Ο 28χρονος γιος του Στέλιου που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του single, «Κάθε μέρα», από την Panik Records, μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στη Λευκωσία, τη σχέση του με τον πατέρα του και τις διακυμάνσεις που αυτή πέρασε κατά καιρούς, τη δύσκολή του εφηβεία, την ανεξαρτησία που ήθελε πάντοτε να έχει στη ζωή του.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ.
Μόλις μπήκε στο σπίτι του, μετά από κάποιες δουλειές που είχε να κάνει στο κέντρο της Λευκωσίας, όπου βρίσκεται. Είναι λίγο κουρασμένος, αλλά ευδιάθετος. Πριν κάνουμε την συνέντευξη, άκουσα το κομμάτι του, «Κάθε μέρα», που μόλις κυκλοφόρησε από την Panik Records – η ερμηνεία του έχει κάτι που σε αγγίζει εξ αρχής, από τις πρώτες νότες, λες και το κάνει πολλά χρόνια επαγγελματικά. Του το λέω και χαμογελάει.
Πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σου;
Η μουσική στη ζωή μου μπήκε στα 19-20 μου χρόνια, όταν βγήκα από τον στρατό. Σχετικά αργά, θα έλεγα. Μέχρι τότε έπαιζα ποδόσφαιρο και μόλις το είχα σταματήσει. Ξεκίνησα πολύ δειλά, για την παρέα. Άρχισα να παίζω αρχικά για τους φίλους μου κι έπειτα έπιασα δουλειά σε πολύ μικρά μαγαζιά – όλα έγιναν πολύ αργά. Ξέρεις, όταν ξεκίνησα δεν ήμουν καλός. Όμως ένιωθα πολύ οικεία με τον χώρο της μουσικής, εξ αιτίας του πατέρα μου. Δεν μου ήταν κάτι άγνωστο.
Εσύ, τι μουσική ακούς;
Γενικά, ακούω απ’ όλα, ξένη μουσική, ελληνικά. Οποιοδήποτε καλό τραγούδι θα το ακούσω. Και στο πρόγραμμά μου επιλέγω καλά κομμάτια. Από έντεχνο μέχρι τσιφτετέλι, δεν με νοιάζει. Με αφορά μόνο να είναι καλό το κομμάτι.
Πες μου ένα κομμάτι που θεωρείς καλό και το έχεις στο πρόγραμμά σου…
Το «παλιό μου παλτό» του Δάντη! Κομματάρα. Είναι το αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που τραγούδησες μόνος σου;
Εμ, πώς δεν τη θυμάμαι; Ακόμα προσπαθώ να την ξεχάσω! (γελάμε). Ήταν εφιαλτική, δεν μου άρεσα καθόλου. Ήταν σε ένα μπαράκι της Λευκωσίας, πολύ μικρό. Εντάξει, είχα φίλους από κάτω, με χειροκροτούσαν, αλλά είχα πολύ άγχος, δεν ήμουν καλός. Μετά με άκουσα στα βίντεο που με τράβηξαν και κλαίγαμε…Άστο, μην το συζητάς. Όταν πας να κάνεις κάτι επαγγελματικά και πληρώνεσαι γι’ αυτό, έχεις κι ένα βάρος μέσα σου. Κι εγώ έχω και το βάρος του επιθέτου μου. Το «Ρόκκος» δεν είναι εύκολο πράγμα. Έκανα τρία χρόνια να ξεπεράσω το «βάρος» του ονόματός μου. 23 ετών το αποτίναξα. Μέχρι τότε, έπιανα το μικρόφωνο και μου έκλεινε ο λαιμός.
Ωστόσο το να λέγεσαι «Ρόκκος» σού ανοίγει και πολλές πόρτες. Έτσι δεν είναι;
Μέχρι τώρα μού έχει κάνει και καλό και κακό. Εγώ το κάνω αυτό το πράγμα επειδή το αγαπώ και φαίνεται πως ο κόσμος το αναγνωρίζει. Σίγουρα επιβάλλεται να κάνω διπλή προσπάθεια. Μπορεί ακόμα να μην είμαι τόσο καλός όσο θα ήθελα, αλλά κάνω τη δουλειά μου υπεύθυνα και σοβαρά.
Ζητάς συμβουλές από τον πατέρα σου, σε κρίνει αυστηρά;
Όχι, καμία συμβουλή. Εκείνος θα μου πει δύο τρία ψιλά πράγματα, μην φανταστείς. Τα βασικά, όχι πολλά πολλά. Ο πατέρας μου θέλει να με αφήσει να το κάνω μόνος μου, όπως το έκανε κι εκείνος. Τον πατέρα μου δεν τον βοήθησε κανείς να το κάνει αυτό, τα κατάφερε χωρίς βοήθεια και πέτυχε. Το ίδιο θέλει και για μένα! Κι εγώ ποτέ δεν του ζήτησα να με πάρει στη δουλειά. Τώρα που είδε ότι κάνω βήματα και τα πάω καλά, ήρθε μόνος του να μου πει δυο πράγματα. Είναι αυστηρός κριτής ο πατέρας μου, πολλές φορές μου «τα χώνει». Και μου αρέσει αυτό.
Πριν ακολουθήσεις τον δικό του δρόμο, το είχατε συζητήσει καθόλου; Τι σου είχε πει;
Μου είχε πει «που πας ρε Καραμήτρο;» (γελάει δυνατά). Δεν ήθελε να το κάνω τότε και τώρα μου λέει «συνέχισε, ρε Καραμήτρο!».
Επομένως, με τον πατέρα σου είστε και φίλοι, εκτός από γιος και πατέρας.
Ναι, φυσικά. Μην σου πω ότι είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Η σχέση μας τα τελευταία 3-4 χρόνια είναι υπέροχη. Ως πιτσιρικάς, ήμουν ένας μικρός «Στέλιος», ήμουν ένα δύσκολο παιδί. Μετά σοβαρεύτηκα, ηρέμησα και ωρίμασα. Γλύκανα, όπως μου λένε, έγινα πιο δεκτικός και όλα έφτιαξαν. Όταν ηρέμησα βοήθησα τον πατέρα μου να με βοηθήσει. Σκέψου ότι με τον πατέρα μου έχουμε μία τέτοια σχέση πλέον, που παίρνει ο ένας τον άλλον τηλέφωνο, κοροϊδευόμαστε, κάνουμε πλάκες και το κλείνουμε.
Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Οι γονείς μου χώρισαν και όταν ήμουν τριών ετών και ήρθα με την μητέρα μου στην Κύπρο. Εδώ μεγάλωσα, όπως ξέρουν οι περισσότεροι, στην Λευκωσία, από όπου σου μιλάω και τώρα. Εδώ είναι το σπίτι μου, ο τόπος μου και η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου. Ουσιαστικά έχω δύο πατρίδες. Ως παιδί, ήμουν «τρελό». Ευχαρίστως θα έκανα ένα άγαλμα στο Σύνταγμα για την μάνα μου. Την ευχαριστώ που με ανέχτηκε! Και τι δεν πέρασε από μένα…(γελάει).
Τι πέρασε; Την λαχτάρισες πολλές φορές;
Ουουου, μία και δύο; Πολλές! Ξέρεις, το δύσκολο για την μητέρα μου ήταν ότι με μεγάλωσε μόνη της, σε μία άλλη χώρα, που δεν ήταν δίπλα, σε καθημερινή βάση, ο πατέρας μου. Εκείνη έπρεπε να γίνει η «αυστηρή» και να κρατήσει τα λουριά μαζεμένα. Ένα παιδί, με το dna του Ρόκκου, θέλει να του κρατάς συνεχώς τα σχοινιά και να είσαι από πάνω. Δε θέλω να σου πω τι έκανα.
Γιατί, λήστεψες καμιά τράπεζα;
(Γελάμε) Φαντάζεσαι; Όχι ρε, ούτε καν. Ήμουν καλό παιδί, αλλά ήμουν και πολύ άτακτος και απείθαρχος.
Στο σχολείο ήσουν καλός μαθητής;
Όχι, όχι. Βέβαια, εγώ ήμουν ένα παιδί που θα δενόταν πολύ με τους καθηγητές του ή δεν θα δενόταν καθόλου. Για μένα καλός καθηγητής, δεν είναι εκείνος που τα ξέρει όλα, αλλά εκείνος που μπορεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά. Γι’ αυτό και δεν κάνουν όλοι για καθηγητές. Ας πούμε η Ελλάδα και η Κύπρος, έχουν σοβαρό θέμα με την παιδεία. Το σύστημα πάσχει. Ας πούμε, είχα μία καθηγήτρια στα μαθηματικά, η οποία ήταν τόσο καλή, που με έκανε να γράψω 19. Και πήγαινα στο μάθημα της μουσικής όπου εκεί είχαμε έναν κακό καθηγητή και πάτωνα.
Η βάση σου θες να είναι η Ελλάδα ή η Κύπρος;
Η Κύπρος είναι το σπίτι μου, αλλά αισθάνομαι πολύ καλά και στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι η ρίζα μου. Ιδανικά θα ήθελα να μοιράσω τη ζωή μου μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας.
Χόμπι έχεις;
Από μικρός έκανα κολύμβηση, ιππασία, έπαιζα τένις. Τώρα ασχολούμαι με την κατασκευή ανδρικών βραχιολιών – φτιάχνω βραχιόλια από μέταλλο, πέτρες, δέρμα. Επειδή μου αρέσουν όλα αυτά τα μπιζού, ξεκίνησα να τα κατασκευάζω γιατί δεν έβρισκα αυτά που ήθελα να φοράω.
Στα 28 σου πια, τι άνθρωπος είσαι; Πώς θα περιέγραφες τον Ανδρέα;
Είμαι δύσκολη περίπτωση. Δεν μου αρέσει να με κρίνω. Μπορεί να πιστεύω ότι με καταλαβαίνω και τελικά να μην καταλαβαίνω τίποτα. Δεν έχω ιδέα τι άνθρωπος είμαι.
Με τον εαυτό σου τα έχεις καλά;
Πολύ καλά. Τα τελευταία 3-4 χρόνια, όταν βλέπω να πετυχαίνω κάθε στόχο που βάζω, με πείσμα και δουλειά, με επιβραβεύω αγαπώντας με περισσότερο.
Είναι η δεύτερη φορά που μου αναφέρεις το διάστημα των τελευταίων 3-4 ετών. Τι έγινε, λοιπόν τότε; Τι σε έκανε να αναθεωρήσεις;
…Αυτή είναι η πιο σοβαρή ερώτηση που μου έχουν κάνει ποτέ. Με κόλλησες κάπως τώρα.
Γιατί;
Κοίταξε, πριν μερικά χρόνια είχα έναν πολύ σοβαρό τσακωμό με τον πατέρα μου και δεν μιλούσαμε για ενάμιση χρόνο. Τα είχαμε σπάσει. Σε εκείνον τον ενάμιση χρόνο εγώ άλλαξα μαγικά. Δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί, αλλά έγινα κάποιος άλλος. Αναθεώρησα.
Πιστεύεις ότι το γεγονός πως σταματήσατε να μιλάτε, σε βοήθησε να ωριμάσεις, επειδή έχασες την ασφάλεια της παρουσίας του στη ζωή σου, έμεινες περισσότερο μόνος σου, οπότε αναγκάστηκες να βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου;
Ξέρω ότι τότε ενηλικιώθηκα μέσα μου. Κατάλαβα τα λάθη μου, τις λάθος αντιδράσεις μου, την σημαντικότητα και την ασημαντότητα ορισμένων από αυτές.
Περιέγραψέ μου την στιγμή που ξαναμιλήσατε μετά από ενάμιση χρόνο…
Όπως τα βρίσκουν όλα τα παιδιά. Τον πήρα τηλέφωνο, του ζήτησα «συγγνώμη» και τα βρήκαμε αμέσως. Σα να μην πέρασε μια μέρα.
Στη ζωή σου, γενικά, έχεις περάσει ποτέ δύσκολα;
Τα δύσκολα για μένα είναι ο θάνατος των δικών σου, οι αρρώστιες, ο καρκίνος. Τέτοια πράγματα. Με αυτή την έννοια, όχι, δεν έχω περάσει κάτι. Οικονομικά έχω ζοριστεί όμως, αρκετές φορές. Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανα πολλές δουλειές στη ζωή μου. Ξεφόρτωνα κοντέινερ, δούλεψα σε café, ήμουν σερβιτόρος, πωλητής… Έκανα τα πάντα για να έχω τα δικά μου λεφτά. Από τα 18 μου δουλεύω. Ποτέ δεν είπα «μπαμπά, δώσε μου λεφτά». Δεν του ζήτησα ποτέ ούτε ένα ευρώ. Πέρσι μόνο χρειάστηκε, στην πρώτη καραντίνα, η οποία με πέτυχε σε δύσκολη φάση και αιφνιδιάστηκα. Εκεί είχα ξεμείνει και δεν είχα ούτε για να πάρω νερά από το σουπερμάρκετ. Μόνο τότε του ζήτησα βοήθεια και δεν κοιμόμουν τρεις ημέρες από την ντροπή μου, γιατί δεν είμαι ο άνθρωπος που ζητάει λεφτά. Ζω μόνος μου από μικρός και τα φέρνω εις πέρας. Και στην Κύπρο, ενώ με ξέρουν πάρα πολλοί, με αγαπούν γιατί παλεύω μόνος μου, χωρίς πλάτες και βοήθεια από τρίτους. Είμαι το παιδί της γειτονιάς.
Πώς είσαι στην προσωπική σου ζωή; Έχεις σχέση;
Όχι, είμαι μόνος μου. Χώρισα πριν από έξι μήνες. Βαριέμαι να ερωτευτώ, δεν θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να αφοσιωθώ στη δουλειά μου, να κάνω τα πράγματα που πρέπει να κάνω, γιατί εγώ χάνω τον προσανατολισμό μου με τις σχέσεις.
Αυτά δεν τα προδικάζεις όμως, γιατί, όπως ξέρεις, μπορεί να ερωτευτείς κεραυνοβόλα…
Ναι, μπορεί να τύχει. Δεν θα ήθελα να τύχει τώρα, αλλά αν γίνει έγινε. Δεν το επιδιώκω, ούτε το ψάχνω. Τώρα αν είναι να έρθει, ε, τι να πω, ρε αδερφέ μου; Δε θα τη γλυτώσω!
Χρησιμοποιείς την μουσική και την κιθάρα σου για να προσεγγίσεις μία κοπέλα;
Όχι, ποτέ! Εγώ ψάχνω γυναίκες που δεν τους αρέσει η φωνή μου και η δουλειά μου. Εγώ ψάχνω τα δύσκολα, ό,τι μου δίνεται εύκολα και στο πιάτο δεν το θέλω. Το βαριέμαι. Δεν θέλω η κοπέλα μου να είναι τρελαμένη μαζί μου, ούτε να σέρνεται πίσω μου. Ξενερώνω! Θέλω να με «αμφισβητεί», για να μου δίνει ένα κίνητρο να γίνομαι καλύτερος και να με εξελίσσει.
Σε δυσκολεύει κάτι στα σημερινά κορίτσια; Ίσως κάτι στις σχέσεις, μέσα στην σύγχρονη κοινωνία μας;
Το ότι δεν υπάρχουν σχέσεις. Αυτό με χαλάει πολύ. Πλέον υπάρχει μόνο το Instagram. Από εκεί γίνονται πια όλα. Από εκεί γνωρίζεσαι, εκεί φλερτάρεις, εκεί μιλάς. Από τότε που βγήκε το Instagram, δεν μπορεί να υπάρξει καμία σχέση. Οι σχέσεις είναι πλέον fast food. Εγώ τουλάχιστον πρόλαβα και το άλλο. Τότε που δεν υπήρχαν social media. Τότε που πηγαίναμε για καφέ και φλερτάραμε στις καφετέριες, στα μπαράκια. Έζησα το «πάω έξω να τη βρω, να την συναντήσω και να την κατακτήσω». Χάθηκε πια ο ρομαντισμός και η ανθρώπινη επαφή. Αυτό με χαλάει πολύ.
Info:
Το τραγούδι του Ανδρέα Ρόκκου «Κάθε μέρα», σε μουσική και στίχους του Στέλιου Ρόκκου, κυκλοφορεί από την Panik Records.
