Αν δεν έχετε παρακολουθήσει ποτέ κάποιο live πρόγραμμα του Toni Sfinou, σπεύσατε! Είναι ο πιο «διαφορετικός»-μοναδικός showman που διαθέτει αυτή τη στιγμή η ελληνική performance – μια εμπειρία ζωής.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μου κάνει, καταρχήν, εντύπωση που, και σε αυτές τις εμφανίσεις σου στην Κύπρο, όπως και στις προηγούμενες, το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού σου, των fans σου, είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι σίγουροι δεν έχουν ιδέα από τη δεκαετία του ’70 από όπου «προέρχεσαι». Πώς κατάφερες να τους «μιλήσεις» όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεσαι στη ζωή μας;
Η γλώσσα που χρησιμοποιώ είναι η εικόνα μου, σε συνδυασμό με το κέφι μου και την ομάδα που είναι δίπλα μου – η ορχήστρα μου και οι τραγουδιστές. Όλοι μαζί διοχετεύουμε στο κοινό μια ζεστασιά, ένα χαμόγελο, ένα αισιόδοξο κέφι, που σε κερδίζει ακόμα κι αν δεν σου αρέσει αυτό το ρεπερτόριο. Τυχαίνει να υπάρχει κοινό που δεν ακούει αυτή την δεκαετία που εμείς εκφράζουμε και όμως, στο τέλος, είναι χαρούμενο και του άρεσε αυτό που είδε με έναν μαγικό τρόπο. Στις νεαρές, λοιπόν, ηλικίες, ακόμη και στις πολύ μικρές που είναι πολύ αγνές ψυχές, η «γλώσσα» αυτή γίνεται αμέσως αντιληπτή – το διασκεδάζουν, τα βλέμματά τους μαγνητίζονται και, όλη αυτή η εικόνα, σε συνδυασμό με τα τραγουδά που είναι χαρούμενα και χορευτικά, τους είναι πολύ ευχάριστη. Μαθαίνουν τα τραγούδια και στις εμφανίσεις μας είναι μπροστά και πάντα χορεύουν. Το νεανικό κοινό είναι οι συνεχιστές της ιστορίας· γι’ αυτό και αυτά τα τραγούδια είναι τόσο αγαπημένα και διαχρονικά.
Δεν ζεις στιγμές στιγμές, ώρες ώρες, μέρες μέρες, μια σχιζοφρένεια, Toni;
Όχι, κάθε άλλο, είμαι πολύ καλά πλέον – το λέει και ο ψυχολόγος μου και έχω και εξιτήριο από την κλινική (γελάει). Προσπαθώ και διαχωρίζω, όσο μπορώ, την καλλιτεχνική με την καθημερινή μου δραστηριότητα για να μην τρελαθώ, και να κρατώ τα πάντα σε μια ισορροπία.
Πλέον νιώθεις… σταρ; Αισθάνεσαι αναγνωρίσιμος; Ή σε «ασφαλίζει» το γεγονός πως δεν θα πας στο σούπερμαρκετ, δεν θα οδηγήσεις στο δρόμο, δεν θα κυκλοφορήσεις στην καθημερινότητά σου, με αυτή την σούπερ ντούπερ εμφάνιση;
Πάντα ένιωθα σταρ – ακόμη κι όταν δεν ήμουν. Περπατούσα με ύφος και στυλ και μιλούσα από μέσα μου, έκανα τάχαμου ότι δίνω δηλώσεις, έκλεινα το μάτι σε περαστικές κοπέλες, φλέρταρα σα να ήμουν καλύτερος και πιο αναγνωρίσιμος και από τον Τραβόλτα. Πλέον ο κόσμος με αναγνωρίζει συνέχεια και, ευτυχώς διακριτικά, μου ζητάει μια φωτογραφία ή, ακόμη καλύτερα, αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι όταν μου κλείνει το μάτι εννοώντας «ξέρω ποιος είσαι σε έχω καταλάβει», ή χαμογελά λέγοντας ένα «είσαι ωραίος», ή λέγοντας ένα απλό «συγχαρητήρια» για την δουλειά μου.
Πού «γεννήθηκε» ο Tonis Sfinos; Κάπου διάβασα πως από την Αμερική ξεκίνησε η καριέρα σου και η μεγάλη σου απογείωση…
Με σάρκα και οστά γεννήθηκε σε ένα χωρίο κοντά στα Καλάβρυτα, αλλά καλλιτεχνικά γεννήθηκε στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, ανάμεσα σε ομογενείς πατριώτες και σε μπουζούκια της εποχής του ’60 και ’70. Γεννήθηκε σαν μια πρόκληση από έναν μαγαζάτορα να δει τι ψάρια μπορώ να πιάσω στην πίστα και στο τραγούδι και με έβαζε να τραγουδάω. Από τη λάντζα στη σκηνή δηλαδή, και το στοίχημα κερδήθηκε. Πολλά χρόνια στην Αμερική και τώρα 13 στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Από το 2010, τη Λόλα και τον Κοκό, για όσους προλάβαμε και σε απογειώσαμε στη «γνωριμία» σου με το ελληνικό κοινό, πόσα άλλαξαν στη ζωή σου, στην καριέρα σου, 13 χρόνια μετά; Είναι όλα πια αλλιώτικα;
Έχει αλλάξει πάρα πολύ η εικόνα μου, το μουσικό κομμάτι, η στάση μου απέναντι στο κοινό, οι ιδέες μου και γενικά πώς το χειρίζομαι πλέον όλο αυτό. Διαβάζω παλαιότερες συνεντεύξεις μου και, ακόμη και αυτές, μου φαίνονται ώρες ώρες ανώριμες. Έχει γίνει πιο επαγγελματική και προσεγμένη θα έλεγα η δουλειά μου και η πορεία μου αλλά, από την άλλη, έχασε την ανεμελιά των πρώτων χρόνων, όταν ξεκινούσαμε τις εμφανίσεις μας. Τότε ήμασταν πιο χύμα, να το πω απλά – κάναμε του κεφαλιού μας, απλά περνούσαμε τέλεια, το διασκεδάζαμε εμείς πρώτα. Με τα χρόνια, τις συναυλίες, τις χιλιάδες εμφανίσεις, την τηλεόραση, όλα -και είναι και η φυσική εξέλιξη, πιστεύω- έγιναν πιο συγκεκριμένα, πιο επαγγελματικά, για να απλωθεί όλο αυτό σε όλους και όχι μόνο σε αυτούς που αρέσκονταν με μια μπύρα να χορεύουν ως το πρωί. Τα μεγαλύτερα μαγαζιά απαιτούσαν και καλύτερα shows, η τηλεόραση απαιτούσε μια σοβαρότητα – να είσαι αρεστός στο τηλεοπτικό κοινό που δεν σε ξέρει και δεν είναι δίπλα σου να καταλάβει ποιος είσαι και τι κάνεις. Όσο περνούσαν τα χρόνια αυξάνονταν και οι απαιτήσεις και τα λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα. Οπότε βλέποντας πως κινείται το σύστημα γύρω μου εναρμονίστηκα με αυτό, γιατί κόντρα δεν μπορείς να πας.
Πάντα ήθελες να γίνεις τραγουδιστής – ή, καλύτερα, για τη δική σου περίπτωση, showman;
Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα χόρευα, τραγουδούσα κι έκανα πλάκες με τους φίλους μου – ήμουν μεγάλο πειραχτήρι και μες στην τρελή χαρά και στις Τέχνες. Έκανα χορό, θέατρο, πήγα σε τσίρκο, δούλεψα ως παρουσιαστής, ανιματέρ, οπότε αυτή ήταν η φύση μου και το κατάλαβα, επαγγελματικά, αργά πιστεύω. Αν είχα την γνώση από μικρός θα πήγαινα σε καλλιτεχνικά σχολεία, θα τα έκανα όλα αυτά από 6-7 χρονών και όχι στα 20 μου. Μπαλέτο, για παράδειγμα, γράφτηκα 28 χρονών!
Μια και το αναφέρεις, από τη Ραλλού Μανού και το μπαλέτο που προσπάθησες να μάθεις στα νεανικά σου χρόνια, πώς κατέληξες στον Τέρη Χρυσό και στο «Τάκ τάκα τα»; Δεν είναι κάπως… μεγάλη η διαδρομή;
Ξέρεις, το ένα φέρνει το άλλο και ένας καλλιτέχνης πρέπει πάντα να εξελίσσεται, να προχωρά και να μαθαίνει και άλλα πράγματα, να πειραματίζεται, να δοκιμάζει, να αποτυγχάνει και ξανά από την αρχή, αλλιώς τι νόημα έχει να κάνεις τα ίδια και τα ίδια; Απλά βαλτώνεις, σιγά σιγά σβήνεις, σε ρουφάει η ίδια σου η Τέχνη και σε πνίγει. Έτσι κι εγώ, έχω περάσει από το θέατρο στο χορό, απ’ το χορό στο τραγούδι, απ’ το τραγούδι στην τηλεόραση, και δεν ξέρω πού ακόμη θα βρεθώ. Το λαχταρώ πολύ όμως, ζω γι’ αυτό το ταξίδι!
Θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα, Toni;
Βεβαίως και τον θυμάμαι – ήταν χωριάτικος. Μου άρεσε μια κοπέλα από το χωριό και, ξέρεις, εκεί τα πράγματα μαθαίνονται πριν καν τα σκεφτείς. Οπότε προσπαθούσα να μην με πάρουν χαμπάρι και το μάθουν και αρχίσουν τα κουτσομπολιά. Πηγαίναμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε να συναντηθούμε, μη μας δει κανένα μάτι. Στην Αγία Τριάδα, στον Προφήτη Ηλία, μας είχαν φάει τα βουνά και τα λαγκάδια, δεν είχαμε αφήσει βουνοκορφή για βουνοκορφή. Στο πρώτο φιλί μάλιστα μου είπε και την ατάκα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί την είπε τόσο ναζιάρικα και γλυκά και σεξι: «A, να χαθείς κοπρίτη!».
Τώρα, με την μεγάλη αυτή επιτυχία, την αναγνωρισιμότητα, δεν έχεις μεγαλύτερη επιτυχία στα ερωτικά σου;
Καλά, μιλάμε γίνεται χαμός. Όλα τα τσικάκια θέλουν τον Toni, εγώ δεν μπορώ, αισθάνομαι τύψεις, πρέπει να είμαι καλός με όλες τις θαυμάστριες και αρχίζουν οι παρεξηγήσεις και τα παράπονα και οι γκρίνιες. Γι’ αυτό, για να μην νιώθει κανένα τσικάκι στεναχωρημένη, έχω βγάλει χαρτάκια με αριθμούς προτεραιότητας. Όπως στις τράπεζες και στα ταχυδρομεία, με μέσο όρο αναμονής, και τα προμηθεύονται στις συναυλίες μου. Τώρα, αν με ρωτάς που βρισκόμαστε σε αναμονή, το νούμερο που θα εξυπηρετηθεί είναι για τον Αύγουστο του ’25.
Πάντως, όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο για να προγραμματίσουμε αυτή την κουβέντα, τις μέρες που ήμασταν όλοι στα σπίτια μας αποκλεισμένοι από την «Μπάρμπαρα», εγώ άκουγα ένα μωρό να κλαίει στην άλλη άκρη του ακουστικού. Έχεις μωρό και μας το κρύβεις;
(Γελάει). Έχω δύο μωρά… γειτονόπουλα. Ένα μένει από πάνω και ένα από κάτω. Αγοράκια και τα δύο και, όπως καταλαβαίνεις, γίνεται χαμός. Κλαίνε όλη μέρα – μόνο όταν τραγουδάω ηρεμούν. Αγαπημένο τους τραγούδι, το «κελί 33».
Για να καταλήξεις στο πρόγραμμα που εμείς παρακολουθούμε και απολαμβάνουμε -αυτό που θα δούμε και στην Κύπρο σε λίγες μέρες- τι κάνεις; Πώς επιλέγεις π.χ. τα τραγούδια; Τα κοστούμια σου;
Με τα χρόνια συναυλιών ξέρουμε πλέον πως να διασκεδάζουμε τον κόσμο. Έχουμε δοκιμάσει πάρα πολλά τραγούδια και σκετς, ατάκες και κοστούμια, και η πείρα μας είναι πλέον δεδομένη. Χώρια τον αυτοσχεδιασμό που, κάθε φορά, τον έχουμε στο τσεπάκι και περιμένουμε πώς και πώς να γίνει κάτι ευτράπελο. Ενδυματολογικά ξέρω πλέον, στα τόσα ρούχα που έχω, τί ταιριάζει που. Άλλο ρούχο για τηλεόραση, άλλο για πίστα, άλλο για συναυλία κ.λπ. Το δε πρόγραμμα είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς. Φαντάσου, εγώ πάνω στην σκηνή, βλέποντας τον κόσμο αν περνάει καλά ή αν είναι δύσκολο κοινό, αλλάζω το πρόγραμμα μαζί με την ορχήστρα επιτόπου. Πάμε αυτό το κομμάτι καλύτερα, όχι μην πούμε εκείνο – σα να είμαστε ένα καράβι με κυβερνήτη τον Toni. Όχι ακυβέρνητο, που είναι και την μοδώς (γελάει).
Η persona του Toni σε έχει δυσκολέψει ποτέ στις εμφανίσεις σου; Στο να σε αντιμετωπίζουν κάποιοι ως κάτι «περίεργο», ως ένα «εξωτικό φρούτο»;
Αυτή η κατάσταση που περιγράφεις διήρκησε περίπου 4 χρόνια μέχρι να συστηθούμε, έτσι να στο πω, στο ευρύ κοινό. Αργότερα, καθώς περνούσαν τα χρόνια, πίστευα, ότι όλο και περισσότερος κόσμος ξέρει τι κάνουμε ακριβώς και ποιος είναι ο Toni – ότι είναι τραγουδιστής, έχει ορχήστρα, κάνει συναυλίες, γεμίζει νυχτερινά μαγαζιά, κάνει shows κ.λπ. και δεν κάνει μόνο κωμικά βίντεο στο YouTube. Μέχρι που ήρθε η τηλεόραση και τότε όσοι δεν ήξεραν νόμιζαν -και ακόμη νομίζουν-, ότι είμαι παρουσιαστής. Με ρωτούσαν στο δρόμο, λοιπόν, και μου έλεγαν ότι «σε βλέπουμε στην τηλεόραση και είσαι πολύ ωραίος, γελάμε, μας διασκεδάζεις, τί θα κάνεις τώρα;». Απαντούσα ότι έχω μια περιοδεία στην Ελλάδα και με ρωτούσαν «με τι πράγμα;». Τους εξηγούσα ότι είμαστε μπάντα, ότι εγώ τραγουδάω, ότι θα κάνουμε συναυλίες, άντε ξανά μανά τα ίδια. Και με κοιτούσαν πάλι περίεργα. Πάλι από την αρχή, λοιπόν. Μετά ήρθαν τα μπουζούκια. Παίξαμε, λοιπόν, στα μπουζούκια, μια χρονιά σχεδόν τώρα, με τον Πάνο Κιάμο, και πάλι μας κοιτούσαν σαν ουρανοκατέβατους. Δεν ήξερε ο κόσμος τι κάνουμε. Μετά, λοιπόν, από 13 χρόνια που είμαι στην Ελλάδα, χαίρομαι που δεν με ξέρουν όλοι γιατί νιώθω ότι έχω ακόμη κόσμο και κοινό να κερδίσω.
Info:
Ο Tonis Sfinos θα βρίσκεται αυτή την Πέμπτη 23/2 στις «Notes Live», στη Λεμεσό, μαζί με την ομάδα του, για ένα μοναδικό special πρόγραμμα. Πληροφορίες και κρατήσεις: 25344344, 99999962 και στο tickethour.com.cy. Χορηγός επικοινωνίας: Sfera 96.8.
Περιοδικό Down Town
