει πάντα, τελικά, έναν άλλον τρόπο να βλέπεις τα πράγματα.
Τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας, η Ελεωνόρα, 17 ετών, η Παναγιώτα, 14 ετών, και ο Κωνσταντίνος, 12 ετών, έχουν «κολλήσει» το μουσικό «μικρόβιο»; Να περιμένουμε… συνέχεια;
Κατερίνα: Και τα τρία μικρότερα αδέλφια μου τραγουδούν. Αλλά, μέχρι τώρα, δεν έχουν εκφράσει κάποια τέτοια επιθυμία, γιατί προφανώς είναι μικρά ακόμη. Θα δείξει…
Infos
Ο Σύνδεσμος Θεραπευτικής Ιππασίας Ελλάδας (Σ.Θ.Ι.Ε.) ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1983. Μια ομάδα εθελοντών με επικεφαλής την Aideen Lewis, οργάνωναν τις πρώτες συνεδρίες θεραπευτικής ιππασίας για παιδιά και ενήλικες, ξεκινώντας συνεργασία με την Εταιρία Σπαστικών. Το 1992 απέκτησε νομική υπόσταση και άρχισε να πλαισιώνεται από εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, τους εθελοντές και τα μέλη του Συνδέσμου, μέχρι σήμερα. Πληροφορίες για εισφορές και χορηγίες που θα βοηθούσαν στην περαιτέρω δράση του Συνδέσμου: Τηλ: 0030-2107488566, [email protected], www.trag.gr.
Το νέο single του Γιάννη Πλούταρχου «Αφήστε τη να φύγει», σε μουσική Γιώργου Κακοσαίου και στίχους Νίκου Σαρρή, κυκλοφορεί από την Panik Platinum. Το single της Κατερίνας «Ανυπόμονα», σε μουσική Κυριάκου Παπαδόπουλου και στίχους Ελένης Φωτάκη, κυκλοφορεί από την Panik Records.
Διαβάστε επίσης: Ο Γιάννης Πλούταρχος στο Pavilion
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-STYLING: ΠΩΛΙΝΑ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ-ΜΑΛΛΙΑ: ΘΑΝΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΝ «ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΙΠΠΑΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» (Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ 10, ΓΟΥΔΙ, ΑΘΗΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΛ: 0030-2107488566).
