O (πολύ sexy) ηθοποιός που φέτος καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό με τους ειδεχθείς φόνους που διέπραξε στο σίριαλ «Το Τατουάζ», μας περιγράφει άγνωστα περιστατικά από τη ζωή του, μας μιλά για το νέο του σίριαλ, τον ρόλο του, τα πάθη του, και, φυσικά, τις γυναίκες.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΡΧΕΙΟ DOWN TOWN
«Η ΓΑΥΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΜΟΥ»
«Αυτό το μικρό νησάκι, η Γαύδος, είναι ο τόπος που ηρεμώ, που ξεκουράζομαι. Εδώ ακούω μόνο τους ήχους της φύσης. Το θρόισμα του ανέμου στους κέδρους, τον ήχο των κυμάτων, τα κατσικάκια. Ούτε κινητά, ούτε laptop, καμία τεχνολογία, κανένα κορνάρισμα, κανένας υψηλός τόνος φωνής και βρισιές. Ακούς τη σιωπή. Ξέρεις τι γαλήνη σου δίνει αυτό; Φέτος το καλοκαίρι, έκατσα μόνο τέσσερις ημέρες στο νησί, στις αρχές Ιουλίου, λόγω της περιοδείας μας με την παράσταση “Toc Toc”. Φέτος, είχα μια τρελή χρονιά. Είχα το “Τατουάζ”, είχα το θέατρο, έτρεχα με τρελούς ρυθμούς κι έπρεπε να αποφορτιστώ. Οπότε έμεινα για λίγο στη Γαύδο, διάβασα τους ρόλους μου και ηρέμησα. Καλοκαίρι χωρίς τη Γαύδο δεν νοείται πια για μένα! Ευτυχώς, την πρώτη κιόλας ημέρα, μου έπεσε το κινητό στο νερό, οπότε δεν είχα ούτε κλήσεις, ούτε Instagram, ούτε περιήγηση στο διαδίκτυο, ούτε τα e-mail μου, ούτε τίποτα. Απόλαυσα τη μοναχικότητά μου. Περνάω, άλλωστε, καλά και μόνος μου, όπως σου έχω ξαναπεί. Ηρεμώ, γιατί το έχω ανάγκη. Είναι και η αύρα του νησιού τέτοια. Είμαστε πνιγμένοι στην ύλη, στα αγαθά, σε όλα. Όταν αποκοπείς, τότε, όχι απλά τα εκτιμάς, αλλά βλέπεις ότι, ίσως, και να μην τα έχεις τόση μεγάλη ανάγκη καθημερινά. Δηλαδή, αυτό που το κινητό μας έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας, δεν το μπορώ. Στη Γαύδο καταλαβαίνω ότι δεν χρειάζεται η αλόγιστη χρήση. Όλα με μέτρο».
ΤΟ ΝΕΟ ΣΙΡΙΑΛ, Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ, Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ.
«Φέτος θα είμαι στον Σκάι, στη νέα σειρά του Ανδρέα Γεωργίου. Όχι στις “8 λέξεις”, αλλά σε ένα άλλο σίριαλ εβδομαδιαίο, που δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα τον τίτλο. Θα παίζεται μία ή δύο φορές την εβδομάδα. Είναι μία ωραία σειρά όπου και πάλι υποδύομαι έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο. Κάπως περίεργο».
Θα σκοτώνεις πάλι, όπως έκανες στο «Τατουάζ»; Θα υποδύεσαι τον δολοφόνο;
Όχι, δεν θα κάνω τον δολοφόνο. Αλλά ίσως τύχει να σκοτώσω. Όχι από μίσος, δεν θα έχει μένος ο ρόλος μου. Θα γίνουν πολλές συγκρούσεις. Όμως δεν θα έχει σχέση με τον Ορφέα του «Τατουάζ».
Πιστεύεις ότι ήταν άδικο που παρομοίασαν τον Ορφέα στο «Τατουάζ» με τον serial killer της Κύπρου;
Ε, καλά, αυτό εννοείται! Ήταν μία τεράστια υπερβολή και δεν έπρεπε να συμβεί όλο αυτό! Από πού κι ως πού να εμπνεύστηκε, όπως είπαν κάποιοι, ο serial killer της Κύπρου, από τον «Ορφέα» και να πήρε στοιχεία από αυτόν; Αφού αυτά τα έκανε δύο και τρία χρόνια πριν καν προβληθεί η σειρά! Ανοησίες και δεν δίνω βάση πλέον. Το τόσο, έγινε τόσο…
Ποιο ήταν το πιο θετικό που σου συνέβη, λόγω της προβολής σου από τα ΜΜΕ;
Η αποδοχή του κόσμου, με την έννοια ότι το κοινό με αγκάλιασε και μου έδειξε ότι με αγάπησε. Με κράτησε στον χώρο, κάνοντάς με να συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ. Έτσι, λοιπόν, μόνο ευχαριστώ οφείλω στο κοινό.
Και το μεγαλύτερο αρνητικό της αναγνωρισιμότητας;
Κάποιοι που είναι γνωστοί, θέλουν χρόνο και χώρο για τις προσωπικές τους στιγμές, χωρίς να έχουν καμία όρεξη να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο. Εγώ είμαι εξαίρεση σε αυτό. Είμαι πολύ του χαβαλέ, μου αρέσει να μου μιλάνε και να με πειράζουν. Αν θέλω την απομόνωσή μου, πάω στη Γαύδο και ηρεμώ. Εδώ, όταν μου λένε, «έλα, να σε βγάλω μια φωτογραφία», τους απαντώ «γιατί να με βγάλεις, ρε μεγάλε; Τι είμαι, αξιοθέατο; Έλα να βγάλουμε μαζί!». Μου αρέσει να πειράζω τον κόσμο, αλλά και να με πειράζουν. Δεν σνομπάρω κανέναν. Αυτοί οι άνθρωποι με βάζουν κάθε μέρα, δύο ώρες, στο σπίτι τους.
Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ… ΓΥΝΑΙΚΕΣ!
«Από τότε που έγινα γνωστός, δεν παρατήρησα κάποια αλλαγή στη σχέση μου με τις γυναίκες. Άντε, ίσως λίγο παραπάνω να με κοιτάζουν ή λίγο πιο πολύ να μου μιλούν. Εννοώ με περισσότερη ευκολία από ό,τι έκαναν πριν. Όμως, όπως φλέρταρα κάποτε, έτσι συνεχίζω να κάνω και σήμερα. Εγώ δεν άλλαξα καθόλου. Αν μου αρέσει μία κοπέλα, θα πάω να της μιλήσω, δεν θα ντραπώ να κάνω την κίνηση. Δεν παρεκτρέπομαι όμως. Αν έρθει και η χυλόπιτα, ας έρθει! (γελάει). Τι να κάνουμε τώρα… Από την άλλη, αν ήμουν κοντός, χοντρός και καραφλός, τότε θα έλεγα ότι με προσεγγίζουν λόγω της αναγνωρισιμότητας και μόνο. Τώρα είναι και τα δύο. Και η εμφάνιση, αλλά και η φήμη, λόγω της δουλειάς μας. Η οποία φήμη είναι και αφροδισιακή, πρέπει να σου πω. Το τι μηνύματα δέχομαι στα social media, δεν λέγεται. Τι να σου πω; Καμία, μα καμία, δεν μου στέλνει μία “καλημέρα”. Απ’ ευθείας γυμνές φωτογραφίες. Αμέτρητες όμως. Όλες, μα όλες. Τι είναι αυτό, ρε παιδί μου; Πού είναι ο ρομαντισμός; Ένα λουλουδάκι, μία καλημέρα, ένα “τι κάνεις; Πώς είσαι;”. Στην πέφτουν εντελώς χύμα και μοστράρουν τα πάντα, γυμνά και εκτεθειμένα. Με ξενερώνει αυτό. Εγώ θέλω πιο ρομαντικά πράγματα, πιο ανθρώπινα, πιο γλυκά. Αυτό το συζητάω και με τους φίλους μου και μου λένε τα ίδια. Έχει χαθεί η μπάλα πια. Άλλαξε η μόδα, ο άντρας χάνει έτσι τον ρόλο του κυνηγού. Κρίμα δεν είναι; Γιατί να κυνηγήσω κάποια, όσο και να μου αρέσει, όταν η άλλη μου το δίνει στο πιάτο; Εγώ θέλω να φλερτάρω, να κυνηγήσω, να κατακτήσω και να χτίσω κάτι ωραίο».
Είσαι έτοιμος για μια σοβαρή σχέση;
Βεβαίως και είμαι. Θέλω πολύ να ερωτευτώ. Είμαι πανέτοιμος! Μακάρι να μου συμβεί. Θεωρώ ότι μια σχέση θα με ηρεμούσε.
Συνήθως, ο έρωτας αναστατώνει και ανισορροπεί τους ανθρώπους. Με σένα δεν συμβαίνει αυτό;
Εγώ ξέρω να μετριάζω τα πράγματα. Παλαιότερα δεν μπορούσα, τώρα μπορώ. Σε μια σχέση δίνω τον σεβασμό και την ελευθερία, ώστε να διαχειριστούμε και οι δύο τη ζωή μας. Σε μια σχέση δεν δίνεις όλη τη ζωή σου. Δίνεις τόσο όσο να αισθάνεσαι εσύ ελεύθερος, αλλά και το άτομο που αγαπάς. Δεν θέλω μια σχέση που με πάει πίσω επαγγελματικά ή προσωπικά. Δεν θέλω να περιοριστώ. Θέλω να αγαπήσω και να σεβαστώ. Και το ίδιο ζητάω από την άλλη πλευρά.
ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕ.
«Η σχέση μου με τα χρήματα είναι περίεργη. Όταν έχω τα χαλάω φουλ, όταν δεν έχω… Κατάλαβες! Τι να τα κάνεις τα λεφτά, άμα δεν έχεις φράγκο; Γενικά είμαι άνετος, large και γενναιόδωρος με τα χρήματα. Περισσότερο από όσο πρέπει… Κάποτε είχα ένα οικονομικό στραπάτσο, μια οικονομική ατυχία, έχασα πολλά λεφτά και, στα 24 μου, έκλεισα την επιχείρησή μου. Είχα τη φαεινή ιδέα -και καλά έκανα- να ανοίξω ένα cocktail bar στο κέντρο της Αθήνας, το 2011. Οπότε την τριετία 2011, 2012, 2013, που γινόταν χαμός στην Αθήνα και καιγόταν όλο το κέντρο, με τις διαδηλώσεις, τα μνημόνια και όλα αυτά, η επιχείρηση δεν πήγε… Χρεώθηκα πολλά. Είχα οφειλές και αναγκάστηκα να πουλήσω το μαγαζί. Ό,τι πούλησα, πήγε στις οφειλές μου στο δημόσιο. Πέταξα από πάνω μου ένα βάρος, χωρίς να αφήνω πίσω κατάλοιπα. Έφυγα “καθαρός”. Ήταν “βάρος” για έναν πιτσιρικά, αλλά ανταπεξήλθα καλά. Δύσκολα πολύ, αλλά το ξεπέρασα. Ξεκίνησα τη ζωή μου από την αρχή. Έλεγα στον εαυτό μου: “Είσαι μόνο 24, δεν μπορεί να αναρωτιέσαι τώρα τι άλλο θα κάνεις στη ζωή σου. Μπορείς να κάνεις τα πάντα!”. Σε μια τέτοια ηλικία, μπορείς να φέρεις τον κόσμο τούμπα. Πιστεύω στη δύναμή μου, στα χέρια μου, οπότε το παράτησα πίσω μου αυτό το κεφάλαιο και προχώρησα παρακάτω».
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ, ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ
«Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου ήταν αναμφισβήτητα όταν ήμουν 19 ετών. Δούλευα τότε σε μια οικοδομή στην Αθήνα, μάζευα χρήματα για να πληρώσω τη σχολή μου και, παράλληλα, για να βρω σπίτι και να μείνω μόνιμα στην πρωτεύουσα. Μια μέρα, λοιπόν, καθώς κατέβαινα στην Πάτρα, στούκαρα με τη μηχανή μου. Τροχαίο. Πήγαινα να μαζέψω και τα τελευταία μου πράγματα και, στην επιστροφή, έγινε το κακό. Έπεσα με το μηχανάκι κι έσπασα το πόδι μου. Συντριπτικό κάταγμα κνήμης, περόνης… Εκεί που τα είχα “στρώσει” όλα στη ζωή μου, με το σπίτι, τη δουλειά, τη σχολή, έτυχε κι αυτό. Ήρθε το τέλος για μένα. Χειρουργήθηκα, μου βάλανε λάμες στα πόδια, βίδες και ήμουν σε καροτσάκι. Το ατύχημα έγινε τον Αύγουστο του 2009 και σηκώθηκα να περπατήσω, κανονικά πια, τον Σεπτέμβριο του 2010. Ένα χρόνο ήμουν στο καροτσάκι. Μια καροτσάκι, μια πατερίτσες, γιατί το κάταγμα δεν έδενε με τίποτα. Έκανα φυσιοθεραπείες και ταλαιπωρήθηκα πολύ. Πού κατέληξα; Ότι δεν πρέπει να σκέφτεσαι το αύριο! Να βλέπεις και να ζεις το σήμερα, το τώρα. Να μη χανόμαστε στο “τι θα κάνουμε αύριο;”. Το αύριο μπορεί να μην υπάρχει για μένα, σε σένα, για τον δίπλα. Τότε όλοι μου έλεγαν: “Πότε θα περπατήσεις;”, “πότε θα πας στη σχολή σου;”, “πότε θα γίνεις καλά;”. Κάποια στιγμή σίγουρα θα γινόμουν καλά, αλλά αφιερώθηκα στο να φτιάξω το πόδι μου. Τι μπορούσα να κάνω; Μόνο φυσιοθεραπείες και υπομονή. Αυτά έκανα. Έτσι ξεκίνησα και είδα πώς μπαίνουν οι στόχοι στη ζωή. Είπα μέσα μου: “Ακόμη και με ένα πόδι, θα κάνω αυτό”. Και το έκανα. Κι αν εγώ μπόρεσα τότε να κάνω κάτι, και το παραμικρό, ακόμα και με ένα πόδι, σκέψου πόσα μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε αρτιμελείς. Δεν φοβήθηκα μην ξαναπερπατήσω. Ήμουν αισιόδοξος. Να, τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αυτό φοβάμαι. Το ότι δεν φοβάμαι τίποτα. Το ότι νιώθω πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Έφυγα από ένα χωριό, ήμασταν πέντε παιδιά στο γυμνάσιο του σχολείου κι όμως τα κατάφερα, φίλε. Έφτασα κάπου. Οπότε, μην ακούω το “δεν γίνεται!”. Πες καλύτερα, και αντρίκια, ότι δεν θες να το κάνεις. Αυτό είναι ειλικρινές. Γιατί όλα γίνονται!».
«ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΟΥ»
«Το ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, είναι ένα πάθος μου. Κάποτε ήθελα να παίζω όλη την ημέρα ποδόσφαιρο. Θα μου πεις, αν έχεις να διαβάσεις τον ρόλο σου, θα ξοδέψεις όλο σου τον χρόνο στην μπάλα; Όχι. Αλλά επιβάλλομαι στα πάθη μου. Το άλλο μου πάθος είναι οι μηχανές. Τις λατρεύω. Στα 19 μου χτύπησα με τη μηχανή και, πριν από δύο χρόνια έπεσα πάλι, όταν πήγαινα στο θέατρο για το “Μπαμπά, μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή”. Είχε ψιλοβρέξει κι ενώ ήμουν σταματημένος στο φανάρι, μου έφυγε το γκάζι, γλίστρησα κι έπεσα. Ευτυχώς, δεν χτύπησα καθόλου. Άφησα τη μηχανή στη μέση του δρόμου και πήρα ταξί. Μετά την παράσταση, πήρα τηλέφωνο μία φορτωτική εταιρία και την επόμενη μέρα την έστειλα στην Πάτρα. Δεν ξαναείδα ποτέ τη μηχανή μου. Έχω πάθει εγώ από τα πάθη μου… Αλλά, πλέον, βάζω τη λογική μου μπροστά, για να μην καταστραφώ».
ΕΝΘΕΤΑ
«Το τι μηνύματα δέχομαι στα social media, δεν λέγεται… Καμία, μα καμία, δεν μου στέλνει μία “καλημέρα”. Απ’ ευθείας γυμνές φωτογραφίες»
«Μόνο αυτό φοβάμαι. Το ότι δεν φοβάμαι τίποτα. Το ότι νιώθω πως μπορώ να κάνω τα πάντα»
«Έχω πάθει εγώ από τα πάθη μου… Αλλά, πλέον, βάζω τη λογική μου μπροστά, για να μην καταστραφώ»
