Καθισμένη κάτω από τον καυτό ήλιο, η Ιωάννα Λαμπροπούλου αναπολεί τα παιδικά της καλοκαίρια και δηλώνει ανοιχτή στις εκπλήξεις της ζωής.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
Η πρώτη μου συνάντηση με την -πρωτοεμφανιζόμενη τότε- Ιωάννα Λαμπροπούλου έγινε, αν θυμάμαι καλά, πριν από περίπου μια δεκαετία. Αν θυμάμαι, επίσης, καλά είχαμε εξαντλήσει ένα ολόκληρο μισάωρο, το οποίο μεταφράστηκε σε οκτακόσιες και κάτι λέξεις απομαγνητοφώνησης, να αποδομούμε με κάθε δυνατό τρόπο τον έρωτα και τις τραγικές και ενίοτε γελοίες συνέπειες της απώλειάς του.
Όχι, δεν θα μπορούσε τότε να υπολογίσει πόσο όμορφα θα τα έφερνε σ’ αυτήν η ζωή στη συνέχεια, ούτε, φυσικά, ότι το όνομά της θα εξακολουθούσε να (μας) απασχολεί μέχρι σήμερα, μου λέει γελώντας, όταν της το επισημαίνω. Μα είναι και κάτι ακόμα που μου λέει γελώντας, ως απάντηση απέναντι στα όσα περίεργα παρατηρεί να συμβαίνουν. Πως το χιούμορ θα καταφέρνει για πάντα να τη σώζει στα δύσκολα και πως το καλοκαίρι είναι σίγουρα «μια καλή εποχή για να γελάς με τα ωραία της ζωής»…
Τι κρατάς, λοιπόν, από τα καλοκαίρια σου;
Τις αμέτρητες αναμνήσεις από την εποχή των παιδικών μου χρόνων. Θυμάμαι που πηγαίναμε στο χωριό μας, τον Κορμακίτη, και μας έβαζε ο θείος στην καρότσα του διπλοκάμπινου για να πάμε θάλασσα. Τόσο αργά θυμάμαι ότι οδηγούσε, που ήταν λες και ήμασταν ακίνητοι. Μόλις περνούσαμε το εκκλησάκι της Παναγίας, άρχιζε ένα τρελό μουσικό πρόγραμμα, το οποίο ήταν ένας συνδυασμός Αλίκης Βουγιουκλάκη με «Μαύρα Γυαλιά» της Άννας Βίσση, γιατί τότε μες το μυαλό μας τα «Μαύρα Γυαλιά» σήμαιναν καλοκαίρι. Και έπειτα φτάναμε στη θάλασσα, όπου για το επόμενο δίωρο ήμασταν εκστασιασμένοι μέχρι που κοβόταν το καρπούζι και άνοιγαν τα ταπεράκια. Τότε μόνο ηρεμούσαμε για λίγο και μετά πάλι τα ίδια. Ωραία καλοκαίρια. Τώρα που το σκέφτομαι, πάντα είναι ωραίο το καλοκαίρι.
Φέτος, το απόλαυσες καθόλου;
Αυτή τη στιγμή ουρλιάζω ολόκληρη για διακοπές! Μου κακοφαίνεται λίγο, γιατί μετά από χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν κάνω θέατρο, αλλά βρίσκω παρηγοριά στο ότι θα ξεκουραστώ. Θα κάνω περιοδεία χωρίς την παράσταση. Αγαπώ το καλοκαίρι κι ανυπομονώ για παραλίες και ύπνο και ξενύχτια με καλή παρέα και μαραθώνιους ταινιών και φυσικά για τη νέα σεζόν.
Η οποία πώς θα σε βρει;
Καταρχάς ευτυχισμένη! Είμαι ενθουσιασμένη για όλα όσα έρχονται, τα οποία είναι πολλά και είναι πραγματικά υπέροχα. Ραδιοφωνικά, παραμένω στο (πολύ) πρωινό ξύπνημα -το οποίο μοιράζομαι με τον Πλάτωνα Μουρατίδη- που έχει αγκαλιαστεί από τον κόσμο και με κάνει να νιώθω πραγματικά ευλογημένη για τη σκληρή δουλειά που κάνουμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Όσον αφορά τα τηλεοπτικά, φέτος αποχαιρετώ τη Λουκία και υποδέχομαι την Ιρίνα στη νέα σειρά «Κάμπινγκ» του Alpha Κύπρου, σε σενάριο Φώτη Γεωργίδη.
Πρόκειται για μια συνύπαρξη πολλών ταλαντούχων ανθρώπων που θα έχει, πιστεύω, μαγικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας προσκαλέσω και να σας προκαλέσω να «Δώσετε βάση» στο ομώνυμο, νέο μας τηλεπαιχνίδι – μια μεγάλη πρόκληση για μένα, αφού θα βρεθώ για πρώτη φορά σε έναν καινούριο ρόλο, αυτόν της παρουσιάστριας. Είναι ένα κωμικό σόου καμουφλαρισμένο σε τηλεπαιχνίδι και ένα πρότζεκτ που μου έκλεψε την καρδιά από την πρώτη στιγμή.
Επαγγελματικά έχεις ταυτιστεί με την κωμωδία. Εσύ, θα σε χαρακτήριζες κωμική ηθοποιό;
Με τίποτα! Τελειώνοντας, μάλιστα, τη σχολή είχα την πεποίθηση ότι το κάλεσμά μου είναι διαφορετικό. Παρόλα αυτά, ασχολήθηκα περισσότερο με την κωμωδία, την οποία θεωρώ αρκετά δύσκολη ως αντικείμενο. Δεν θα ήθελα να μου βάλω την ταμπέλα της κωμικής ηθοποιού, ούτε να πω ότι την κωμωδία την κατέκτησα. Θα σου πω καλύτερα ότι την αγάπησα. Πολύ.
Στη ζωή σου πιάνεις τον εαυτό σου να είσαι ρόλος;
Δεν είμαι σίγουρη κι αυτό διότι θεωρώ πως είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που αντιδρούν σε διαφορετικές καταστάσεις, που αλληλεπιδρούν, που μοιράζονται και διαφωνούν με διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές συνθήκες με διαφορετική ψυχολογική κατάσταση. Για μένα είναι όλα ενέργεια και συγχρονισμός ή μη συγχρονισμός.
Από πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη που εκπέμπεις;
Από την αγάπη μου για τη ζωή και γι’ αυτό που κάνω. Είμαι γενικά αισιόδοξη ως άνθρωπος και πιστεύω πάντα πως τα καλύτερα έρχονται, αλλά και ότι οι προθέσεις μας δημιουργούν τις εμπειρίες μας. Άμα εκτιμούμε τα απλά και είμαστε ευγνώμονες για όλα τα καλά που έρχονται, έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε και τα δύσκολα. Θα σου πω με μεγάλη συνειδητότητα ότι είμαι πραγματικά ευγνώμων για ό,τι μου έφερε μέχρι στιγμής η ζωή και δεν μπορώ παρά να νιώθω ευτυχισμένη. Να συνωμοτούσε και λίγο το σύμπαν σ’ αυτό, να μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς να σκεφτόμαστε ποια θα είναι η επόμενη εκπληξούλα, θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Δεν θα το αντέξω άλλο: Πανδημία, εξωγήινοι, κάτι άλλο;
Το χιούμορ δεν εγκαταλείπει καμία από τις κουβέντες σου. Είναι ένας δικός σου τρόπος να απομυθοποιείς τη σκληρή πραγματικότητα;
Ξεκάθαρα. Το χιούμορ είναι διέξοδος και ψυχοθεραπεία ταυτόχρονα. Σε μένα λειτουργεί, θα έλεγα, ως μηχανισμός άμυνας. Με βοηθά να βρίσκω άκρη στον απόλυτο παραλογισμό.
Σε ποιες περιπτώσεις νιώθεις ότι σε «έσωσε»;
Σε άπειρες περιπτώσεις. Μία από αυτές ήταν και το να διαχειριστώ το πένθος μου. Ο καθένας αντιμετωπίζει την απώλεια με τον δικό του τρόπο και δεν πρέπει να κρίνεται γι’ αυτό. Ο δικός μου ήταν -ανάμεσα σε άλλα- να σκέφτομαι ανέκδοτα με τη μικρή Ιωαννούλα και εκδρομές με το ορφανοτροφείο. Πολλοί θα με έλεγαν κυνική, αλλά δεν βαριέσαι; Ο θάνατος είναι η μοναδική κατάσταση που είναι μη αναστρέψιμη. Δεν θ’ απολογούμαστε κιόλας για το πώς τον διαχειριζόμαστε.
Μέρα που να μη γέλασες καθόλου υπήρξε ποτέ;
Ποτέ. Δεν υπάρχει μέρα που να μη γελώ με κάτι. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές μέρες το γέλιο έσωζε πάντα την κατάσταση.
Όπως κι όταν έπρεπε, αναγκαστικά, να αναβάλεις για λίγο τον γάμο σου λόγω της πανδημίας;
Κοίτα, η αλήθεια είχα μεγάλη αγωνία όλο αυτό το διάστημα. Σκεφτόμουν, «να δεις που θα πεθάνω ανύμφευτη, άτεκνη και χωρίς Όσκαρ». Έλεγα στον Ραφαέλλο: «Το παράκανες. Μπορούσε να ακυρωθεί και πιο ανώδυνα, όχι και πανδημία». Πέρα, όμως, από την πλάκα, ήμουν τόσο φρικαρισμένη με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας, που πραγματικά ένιωθα ότι η αναβολή του γάμου μας ήταν το λιγότερο. Εδώ χανόταν κόσμος και η ζωή μας -όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα- φαινόταν να αλλάζει τρομακτικά. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που είπαμε «οκ, πάμε για παραπέρα».
Αυτό που μεταδίδεις είναι πως είσαι ένα άτομο απόλυτα συμφιλιωμένο με τον εαυτό του. Ποιο θεωρείς ως κομβικό σημείο στη ζωή σου;
Νομίζω δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα σημεία που θεωρώ κομβικά. Καταρχάς το ότι είχα την απίστευτη ευλογία να μεγαλώσω με την καλύτερη μαμά στον κόσμο, με την πιο τσιάκκισσα γιαγιά, με έναν παππού υπέροχο και με την αδυναμία μου, τον αδερφό μου – ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω από τη μια πάντα προστατευμένη και από την άλλη ελεύθερη ταυτόχρονα. Πέρασα όλα τα στάδια, από τη μαθήτρια του Α, στο αλητάκι του συνοικισμού και στη γυναίκα που είμαι σήμερα, απόλυτα ομαλά και νομίζω ότι χρωστώ πολλά γι’ αυτό στην οικογένειά μου!
Η μαμά σου πώς σε επηρέασε; Σήμερα, τη βλέπεις σε σένα;
Η μαμά μου είναι η έμπνευση και η ασφάλειά μου. Είναι η μάνα που θα με προσγειώσει όταν το χρειάζομαι και η φίλη που θα με ακούσει όταν παραλογίζομαι. Με έμαθε να διαβάζω βιβλία, με μύησε στη μαγεία των ταξιδιών και μου έδειξε πώς να αγαπώ τους ανθρώπους. Είναι η ίδια γυναίκα που από τη μια θα διαχειριστεί με απόλυτη ηρεμία τη μεγαλύτερη κρίση, που θα καταφέρει να μεγαλώσει δυο παιδιά, να δουλεύει και να σπουδάζει και που την επόμενη μέρα θα ψάχνει το κινητό της και θα επιμένει πως το ακούει παντού, πριν ανακαλύψει πως είναι στην τσέπη του τζιν της. Μεγαλώνοντας μπαίνω στη θέση της κι απορώ πώς κατάφερνε να τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο εύκολα! Φανταστική γυναίκα. Η πιο δυνατή που ξέρω! Αν της μοιάσω έστω λίγο, θα ‘χω καταφέρει κάτι σ’ αυτή τη ζωή. Μόνο να τη θαυμάζω και να την αγαπώ μπορώ τη μαμά μου.
Εσένα, για ποια πράγματα θα ήθελες να σε θαυμάζουν;
Είναι στιγμές που η ματαιοδοξία μου με κάνει να θέλω να με θαυμάζουν για την τέχνη μου κι άλλες που ξεθολώνω και θέλω να με θαυμάζουν επειδή είμαι αληθινή και καλός άνθρωπος. Ή επειδή το προσπαθώ τουλάχιστον. Κι άλλες στιγμές που δεν θέλω να με θαυμάζει κανείς, θέλω να καταφέρω να θαυμάζω τον εαυτό μου γι’ αυτά τα λίγα που καταφέρνω κάθε μέρα.
Είσαι άτομο που λειτουργείς υπερπροστατευτικά με τους γύρω σου;
Νομίζω πως είμαι υπερπροστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπώ, χωρίς να ξεπερνώ τα όρια. Προσπαθώ να μη γίνομαι πιεστική κι όταν εκφράζω την άποψή μου το κάνω διακριτικά και με αγάπη. Εκτός κι αν είμαι σίγουρη πως θα φάνε τα μούτρα τους. Ε, εκεί μπορεί να γίνω λίγο πιεστική για να μην τους κοπανάω μετά ένα «σ τα’ λεγα εγώ». Γενικότερα, έχω την έγνοια των δικών μου ανθρώπων, αλλά τίποτα τραβηγμένο.
Οι δικοί σου άνθρωποι ποιοι είναι σήμερα, Ιωάννα;
Αυτοί που ήταν και πριν από χρόνια, με κάποιες νέες πανηγυρικές προσθήκες. Η ζωή μάς εκπλήσσει συνέχεια με νέους ανθρώπους και είναι καλοδεχούμενοι. Αλλά είναι κι αυτές οι σταθερές αξίες που έμειναν κοντά μας και στα καλά και στα άσχημα.
Ο Ραφαέλλος τι το ιδιαίτερο έχει ως άνθρωπος στη ζωή σου;
Νομίζω ότι αν ήμασταν κομμάτια πάζλ, σίγουρα η θέση μας θα ήταν δίπλα-δίπλα. Είμαστε τόσο διαφορετικοί, αλλά με έναν μαγικό τρόπο μοιάζουμε! Έχει χιούμορ απίστευτο, έχει φιλότιμο και με κάνει να νιώθω μια ασφάλεια τρομερή. Καταφέρνει να είναι ψύχραιμος σε καταστάσεις πανικού, είναι ήρεμη δύναμη.
Τι νομίζεις ότι δεν αντέχει καθόλου σε σένα;
Δεν με αντέχει όταν μπαίνω σε «φακκούν/μου/ούλλοι mode». Μεταμορφώνομαι σε μια αδιανόητα εκνευριστική drama queen και γκρινιάζω χωρίς έλεος. Αλλά μ’ αγαπάει.
Εσύ, τι δεν αντέχεις σε σένα;
Την αναβλητικότητά μου. Έχω την καραμελίτσα του «λειτουργώ καλύτερα υπό πίεση» και πορεύομαι μ’ αυτή χρόνια τώρα. Από την άλλη, με βαριέμαι πολύ όταν γκρινιάζω και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί – ενώ πολλές φορές το ένστικτό μου με προειδοποιεί για κάποιους ανθρώπους, εγώ αρνούμαι να το δεχτώ με αποτέλεσμα να τρώω τα μούτρα μου πανηγυρικά.
Γεμάτη νιώθεις σήμερα;
Νιώθω πλήρης, ναι. Αλλά θέλω να κάνω και να πω και να ζήσω και να μάθω πολλά ακόμα!
Ένα παιδί θα ήθελες να έρθει σύντομα στη ζωή σου;
Ναι, θα ήθελα ένα παιδί. Δεν ξέρω πώς θα με αλλάξει, δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη, δεν ξέρω πότε με το καλό θα έρθει, ξέρω μόνο πως θα το ήθελα πολύ. Και ξέρω σίγουρα πως ο Ραφαέλλος θα είναι τέλειος πατέρας.
Πώς σε φαντάζεσαι στο μακρινό μέλλον;
Με φαντάζομαι σε μια παραλία, με ένα βιβλίο και με μια παγωμένη λεμονάδα στο χέρι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα, όπως ούτε και ξεκάθαρο πλάνο. Κάνω σχέδια χωρίς, όμως, να προσπαθώ να τα υλοποιώ με στρατιωτική πειθαρχία. Είμαι ανοιχτή στις εκπλήξεις της ζωής και προσπαθώ να διαβάζω πάντα τα σημάδια.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΤΗΣ
STYLING: SHONA MUIR
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ALIONA ARGYROU (ILONA MAKE UP)
ΜΑΛΛΙΑ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
