Μια συνάντηση που έγινε σε απόσταση δύο μέτρων με τον Κύπριο παίχτη του Master Chef, ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή κατ’ εξαίρεση μετακίνηση στους δρόμους της πόλης.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΤΗΣ
«Θα σε συναντήσω στην πλατεία Φανερωμένης», μου στέλνει στο κινητό λίγη ώρα πριν από την προκαθορισμένη συνάντησή μας, την πρώτη κιόλας μέρα χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων. Συμφωνούμε πως είναι και για τους δυο μας το πιο αγαπημένο σημείο της πόλης. Μα είναι κι άλλα πράγματα που συμφωνούμε μετά. Όπως ότι θα προσπαθήσουμε να μην αναφέρουμε σε καμιά από τις κουβέντες μας τη… λέξη.
Κι ας μυρίζει αντισηπτικό η πρώτη μας συνάντηση. Κι ας κάνουμε χειραψία με το γάντι. Κι ας καθόμαστε σε διαφορετικά παγκάκια μέχρι το τέλος αυτής της συνέντευξης, σαν ωμή παραδοχή συμμόρφωσης στη νέα πραγματικότητα που μαζί της επέφερε η… λέξη. Αν σταματήσω έστω για ένα λεπτό να τα σκέφτομαι όλα αυτά, θα πω με σιγουριά πως στο «εύλογο χρονικό διάστημα» αυτής της συνάντησης απέναντί μας υπάρχει μια ανθισμένη βουκαμβίλια κι ότι ο ήλιος που τόσο καιρό περιμέναμε, τώρα απλώνεται παντού γύρω μας.
Ο Ιωάννης, έχει ίσως λίγο περισσότερο ανάγκη τις «μέρες που θα ‘ρθουν», όπως τις λέει, αφού ο δικός του εγκλεισμός ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα με την παραμονή του στο σπίτι του «Master Chef». Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, μου λέει, εκτός από ένα. Την ανεξάντλητη ανάγκη του να δημιουργεί…
Αλήθεια, έχεις υπολογίσει τις μέρες;
Νομίζω έχω σταματήσει να το κάνω εδώ και καιρό. Συνολικά, όμως, αν αναλογιστώ την παραμονή μου στο «Master Chef» και μετά το ταξίδι στην Κύπρο, πρέπει να μπαίνω τώρα στον έκτο μήνα καραντίνας.
Ποια είναι, πλέον, η καθημερινότητά σου;
Από τον Μάρτιο που επέστρεψα μέχρι και σήμερα, μένω στο σπίτι της οικογένειάς μου στη Λεμεσό. Δεν μπορώ να πω, όμως, ότι νιώθω μόνος. Μπροστά από το σπίτι μας μένει ο παππούς και η θεία μου. Αυτό που ζούμε είναι το κλασικό σκηνικό των περισσότερων κυπριακών σπιτιών. Όλη μέρα καυγαδίζουμε, μετά από λίγο τα βρίσκουμε, είναι στιγμές που αγαπιόμαστε τρελά και φυσικά παίζει πολλή μαγειρική.
Να υποθέσω ότι μετά το «Master Chef» έπεσε αρκετά το μαγειρικό βάρος σε σένα στο σπίτι;
Μαγειρεύω αρκετά, όχι όμως όσο θα ανέμενε κανείς, κι αυτό διότι έχω την τύχη στο σπίτι να ζω με εξαιρετικούς μάγειρες. Μπορώ να σου πω ότι πιο μεγάλο είναι το άγχος μου όταν μαγειρεύω για τους δικούς μου, απ’ όταν μαγείρευα μπροστά από τον φακό και με έβλεπε όλη η Ελλάδα.
Τι νιώθεις να σου λείπει περισσότερο αυτήν την περίοδο;
Νομίζω η ελευθερία μου με την ευρύτερη έννοια. Η ελευθερία της κίνησης, της δημιουργίας, του να μπορώ να πάω κάπου να μαγειρέψω, να δω τους φίλους μου, τη θάλασσα, να κάνω μια θεατρική παράσταση ή ακόμα και ένα ταξίδι. Με πληγώνουν οι κλειστές πόρτες. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να περιορίζομαι.
Σε γνώρισες καλύτερα αυτό το διάστημα;
Με γνώρισα, αλλά όχι λόγω του εγκλεισμού. Ανέκαθεν είχα τη συνήθεια να αναμετρούμαι με τον εαυτό μου και να τον αξιολογώ στο τέλος κάθε μέρας. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εξαμηνία πέρασα πολύ περισσότερες ώρες από κάθε άλλη περίοδο της ζωής μου σ’ ένα δωμάτιο να ζωγραφίζω και να γράφω στιχάκια, όμως, για να δημιουργήσεις πρέπει να αντλείς τις εικόνες σου από την κοινωνία. Αν δεν συμμετέχεις κοινωνικά, νομίζω ότι τα έργα σου είναι περισσότερο ψυχαναγκαστικά παρά κοινωνικά. Επομένως, αυτό το διάστημα θα το χαρακτήριζα περισσότερο βασανιστικό παρά δημιουργικό.
Η καραντίνα τι άνθρωπο θα σε βγάλει;
Νομίζω λίγο πιο πειθαρχημένο στις αντοχές μου. Έξι μήνες απομόνωσης από το υπόλοιπο περιβάλλον, είναι μια σχολή από μόνη της.
Το «Master Chef» τι άνθρωπο θα σε βγάλει;
Θα έλεγα πιο τίμιο και πιο ειλικρινή απέναντι στο πιάτο μου.
Έχοντας αποστασιοποιηθεί αρκετά από την περίοδο συμμετοχής σου στον διαγωνισμό, ποια γεύση σου άφησε τελικά;
Η εμπειρία που έζησα ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Είδα πράγματα, έμαθα πράγματα, πέρασα πολύ όμορφα. Μέσα στο παιχνίδι, εμείς που δεν γνωρίζαμε τι συμβαίνει έξω, που δεν γνωρίζαμε τις συνεντεύξεις και τα κουτσομπολιά, είχαμε πολλή μαγειρική και πήραμε πολλά σημαντικά μαγειρικά μαθήματα προς όφελός μας. Το ότι μας έδιναν υλικά και μας έλεγαν «μαγείρεψε» είναι σαν να μας δίνανε λόγο δημιουργίας. Ήμουνα συνεχώς σε μια εγρήγορση να δημιουργήσω κάτι.
Με τους κριτές πώς ήταν η εμπειρία;
Έφυγα στους 13 τη στιγμή που οι κριτές άρχισαν να έρχονται πιο κοντά στους παίκτες. Παρόλα αυτά είχαμε καλή σχέση και με τους τρεις και μια διαφορετική επικοινωνία, πέρα από τη μαγειρική. Μπορούσα, για παράδειγμα, να συνεννοηθώ με τον κύριο Κουτσόπουλο όταν μου μίλαγε για «Τρύπες» και να καταλάβω ότι εννοεί το συγκρότημα ή να αντιληφθώ τον κύριο Ιωαννίδη όταν έλεγε κάτι ρομαντικό ή τον κύριο Κοντιζά όταν μου μιλούσε για την πειθαρχία.
Αλήθεια, γιατί τον επέλεξες ως μέντορά σου;
Γιατί στα εστιατόρια που δούλεψα πριν μπω στο «Master Chef» ζητούσαν την απόλυτη πειθαρχία, όσον αφορά την κουζίνα και έβλεπα ότι ο κύριος Κοντιζάς ήτανε πιο κοντά στον τρόπο και την νοοτροπία που είχα μάθει να δουλεύω.
Οι κριτές έχουνε συγκεκριμένους ρόλους στο παιχνίδι;
Το «Master Chef» είναι μία τεράστια παραγωγή, η οποία έξυπνα έπαιξε με τα στοιχεία που ήδη διαθέτει ο κάθε κριτής ως προσωπικότητα. Κάθε κριτής έχει τον ρόλο του στο παιχνίδι, όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι επιτηδευμένος. Ο κύριος Ιωαννίδης, για παράδειγμα, είναι πιο ρομαντικός, δεν θέλει να σου κάψει την καρδιά ή να σε αφήσει θλιμμένο. Ο κύριος Κουτσόπουλος έχει το χαρακτηριστικό του σεφ που θα σου την πει, γιατί ως σχολή πιστεύει ότι πρέπει να δεχτείς όλη την αλήθεια χωρίς υπεκφυγές. Ο κύριος Κοντιζάς είναι in to the point, κρίνει με τη δική του αισθητική και θα σου τεκμηριώσει τα πάντα στην κριτική του – δεν θα αφήσει κάτι μετέωρο. Είναι και οι τρεις πολύ αντικειμενικοί και σωστοί στην κριτική τους και την κάνουν πάντα με αγάπη. Ο μόνος λόγος να αντιδράσουνε επικριτικά απέναντί σου είναι όταν νιώσουνε ότι πας να τους κοροϊδέψεις.
Τι απομυθοποίησες για τον διαγωνισμό όταν, τελικά, συμμετείχες σ’ αυτόν;
Τίποτα, για τον λόγο ότι δεν είχα μυθοποιήσει κάτι όσον αφορά την τηλεόραση. Ήξερα ότι θα μπω σε ένα τηλεοπτικό προϊόν, γι’ αυτό και το έζησα και πέρασα πολύ όμορφα. Τώρα, βέβαια, που παρακολουθώ την εκπομπή ως τηλεθεατής πιστεύω ότι θα μπορούσε να είχε περισσότερη προβολή η μαγειρική παρά οι κοινωνικές συζητήσεις.
Βλέποντας τον εαυτό σου ως τηλεθεατής, πιστεύεις ότι παρουσιάστηκες όπως πραγματικά είσαι;
Ναι, γιατί δεν ένιωσα ότι κάνω κάτι έξω από την προσωπικότητά μου. Λειτούργησα ως Ιωάννης. Πάντα αυτό το κρίνουνε οι άλλοι που έχουνε πιο καθαρή ματιά για σένα, αλλά επειδή έχω δουλέψει με τον εαυτό μου νομίζω δεν ξέφυγα από αυτό που είμαι.
Έχεις παράλληλα και την ευκαιρία να δεις και τις συνεντεύξεις των συμπαικτών σου. Υπάρχουν συμπεριφορές που σε εκπλήσσουν, τώρα που βλέπεις τα πράγματα απ’ έξω;
Προσωπικά, δεν ξαφνιάστηκα με τίποτα γιατί είναι και ένας δικός μου τρόπος να αντιλαμβάνομαι τη ζωή. Δεν κρίνω τη στάση του άλλου, αλλά μπορώ να την καταλάβω. Γι’ αυτό νομίζω είχα και καλή σχέση με τα παιδιά, γιατί δεν με ένοιαζε να μπω στη διαδικασία να δώσω τροφή για να βγάλουν τον κακό τους εαυτό. Αντιθέτως, ήθελα να περνώ όσο πιο όμορφα γινόταν μέσα σε έναν εγκλεισμό, χωρίς μουσική και με τόσες ώρες αναμονής. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να μπω σε διαμάχη με κάποιον άλλο.
Υπάρχουν άτομα που κρίνεις ότι έφτασαν για λάθος λόγους στη δεκάδα;
Κάθε τηλεθεατής θεωρεί ότι σε ένα μαγειρικό πρόγραμμα θα έπρεπε να είναι μέσα οι καλύτεροι μάγειρες. Υπάρχουν παιδιά που είναι φοβερά ταλέντα, όπως για παράδειγμα ο Ηλίας, και αυτή τη στιγμή δεν είναι στον διαγωνισμό. Ο Ηλίας για μένα, θα το λέω και θα το ξαναλέω, ήταν ένας εν δυνάμει νικητής του «Master Chef», από καθαρά μαγειρικής άποψης. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι στον διαγωνισμό υπάρχουν παιδιά που είναι άδικα μέσα. Οι κριτές, όταν έχουν μπροστά τους τρία πιάτα αποχώρησης, είναι πάντα δίκαιοι και ακέραιοι. Από εκεί και πέρα, το πώς θα φτάσεις στην αποχώρηση είναι άλλο κεφάλαιο. Έχουνε μπερδευτεί λίγο τα πράγματα, γιατί το «Master Chef» είναι και μαγειρική και ριάλιτι.
Για σένα ποιος είναι ο πραγματικός «Master Chef»;
Αυτός που έχει σταθερή γραμμή όσον αφορά στις αποδόσεις του και που η δημιουργία του είναι στο πλαίσιο των γνώσεών του.
Ποιος πιστεύεις ότι θα είναι τελικά ο νικητής του διαγωνισμού;
Όσον αφορά το πόσο το θέλει, είναι ο Σταυρής, παρόλο που θα ήθελα να είναι ο Γιώργος. Θεωρώ ότι αδικείται πολύ όσον αφορά την κριτική του κόσμου απέναντί του – δεν έχει καμία σχέση με το σκηνικό αυτό.
Στο παιχνίδι σε έχουμε δει να μπαίνεις πολλές φορές στη θέση των άλλων. Είχες πάντα αυτή τη στάση ζωής;
Ναι, γιατί είμαι άνθρωπος που δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Ένα πράγμα που κάνω συνειδητά είναι να προσπαθώ στη ζωή μου να μην είμαι επικριτικός με τους άλλους. Σέβομαι τη συνθήκη που βιώνει ένας άνθρωπος ως προς την εξέλιξή του και γι’ αυτό μια κακή περίοδο κάποιου δεν θα την κρίνω.
Η δική σου ιστορία από πού ξεκινάει;
Γεννήθηκα στη Λεμεσό, δίπλα από μία αλάνα. Είχα από πολύ μικρός τον αθλητισμό στη ζωή μου, αν και δεν ήμουνα ποτέ παράδειγμα αθλητή. Στα 16 μου ξεκίνησα να δουλεύω νύχτα. Έζησα πολλή αλάνα, πολλά μηχανάκια, πολλά λεμόνια στα παράθυρα του γείτονα. Τα σχολικά χρόνια τα έζησα με πολύ σκασιαρχείο και με πολλή αντίδραση απέναντι στα πάντα. Εκείνο που αγαπούσα και στο οποίο ήμουν καλός ήτανε τα μαθήματα που είχανε να κάνουνε με τέχνη και δημιουργία, γι’ αυτό και απέσπασα πολλές διακρίσεις στη ζωγραφική.
Η υποκριτική πότε μπήκε στη ζωή σου;
Την ίδια περίοδο. Έκανα αρκετές παραστάσεις στο σχολείο, μέχρι που δέχθηκα έπαινο από τον ΘΟΚ με παρότρυνση να ακολουθήσω θεατρικές σπουδές. Μου άρεσε, με εξέφραζε και έτσι, τελειώνοντας τον στρατό -αυτή τη μαύρη περίοδο της ζωής μου- σπούδασα υποκριτική στη σχολή του Σατιρικού Θεάτρου. Τελειώνοντας τις σπουδές, συνέχισα με παραστάσεις στο θεάτρο Λέξη, στο Σατιρικό, ενώ έκανα τρεις δικές μου παραγωγές. Έκανα τα περάσματά μου από την τηλεόραση, ενώ μετά άνοιξα το δικό μου καφενείο, όπου είχα μέσα μια θεατρική σκηνή. Όταν -τελικά- έκλεισα τον χώρο μου, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την επαγγελματική μαγειρική. Επαφή με την κουζίνα είχα ανέκαθεν.
Δηλαδή…
Οι μνήμες από κάθε στιγμή της ζωής μου έχουν να κάνουν με εικόνες μαγειρικής από το σπίτι μου. Στην οικογένειά μου έχω την τύχη να έχω φοβερούς μάγειρες. Ο παππούς μου ήτανε σεφ σε εμπορικά πλοία, ενώ η μαμά μου και η θεία μου είναι εξαιρετικές μαγείρισσες. Από μικρός θυμάμαι χαρακτηριστικά να μπλέκομαι στα πόδια της μάνας μου και να τη βοηθώ όπως μπορούσα. Μνήμες έχω, επίσης, από το παντοπωλείο με τον παππού. Ο παππούς μου ήτανε από τους πρώτους που είχαν πάγκο στη λαϊκή αγορά της Λεμεσού κι έτσι γνωρίζω από πρώτο χέρι όλες τις καλές πρώτες ύλες της Κύπρου. Τη μαγειρική την είχα πάντα στη ζωή μου, όμως, την είδα πιο σοβαρά όταν συνειδητοποίησα το πόσο μου άρεσε να συμμετέχω στη δημιουργία.
Ποια από όλες αυτές τις εμπειρίες σου θεωρείς ότι σε καθόρισε περισσότερο στον άνθρωπο που είσαι σήμερα;
Νομίζω τις πιο δυνατές εμπειρίες τις έχω ζήσει τη νύχτα. Εκεί, συνάντησα και τους ανθρώπους που με καθόρισαν και τους καθόρισα. Που μου έδωσαν και τους έδωσα. Που είχανε μια διαφορετική φιλοσοφία στη ζωή και που παρά την ταλαιπωρία τους, μέσα τους έκρυβαν διαμάντια.
Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι έχεις τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής;
Πιστεύω ότι, τουλάχιστον, πνευματικά όλες οι εποχές είναι οι ίδιες. Το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι η αισθητική στις εικόνες. Η αισθητική που υπάρχει σήμερα δεν μου αρέσει, γιατί θεωρώ ότι βιώνουμε την εποχή της τσόντας. Ο καπιταλισμός έφτασε στο απόγειό του και γι’ αυτό ο πρώτος στόχος που λειτουργεί πίσω από κάθε τι είναι το χρήμα και η χρήση. Κάνουμε σχέσεις για να χειριστούμε τον άλλο, γιατί μας λείπει το σεξ ή η ασφάλεια του σπιτιού. Αυτό το πράγμα, απευθείας από μόνο του, καταρρίπτει τον ρομαντισμό στα πράγματα και στην εξέλιξη.
Σε σένα τι κρατά τον ρομαντισμό μέσα σου;
Το ότι προσπαθώ στην καθημερινότητά μου και στη στάση της ζωής μου να μη χειρίζομαι τις σχέσεις μου. Προσπαθώ στις σχέσεις που έχω με τους ανθρώπους, να συμμετέχω ώστε να κερδίζουμε και οι δύο.
Ο έρωτας τι σημαίνει για σένα;
Είναι η συμμετοχή της λογικής μαζί με το συναίσθημα. Είναι ένα σύνολο ψυχώσεων, η πιο δυνατή ίσως.
Τώρα, είσαι ερωτευμένος;
Θα πω ότι είμαι ερωτευμένος, γενικότερα, στη ζωή μου. Μου αρέσει να ερωτεύομαι με τη στιγμή, με τους ανθρώπους.
Ευτυχισμένος έχεις υπάρξει στη ζωή σου;
Πολλές φορές. Η ευτυχία για μένα είναι να είμαι με φίλους, να συζητάμε, να περνάμε όμορφα, να τραγουδάμε, να κάνουμε βλακείες. Η απελευθέρωση και η έκφραση, χωρίς να έχεις στο μυαλό σου τι θα πει ο άλλος. Αυτό είναι ελευθερία, άρα και ευτυχία.
Η επόμενη μέρα πώς θα σε βρει; Έχεις κάνει το πλάνο σου;
Νομίζω ότι με αυτή τη συνθήκη που βιώνουμε τώρα, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μη σκέφτεσαι. Αυτό που θέλω πολύ είναι να κάνω μία παράσταση που να συνδυάζει θέατρο και μαγειρική και που τη δουλεύω πολύ καιρό στο μυαλό μου. Θα είναι ένα μενού de gestacion από εφτά μέχρι έντεκα πιάτα, που θα δημιουργούνται επί σκηνής την ώρα που θα ερμηνεύουμε υποκριτικά. Η επόμενη μέρα δεν με ανησυχεί, όπως δεν με ανησυχούσε και ποτέ. Είμαι άνθρωπος που δεν φοβάμαι να δοκιμάσω το οτιδήποτε. Λίγο πριν μπω στο «Master Chef» εργάστηκα ως βοηθός υδραυλικού, μια εμπειρία πρωτόγνωρη για μένα που απόλαυσα μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Θα μπορούσα να δουλέψω σε οικοδομές, ως υδραυλικός, ως επιπλοποιός, γιατί μου αρέσει πολύ ό,τι έχει σχέση με τις κατασκευές. Για μένα η δημιουργία θα είναι πάντα το ζητούμενο στην ευτυχία μου.
