CELEBRITIESΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣΜαρίνα Σπανού: Με ενθουσιάζει η μικρή πραγματικότητα, που φτιάχνεται στο σανίδι

Μαρίνα Σπανού: Με ενθουσιάζει η μικρή πραγματικότητα, που φτιάχνεται στο σανίδι

Γνήσια εκπρόσωπος της Gen Z και μουσικό φαινόμενο που άνθισε (κυριολεκτικά) στους δρόμους της Αθήνας, η 20χρονη Κύπρια Μαρίνα Σπανού, λίγο πριν από την πρώτη της εμφάνιση στο «Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας», δηλώνει ότι το μόνο που χρειάζεται, για να αγαπηθούν οι άνθρωποι, είναι μια κιθάρα και λίγες μελωδίες.

Από την Τάνια Νεοκλέους

Αυτό ήθελες να γίνεις από παιδί; Μουσικός; Από πιτσιρίκι ήξερα πως με μαγεύει η σκηνή. Δεν είχα καταλάβει -ούτε τώρα έχω κατασταλάξει, για να είμαι ειλικρινής- πώς θέλω εγώ να βρίσκομαι πάνω σε αυτή: με μια κιθάρα, με ένα μικρόφωνο, σε ένα σκηνικό, πίσω από μια μουσική κλπ. Με ενθουσιάζει η μικρή πραγματικότητα, που φτιάχνουμε/φτιάχνεται στο σανίδι.

Για πες, πώς ξεκίνησαν όλα; Τι σε οδήγησε στα λάιβ της Αρεοπαγίτου, από τα οποία έγινες γνωστή; Έπαιζα μουσική, από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα πόδια μου κρέμονταν από το σκαμπό του πιάνου κι εγώ ακάθεκτη έδινα προσωπικό ρεσιτάλ στο σαλόνι μας. Η τέχνη ήταν πάντα στη ζωή μου. Έγραφα μελωδίες, στιχάκια, φανταζόμουν. Η καραντίνα, αυτή του Μαρτίου του ‘20, με βρήκε στην εκπνοή της τρίτης λυκείου. Έκανα ένα βήμα πίσω από τις σχολικές υποχρεώσεις κι είχα άπλετο χρόνο, να εξερευνήσω μουσικές διαδρομές. Ανακάλυψα τραγούδια, άρχισα να γράφω ελληνικά κομμάτια και ανέβασα κάποια βίντεο στα σόσιαλ (και κυρίως στο Tik Tok), τα οποία είχαν απήχηση. Μόλις τελείωσε η πρώτη καραντίνα, σε μια από τις βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας, με «τράβηξε» ένας μουσικός του δρόμου. Καθόμουν όλο το βράδυ και τον άκουγα. Εκεί πήρα απόφαση πως θέλω να επικοινωνήσω κι εγώ τη μουσική μου, με αυτόν τον τρόπο. Λίγες μέρες μετά, τελείωσα τις πανελλήνιες, πήρα ένα ηχείο και βγήκα στην Αρεοπαγίτου με λίγους φίλους.

Πώς ανταποκρινόταν ο κόσμος, όταν σε έβλεπε; Ο κόσμος κοντοστεκόταν και χαμογελούσε στο κορίτσι με την κιθάρα. Και το κορίτσι με την κιθάρα γέμιζε αγάπη και περισσότερη αγωνία να απλώσει αυτό το υπέροχο, που γεννά η μουσική. Αυτό το ενωτικό και λυτρωτικό. Η Αρεοπαγίτου μέσα σε έναν χρόνο είχε πλημμυρίσει και επιβεβαίωσε το εξής: το μόνο που χρειάζεται, για να αγαπηθούν οι άνθρωποι μερικές φορές, είναι μια κιθάρα και λίγες μελωδίες.

Marina Spanouxx

Τι ήταν αυτό που παρατηρούσες εσύ στους περαστικούς; Θυμάμαι πολλά πρόσωπα, πολλές αγκαλιές, πολλά λουλούδια, πολλούς χορούς. Θυμάμαι όμορφα παιδιά, για λίγο ευτυχισμένα και αγαπημένα. Έχω συγκρατήσει εικόνες από στιγμές. Έχουν αποθηκευτεί στο μυαλό μου λες και έχει παγώσει ένα-ένα καρέ. Έρχονται παιδιά στις τωρινές συναυλίες και θυμάμαι ακόμη και τα ονόματά τους. Ήταν πολύ σημαντική παρέα για μένα κι είναι ακόμα.

Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, η πρώτη σου επαφή με τα μουσική, σε ποια ηλικία ήταν; Είχα ξεκινήσει μαθήματα πιάνου σε πολύ μικρή ηλικία, πρέπει να ήμουν τεσσάρων. Τότε άρχισα, γιατί έβλεπα τη μαμά να παίζει. Υπήρχε έτσι κι αλλιώς ένα πιάνο στο σαλόνι και ήταν το καινούργιο μου παιχνίδι. Έγινε μια δραστηριότητα που έκανα κάθε Τρίτη. Η ουσιαστική μου επαφή με τη μουσική ήρθε λίγα χρόνια αργότερα. Άκουσα ένα τραγούδι, το «Sweet Dreams» και κάθισα να το μάθω στο πιάνο. Αυτό που με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή που το τραγούδησα παίζοντας πιάνο, το θυμάμαι πολύ έντονα. Το αισθάνομαι ακόμη, κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή.

Έγραψες το πρώτο σου τραγούδι, στα 12 σου, σωστά; Ναι! Ήταν ένα παιδικό τραγούδι που έγραψα για την καλύτερή μου φίλη.

Αλήθεια, πώς ήσουν ως παιδί; Κοινωνικό; Δραστήριο; Μοναχικό; Είχα την πρόθεση να γνωρίσω όλο τον κόσμο. Νόμιζα πως μπορούσα να φτιάξω μια οικογένεια με τους φίλους. Δεν μπορούσα να μείνω μόνη, χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν ήμουν πολύ τυχερή με τις παρέες μου. Είχα διαφορετικές ανάγκες. Ένιωθα πάντα σαν ένα αταίριαστο κομμάτι, που περισσεύει και δεν αρκεί ταυτόχρονα. Μεγαλώνοντας, με έκλεινε αυτό, με έστρεφε περισσότερο στον εαυτό μου. Χαίρομαι, όμως, που συνέβη αυτό, διότι είχα την ευκαιρία να αναγνωρίσω πόση δύναμη είχαν τα θέλω μου.

Το γεγονός ότι μεγάλωσες σε μια οικογένεια καλλιτεχνών, αυτήν του Χρήστου Σπανού και της Μελίνας Παιονίδου, πώς σε επηρέασε; Μου έμαθε όλον τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου και της μουσικής. Γνώρισα ανθρώπους με πνευματικό και συναισθηματικό πλούτο, είδα πολλές παραστάσεις και πρόβες. Ωστόσο, είδα και τη σκοτεινή μεριά του χώρου. Αυτό πιστεύω πως κάνει την απόφασή μου να ασχοληθώ με αυτόν, πιο ισχυρή. Δεν είχα εξιδανικευμένη εικόνα. Οι γονείς μου ήθελαν να είμαι συνειδητή.

Marina Spanou

Και τη δημοσιότητα (τους) πώς τη διαχειριζόσουν; Στην αρχή, η δημοσιότητα του πατέρα μου μπορώ να πω πως με ενοχλούσε. Περισσότερο, όταν έβλεπα πως κάποιος τον αναγνώριζε και επέλεγε να το συζητήσει με την παρέα του σχολαστικά αλλά να μην του μιλήσει. Τώρα, συνειδητοποιώ πως η μικρή Μαρίνα ένιωθε ότι έχανε την ευκαιρία να γνωριστεί και με κάποιο παιδί ακόμη, επειδή δεν τολμούσε να μας πλησιάσει.

Η σχέση σας πώς ήταν ως οικογένειας; Καταλαβαινόσασταν; Επικοινωνούσατε; Ή ένιωθες «εγκλωβισμένη»; Η σχέση μας ήταν και είναι έντονη και στενή. Συζητάμε πολύ και είναι κοντά μου σε όλες τις αγωνίες και τις χαρές μου. Είναι στιγμές που θέλω να τρέξω προς την ολοκληρωμένη ενηλικίωση, να αποδείξω ότι είμαι αυτόνομη. Πιστεύω, ωστόσο, ότι είναι υγιές να υπάρχουν τέτοιες εκρήξεις.

Εκτός από τη μουσική ασχολείσαι με το θέατρο και τον χορό. Έχεις καταφέρει ποτέ να διαχωρίσεις την τέχνη από τη ζωή σου; Η δημιουργική διαδικασία για μένα είναι μια γέννα. Παρατηρείς τη ζωή, τις εικόνες, συλλαμβάνεις τα βιώματα, τα κυοφορείς μέσα σου, ώστε να ζυμωθούν και να πλαστούν και ύστερα τα φέρνεις στον κόσμο. Δεν ξέρω αν τα διαχωρίζω ή αν θέλω ποτέ να το κάνω. Η τέχνη είναι αντίδραση σε αυτό που σκέφτομαι και νιώθω, σε αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι μου συμβαίνει, είναι η ανάγκη να μην κάνεις αλλιώς παρά να το επικοινωνήσεις, να το λειάνεις και να το απελευθερώσεις. Από τη στιγμή που κυκλοφορεί ένα κομμάτι ωστόσο, αυτό το βίωμα σταματάει να είναι τόσο ζεστό μέσα μου. Υπό αυτήν την έννοια, η δημιουργία είναι και ιαματική προς τη ζωή.

Marina Spanou2

Από το άλμπουμ, μέσα από το οποίο μας συστήθηκες, είναι εμφανής η αγάπη σου για τις γειτονιές της Αθήνας. Τι αγαπάς περισσότερο στην πόλη που ζεις και δημιουργείς; Είμαι ερωτευμένη με την πόλη μου. Έχω ένα κακό συνήθειο. Θέλω συνεχώς να με απασχολεί κάτι καινούργιο. Η Αθήνα είναι ο καλύτερος σύντροφος αυτής της ανησυχίας. Είναι τόσο πολύπλευρη, πολυδιάστατη και άφθονη, που με εκπλήσσει συνεχώς. Φροντίζει να είναι τόσο χαοτική έτσι ώστε να νιώθεις απομονωμένος, απλώνει μια μελαγχολία στους δρόμους και στους ουρανούς, σε κάθε στενό της μπορεί να τρυπώσει ένας μικρόκοσμος μέσα σ’ ένα μπαρ ή σ’ ένα καφέ, ακούγονται μουσικές και ζωές από κάθε γωνιά της, έχει μια παλέτα μυρωδιών, ανθρώπων, ιστοριών να διαλέξεις. Φιλοξενεί χιλιάδες πραγματικότητες κάτω από μια ομπρέλα ερωτισμού. Αυτό είναι για μένα η Αθήνα και αυτό με εμπνέει.

Σε λίγες μέρες παρουσιάζεσαι στο «Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας». Τι θα ακούσουμε στη συναυλία σου; Είμαι πολύ χαρούμενη για την πρώτη μου συναυλία στην Κύπρο. Έχω ετοιμάσει ένα πρόγραμμα να συστηθούμε με τους συμπατριώτες και τις συμπατριώτισσές μου, με μια παλέτα από δικά μου κομμάτια και μη. Ελπίζω μέχρι το τέλος της βραδιάς να έχουμε συνοδεύσει ο ένας τον άλλον σ’ ένα ταξίδι, μια περιπλάνηση μουσική.

Τι θα ήθελες να έχεις καταφέρει μέσα στα επόμενα χρόνια; Θα ήθελα να μην σταματήσω να γράφω. Να έχω περπατήσει σκηνές, να έχω παίξει σε πόλεις και νησιά. Λάιβ, μουσική και θέατρο εν ολίγοις -και καθόλου εν ολίγοις. Είμαι πολύ ευγνώμων για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν.

Περιοδικό “Down Town”, τεύχος 821.

ΣΧΕΤΙΚΑ

LIKE NEWS