To βράδυ της Τρίτης (22/10), ο Αντίνοος Αλμπάνης έδωσε την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη στην Ελεονώρα Μελέτη και στην εκπομπή «Μεσάνυχτα», μετά την αποκάλυψη που έκανε ο ίδιος πριν λίγους μήνες πως ήρθε αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Ο αγαπημένος ηθοποιός συγκλονίζει περιγράφοντας τη στιγμή που πήρε στα χέρια του τη διάγνωση και συγκινεί όταν θυμήθηκε τη διαδικασία της χημειοθεραπείας.
«Πέρυσι είχα έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Είχε τελειώσει η πρώτη σεζόν και είχε ξεκινήσει η δεύτερη. Είχα αρχίσει το Φινιστρίνι. Ένιωθα κάπως άβολα βιολογικά. Αρκετή κούραση και κάποια συμπτώματα που δεν ήταν και πολύ φυσιολογικά. Όσο περνούσε ο καιρός τα συμπτώματα γινόντουσαν όλο και πιο έντονα. Κάποια στιγμή πήγα και έκανα κάποιες εξετάσεις γιατί με ζόριζε αρκετά η καθημερινότητά μου. Αυτές οι εξετάσεις με οδήγησαν σε κάποιες επόμενες. Οι επόμενες σε κάποιες τρίτες εξετάσεις ώσπου καταλήξαμε να μου ανακοινώνουν ότι έχω διαγνωστεί από λέμφωμα. Ήμουν μόνος μου. Το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να δω τι θα κάνω. Να δω πού και ποιος είμαι. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μειώσω τον φόβο και την αγωνία που είχα. Προσπάθησα να σκεφτώ λίγο πιο λογικά τα πράγματα» είπε, εμφανώς φορτισμένος.
«Είχα να διαχειριστώ τους πόνους μου. Πόνους που δεν έχεις φανταστεί ποτέ ότι υπάρχουν. Να θες να ξαπλώσεις και να πονάει το κεφάλι στο μαξιλάρι» αποκάλυψε και συνέχισε: «Τέλος Ιουνίου ολοκλήρωσα τις χημειοθεραπείες. Ο φόβος δεν έχει φύγει ακόμα. Είναι όλα τόσο νωπά. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Φτερνίζομαι ή βήχω και σκέφτομαι άσχημα πράγματα. Το μυαλό μου πηγαίνει στο κακό. Είμαι σε μία διαδικασία να ξεκινήσω να κάνω ψυχοθεραπεία γιατί είναι πολύ μεγάλο όλο αυτό που μου έχει συμβεί και πρέπει με κάποιον τρόπο να το διαχειριστώ. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να μην συνηθίσω στον φόβο».
Στη διάρκεια της συνέντευξης, ο Αντίνοος Αλμπάνης αποκάλυψε πως οι γονείς του το έμαθαν αρκετά αργότερα καθώς δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει. «Το πέρασα όλο αυτό μόνος μου. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε τι περνούσα ήταν ο σκηνοθέτης μου, ο Πέτρος Φιλιππίδης. Είναι πολύ άγριο για τους γονείς. Ήθελα να πατήσω στα πόδια μου και να το αντιμετωπίσω. Δεν ήθελα να με βλέπουν σε αυτή την κατάσταση. Είχα περισσότερο ανάγκη τη μοναξιά, παρά να νιώθω ότι στεναχωρώ τους δικούς μου ανθρώπους. Όταν το έμαθαν ήταν αρκετά συγκινητικό» είπε με δάκρυα στα μάτια.
