Κάποτε η σαμπάνια είχε καθιερωθεί σαν ένα ακριβό αφρώδες απεριτίφ για ειδικές περιστάσεις. Σήμερα η περιοχή της Champagne είναι πλέον γνωστή για τα εξαιρετικά δυνατά Premier Cru, Grand Cru, Autre Cru της. Ανακαλύψτε τους λόγους γι’ αυτή την αλλαγή!
Στο παρελθόν, η σαµπάνια φτιαχνόταν παραδοσιακά από αναµείξεις. Λόγω του ότι στην περιοχή της Champagne οι κλιµατολογικές συνθήκες δεν είναι πάντοτε ευνοϊκές για την αµπελοκαλλιέργεια, οι παραγωγοί συνήθιζαν να καταφεύγουν στην ανάµειξη διαφόρων ποικιλιών σταφυλιών, ακόµα και από διαφορετικές σοδειές, έτσι ώστε να µπορούν να πετύχουν την επιθυµητή ποιότητα αλλά και για να έχουν σταθερό αποτέλεσµα. Τα µπουκάλια που παράγονταν µε τέτοιες οινοποιήσεις, δεν είχαν ένδειξη χρονιάς. Αυτή η µαζική παραγωγή, ευνόησε την εµφάνιση µεγάλων εµπορικών σηµάτων σαµπάνιας, αλλά συνέτεινε και στο να αποκτήσει η σαµπάνια τη γνωστή φήµη ότι παραείναι ακριβή για την ποιότητά της.
Τη δεκαετία του ’90, έγινε µια στροφή: η σαµπάνια εντάχθηκε στους 3 καλύτερους αµπελώνες και στα πιο ακριβά σταφύλια στον κόσµο. Η θέση των καλλιεργητών (Vignerons) της περιοχής ενισχύθηκε σηµαντικά και πολλοί από αυτούς άρχισαν να οινοποιούν τα δικά τους κρασιά. Η γεύση αυτών των κρασιών µεταµορφώθηκε. Άρχισαν πια να αντανακλούν πιστά τα terroirs τους και έφεραν την υπογραφή των παραγωγών τους. Υπάρχουν ουσιαστικά 3 τύποι παραγωγών στην Καµπανία: Maisons (τα µεγάλα Σπίτια), Cooperatives (Συνεργατισµοί) και Vignerons (αµπελουργοί-παραγωγοί).
Κρασιά µε έντονη προσωπικότητα
Εάν οι µεγάλοι οίκοι της σαµπάνιας αναµειγνύουν διαφορετικές ποικιλίες, εσοδείες και προελεύσεις για την οινοποίηση των κρασιών που χρησιµοποιούν σαν βάση, κάποιοι µικροί παραγωγοί χρησιµοποιούν κατά κανόνα σταφύλια µίας µόνο ποικιλίας, από ένα καθορισµένο terroir, αλλά και µερικές φορές ακόµη και από συγκεκριµένο αµπέλι. Το γεγονός αυτό, δίνει στη σαµπάνια ένα εντελώς καινούργιο ενδιαφέρον. Όπως και στην Βουργουνδία, µπορούµε τώρα να συγκρίνουµε την ίδια ποικιλία από δύο διαφορετικές προελεύσεις, για παράδειγµα το Chardonnay του Cramant µε αυτό του Avize ή το Pinot Noir του Ambonnay µε κείνο του Verzenay.
Dosage: τα ξηρά κρασιά είναι δηµοφιλή!
Πριν την τοποθέτηση του φελλού στη φιάλη της σαµπάνιας, κατά κανόνα προστίθεται η «ζαχαρούχος δόση» ή dosage όπως είναι γνωστή στη γλώσσα των οινοποιών, προκειµένου να σταθεροποιηθεί η περιεκτικότητά της σε σάκχαρα. Το «dosage» είναι συνήθως ένα µείγµα κρασιού, ζάχαρης, γλεύκους και, πιο σπάνια, αποστάγµατος από σταφύλια. Ανάλογα µε την περιεκτικότητα του «dosage» σε σάκχαρα, στην ετικέτα της σαµπάνιας σηµειώνονται διάφορα χαρακτηριστικά, όπως:
Η τάση που κερδίζει έδαφος θέλει τις σαµπάνιες όλο και πιο ξηρές. Οι παραγωγοί παράγουν όλο και περισσότερους απλούς ή εξαιρετικά ξηρούς οίνους και οι ξηρές σαµπάνιες (Brut).
Παλαίωση σε βαρέλι
Στη περιοχή της Champagne, η παλαίωση σε βαρέλι µέθοδος που επικρατούσε πριν από τρεις γενιές επανέρχεται θριαµβευτικά. Με την εµφάνιση ανοξείδωτων δεξαµενών οι περισσότεροι παραγωγοί είχαν προτιµήσει αυτό το είδος οινοποίησης, που ήταν µια φθηνότερη εναλλακτική λύση και απαιτούσε πολύ λιγότερη εργασία στο κελάρι.
Οι νέες τάσεις στο σύμπαν της σαμπάνιας με μια ματιά
- Extra Brut: στροφή στις πιο ξηρές σαµπάνιες.
- Ροζέ σαµπάνιες: 11,5% του συνόλου.
- Μονοποικιλιακές σαµπάνιες: 100% Chardonnay ή 100% Pinot Noir.
- Single Vineyard σαµπάνιες: Αµπελουργοί που εµφιαλώνουν τη δική τους σαµπάνια (περίπου 5.000).
- Χρήση βαρελιού κατά τη διάρκεια της οινοποίησης των κρασιών βάσης.
Περιοδικό “Taste Wine”, τεύχος 140.
