Μιλήσαμε στις 7.00 το πρωί της προηγούμενης Τρίτης, με αφορμή την επιτυχημένη παράστασή του «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός», που θα παρουσιαστεί και στην Κύπρο τις επόμενες μέρες. Ο δημοφιλής σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός μίλησε, όπως πάντα, χωρίς να αυτολογοκρίνεται, για πολλά.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Πώς και ξυπνάς τόσο νωρίς;
Ξυπνάω και πιο νωρίς. Έχω το συνήθειο να ξυπνάω στις 6.00 με 6.30 κάθε πρωί, διότι προσπαθώ μέσα σε ένα 24ωρο να χωρέσω πολλά και διαφορετικά πράγματα, κι αυτό, για να γίνει, χρειάζεται πολλές ώρες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ούτε ως μωρό δεν ήμουνα ποτέ «παιδί του ύπνου», δεν κοιμόμουνα παρά ελάχιστα. Μού είναι αρκετές πέντε ώρες ύπνου τη μέρα, έτσι είναι το βιολογικό μου ρολόι κι αυτό μου εξασφαλίζει περισσότερες ώρες δράσης τη μέρα. Επειδή, ωστόσο, έχω σπουδάσει και Ιατρική, κι αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν πια αρκετοί, αυτό δεν το κάνω εις βάρος της υγείας μου, έτσι είμαι.
Νιώθεις τυχερός που μεγάλωσες σε μια ευκατάστατη οικογένεια;
Ναι. Μου δόθηκαν κάποια γνωσιακά εφόδια από μικρή ηλικία -μάθαμε ξένες γλώσσες με τ’ αδέλφια μου, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό με τους γονείς μου κ.λπ-, διευρύνθηκαν οι ορίζοντές μου, κι αυτό προσμετράται ως κάτι θετικό. Ωστόσο, δεν ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο -υπήρξαν και οικογενειακά προβλήματα στην πορεία, και οικονομικά, αλλά εγώ στάθηκα στα πόδια μου μόνος μου από ένα σημείο κι έπειτα. Μάλιστα όταν ανατράπηκαν τα πράγματα, αξιοποίησα τις δυνατότητές μου και βοήθησα και τους γονείς μου, το γνωρίζουμε πλέον -τουλάχιστον όσοι είμαστε σε μεγαλύτερη ηλικία- πως όλα είναι δανεικά στη ζωή.
Σε ό,τι αφορά στο θέατρο και στην τηλεόραση, έχασες ποτέ την αυτοπεποίθησή σου, όταν κάποιες δουλειές σου δεν πήγαν τόσο καλά όσο θα περίμενες;
Μέσα σε μία καριέρα 40 χρόνων σχεδόν, μέσα σε μια μεγάλη πορεία, οι στιγμές που απογοητεύτηκα ήταν λίγες -κι αυτό είναι και από απόφαση, είναι και από τη φύση μου που δεν μπαίνω σε τέτοιες σκέψεις. Αυτό, όμως, που θα σου έλεγα πως με χαρακτήριζε ήταν ο θυμός – όταν δεν αναγνωριζόταν αυτό που κάνω ή όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν έτσι όπως θα ‘θελα. Με τα χρόνια έμαθα να τον ελέγχω. Πάντως η μελαγχολία και το τέλμα στη δουλειά μας δεν μου συνέβησαν ποτέ. Γενικά, είχα μια καριέρα και μια πορεία επιτυχημένη. Ο κόσμος, βέβαια, μπορεί να έχει στο μυαλό του τους φωτεινούς σταθμούς, όμως για να φτάσεις σ’ αυτούς η πορεία ήταν, πολλές φορές, δύσβατη και επίπονη.
Παρατήρησες ποτέ στον εαυτό σου αλαζονεία; Είναι μια λέξη που χρησιμοποίησες πρόσφατα, αναφερόμενος στον Πέτρο Φιλιππίδη και στον Δημήτρη Λιγνάδη…
Αυτό έχει να κάνει με το πώς είσαι τοποθετημένος απέναντι στη ζωή. Στην ταυτότητά μου γράφει «συγγραφέας-ηθοποιός», οπότε ως συγγραφέας έχω μάθει να παρατηρώ την ανθρώπινη παθογένεια, κι ο συγγραφέας είναι πιο δύσκολο να εκπέσει στην αλαζονεία, σε αντίθεση με τον ηθοποιό που γίνεται πιο εύκολα «χαϊδεμένος» λόγω αναγνωρισιμότητας. Αυτό είναι και ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολούμαι στο σίριαλ που γράφουμε τώρα με την Άννα Χατζησοφιά -και πιθανώς να είναι και το τελευταίο μου, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τουλάχιστον, γιατί μετά θέλω να ασχοληθώ ακόμη περισσότερο με την πολιτική, ιδιαίτερα αν εκλεγώ θεσμικά στη θέση για την οποία θα κατέβω ως υποψήφιος, οπότε και θα κλείσει ένας μεγάλος κύκλος για μένα. Σ αυτή τη σειρά, η οποία θέλω να είναι και η ωραιότερή μου, σ’ αυτό το «Πεφταστέρι» που ετοιμάζουμε, θα υποδυθώ έναν ηθοποιό του κινηματογράφου ο οποίος «πέφτει» και διαπραγματευόμαστε αυτό ακριβώς που κουβεντιάζουμε: Πώς είναι να σε «χαϊδεύουν» όλοι και ξαφνικά να μην έχεις απήχηση -να μην πουλάνε οι ταινίες σου, να μην έρχονται να σε δουν στο θέατρο, να πρέπει να προσαρμοστείς σε μια νέα πραγματικότητα. Κι όταν κάποιο αστέρι πέφτει, κάποιο άλλο ανατέλλει βεβαίως…
Έχεις ήδη συζητήσει με κάποιο κανάλι για το «Πεφταστέρι»;
Ναι, βέβαια. Με το Mega. Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμη τους ηθοποιούς που θα παίζουν, αν και τους ξέρουμε όλους σχεδόν. Είναι, ωστόσο, ένα πολυπρόσωπο σίριαλ, με φόντο τον «παραμυθένιο» αυτό χώρο του κινηματογράφου.
Πότε θα ξεκινήσει να προβάλλεται το «Πεφταστέρι»;
Την επόμενη σεζόν, τον επόμενο Οκτώβριο.
Είναι αλήθεια πως οι πολιτικοί στόχοι στους οποίους αναφέρθηκες προηγουμένως, αφορούν στην Δημαρχία Χαλανδρίου, όπως γράφτηκε;
Ούτε αυτό μπορώ να το πω δημόσια ακόμη. Η πολιτική όμως, προέκυψε επειδή πάντοτε υπήρχε από μένα ενδιαφέρον για τα κοινά, επί της ουσίας. Άλλωστε, έμαθα να ηγούμαι μιας μικρής κοινότητας -το συνεργείο στα σίριαλ που ετοίμαζα, ήταν ήδη πενήντα άτομα-, οπότε γνώριζα πάντα πώς να διαχειρίζομαι το συμφέρον μιας ομάδας. Αυτό το έκανα με επιτυχία. Επίσης, ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι πως με αφορά το κοινό καλό -κι η πολιτική το περικλείει. Στο παρελθόν, πρέπει να σου πω, δύο μεγάλα κόμματα, μου είχανε προτείνει να κατέβω σε βουλευτικές εκλογές, η ΔΗΜ.ΑΡ μου είχε προτείνει τις αυτοδιοικητικές εκλογές, μου πρότεινε επίσης υποψηφιότητα ο κ. Πατούλης να κατέβω μαζί του- το έκανα αυτό και εκλέχτηκα, με σχετική ευκολία και σε σχετικά υψηλή θέση. Ωστόσο, είδα και όλες τις παθογένειες αυτού του χώρου πλέον και πόσο ανταγωνιστικός είναι.
Απ’ την άλλη, οι παθογένειες του θέατρου σε ξάφνιασαν; Δεν τις γνώριζες;
Οι παθογένειες του θεάτρου υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Και οι καλλιτέχνες είναι εγωπαθείς -σε μεγάλο βαθμό και σε μεγάλο ποσοστό- αλλά οι καλλιτέχνες είναι πιο ευαίσθητοι – οι πολιτικοί είναι πιο ανάλγητοι, πιο σκληροί. Αυτή είναι μια διάφορά. Αυτές οι παθογένειες στις οποίες αναφερόμαστε δεν αφορούν μόνο τον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και άλλους, απλώς, στον καλλιτεχνικό χώρο, έσπασε πιο γρήγορα το απόστημα γιατί οι καλλιτέχνες έχουν μια γενναιότητα ως προς αυτό και μια εξοικείωση θα έλεγα στο να αποκαλύπτονται, όταν το πάρουν απόφαση· εκτίθενται πιο εύκολα. Συμβάλλει, επίσης, στο να είναι πιο ευάλωτος ο καλλιτεχνικός χώρος και η οικονομική δυσπραγία, γιατί είναι ένας χώρος με πολύ μεγάλη ανεργία, άρα και με μεγαλύτερη ανασφάλεια, οπότε είναι πιο εύκολο να υποστούν οι άνθρωποι που θέλουν να επιβιώσουν και να κάνουν αυτό που αγαπούν πράξη, κατάχρηση εξουσίας. Γιατί αυτοί που είναι διεστραμμένοι και έχουν τοποθετηθεί έτσι απέναντι στη ζωή τους -και στη ζωή γενικά- βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Το γνωστό, για να το πω λαϊκά, το οποίο απ’ ότι φαίνεται το έκανε και συνάδελφος, συνομήλικός μου, ο οποίος κρατείται απ’ τη δικαιοσύνη, «αν δεν μου κάτσεις, θα εξαφανιστείς!». Δεν μιλώ μόνο για την γενετήσια προσβολή, αλλά και για την ψυχολογική κακοποίηση που είναι επίσης ένα πάρα πολύ σοβαρό θέμα.
Εσύ, έπειτα από 40 χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά, δεν χρησιμοποίησες ποτέ τη δύναμή σου για να εκμεταλλευτείς καταστάσεις;
Έχω βραβευτεί πολλές φορές για τις σειρές μου, έχω πάρει προσωπικά δύο φορές βραβεία ερμηνείας -ένα στο θέατρο και ένα στην τηλεόραση-, έχω βραβευτεί ως στιχουργός, έχω δεχτεί μεγάλη αναγνώριση, αλλά θεωρώ πως η μεγαλύτερη αναγνώριση της καριέρας μου και το μεγαλύτερο παράσημο ήταν όταν είδα τυχαία στην τηλεόραση την ηθοποιό Τζόυς Ευείδη να της λένε «για πες μου για τον Χάρη Ρώμα…», και εκείνη απάντησε: «Λέω στα νέα παιδιά “σου εύχομαι να δουλέψεις μαζί του!”». Αυτό, για μένα, είναι το μεγαλύτερο βραβείο της ζωής μου: Όταν οι συνάδελφοί σου αναγνωρίζουν πως είναι χαρά και ευτυχία να συνεργάζονται μαζί σου. Όλο το άλλο, το αν κάποιος είναι καλός ηθοποιός, καλός σεναριογράφος, καλός σκηνοθέτης, καλός στο οτιδήποτε επαγγελματικό, έπεται.
Και κάτι προσωπικό: Είναι ωραία τώρα που είσαι και πάλι μόνος και εργένης ξανά, έπειτα από αρκετά χρόνια που βρισκόσουν σε σχέση;
Είναι μια εποχή αναδιοργάνωσης (χαμογελάει). Μετά από 10 χρόνια σχέσης -που συζούσα, που έζησα μια ιστορία έρωτα, αγάπης, κοινής πορείας-, αυτό έμελλε να τελειώσει. Θεωρώ όμως ότι, όταν τελειώνει κάτι -αν και είναι πολύ επίπονο- μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για μια καινούργια περίοδο. Για μένα, αυτό είναι μια καινούργια ευκαιρία, έτσι το προσλαμβάνω. Όχι για να βγω στο «κυνήγι», αλλά για να μπω στη διαδικασία τού να ζήσω ξανά καινούρια πράγματα, να ανανεωθώ ως άνθρωπος και να ξαναερωτευτώ. Είναι μια μεταβατική περίοδος. Συμβουλεύω τον κόσμο να βλέπει, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, το θετικό του πράγματος – η ζωή είναι μπροστά και μπορείς να την ζήσεις ακόμη καλύτερα. Και αυτό θα κάνω.
INFO:
Η παράσταση «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός», που παίζεται ήδη με μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα, σε σενάριο Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη, και σε διασκευή και σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα, θα παρουσιαστεί και στην Κύπρο: 16 Οκτωβρίου, Δημοτικό θέατρο Λάρνακας, 17 Οκτωβρίου στην Πάφο, Μαρκίδειο Δημοτικό Θέατρο, 18 Οκτωβρίου, Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου και 20 Οκτωβρίου, Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού. Διπλές παραστάσεις στις 18.00 και στις 20.45. Εισιτήρια: shop.tickethour.com.
