«Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για μένα είναι να μαθαίνω, να μαθαίνω, να μαθαίνω και… να μαθαίνω. Δε θα σταματήσω παρά μόνο τη στιγμή του θανάτου μου». Λόγια που αρμόζουν σε μια δυναμική προσωπικότητα, όπως αυτή της Κάρολιν Ρόεμ, σχεδιάστριας μόδας, διακοσμήτριας κήπων και εσωτερικών χώρων, φωτογράφου, συγγραφέως και ζωγράφου. Έχοντας την εμφάνιση και τη φινέτσα μοντέλου και τη συμπεριφορά μιας κυρίας της υψηλής κοινωνίας, ήξερε ανέκαθεν τι ήθελε να κάνει στη ζωή της. «Η μητέρα μου λέει ότι φορούσα ψηλοτάκουνα πριν ακόμα μάθω καλά-καλά να περπατάω», θυμάται χαμογελώντας από τον καναπέ του εντυπωσιακού σαλονιού της έπαυλης Γουέδερστοουν, στο Κονέκτικατ, όπου μας υποδέχθηκε.
Της Εύας Βλαχάβα
Ομολογεί επίσης ότι η καλλιτεχνική ευαισθησία προσπέρασε μια γενιά της οικογένειάς της. «Με οτιδήποτε έχω πάθος, το έχω κληρονομήσει από τη γιαγιά μου, Μπέτι, γυναίκα με έμφυτη καλαισθησία σε θέματα διακόσμησης και στυλ. Εκείνη ήταν ο λόγος που στα 13 μου αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω σχεδιάστρια μόδας».
Οι γονείς της Κάρολιν, και οι δύο εκπαιδευτικοί, την παρότρυναν να ασχοληθεί με ένα «κανονικό» επάγγελμα. Μετά την αποφοίτησή της από το τμήμα Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, κατευθύνθηκε προς το Μανχάταν, έχοντας να επιλέξει ανάμεσα σε δύο προτάσεις για δουλειά. «Διάλεξα αυτή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, στην εταιρεία Miss Polyester Sportswear», λέει γελώντας. «Ήξερα ότι δε θα πήγαινα ψηλά, αλλά τουλάχιστον κάλυπτε τα έξοδά μου. Παράλληλα, έκανα και άλλες συνεντεύξεις για δουλειά, κυνηγώντας πάντα το όνειρό μου, να δουλέψω για το είδωλό μου, τον Όσκαρ ντε λα Ρέντα.
Η εμμονή μου μαζί του χρονολογούνταν από το πανεπιστήμιο, όταν είδα μια φωτογραφία της Λορίν Χάτον, του περίφημου μοντέλου της εποχής, να φοράει ένα ruffled ροζ φόρεμά του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο επικεφαλής ενός οίκου μόδας του οποίου είχα απορρίψει πρόταση για δουλειά, με ρώτησε: “Μα, με τι θέλεις ν’ ασχοληθείς τελικά;”. “Να δουλέψω δίπλα στον Όσκαρ ντε λα Ρέντα”, του απάντησα. Με είδε τόσο παθιασμένη, ώστε προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Πράγματι, με έφερε σε επαφή με τον συνεργάτη του και τελικά με τον ίδιο τον Ντε λα Ρέντα, στον οποίο και έδειξα τα σχέδιά μου. Εκείνος φάνηκε να ενθουσιάζεται με τη δουλειά μου, αλλά μου είπε: “Αυτή τη στιγμή δε χρειάζομαι βοηθό, αλλά αφήστε με να το σκεφτώ και καλέστε με τη Δευτέρα”. Ήξερα ότι η απάντηση αυτή, προερχόμενη από έναν τόσο ευγενικό άνθρωπο, σήμαινε “όχι”.
Παρόλα αυτά, του τηλεφώνησα και εξεπλάγην όταν ο συνέταιρός του μου είπε: “Στον κύριο Ντε λα Ρέντα αρέσει πολύ η προσωπικότητά σας. Προσλαμβάνεστε”». Αυτή ήταν η αρχή μιας φιλίας που τελείωσε με το θάνατο του Όσκαρ ντε λα Ρέντα, τον Οκτώβριο του 2014, αλλά και μιας συνεργασίας που διήρκεσε 10 χρόνια και έκανε την Κάρολιν τη μόνη γυναίκα-δεξί του χέρι. «Ήταν ο μέντοράς μου, ανακάλυψα τον κόσμο μέσα από εκείνον», μας λέει. Πεπεισμένη όμως ότι όλοι πρέπει να ακολουθούν την καρδιά τους, ξεκίνησε σιγά-σιγά να σχεδιάζει την προσωπική της συλλογή. «Εκείνη την περίοδο ασχολούμουν με τη δεύτερη συλλογή για τον Όσκαρ, τη Miss O. και ή θα έκανα τότε το βήμα ή ποτέ. Όλα έγιναν στις έξι το απόγευμα, την τελευταία ημέρα της Εβδομάδας Μόδας, με μόλις οκτώ μοντέλα. Ήταν το πρώτο μου σόου. Νόμιζα ότι ήταν καταστροφή, αλλά το κοινό το λάτρεψε, όπως και ο Όσκαρ», θυμάται. Αλλά για να ανοίξει τη δική της επιχείρηση χρειαζόταν κάτι παραπάνω από το έμφυτο ταλέντο της.
Ο τότε σύντροφος και μετέπειτα σύζυγός της, Χένρι Κράβις, προσφέρθηκε να επενδύσει στην ιδέα της 500.000 δολάρια και σύντομα η Κάρολιν άνθισε επιχειρηματικά. Όπως, φυσικά, και ο Κράβις, η εταιρεία του οποίου, για την ιστορία, εξαγόρασε το 1988 τη RJR Nabico για 25 δισεκατομμύρια δολάρια, κάνοντάς τον έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου. «Ζούσαμε την απόλυτη επιτυχία, όταν μας βρήκε η απόλυτη τραγωδία», θυμάται η Κάρολιν. «Ο γιος του Χένρι, Χάρισον, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 19 ετών, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τότε έκλεισα τη δική μου επιχείρηση, για να μείνω στο πλευρό του συζύγου μου. Και με αυτή την απόφαση κάτι μέσα μου πέθανε». Όπως και ο γάμος τους. Ο πόνος από την απώλεια απομάκρυνε το ζευγάρι, κάνοντας την Κάρολιν να αισθάνεται μόνη. Και τότε πήρε την απόφαση να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της, μαθαίνοντας κάτι καινούργιο. «Γράφτηκα ξανά στο πανεπιστήμιο και μελέτησα τα έργα του Σαίξπηρ», λέει. «Ήταν απελευθερωτικό, κανείς δεν με γνώριζε.
Λίγο καιρό μετά πήγα στο Παρίσι, όπου ασχολήθηκα με την κηπουρική». Επιστρέφοντας στην Αμερική, αισθάνθηκε σαν τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» όταν κόντεψε να χάσει το σπίτι που αγαπούσε. «Ήταν πρωί της 21ης Ιανουαρίου του 1999, όταν με πληροφόρησαν ότι το Γουέδερστοουν φλεγόταν. Μου κόπηκε η ανάσα», θυμάται. «Μέχρι να φτάσω εκεί, το μόνο που είχε μείνει ήταν μια τεράστια τρύπα στο έδαφος». Η ιστορική κατοικία χτίστηκε το 1765 και, παρότι το εσωτερικό της καταστράφηκε ολοσχερώς, τα θεμέλια ήταν τόσο γερά, ώστε παρέμειναν αναλλοίωτα, επιτρέποντας στην Κάρολιν, με τη βοήθεια του αρχιτέκτονα και ειδικού στα ιστορικά κτίρια, Άλαν Γκρίνμπεργκ, να το αναστηλώσει. Βρήκε τότε την ευκαιρία να επεκτείνει τους κήπους, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν γύρω του τεράστιες εκτάσεις κατάφυτες από λουλούδια και δέντρα, που δίνουν μεγάλη ικανοποίηση στην ιδιοκτήτριά τους. «Ο κήπος μου είναι η πηγή της ευτυχίας μου», καταλήγει η Κάρολιν Ρόεμ.
