Το φινάλε του σχήματος Παντελίδης-Βανδή-Μαρτάκης στη θρυλική «Πύλη Αξιού» της Θεσσαλονίκης ήταν επικό, λουλουδάτο και ευωδιαστό σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης. Κυρίως προκάλεσε οργίλες αντιδράσεις στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώ έφτασε μέχρι και στην ημερήσια διάταξη του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega Ελλάδος την προηγούμενη Δευτέρα, σοκάροντας ακόμη και τα εξτένσιον της ανκοργούμαν Όλγας Τρέμη. Γι’ αυτό προνόησαν οι γλεντζέδες θαμώνες που φρόντισαν να «χτίσουν» -κατά την αργκό της πίστας- το αγαπημένο είδωλό τους με στοίβες από πολύχρωμα γαρύφαλλα – μετά των δίσκων όπου είθισται να πωλούνται. Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει πως μέσω αυτής της ιδιότυπης, σχεδόν ειδωλολατρικής ιεροτελεστίας, ο λαϊκός βάρδος αναβάθμισε την αισθητική και την εικαστική αξία του, αφού σε πολλούς θύμισε κάτι από την εμβληματική ηρωίδα Γουίνι από τις «Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ. Όμως όχι. Ήταν τέτοιος ο θόρυβος που δημιουργήθηκε αναφορικά με το πώς γίνεται σε μια χώρα της κρίσης, της ύφεσης και των μνημονίων να κατασπαταλώνται κατά τέτοιον απερίσκεπτο τρόπο χρήματα που η όποια σημειολογική αναφορά του Παντελίδη στον αείμνηστο Ιρλανδό συγγραφέα πήγε στράφι. Ποιος είπε ότι το ελληνικό κοινό μπορεί να εκτιμήσει την αληθινή τέχνη εν τη γενέσει της;
Του Κώστα Μπουρούση
Σκούπα τα πόδια κι έμπα
Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο περιστατικό μάλλον αδίκως μονοπώλησε την επικαιρότητα, κρίθηκε και επικρίθηκε στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ανάγοντας μάλιστα τον τραγουδιστή σε trending topic σύμφωνα με τα στατιστικά της ελληνικής έκδοσης του Twitter. Αυτή η ακατανόητη για πολλούς εξτραβαγκάνζα, το να σχηματίζονται δηλαδή λόφοι από λουλούδια που φτάνουν ή ξεπερνούν το μπόι του Παντελίδη επί σκηνής, είναι στην πραγματικότητα μια άφατη παράδοση των ορκισμένων θαυμαστών του. Κάτι σαν ιερό και όσιο των πιστών του δόγματος του «παντελιδισμού». Μαζί με τα γαρύφαλλα στη σκηνή είθισται να εκσφενδονίζονται μαξιλάρια, κιθάρες, ενίοτε και τραπέζια – έχει συμβεί σε παλαιότερες εμφανίσεις του. Ο 32χρονος τραγουδοποιός μοιάζει να ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία στο κοινό, να ξυπνά τα ερωτικά πάθη, να θυμίζει παλιούς αλλά όχι λησμονημένους νταλκάδες. Κι όταν ξυπνήσει ο νταλκάς του θαμώνα νυχτερινού κέντρου (aka μπουζουκιού) ποιος είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι μπορεί να τον χαλιναγωγήσει; Ούτε ο θεός ο ίδιος! Συνεπώς, εκείνοι που τα έβαλαν με τον Παντελίδη, εκφράζοντας μέσα από tweets, memes και status updates τη χλεύη τους προς την πρακτική των θαυμαστών του δεν έκαναν στ’ αλήθεια τίποτα διαφορετικό από εκείνο που επιχείρησαν οι θαυμαστές του. Εκτονώθηκαν στα κουτουρού. Στο διαδίκτυο κυκλοφόρησαν φωτογραφίες από το στιγμιότυπο του καλλιτέχνη με το λόφο από γαρίφαλα και πικρόχολα σλόγκαν όπως «Η γλάστρα και το μπαλέτο του», κυνικά μηνύματα απαξίας προς το κοινωνικό σύνολο σαν το «Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που προσπαθεί» αλλά και tweets με νεόκοπες θυμοσοφίες τύπου «Όταν δεν πάει ο Παντελίδης στο βουνό, πάει το βουνό στον Παντελίδη. Παλιά σκυλάδικη παροιμία». Επί του θέματος τοποθετήθηκε μέσω της προσωπικής σελίδας του στο Facebook και ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος συνόδευσε την ανάρτηση του επίμαχου στιγμιότυπου με τη λεζάντα «Η Χώρα της Κρίσεως. Δε θέλω σχόλια». Άποψη για το διονυσιακό κέφι και τον φλοράλ τρόπο με τον οποίο αυτός εκφράστηκε στο φινάλε της «Πύλης Αξιού» είχε -εννοείται- και ο Γιώργος Λιάγκας.
Ο παρουσιαστής που έχει αποδείξει πως μπορεί να έχει γνώμη και άποψη επί παντός του επιστητού είπε και ελάλησε από το μετερίζι της εκπομπής «Το Πρωινό»: «Παλιά στα μπουζούκια πήγαιναν οι “καλές” οικογένειες και υπήρχε ένας ανταγωνισμός ποιος πλούσιος θα πετάξει περισσότερα για να κάνει τη μεγαλύτερη “ζημιά”. Τώρα όμως, στην εποχή της κρίσης δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Προτιμώ στα πανηγύρια που έκαναν “φτου” και το κόλλαγαν του άλλου στο μέτωπο. Τουλάχιστον έπαιρναν και κάτι. Τώρα θα πάρει τα λουλούδια να τα πάει σπίτι του ο Παντελίδης;».
Η ολωσδιόλου πρακτικής φύσης απορία του Γιώργου Λιάγκα είναι καταδικασμένη να μείνει αναπάντητη, τουλάχιστον μέχρι τη μέρα που ο ίδιος ο Παντελής Παντελίδης θα αποφασίσει να τοποθετηθεί δημόσια για τη χρηστικότητα ή μη της ρίψης γαριφάλων. Προς το παρόν φαίνεται να καλύπτεται απολύτως από την έγγραφη απάντηση που εξέδωσε η ιδιοκτησία της «Πύλης Αξιού» προς απάντηση του απροσδόκητου buzz που δημιούργησαν μερικές ντουζίνες λουλουδιών. Σε αυτή μεταξύ άλλων αναφερόταν πως: «Προς αποκατάσταση της αλήθειας και για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους μετά από βέλη εκ του πονηρού από συγκεκριμένα άτομα, σε κάθε φινάλε νυχτερινού κέντρου πάντα το απόθεμα λουλουδιών που υπάρχει το πετάμε (γιατί αλλιώς πάει στους κάδους απορριμμάτων) στους καλλιτέχνες και έτσι έγινε και σ’ αυτή την περίπτωση».
Ο καλτ υπερήρωας
Ίσως, τελικά, η αιτία που η σίγουρα υπερβολική μα από την άλλη πιστή στα ήθη και τα έθιμα του μαζικού νυχτερινού ξεφαντώματος εκδήλωση των θαμώνων της «Πύλης Αξιού» να είναι βαθύτερη. Ίσως ο Παντελίδης, τον οποίο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει πως εκβιάζει ή υποδαυλίζει την έκφραση του πάθους των θαυμαστών του, να μπήκε στο στόχαστρο για τον πολύ απλό λόγο ότι λειτουργεί ως καθρέφτης ενός μέσου όρου στον οποίο οι περισσότεροι δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι ανήκουν.
Παιδί λαϊκό, μεγαλωμένο στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας, όπου μέχρι και σήμερα διατηρεί πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ο Παντελίδης δεν καμώθηκε ποτέ ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Στιλιστικό υβρίδιο κάγκουρα και κλαρινογαμπρού, με αυτό το πολύ χαρακτηριστικό γένι μεταξύ τριών ημερών και Τριών Ιεραρχών, ένας αυτοδημιούργητος επαγγελματίας ο οποίος με απλό και εύληπτο τρόπο κατάφερε να κάνει την έκφραση της δικής του καψούρας, του πολύ προσωπικού νταλκά του σε συνισταμένη ενός κοινού που αναζητούσε έναν νέο λαϊκό ήρωα.
Μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς, όμως σημασία έχει τελικά ότι αρέσει σε άλλους τόσους. Και ποιος μπορεί να απαγορεύσει στον άλλο να διονυσιάζεται με πρώτου επιπέδου στίχους σαν το «Σκούπισε τα πόδια σου και μπες», το «Συνοδεύομαι» ή το επικών καλτ διαστάσεων «Όσο δέρμα κι αν πετάξεις, φίδι είσαι δε θ’ αλλάξεις», ντυμένους με εύπεπτες μελωδίες σε στιλ λαϊκής τσιχλόφουσκας; Γι’ αυτό και ίσως μοιάζει άτοπη, άσκοπη και παράταιρη η αντιστοιχία που επιχειρήθηκε ανάμεσα στον τζίρο των λουλουδιών του Παντελίδη και το μέσο μισθό ή τη μέση σύνταξη στην Ελλάδα. Στο τέλος της μέρας έχει κανείς κάθε δικαίωμα να κατηγορήσει τον επιτυχημένο από ό,τι μαρτυρά η απήχησή του τραγουδοποιό ότι κάνει κακή μουσική, αλλά δεν μπορεί να τον ψέξει για τον προκλητικό βίο του. Το πώς έχουν μάθει να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους οι θαυμαστές του είναι μια άλλη κακόγουστη ιστορία συλλογικού (αντι)αισθητικού παροξυσμού.
