Η πρωταγωνίστρια του σήριαλ «Η γη της ελιάς», η -πραγματικά- διεθνής (αν προσμετρήσουμε τις συνεργασίες της με διεθνή brands και οίκους μόδας του εξωτερικού, αλλά και με τον Οσκαρικό, Paolo Sorrentino, μεταξύ πολλών άλλων, στην υποκριτική έως σήμερα), στην πρώτη της συνέντευξη και φωτογράφιση αμέσως μετά την γέννηση του πρώτου της παιδιού, του γιου της, ο οποίος ήρθε στη ζωή πριν από ένα μόλις μήνα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΦΩΤΟ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (STUDIO 13)
Το να πει κάποιος για την Αντιγόνη ότι είναι μία πολύ όμορφη γυναίκα -με ομορφιά γήινη, ανεπιτήδευτη και «φιλική»- μοιάζει σα να περιγράφει το αυτονόητο – όμως, το σημαντικό, κι αυτό είναι και που μας αρέσει σε εκείνη πιο πολύ, όποτε τυχαίνει να την παρακολουθήσουμε στην δημόσιά της ζωή -σε συνεντεύξεις της, στη διαδικασία της προβολής της π.χ.- είναι αυτή η σπάνια ομορφιά μέσα της, κάτι που, άλλωστε, επιβεβαιώσαμε και σε όλη τη διάρκεια αυτής της φωτογραφικής παραγωγής· πηγάζει από την ίδια προφανώς, το εκπέμπει ως φυσικό της επακόλουθο, το εισπράττει το κοινό, οι φίλοι της, οι γύρω της, ένα ιδανικό αλισβερίσι που την κρατά μέσα της υγιή και -επί της ουσίας, σίγουρα- «ωραία».
Μια ομορφιά όχι επιθετική, αλλά συμβατή με το σύνολο των ανθρώπων που την περιβάλλει – ένα αρχαιοελληνικό πρότυπο αναλογιών, που της άνοιξε μεγάλες πόρτες στη ζωή της και της έδωσε ευκαιρίες· να ζήσει, κυρίως, αυτά που δεν είναι καθημερινότητα για τον μέσο όρο. Κι αυτό η Αντιγόνη το εκλάμβανε πάντα ως «δώρο», όχι ως δεδομένο, από τότε που, φοιτώντας στην Ιταλία, στον κλάδο των πολιτικών επιστημών, ξεκίνησε να εργάζεται παράλληλα και ως μοντέλο, με συνεργασίες σε πασαρέλες μεγάλων οίκων μόδας του εξωτερικού, παρουσιάζοντας δημιουργίες των Roberto Cavalli, Emporio Armani, Romeo Gigli, Alberta Ferretti, κ.α., σε Μιλάνο και Παρίσι, μαζί με σούπερ models του εξωτερικού, όπως η Gisele, η Carmen Kass, η Caroline Ribeiro κ.α., ενώ οι φωτογραφήσεις της φιλοξενήθηκαν σε κορυφαία περιοδικά μόδας του κόσμου, όπως την Vogue Germany, το Vanity Fair Ιταλίας, το GQ, το Marie Claire, το i-D magazine, το Esquire Italy, το Grazia, το Flair κ.α. «Διεθνής -πραγματικά διεθνής!- αν μη τι άλλο», της λέω. «Και να σκεφτείς ότι δεν συγκαταλεγόμουν στα “όμορφα παιδιά”. Επειδή έχω κι ένα σημαδάκι στον ώμο, που έμοιαζε με παπάκι, σκέψου πως με φώναζαν μικρή “ασχημόπαπο”!».
Μένω έκπληκτος – «κάτι σαν το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος;», της λέω. Χαμογελάει. «Εμ, κάπως έτσι. Από όλη, λοιπόν, αυτή την “αθώα”, για μένα, εποχή της μόδας που έζησα στην πορεία της ζωής μου, αυτό που κράτησα είναι τις φιλίες που έκανα, τις σχέσεις που δημιούργησα -με άλλα μοντέλα, με παραγωγούς, με φωτογράφους, με μακιγιέζ και hair stylist- αλλά και την τελειομανία που επιβεβαίωσα πως είχα ως χαρακτήρας, την οποία προσπαθώ πλέον σιγά σιγά να μετριάζω για να μην με “βασανίζει” πολύ στην καθημερινότητά μου. Ήταν ένα συνειδητό “παιχνίδι”, για μένα, ο χώρος της μόδας, ένα συναρπαστικό κομμάτι της ζωής μου· που ήξερα, ωστόσο, πως θα είχε και ημερομηνία λήξης. Όμως η μόδα ήταν ταυτόχρονα και σαν ρόλος, ένα πρώιμο στάδιο για την εξέλιξή μου ως ηθοποιός – η αρχή, δηλαδή, σ’ αυτό που ακολούθησε. Τότε που έκανα εγώ modeling, θυμάμαι πως τα περισσότερα μοντέλα -εκτός αν το ζητούσε ο σχεδιαστής- δεν ήταν “κρεμάστρες”, αλλά υποδύονταν. Είχαν άλλου είδους αίγλη! Εγώ, απ’ την άλλη, επειδή δεν προερχόμουν από μία ευκατάστατη οικογένεια, το modeling ξεκίνησε και ως ένας τρόπος για να βγάζω κάποια έξτρα χρήματα, να μην επιβαρύνω τους δικούς μου.
Πέρα, λοιπόν, από τις σχέσεις που δημιούργησα, η “περιουσία” που απέκτησα από το modeling ήταν οι τσάντες και τα ρούχα που πήρα, αλλά και τα πολλά ταξίδια που έκανα – πήγα για τρεις μέρες στο Μεξικό για μία δουλειά π.χ. Σε αντίθεση, επίσης, με όσα μπορεί να πιστεύει ο πολύς κόσμος για τα μοντέλα, έχω να πω πως τα μοντέλα του εξωτερικού που γνώρισα εγώ, μιλούσαν όλες πέραν των δύο ξένων γλωσσών, και διάβαζαν πολύ, άπειρα βιβλία, από κλασικούς, όπως Τολστόι και Ντοστογιέφσκι, μέχρι Μπέκετ και Τσέχωφ. Ντρεπόμουν τότε που εγώ δεν είχα διαβάσει τα βιβλία που διάβαζαν φίλες μου, μοντέλα από την Κροατία, την Τσεχία ή την Μολδαβία, και προσπαθούσα να ανακτήσω το “χαμένο έδαφος”. Όταν πια, φοιτώντας στη σχολή, ξεκίνησα να διαβάζω Πιραντέλο, Παζολίνι και Σαίξπηρ, αισθάνθηκα πολύ άσχημα που δεν τους είχα διαβάσει ήδη».
Τις μέρες που μιλούσαμε για την πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης (προ και μετά της γέννησης του γιου της, ο οποίος ήρθε στη ζωή αρχές Μαρτίου, καρπός του έρωτά της, με τον σύντροφό της, Νίκο Ράικο) παρατήρησα πόσο πολύ η Αντιγόνη ταυτίζεται με αυτό που κάνει -με κάθετί που κάνει- πόσο πολύ αγαπάει την καθημερινότητά της, αλλά -το πιο σημαντικό για εκείνην, κι αυτό ήταν κάτι που δεν έμαθε με εύκολο τρόπο, αλλά βουτώντας πολύ βαθιά μέσα της- τον εαυτό της κυρίως, τα «θέλω» της, το κάθε της πρωινό, και εκείνες τις ευτυχείς συγκυρίες -σαν κάρμα- που της τυχαίνουν και που, τελικά, μόνο «τυχαίες» δεν είναι. Όπως το γεγονός, της αναφέρω, επιχειρώντας άλλο ένα flashback στο, επίσης ένδοξο όπως και το παρόν, παρελθόν της, το γεγονός πως αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική τότε που απλά δεν πήγε σε ένα ταξίδι επειδή είχε χωρίσει και είδε μια ανακοίνωση για «εισαγωγή στην υποκριτική, την αγωγή της φωνής και την κινησιολογία». Ή η ενόργανη γυμναστική, το μπαλέτο, με τα οποία ασχολιόταν από μικρή.
Ή τα ταξίδια που έκανε. Ή τις σπουδαίες συνεργασίες της, με τον Paolo Sorrentino για παράδειγμα, ή την επαφή που είχε με τον Al Pacino – ονόματα που μου τα αναφέρει ως μέρος άλλης μιας «καθημερινότητας» κι αυτά. Άνω τελεία – ε, πως να μην σταθούμε στον Ιταλό σκηνοθέτη της ταινίας «La grande bellezza», τον βραβευμένο με Όσκαρ; «Ο Paolo Sorrentino έκανε casting τότε, για να βρει ηθοποιούς για την ταινία του “Loro”, του 2018», μου εξηγεί. «Ήταν το αντίστοιχο casting που έκανε και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και κάνει ακόμη ο Παντελής Βούλγαρης – επειδή έχω κάνει casting και με τους δύο αυτούς μεγάλους μας σκηνοθέτες και γνωρίζω από πρώτο χέρι πώς λειτουργούσαν: Διαλέγει ο ίδιος τους ηθοποιούς του, βλέπει τους πάντες, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο ρόλο, παρόλο που μπορεί να υπάρχουν και οι casting directors. Όταν με είδε ο Sorrentino, λοιπόν, του άρεσα από την πρώτη στιγμή. Και, αν και δεν ταίριαζα τελικά με τον ρόλο για τον οποίο προοριζόμουν, o Sorrentino έβγαλε ρόλο ειδικά για μένα. Που ήταν ένα πολύ μεγάλο “δώρο”, ανέλπιστο, για μένα! Πολύ μεγάλη τιμή! Στην τελική μορφή της συγκεκριμένης ταινίας, είμαι σε τέσσερεις σκηνές».
Κάποτε, είχα διαβάσει κάπου, πως ο Al Pacino, όταν γνωρίστηκαν, είχε παραλληλίσει το όνομά της με την τραγωδία της «Αντιγόνης», διευκρινίζοντάς της, ωστόσο, πως η ίδια είναι «μια όμορφη τραγωδία!» – κι αυτό είναι κάτι που η ίδια δεν θεώρησε ποτέ δεδομένο στη ζωή της, αν και «προίκα» της. Γι’ αυτό δούλεψε τόσο πολύ, γι’ αυτό πάλεψε – έχοντας, ίσως, στο DNA της, κομμάτια από την δυναμικότητα των ανθρώπων του τόπου της, της Μάνης. «Είναι φιλοσοφία της ζωής μου να μην τα παρατάω! Το “θέλω” σου πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε δυσκολία», λέει.
Η πρωταγωνίστρια από τη «Γη της ελιάς», η «Ιουλία Βρεττάκου» για τους φανατικούς της σειράς του Mega που προβάλλεται και στην Κύπρο, από τον Alpha Κύπρου, με πολύ μεγάλη επιτυχία, το δυναμικό εκείνο κορίτσι που θα μπορούσε -και ήθελε- να γίνει διπλωμάτης, αν τελικά δεν αποφάσιζε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής στη ζωή της σπουδάζοντας στο Scuola del Teatro della Cometa, στην Ιταλία, μας αρέσει επίσης γιατί είναι μία γυναίκα ακομπλεξάριστη, συμφιλιωμένη και ισορροπημένη πια με όλα από όσα την περιβάλλουν, με κάθε τι νέο – με την μητρότητα που βιώνει εδώ και ένα περίπου μήνα, για παράδειγμα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν έμαθε στην πορεία, αλλά το διδάχθηκε από το σπίτι της – ήταν η πανέμορφη εκείνη 20χρονη που όταν οι περισσότεροι της έλεγαν «Αντιγόνη, πόσο όμορφη είσαι!», εκείνη γυρνούσε το κεφάλι και απαντούσε:
«Οι φίλες μου, όμως, είναι ομορφότερες!». «Δεν ξέρω αν με άλλαξε η μητρότητα», μου αναφέρει, με ηχητική υπόκρουση στ’ αφτιά μου μουσική Mozart for babies, στην άλλη άκρη του ακουστικού. «Κάθε μέρα ανακαλύπτω πράγματα με τον γιο μου. Και δεν μπορείς να τα περιγράψεις με λόγια αυτά, γιατί δεν τα φαντάζεσαι! Είναι βίωμα η γέννηση του παιδιού, δεν είναι εμπειρία… Δεν αλλάζει κάτι. Προστίθεται, κάθε μέρα, και κάτι ακόμα. Και, κάθε μέρα, θέλω να πιστεύω πως γίνομαι και καλύτερη σ’ αυτό το σημαντικό κομμάτι της ζωής μου». «Αν μη τι άλλο, επαγγελματίας πάντως…», της επισημαίνω, αφού η φωτογράφισή της έγινε μόλις 25 μέρες μετά την γέννηση του γιου της, όπως είχε ήδη προγραμματιστεί από τον Φεβρουάριο, προτού γεννήσει (λεπτομέρεια: Ο γιος της, βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια της φωτογράφισής μας, παρακολουθώντας, πρώτη φορά την μαμά του, από το καροτσάκι του, να ποζάρει στον φακό).
«Ξέρεις, το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι πως το ότι γεννήσαμε δεν σημαίνει πως είμαστε άρρωστες. Δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να δουλέψουμε. Ακούω για νέες μανούλες που παίρνουν άδεια από την δουλειά τους και κάθονται στο σπίτι με ένα παιδί, ακόμη και για ένα χρόνο – δεν το καταλαβαίνω αυτό. Το θεωρώ και λάθος αν θες, για την ψυχική τους υγεία. Καταλαβαίνω πως το παιδί πρέπει να περάσει κάποιο χρόνο μαζί με την μητέρα του, ειδικά τις πρώτες εβδομάδες της ζωής του, αλλά δεν πρέπει κι η μητέρα να χάσει τον εαυτό της, την επαγγελματική της υπόσταση -η οποία είναι ανύπαρκτη για κάποιο χρονικό διάστημα-, και να τρέχει συνέχεια ένα παιδί 24 ώρες το 24ωρο. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Μπορεί ο άντρας μου να μου λέει “είσαι ερωτευμένη μαζί του!”, αλλά θεωρώ πως το υγιές είναι να μην περιστρέφονται τα πάντα γύρω από το παιδί. Κι αυτό θα κάνει καλό και στο παιδί μακροπρόθεσμα, στην προσωπικότητά του, μεγαλώνοντας», καταλήγει, καθώς δίπλα της ακούω τους ήχους από τον γιο της που μόλις έχει ξυπνήσει και περιμένει την μητέρα του να σταματήσει να μιλάει, για να το θηλάσει.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-STYLING: ΠΩΛΙΝΑ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ-HAIR STYLING: ΘΑΝΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
Περιοδικό ΟΜΙKRON, Απρίλιος 2024
