Τα 22 χρόνια ως μέλος των «Μπλε», οι σκέψεις για μια σόλο καριέρα και οι γερές ρίζες, που μας δίνουν τη δυνατότητα να απλωθούμε στον ουρανό. Η φωνή του μακροβιότερου συγκροτήματος στην ελληνική δισκογραφία αναζητά πάντα το μέτρο, ώστε να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με την πραγματικότητα.
Από την Νταϊάνα Αζά
Πώς καταφέρνετε να δίνετε συνεχώς στο κοινό σας κάτι νέο;
Στην τέχνη, η λογική και η ανάλυση πρέπει να κάνουν πίσω και να μπαίνουν μπροστά άλλα πράγματα, όπως είναι το ένστικτο, η ενσυναίσθηση και η επικοινωνία. Πράγματα που είναι πολύ βαθιά χαραγμένα στους ανθρώπους, αλλά τα έχουμε ξεχάσει. Πώς πηγαίνει, όμως, σε δεύτερο επίπεδο ο ρεαλισμός για να βγει μπροστά ο εσωτερικός σου εαυτός; Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει κάθε φορά και μας βοηθά η σκηνή και η μουσική για να το κατορθώσουμε – να σταματήσουμε τις σκέψεις, το άγχος, τον φόβο, όλα αυτά που μας κρατάνε δέσμιους και να εμφανίσουμε άλλα πράγματα, μαγικά, που έχουμε να δούμε από τότε που ήμασταν παιδιά.
Αυτό είναι το ζητούμενο κάθε φορά;
Βέβαια, αλλά δεν μιλάμε για επαγγελματική σταδιοδρομία αλλά για ένα ζητούμενο ψυχής. Να καταφέρουμε να το νιώσουμε πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι.
Πριν από 24 χρόνια, οι «Μπλε» ήταν πρωτοπόροι σε αυτό που έκαναν. Συναντήσατε αντιστάσεις;
Τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα από την αρχή. Υπήρχαν δυσκολίες, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι ανάλογο με ελληνικό στίχο, που να έχει μέσα funk, disco, ροκ και ποπ. Ήταν χαράς έργο το ότι οι «Μπλε» έκαναν αυτή την επιτυχία το 1996 με τη Θεοδοσία Τσάτσου. Όποιος αγαπάει κάτι όμως και επιμένει, συνήθως ανταμείβεται.
Ήταν εύκολη η μετάβαση από τη Θεοδοσία Τσάτσου σε εσένα, ως φωνή των «Μπλε»;
Εύκολη δεν ήταν, καμία αλλαγή δεν είναι εύκολη, αλλά αυτό μας κάνει η ζωή, για να μας εκπαιδεύσει. Μας πετάει συνεχώς σε διαφορετικές συνθήκες και σε καινούρια δεδομένα, μας λέει «ξεβολέψου, τίποτα δεν είναι για πάντα». Ακόμα και μια μετακόμιση είναι μια δοκιμασία. Πόσο μάλλον τέτοιου είδους δυσκολίες που έχουν να κάνουν και με άλλους παράγοντες, όχι μόνο με εμάς προσωπικά. Είχαμε, όμως, ένστικτο που μας μιλούσε και μας έλεγε πως τα πράγματα δεν έχουν τελειώσει, πως υπάρχει και συνέχεια.
Τι είναι αυτό που σας κράτησε στο προσκήνιο;
Οι διαφορετικές μας καταβολές και χαρακτήρες και η εμπειρία. Ξέραμε ότι για να συνεργαστείς με κάποιον πρέπει πρώτα να σέβεσαι την άποψή του, κυρίως όταν αυτή είναι διαφορετική από τη δική σου. Χρειάζεται πολύ θάρρος ώστε να υποχωρήσεις και να δείξεις εμπιστοσύνη και το κάνεις μόνο όταν έχεις δουλέψει τον εαυτό σου.
Το περίμενες ότι θα διαρκούσε τόσο πολύ;
Καθόλου δεν το περίμενα, ποτέ δεν κοιτάζω τόσο μακριά στο μέλλον, είναι αρχή μου αυτή – πολύ βραχυπρόθεσμες είναι οι σκέψεις μου. Και τα υπόλοιπα παιδιά λειτουργούν έτσι, γιατί ξέρουν πολύ καλά τις συνθήκες και πως η ζωή είναι ροή. Η επιτυχία δεν είναι κάτι που έχεις και κρατάς κάτω από τη μασχάλη. Μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, μπορεί ξαφνικά να μην υπάρχει κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτό που λες. Και να, όμως, που βήμα-βήμα μάς έφερε μακριά η ζωή.
Πέρασε από το μυαλό σου η σκέψη να αποχωρήσεις; Να κάνεις σόλο καριέρα;
Πάντα περνάει, αλλά όχι από φιλοδοξία ή ματαιοδοξία. Δεν θέλω να χάσω τη στιγμή που πρέπει να βάλεις την τελεία και πολλές φορές από βόλεμα ή κεκτημένη ταχύτητα δεν αποφασίζεις να τη βάλεις. Μόνο και μόνο γι’ αυτό – για να γίνει ένα ωραίο κλείσιμο στην ιστορία των «Μπλε», να μην το ξεχειλώσουμε. Ο λόγος που δεν έχει μπει αυτή η τελεία είναι η διάθεσή μας για δημιουργία και η άνθρωποι που μας θέλουν πάνω στη σκηνή.
Κάτω από τη σκηνή ποια είσαι;
Ένα προσγειωμένο άτομο όσον αφορά την πραγματικότητα. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τις διαστάσεις της και με βοηθάει και η οικογένειά μου σε αυτό, η καθημερινότητά μου και ο τρόπος που έχω επιλέξει να ζω. Πρέπει να είσαι σωστά ενταγμένος στο περιβάλλον σου κι εμένα μου αρέσει να κινούμαι σε πραγματικά πλαίσια. Αυτό μου δίνει ένα μέτρο για να μπορώ να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα και να μην ξεφεύγουν οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις. Από εκεί και πέρα, όταν έχεις πολύ γερές ρίζες, έχεις τη δυνατότητα να απλώνεσαι στον ουρανό όσο θες. Κι αυτό είναι ο στόχος.
Πώς είσαι ως μητέρα;
Νομίζω καλή, ούτε υπερβολική, ούτε αυστηρή, ούτε όμως και χωρίς όρια. Είμαστε οριοθετημένοι και ελεύθεροι. Η ελευθερία έρχεται μέσα από τη δέσμευση πάντα, είναι αυτό που σου δίνει τη γείωση, γι’ αυτό και είναι αναγκαία.
Τι όνειρα κάνεις για τα παιδιά σου;
Να είναι ισορροπημένοι, ευτυχισμένοι μέσα στις επιλογές τους και ανοιχτοί στις προκλήσεις που φέρνει η ζωή, στις αλλαγές και στην αγάπη. Να μάθουν καταρχήν τι είναι αγάπη. Γιατί δεν είναι μόνο, θέλω, αλλά απαιτεί επιμονή, υπομονή και κατανόηση. Αυτό είναι το δικό μου όνειρο, αλλά τον δρόμο τους πρέπει να τον βρουν μόνοι τους.
Info: 15 Φεβρουαρίου, Λεμεσός, Vinylio Wine Etc, 21:30, πληροφορίες και κρατήσεις 99300430.
