Αυτοί που θα γευτούν τη γλυκιά γεύση των douze points και οι άλλοι που θα φύγουν με την ουρά στα σκέλια. Και οι 41 διαγωνίζονται στους δύο ημιτελικούς και στον τελικό της 18ης Μαΐου, όπως την οραματίστηκαν οι Ισραηλινοί διοργανωτές, του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Αυτά είναι τα φαβορί.
Από τον Κώστα Μπουρούση
Ήταν στα μέσα Μαρτίου όταν και οι 41 χώρες που ετοιμάζονται να ριχτούν στη μητέρα των μαχών αυτή την εβδομάδα σύστησαν τους τραγουδιστές και τα τραγούδια που αποφάσισαν να στείλουν στον 64ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Κι από τότε ο Ολλανδός Duncan Laurence έχει αναδειχθεί στον αγαπημένο των bookmakers. Η μπαλάντα του ονόματι «Arcade», την οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει ότι εμπνεύστηκε σαν να έπεσε από τον ουρανό στο κεφάλι του, ξεχωρίζει όπως η ήρα από το στάρι σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Όπως και ο ίδιος ο Laurence, χάρη στη δακρύβρεχτη προσωπική ιστορία του. Μεγάλωσε σε μια πόλη που η μουσική και η επαγγελματική ενασχόληση μαζί της έμοιαζε τόσο παράταιρη όσο τα σωκρατικά καινά δαιμόνια για τους αρχαίους Αθηναίους. Ωστόσο, ουδόλως αποθαρρύνθηκε. Στο πεντάγραμμο και τις νότες βρήκε ένα ασφαλές καταφύγιο στα χρόνια που δεχόταν bullying με το καντάρι. Τελικά, κέρδισε την αποδοχή μέσω ενός talent show το οποίο κατέκτησε σε ηλικία 16 ετών.
Εννιά χρόνια μετά, ο Laurence ανεβαίνει στη σκηνή της Eurovision για να τραγουδήσει για την καρδιά του που ράγισε μια για πάντα, όταν ένα αγαπημένο πρόσωπό του έφυγε από τη ζωή σε νεαρή ηλικία. Τα προγνωστικά είναι μαζί του. Εκτός κι αν ο μέχρι πρότινος παγκοσμίως άγνωστος Chingiz από το Αζερμπαϊτζάν κάνει την έκπληξη. Άλλωστε, τα έχει καταφέρει περίφημα μέχρι τώρα. Έως την προηγούμενη Τρίτη, όταν πραγματοποίησε την πρώτη πρόβα του στη σκηνή του Expo Center του Τελ Αβίβ κανείς δεν υπολόγιζε στο τραγούδι του με τον τίτλο «Truth». Κυριολεκτικά, εν μία νυκτί βρέθηκε να δρασκελίζει μια απίθανη απόσταση και πλέον βρίσκεται ως ο τέταρτος επικρατέστερος για τη νίκη, σύμφωνα με τα γραφεία στοιχημάτων. Μαθημένος να κλέβει τις εντυπώσεις και να υφαρπάζει με έναν μοναδικό τρόπο την captatio benevolentiae, ο Chingiz έχει στο ενεργητικό του μία νίκη στο αζέρικο «Rising Star», μια συμμετοχή στο ουκρανικό «The Voice» και διεκδικεί με αξιώσεις την ακτινοβολία του ανατολικοευρωπαίου ποπ σταρ. Λατρεύει τον σκύλο του, εξασκείται καθημερινά στη γιόγκα και τον διαλογισμό και σκαμπάζει και μια ιδέα από κουνγκ φου. Στη σκηνή του Τελ Αβίβ αποφάσισε να είναι μόνος, παρέα με ένα ντουέτο ανδροειδών ρομπότ.
Πάντως, ακόμα και στην περίπτωση που ο Αζέρος αστέρας αποδειχθεί διάττων και σβήσει πριν από τον δεύτερο ημιτελικό, οπότε και διαγωνίζεται, υπάρχουν και οι σταθερές του διαγωνισμού. Ήτοι ο Sergey Lazarev από τη Ρωσία και ο Ιταλός Mahmood που είναι παραπάνω από απειλητικοί (και) για την κυπριακή συμμετοχή, αφού φιγουράρουν σταθερά στην πρώτη πεντάδα των προτιμήσεων. Ο 36χρονος Ρώσος έχει παλιούς ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Eurovision.
Στην πρώτη συμμετοχή του το 2016 τερμάτισε πρώτος στην τηλεψηφοφορία, αλλά όταν αυτή συνδυάστηκε με την ψήφο των κριτικών επιτροπών κατετάγη τρίτος. Φυσικά και πάει στο Τελ Αβίβ για τη νίκη, θέλοντας να επαναλάβει την ιστορία του συναδέλφου του Dima Bilan, ο οποίος επίσης σήκωσε την κούπα με τη δεύτερη. Οι Ρώσοι, δηλαδή ο Φωκάς Ευαγγελινός που επιμελείται τη σκηνή παρουσία της αποστολής, έχουν ετοιμάσει ένα οπτικό υπερθέαμα με τον τραγουδιστή να πολλαπλασιάζεται με τη χρήση ειδικών εφέ και να κραυγάζει -«Scream» είναι ο τίτλος του τραγουδιού- για την αγάπη μέσα σε μια ανηλεή καταιγίδα.
Από την άλλη, η Ιταλία -η οποία ποθεί όσο καμία άλλη χώρα μια νίκη στον Διαγωνισμό- δεν δείχνει να έχει ανάγκη από οπτικά τερτίπια. Άλλωστε, ο Alessandro Mahmoud έχει από μόνος του το πακέτο για να τα καταφέρει περίφημα. Νέος, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, δραστήριος στο Instagram και με μια σχεδόν εξωτική γοητεία χάρη στην κατά το ήμισυ αιγυπτιακή καταγωγή του, ο 26χρονος τραγουδά για το πατρικό πρότυπο που απώλεσε στα παιδικά χρόνια του μετά από το διαζύγιο των γονιών του. Τη φήμη του ενίσχυσε ακόμα περισσότερο η λάβρα αντίδραση του ξενοφοβικού Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, όταν ο Mahmood (σύντηξη του μικρού ονόματός του και της αγγλικής λέξης mood) κέρδισε στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και εξασφάλισε το εισιτήριο για τη Eurovision.
Από τη βάσανο ενός εξαντλητικού εθνικού τελικού πέρασε και ο John Lundvik που κατεβαίνει στο Τελ Αβίβ με τα χρώματα της γιουροβιζιονομάνας πατρίδας του Σουηδίας. Τραγουδιστής, συνθέτης και αθλητής ο Lundvik αναρωτιέται (ρητορικά) αν είναι αργά για αγάπη («Too late for love» τιτλοφορείται το τραγούδι) παντρεύοντας την ποπ με τα γκόσπελ. Μέχρι την πρώτη πρόβα του, την εβδομάδα που μας πέρασε, κάλπαζε προς την κορυφή με ρυθμό καθαρόαιμου επιβήτορα. Κατόπιν, τα στοιχήματα τον φέρνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων στην πέμπτη θέση. Δηλαδή, ένα σκαλί ψηλότερα από τον Luca Hanni.
O Ελβετός Justin Bieber κατάφερε να δημιουργήσει το πρώτο άξιο λόγου σκάνδαλο του Διαγωνισμού. Όχι επειδή πέτυχε να εντάξει στην ομάδα του τη Sasha Jean Baptiste, χορογράφο τόσο της περσινής όσο και της φετινής κυπριακής αποστολής, αλλά διότι η χορογραφία που παρουσίασε στις πρώτες πρόβες του θύμισε πιστό αντίγραφο εκείνης της Ελένης Φουρέιρα, χωρίς το άφατο, ακαταμάχητο σεξ απίλ. Τραγουδιστής, ηθοποιός και μοντέλο, ο πολυτεχνίτης Ελβετός παρά τις μομφές που δέχεται δεν αποκλείεται να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε, η πατρίδα του έχει να σταυρώσει νίκη από το 1988, όταν το κατάφερε χάρη στη Celine Dion.
Φυσικά, υπάρχουν και χειρότερα. Όπως η Μάλτα που πολλές φορές έφτασε στην πηγή, αλλά με νικηφόρο νερό δεν ξεδίψασε ποτέ. Όπως το 2005, όταν η Chiara φλέρταρε με την κορυφή, αλλά τερμάτισε δεύτερη. Ναι, ήταν η χρονιά που ραντεβού με την κορυφή είχε η Έλενα Παπαρίζου. Φέτος, το βαρύ φορτίο αναλαμβάνει η Michela. Μόλις 18 ετών το κορίτσι από το Gozo καθήλωσε τους συμπατριώτες του στο μαλτέζικο «X-Factor», έχει καλλιτεχνικά πάρε-δώσε με τις χώρες της Βαλτικής, πράγμα που μάλλον της φέρνει ψήφους από τον βορρά, και το τραγούδι «Chameleon» αναδεικνύει περίφημα τις φωνητικές ικανότητές της. Γιατί όχι;
Την πρώτη δεκάδα των στοιχημάτων συμπληρώνουν -μαζί με την Τάμτα για την Κύπρο και την Κατερίνα Ντούσκα για την Ελλάδα- οι Hatari. Αντικαπιταλιστές, αντισυμβατικοί, αντικομφορμιστές, οι εκπρόσωποι της Ισλανδίας έβαλαν στις βαλίτσες τους ό,τι «αντί» υπήρχε, χώρεσαν σε μια γωνιά και τα δερμάτινα παντελόνια, τα λάτεξ κολάν και τις λακ τους και έφτασαν στο Τελ Αβίβ με αέρα νικητή. Εύλογα, αφού, όπως διατείνονται, δεν τραγουδούν απλώς, αλλά διαμέσου της μουσικής τους θέλουν να ξεμπροστιάσουν τον καπιταλισμό και εν γένει να δώσουν οικουμενικό, αγωνιστικό πόνο.
Κυρίως, δικαιώνουν τον Μιχάλη Ρακιτζή για τη στιλιστική επιλογή του στη Eurovision του 2002. Σε άλλα νέα, η συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου στον τελικό μοιάζει -σύμφωνα με τα προγνωστικά- εξασφαλισμένη, ενώ έχει τη σημασία του το γεγονός ότι το βίντεο από την πρώτη πρόβα της Κύπρου έχει συγκεντρώσει παραπάνω από μισό εκατομμύριο views στο YouTube, προδίδοντας την περιέργεια αλλά και την προσδοκία, έπειτα από τον περσινό παρ’ ολίγον θρίαμβο της Ελένης Φουρέιρα.
