Έρωτας, γάμος, εκατοντάδες τραγούδια, μια τεράστια ιστορία επιτυχίας, ένα ζευγάρι μυθιστορηματικό που άλλαξε την ιστορία της ελληνικής μουσικής σκηνής. Και τώρα, για πρώτη φορά, κάνουν τηλεόραση. Μαζί. Η Άννα και ο Νίκος δεν χόρεψαν ακόμα τον «τελευταίο χορό» τους.
Της Κάλλιας Καστάνη
Η εμφάνιση στο «Star Academy» του MegaOne, την κριτική επιτροπή ενός μουσικού reality-talent show, είναι το τελευταίο τους «Εμείς». Είναι πάλι, η Άννα και ο Νίκος, ο Νίκος και η Άννα. Στις αρχές Ιανουαρίου, είχαν ανέβει μαζί στη σκηνή του Hotel Ermou, για μια ολόκληρη μουσική βραδιά – μια από τις σπάνιες, πια, κοινές τους performances. Tο «Εμείς» ήταν ο τίτλος της παράστασης. Και ήταν πάλι Αυτοί, όπως τους ξέραμε – με τα αστεία, τα γέλια, τα πειράγματα, τις ροκιές, τις μουσικές τους. Τα θερμά φιλιά, στο φινάλε – ένα ακόμα «κλείσιμο του ματιού» στη διαρκή ερωτική τους συνενοχή. Ένας όρκος πίστης στις μικρές, αόρατες κλωστές-σχοινιά, που τους δένουν σφιχτά, ανεξάρτητα από τη μέρα, την ώρα, τη στιγμή, το ακροατήριο.
Πριν δέκα μέρες, στην πρεμιέρα του «Star Academy», η Άννα δεν είχε μάτια παρά μόνο για κείνον. Τον «παραμόνευε» διαρκώς με μια έγνοια σχεδόν μητρική, με το βλέμμα της γυναίκας που -παριστάνει πως δεν- βλέπει το μικρό της να κουτρουβαλιάζεται στην παιδική χαρά. Και που, αν το δει, ξέρει πως δεν πρέπει να τρέξει να το σηκώσει. «Αυτό που θέλει να πει ο Νίκος, αυτό που νομίζω πως εννοεί ….» – κάθε φορά που εκείνος μιλούσε, εκείνη «μετέφραζε». Το μόνο που δεν χρειάστηκε ερμηνεία, ήταν το βλέμμα που της έριξε ο Καρβέλας όταν τραγούδησε το «Ξανά μανά» και στάθηκε μπροστά του, πάνω στη σκηνή, τάχα, για να την κρίνει – ένα βλέμμα φλογερό και παιχνιδιάρικο, μια γυμνή γραμμή ρεύματος που πετούσε σπίθες. Σαν να την έβλεπε πραγματικά για πρώτη φορά. Σαν να τη φλέρταρε. Ξανά. «Σε κάποια άλλη ζωή, μπορεί και να της έγραφα τραγούδια… Δεν ξέρω… Είσαι πάνω από τις δυνάμεις μου και δεν μπορώ ρε παιδί μου, να πούμε…». Τα καλώδια, «έλιωσαν»…
Ακόμα κι αν δεν τους έχεις ζήσει από κοντά, γνωρίζεις αρκετά για να ξέρεις πως η σχέση του Νίκου Καρβέλα και της Άννας Βίσσης, δεν μπορεί να περιγραφεί σε ένα άρθρο, μια σελίδα ή ένα βιβλίο – ίσως, ούτε καν σ’ ένα σπίτι, μια πόλη, στο σύμπαν ολόκληρο που διαστέλλεται διαρκώς. Οι δυο τους, υπήρξαν (και με τον τρόπο τους, συνεχίζουν να είναι) ένα από τα πιο εκρηκτικά, υπέροχα, τρελά, ασύμβατα, δύσκολα, δημιουργικά ζευγάρια της ελληνικής showbiz. Εραστές, σύντροφοι, φίλοι, σύζυγοι, γονείς. Αλλά, πάνω απ’ όλα, συνοδοιπόροι και «σύμμαχοι» στην τέχνη τους, σ’ ένα ιστορικό μουσικό ντουέτο που άλλαξε την ελληνική pop σκηνή. Ο συνθέτης και η μούσα του. Ένας «Πυγμαλίωνας» και η «Γαλάτειά» του – αν και είναι πιο ωραίο να τους φαντάζεσαι σαν κάτι πιο αταξινόμητο και αλήτικο, π.χ. σαν την Patti Smith και τον Robert Mapplethorpe – την «ιέρεια» της ροκ και τον φωτογράφο της, ένα ζευγάρι νεαρών μποέμ στη Νέα Υόρκη των late sixties. Να τριγυρίζουν στο Μπρούκλιν, να ερωτεύονται, να καίγονται, να σκαρώνουν μουσικές και στιχάκια στους διαδρόμους του Chelsea Hotel….
«ΓΕΙΑ, ΕΙΜΑΙ Η ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ…», «ΧΕΣΤΗΚΑ!»
Στην πραγματικότητα, η γνωριμία τους δεν είχε τίποτα το ρομαντικό ή το μποέμ. Απ’ ό,τι έχουν πει και οι ίδιοι, η πρώτη φορά που βρέθηκαν οι δυο τους σε ένα δωμάτιο ήταν μάλλον επεισοδιακή. Ήταν το 1973, η Άννα Βίσση είχε μόλις μετακομίσει στην Ελλάδα από την Κύπρο, είχε υπογράψει συμβόλαιο με τη Minos. Θέλοντας να τους «παντρέψει» καλλιτεχνικά η εταιρία της, της συνέστησε να γνωρίσει τον Νίκο Καρβέλα, έναν νεαρό, πρωτοεμφανιζόμενο συνθέτη «φοιτητή Νομικής και πολύ καλό παιδί». Κανένας από τους δυο τους δεν είχε χαρεί. Εκείνη σκεφτόταν: «Δεν μπορούσαν να με στείλουν σε έναν πιο επώνυμο συνθέτη; Χάθηκε ο Σπανός; Ο Χατζηνάσιος;». Κι εκείνος είχε εξομολογηθεί σε συνεργάτη του: «Χάθηκαν οι γνωστές τραγουδίστριες; Καινούρια βρήκαν να μου στείλουν;».
Συναντήθηκαν στο σπίτι του Νίκου, στο σπίτι όπου έμενε με τους γονείς του. Η Άννα, θα θυμόταν αργότερα πως «χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ένα… πράγμα. Μούσια, τρίχες, μακριά μαλλιά – καλά-καλά δεν με έβλεπε πίσω από τις φράντζες. Σκισμένα τζιν, πουκαμίσες, μπότες ψηλές… Χίπικη εμφάνιση… «Γεια σας», του λέω «τον κύριο Καρβέλα θα ήθελα» – βλέπεις, αλλιώς τον φανταζόμουν το «καλό παιδί» και «φοιτητή της Νομικής». «Γιατί, εγώ δεν σας κάνω;», μου απαντάει. «Γεια σας», ξαναλέω και φουσκώνω με καμάρι, «Είμαι η Άννα Βίσση…». «Χέστηκα!», έρχεται η απάντηση. «Μάλιστα», σκέφτομαι, «ωραία θα περάσουμε…».
Το… ιδιότυπο φλερτ εκείνης της πρώτης γνωριμίας («μετά πήγαμε πάνω στο δωματιάκι του και μου έπαιζε στο πιάνο τραγούδια, αλλά όχι αυτά που επρόκειτο να μπουν στον δίσκο, κάτι άσχετα, ξένα κομμάτια, σαν να με φλέρταρε…»), θα αργούσε πολύ να γίνει έρωτας. Ξαναβρέθηκαν και ξαναγνωρίστηκαν «κανονικά» χρόνια αργότερα, το 1982, μετά τη συνεργασία τους στο δίσκο «Ναι». Αλλά και πάλι, δίσταζαν, εκδηλώνονταν, αποσύρονταν, παρεξηγούνταν, έπαιζαν παιχνίδια. Σε θέλω, δεν σε θέλω. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ο Νίκος της εξομολογήθηκε τα αισθήματά του στην Αγγλία, τέσσερις μέρες πριν τον διαγωνισμό της Eurovision, όπου η Άννα εκπροσωπούσε την Κύπρο, με το τραγούδι «Μόνο η αγάπη». Εκεί, στο Λονδίνο, στα υπόγεια του Kings Road και στα στενάκια του Notting Hill, έζησαν τις πρώτες μέρες τους, σαν ζευγάρι. Αφημένοι σε έναν έρωτα-θηρίο – «πεινούσαν» διαρκώς ο ένας για τον άλλο και ο χρόνος δεν τους έφτανε…
Έχει γραφτεί πως της έκανε πρόταση γάμου ένα βράδυ, στην Πανεπιστημίου, σε ένα φανάρι, ενώ οδηγούσαν δυο διαφορετικά αυτοκίνητα. Ο Νίκος Καρβέλας, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στη Ρούλα Κορομηλά, είχε διηγηθεί μια ιστορία με περισσότερα «γκάζια»: «Ξέρεις πώς την κατέκτησα; Με έφτυνε συνέχεια. Δεν μπορούσα να τη βρω πουθενά. Πήγαινα σπίτι της και με πέταγε έξω. Και τότε τραγούδαγε στη “Νεράιδα”. Κάνε πως τραγουδάς! Ανεβαίνω πάνω της πιάνω το μικρόφωνο και της λέω: “Σε αγαπάω ρε, κατάλαβες;”. Κάτω είχε κόσμο. Και μου λέει: “Τρελός είσαι;”. “Καταλαβαίνεις ότι σε αγαπάω; Μη με φτύνεις έτσι!”. Και μου λέει: “Φύγε”. Της λέω: “Φύγαμε”. Και την πλακώνω σε κάτι φιλιά, πετάω τα μικρόφωνα, με τράβαγαν εν τω μεταξύ, να με βγάλουν έξω. Φόραγα και μια μάσκα. Της λέω: “Πες μου ότι θα με παντρευτείς” και μου λέει: “Θα σε παντρευτώ!”. Κι έφυγα».
Παντρεύτηκαν, στις 14 Μαΐου του 1983, με κουμπάρο τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Σπύρο Κυπριανού – αυτό, ήταν μάλλον και το μοναδικό «επίσημο» στοιχείο της τελετής, στην οποία ο Νίκος Καρβέλας εμφανίστηκε με λευκό κοστούμι και… λευκά sneakers. Αλλά η Άννα, «φορούσε» ένα χαμόγελο-ουράνιο τόξο. Ήταν ήδη έγκυος. Η κόρη τους, η αγαπημένη τους Σοφία, γεννήθηκε τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου…
Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΚΑΙ Η «ΜΟΥΣΑ» ΤΟΥ
Αν ζητήσεις από τους «πιστούς» της Άννας Βίσση, τους Fannatics, να διαλέξουν τον πιο αγαπημένο της δίσκο, από το 1984 και μετά, μάλλον θα δυσκολευτούν: το «Κάτι συμβαίνει» (1985), φιλοξενεί το «Δώδεκα», αλλά, ναι, το «Τραύμα» και το «Αντίδοτο», είναι δύο από τα καλύτερά της, πολυβραβευμένα, «βαφτισμένα» σε χρυσό και πλατίνες. Αλλά υπάρχει βέβαια και η «Κραυγή», 350.000 αντίτυπα, ένα από τα πιο εμπορικά albums όλων των εποχών στην Ελλάδα. Και η υπέροχη, λυρική «Μάλα». Και το «Nylon». Όπως και να ‘χει, το 1984 εγκαινιάστηκε ουσιαστικά η συνεργασία της Άννας Βίσση με τον Νίκο Καρβέλα (αν και είχε προηγηθεί το «Είμαι το σήμερα και είσαι το χθες», έναν χρόνο νωρίτερα από την CarVi, μια δισκογραφική εταιρία που προσπάθησαν να ιδρύσουν οι δυο τους), ο οποίος, εν πολλοίς «ευθύνεται» για τη «μεταμόρφωσή της» από αισθαντική ερμηνεύτρια του έντεχνου, σε τεράστιο, απόλυτο, υπερφωτισμένο pop idol. Με τον καιρό, έγινε σαφές πως πριν και πάνω απ’ όλους και απ’ όλα, πάνω από τη σχέση τους -την ερωτική, την προσωπική, τη συζυγική- υπήρχε ένα σύμπαν δικό τους, ερμητικά κλειστό, στο οποίο οι ρόλοι τους ήταν απόλυτα καθορισμένοι – η μουσική. Ήταν ο συνθέτης και ήταν η μούσα του.
Η Άννα, πάντα το ήξερε αυτό, «Φοβάμαι πως, χωρίς τον Νίκο, δεν θα είχα τολμήσει τόσα όσα τόλμησα», δήλωσε στο περιοδικό People, το 2015. «Γιατί εκείνος, κατά πρώτον, τα φαντάζεται, τα εμπνέεται, τα δημιουργεί. Από το να κάνω όπερα, μέχρι μια ροκ μπαλάντα ή ένα φοβερό λαϊκό τραγούδι. Ήταν πάντα ο μέντοράς μου ο Νίκος – εγώ νιώθω πως έχω έρθει σε αυτό τον κόσμο για να είμαι ερμηνεύτρια, διότι δεν είμαι δημιουργός, είμαι συνδημιουργός ως μούσα του Νίκου. Προσπάθησα να γράψω και δεν μπορώ (…). Όχι μόνο δεν έχουμε ανταγωνισμό, αλλά έχουμε μια σπουδαία εξάρτηση ο ένας από τον άλλον, τόσο ώστε να είναι συναρπαστικά δημιουργική. Τελικά, η ζωή μας ως αντρόγυνο δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή μας ως μουσικοί συνέταιροι και ντουέτο. Ήμασταν πολύ καλύτερα μετά το διαζύγιο. Ως αντρόγυνο έμπαιναν περισσότερο στη μέση οι διαφωνίες. Ομολογώ πως προτιμώ τη σχέση μου τη μουσική μαζί του παρά τη συντροφική. Είναι δύσκολος σύντροφος ο Καρβέλας, αλλά πολύ ενδιαφέρων. Αυτό ερωτεύτηκα από τον Νίκο. Έχει μια ιδιαιτερότητα, είναι ιδιοφυής. Το να ζεις με έναν ιδιοφυή άνθρωπο, τόσο έξυπνο, εκρηκτικό στη σκέψη του, και το να μπαίνεις κάποιες φορές ανάμεσα σε εκείνον και τον κόσμο -γιατί ποτέ δεν τον καθοδηγούσε η γνώμη του κόσμου σε αυτά που έκανε- δεν είναι πάντα εύκολο».
H ANTΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ
Φυσικά, ο χωρισμός τους, στον οποίο αναφέρεται πια με τόση ψυχραιμία, ήταν για κείνη ένα τεράστιο συναισθηματικό ναυάγιο. Έχει μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτό, με λόγια συγκινητικά – μια απ’ όλες στην εκπομπή «Βράδυ» του Πέτρου Κωστόπουλου: «Ήταν μετά από μια συναυλία. Ήταν μια στιγμή που έκλαιγα με λυγμούς μέσα μου και δεν μπορούσα να κλάψω έξω μου, γιατί ο -μέχρι εκείνη τη στιγμή- άντρας μου, αυτός που ήταν τα τραγούδια μου, αυτός που ξύπναγα… ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε και το λέγαμε, το ξεστομίσαμε ότι “αυτό ήταν, τέλειωσε”». Εκεί, είχε πει και για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε μετά το διαζύγιό της («Όταν τραγουδούσα το “Εμείς”, πήγαινα στα παρασκήνια, έκλαιγα και ξαναγύρναγα στην πίστα»), ενώ, το 2011 στην εκπομπή «Με την Ελίτα», στο Sigma, είχε ομολογήσει απερίφραστα πως «ο χωρισμός μου με τον Νίκο ήταν ο μεγαλύτερός μου πάτος», εξηγώντας πως ο χωρισμός αυτός «ήρθε επειδή έκλεισε ο κύκλος της κοινής ζωής μας. Και στους δύο μας έκλεισε ταυτόχρονα ο κύκλος του έρωτά μας. Τελείωσε η ερωτική μας χημεία».
Αυτό που συνέβη, περίπου 9 χρόνια από τότε που ξεκίνησε ο γάμος και η συμβίωσή τους, κατά καιρούς, πήρε διάφορες μορφές: από αγάπη και φιλία, μέχρι ρήξη και εχθρότητα. Για χρόνια, συνέχισαν να συνεργάζονται αλλά και να συγκατοικούν, με τους -νέους, πια- συντρόφους τους (τον Λάμπη Λιβιεράτο, τη Χριστίνα Αναγνωστοπούλου κ.ά.) κάτω από την ίδια στέγη, βάζοντας «φωτιά» στη φαντασία των gossip media, που έκαναν λόγο πότε για όργια και πότε για ζήλειες και συχνές προστριβές του Νίκου Καρβέλα, με τους άντρες που τον είχαν διαδεχθεί στην καρδιά (και στο κρεβάτι) της πρώην γυναίκας του. Μετά, ήρθαν περίεργα, δύσκολα χρόνια – μια θολή, ταραγμένη περίοδος άγχους, εκνευρισμού, καυγάδων, λανθασμένων επαγγελματικών επιλογών: τα «επεισόδια» με τον Μάριο Φραγκούλη και την επίθεση στο Λάκη Λαζόπουλο, που έσυραν το όνομά τους στα πρωτοσέλιδα, το περίφημο «Με αγάπη, Άννα», που υπήρξε ένα τεράστιο οικονομικό φιάσκο για κείνη και στο οποίο, ο Νίκος δεν τη στήριξε αρκετά (παρότι, όπως λέγεται, είχε πει «ναι» σε αυτό το τηλεοπτικό πείραμα μετά από επιμονή δική του). Η κρίση αποτυπωνόταν και στη δουλειά τους, οι δίσκοι τους δεν πουλούσαν πια όπως άλλοτε («Χ», «Παράξενες εικόνες»), η κόπωση κρεμόταν πάνω από τα τραγούδια τους σαν βρώμικο ρούχο. Η αρχή της οριστικής ρήξης ανάμεσά τους ήρθε το 2006. Στις αρχές του 2008, μοίρασαν την κοινή τους περιουσία – μετά από τον Μάιο εκείνου του χρόνου και για πολύ καιρό δεν είχαν καμιά επαφή. Δεν μιλούσαν καν. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου κυκλοφόρησε το «Απαγορευμένο» – το άλμπουμ που σηματοδοτούσε την επιστροφή της Άννας Βίσση στη δισκογραφία μετά από 3,5 χρόνια. Και για πρώτη φορά, μετά από 24 χρόνια, το όνομα του Νίκου Καρβέλα δεν υπήρχε στα credits – παραγωγός της ήταν ο βραβευμένος με Grammy Greg Ladanyi.
ΚΑΙ… ΞΑΝΑ ΜΑΝΑ!
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, η σχέση του συνθέτη και της «αιώνιας» μούσας του, έχει περάσει σε άλλη φάση: αυτή της στενής φιλίας. Μετά από ένα δύσκολο διάστημα αποξένωσης, η Άννα ήταν και πάλι παρούσα στη νέα ζωή του Νίκου (καλεσμένη στον γάμο του με την Αννίτα Πάνια, στη βάφτιση του παιδιού του κλπ.), ενώ από το 2010 και μετά, συνεργάζονταν και πάλι στενά (σ.σ. με το cd single, «Αγάπη είσαι εσύ», στους «Δαίμονες», στις «Καμπάνες του Εντελβάις κλπ.). Ήταν παρούσα και στο δύσκολο διαζύγιό του από την Αννίτα – στην αρχή, μάλιστα, ο Νίκος φιλοξενήθηκε για μεγάλο διάστημα στο σπίτι της Άννας, ενώ, τώρα, εκείνη έχει αναλάβει, όπως λέγεται, έναν ιδιότυπο ρόλο «διαμεσολαβητή», βοηθώντας να λυθούν οι οικονομικές διαφορές και να «λειανθούν» οι αιχμές στη σχέση του ζευγαριού. Πρόσφατα, τραγούδησε και στα γενέθλια του γιου τους. Και ο Νίκος, φωτογραφήθηκε, να κάνει βόλτα με τα εγγόνια τους…
Όπως είναι ευνόητο, τα δημοσιεύματα, «φωνάζουν» πως η σχέση του Νίκου και της Άννας δεν είναι μόνο φιλική – η ίδια, σε μια από τις συνεντεύξεις της ομολόγησε πως μετά από κείνον, δεν κατάφερε να ξανα-αγαπήσει. «Έχω ερωτευτεί ξανά. Δεν έχω αγαπήσει όμως. Έχω ερωτευτεί για μια βδομάδα, πέντε μήνες, μέχρι ένα χρόνο, αλλά αυτό που έχω με τον Νίκο θα το έλεγα μουσικό έρωτα και ανθρώπινη αγάπη. Είναι ο φίλος μου, ο άνθρωπος μου… Κοιτώ τον Νίκο και βλέπω και τη Σοφία μαζί. Είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Και σαφώς ο καλύτερός μου φίλος πνευματικά. Προλαβαίνω λες για άλλη τέτοια αγάπη σε αυτή τη ζωή; Δεν νομίζω».
Θα μπορούσε αυτή η μεγάλη αγάπη να γίνει έρωτας, καινούριος, ολοκαίνουριος, του «κουτιού» – «και ξανά μανά, σταματά, ξεκινά»; Ναι, όχι, όχι, ναι, δεν έχει καμιά σημασία. Πάει καιρός που η Άννα και ο Νίκος έπαψαν να ορίζουν τη σχέση τους, να την περιγράφουν ή να προσπαθούν να την εξηγήσουν. Αρκεί που Αυτοί, «δεν μπορούν να χωρίσουν». Εμείς πια το ξέρουμε.
