Θα είναι η αποθέωση της μπαλάντας; Η χρονιά των mid-tempo indie ύμνων; Ή μήπως ο 64ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision θα συνεχίσει να ιχνηλατεί σε λίγο πιο ποπ μονοπάτια; Σε 60 μέρες από σήμερα 26 υποψήφιοι θα δώσουν τη μητέρα των μαχών στον τελικό του Τελ Αβίβ.
Από τον Κώστα Μπουρούση
Πριν καλά-καλά ολοκληρωθούν οι εθνικές συμμετοχές για τους δύο ημιτελικούς και τον τελικό του 64ου Διαγωνισμού της Eurovision (14, 16 και 18 Μαΐου αντίστοιχα), πράγμα που συνέβη με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Ισραήλ την προηγούμενη Δευτέρα, ο θεσμός μετρά απώλειες. Η νικήτρια του 2016 Ουκρανία αναγκάστηκε να απόσχει από τον Διαγωνισμό, αφού οι τρεις εκλεκτοί του εθνικού τελικού αρνήθηκαν διαδοχικά να συμμορφωθούν με τις αυστηρές προϋποθέσεις που έθετε η δημόσια τηλεόραση της χώρας. Το δίκτυο UA:PBC απαιτούσε από τους καλλιτέχνες να σταματήσουν οποιαδήποτε σχέση τους με τη Ρωσία και το κοινό της, λόγω των τεταμένων σχέσεων μεταξύ Κιέβου και Μόσχας τα τελευταία χρόνια.
Οι Ουκρανοί σταρ δεν δέχτηκαν να απογαλακτιστούν από τη ρωσική showbiz που τους προσφέρει τον επιούσιο, καταγγέλλοντας πολιτικές μεθοδεύσεις και λογοκρισία, κι έτσι οι 42 υποψηφιότητες έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες 41. Τα πολιτικά παιχνίδια και η στρατηγική δεν έλειψαν ποτέ ούτε από την κατά τ’ άλλα αθώα αρένα της Eurovision. Μπορεί να καμουφλάρονται με γκλίτερ, χρυσόσκονη και μπόλικες δόσεις φαντασμαγορίας, όμως, είναι πάντα παρόντα. Κι αυτό είναι κάτι που γνωρίζει από πρώτο χέρι η EBU, που τα τελευταία χρόνια πασχίζει να δημιουργήσει ένα σύστημα εμφάνισης των χωρών αλλά και αντιπροσωπευτικής ψηφοφορίας που θα παρακάμπτει τον σκόπελο των εθνικών συμπαθειών και αντιπαθειών. Πάντως και φέτος Κύπρος και Ελλάδα θα συμμετάσχουν στον πρώτο ημιτελικό του διαγωνισμού – η μεν στο πρώτο μισό, η δε στο δεύτερο. Όσο για τη σειρά εμφάνισής τους, αυτή θα καθοριστεί μέσα από τον πολύπλοκο αλγόριθμο της EBU που διεκδικεί δάφνες σοφίας – γι’ αυτό και διχάζει σταθερά τους Eurofans.
Στην πραγματικότητα ούτε η Τάμτα, ούτε η Κατερίνα Ντούσκα έχουν κάτι να φοβούνται από τη σειρά εμφάνισής τους. Ειδικά η κυπριακή συμμετοχή, από την επίσημη κυκλοφορία κιόλας του «Replay», έχει πλασαριστεί στην 5η θέση σύμφωνα με τις αποδόσεις των στοιχηματικών γραφείων και έχει κερδίσει μια θέση στα trends του YouTube. Με δυο λόγια, τα πηγαίνει περίφημα! Έχοντας κατακτήσει το περσινό momentum με τη δεύτερη θέση της Ελένης Φουρέιρα, η Τάμτα είναι η τραγουδίστρια που θα δώσει απλόχερα και απενοχοποιημένα στη Eurovision αυτό που ξέρει καλύτερα απ’ όλα: Χορευτική, χαρούμενη, σχεδόν εθιστική ποπ.
Όσο για την Κατερίνα Ντούσκα, το φορτίο της είναι μάλλον βαρύτερο, αφού για πολλούς οφείλει να ζητήσει εκδίκηση για τον περσινό αποκλεισμό της Ελλάδας από τον τελικό του διαγωνισμού. Ακόμα πάντως και ως Βαλκάνια συγγενής εξ αγχιστείας της Florence and the Machine -ηχητικά πάντα- μπορεί να τα καταφέρει εξαίσια. Το «Better Love» έχει ήδη χωρίσει στα δύο το ελληνικό κοινό κι αυτό είναι ένα πρώτης τάξεως δείγμα ότι τουλάχιστον κάθε άλλο παρά αδιάφορο περνά.
Πάντως, όσο μεγάλη ήταν η αναμονή για την αποκάλυψη του τραγουδιού της Κύπρου που φέρει και φέτος την υπογραφή του Alex Papakonstantinou και της ομάδας του, το ίδιο έντονη ήταν και η προσμονή για τη ρωσική συμμετοχή. Η Μόσχα στέλνει στο Τελ Αβίβ έναν παλαίμαχο του διαγωνισμού. Το 2016 ο Sergey Lazarev εμφανιζόταν ως αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση της κορυφής. Είχε πιασάρικο, ρυθμικό τραγούδι που έσταζε έρωτα με την υπογραφή του Δημήτρη Κοντόπουλου, ήταν -σωματικά- στον όγκο, είχε και μια εντυπωσιακή χορογραφία τίγκα στα ειδικά εφέ δια χειρός Φωκά Ευαγγελινού.
Κι όμως, περιορίστηκε τελικά στην τρίτη θέση, γεγονός που δεν άρεσε ούτε στον ίδιο, ούτε στους συμπατριώτες του. Η φετινή επιστροφή του στον Διαγωνισμό ήταν τόσο διαφημισμένη, ώστε τα στοιχήματα τον ήθελαν πρώτο, πριν καν ανακοινωθεί το τραγούδι του. Με το που αποκαλύφθηκε το επικολυρικό «Scream» -το οποίο και πάλι συνυπογράφει ο Κοντόπουλος- οι αντίπαλοι του Lazarev λογικά ούρλιαξαν από τη χαρά τους. Η συμμετοχή ήταν μάλλον κατώτερη -κυρίως λιγότερο χορευτική- των προσδοκιών και η Ρωσία υποχώρησε στην τρίτη θέση. Έτσι, η συγκυρία φέρνει αυτή τη στιγμή ως πιθανότερο νικητή τον παγκοσμίως άγνωστο, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος, 24χρονο Ολλανδό Duncan Laurence.
Μουσικός με συμμετοχή στο «Voice» της πατρίδας του και ένα τραγούδι ονόματι «Arcade» που γράφτηκε για ένα αγαπημένο του πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή αδόκητα σε μικρή ηλικία -να και τα σπαραξικάρδια μηνύματα- ο Laurence θα προσπαθήσει να επιτύχει ό,τι δεν μπόρεσαν οι συμπατριώτες του εδώ και 44 χρόνια, ήτοι να φέρει μια νίκη για τις Κάτω Χώρες. Αν, δηλαδή, δεν του πάρει την μπουκιά από το στόμα ο Σουηδός John Lundvik. Δεδηλωμένος θαυμαστής ενός γιουροβιζιονικού μύθου όπως η Carola, ο 36χρονος μουσικός κατάφερε να επικρατήσει των εξαντλητικών δοκιμασιών του Melodifestivalen, δηλαδή του μαραθωνίου επιλογής της εθνικής συμμετοχής της Σουηδίας. Παλαίμαχος σπρίντερ (βλ. έχει τη σωματική διάπλαση), αλλά και μέλος της χορωδίας που έψαλλε το γαμήλιο εμβατήριο στη διάδοχο του σουηδικού θρόνου πριγκίπισσα Βικτορία (βλ. έχει και το κοσμικό άλλοθι) ο Lundvik θα προσπαθήσει να κάνει αυτό που ξέρουν καλύτερα απ’ όλους οι Σουηδοί: να αλώνουν τα γιουροβιζιονικά τρόπαια. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος υπογράφει και τη σύνθεση του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει το Ηνωμένο Βασίλειο με τίτλο «Bigger than us».
Με το βλέμμα του στις ψήφους των Γερμανών και των Αυστριακών, όπου απολαμβάνει τιμές τοπικού Justin Bieber, και τον ήχο του να φλερτάρει ξεδιάντροπα με την Ανατολή, ο Luca Hanni θα ταξιδέψει στο Τελ Αβίβ διεκδικώντας τίποτα λιγότερο από μια θέση στην πεντάδα για την Ελβετία. Γεννημένος στη Βέρνη ο 25χρονος ποπ σταρ τα έχει καταφέρει περίφημα έως τώρα. Έχει κερδίσει μουσικό talent show στη Γερμανία, έχει διακριθεί σε χορευτικό talent show, διαθέτει τη δική του σειρά ρούχων, κάνει καριέρα ως μοντέλο και εκδίδει το δικό του περιοδικό. Α, κατά περιόδους, δουλεύει και ως οικοδόμος. Κοντολογίς πιάνουν τα χέρια του. Η συμμετοχή της Ελβετίας έχει δημιουργήσει το πρώτο μικρό σκάνδαλο του φετινού διαγωνισμού, αφού οι υπεύθυνοι της δημόσιας τηλεόρασης της χώρας ζήτησαν ευγενικά το τραγούδι τους να συμμετάσχει στον δεύτερο ημιτελικό. Η EBU τους έκανε το χατίρι. Όσο οι Ελβετοί αναζητούν τη νίκη, οι Ιταλοί που επίσης την ποθούν διακαώς φέτος καταφθάνουν στον διαγωνισμό με χαμηλά την μπάλα των προσδοκιών. Προς το παρόν αναζητούν το πατρικό πρότυπο μέσα από το τραγούδι «Soldi» του Ιταλοαιγύπτιου Mahmood.
Νικητής στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο ο 27χρονος πήρε το χρίσμα και τον δρόμο για τον τελικό, αφού η χώρα του μαζί με τις Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία και το Ισραήλ δεν περνούν τη βάσανο των ημιτελικών. Ο συμπαθής τραγουδιστής μοιάζει, πάντως, να βαδίζει ξυπόλητος στα αγκάθια, αφού διαθέτει ινσταγκραμικό ποίμνιο μόλις χιλίων και κάτι followers. Ζούμε στο 2019, διάολε. Παρεμπιπτόντως, διαβολικά παράταιρη για Eurovision φαντάζει η ισλανδική συμμετοχή. Ο Διαγωνισμός χρωστά μια νίκη στο βορειότερο νησί της Ευρώπης και οι Hatari, τρεις φίλοι από το σχολείο, που αυτοπροσδιορίζονται ως BDSM μπάντα μπορεί και να κάνουν την έκπληξη, σερβίροντας μπασταρδεμένο electro σε οπτικό περιτύλιγμα που ξυπνά τα kinky ελατήρια. Βέβαια, αν κανείς θέλει να εντοπίσει το αληθινά queer στον φετινό Διαγωνισμό τότε θα πρέπει να ανατρέξει στη συμμετοχή της Γαλλίας. Ο Μαροκινός Billal Hassani ήταν ένα αγόρι που καθορίστηκε από τη νίκη της Conchita Wurst στη Eurovision κι αυτό βγαίνει στην ανδρόγυνη εμφάνισή του. Φυσικά και το τραγούδι του με τίτλο «Roi» είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα από εκείνους που διαχρονικά καταφέρνουν να συνομιλούν απευθείας με το θυμικό του κοινού μέχρι ξεβάμματος μάσκαρα. Γιατί όχι;
