Τι μπορεί να αλλάξει μέσα σε 24 ώρες; Ο δημοσιογράφος του Alpha, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, δίνει τις δικές του απαντήσεις κι εξηγεί σε συνέντευξή του στο περιοδικό TV Mania και στον Κωνσταντίνο Χάμπαλη πόσο σημαντικό ρόλο παίζει για τον ίδιο να αφηγείται και να μοιράζεται ιστορίες με τους άλλους.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την εκπομπή «24 Ώρες»;
Ένιωθα ότι λόγω πίεσης χρόνου, δεν βλέπουμε το περιεχόμενο πίσω από τη βιτρίνα. Όταν βρέθηκα στη Λέσβο ως εθελοντής, είδα μπροστά μου εικόνες οι οποίες με άλλαξαν ως άνθρωπο. Εικόνες τις οποίες αν δεν ζούσα, δεν θα γνώριζα. Έτσι, οι «24 Ώρες» γεννήθηκαν δίπλα από σωσίβια προσφύγων. Ήθελα να μπω στη θέση του άλλου έστω για 24 ώρες και μετά να το μεταδώσω και στον υπόλοιπο κόσμο με στόχο γιατί όχι, την αλλαγή προς το καλύτερο.
«24 ώρες». Τι υποδηλοί ο τίτλος;
Ζούμε με τους πρωταγωνιστές για ένα 24ωρο, καταγράφοντας τα συναισθήματα, τα όνειρα και τους προβληματισμούς τους. Οι «24 Ώρες» έχουν τα πάντα μέσα τους. Φως, σκοτάδι, χαρές, λύπες και αγώνα.
Ποιες είναι οι επιρροές σου;
Οι άνθρωποι που αγαπώ. Αυτός, όμως, που με επηρέασε περισσότερο ήταν ο πατέρας μου ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή πριν 12 χρόνια. Κράτησα τρία πράγματα από αυτόν: «Να προσπαθείς να κάνεις το σωστό με οποιοδήποτε κόστος, να ακολουθήσεις ένα επάγγελμα που θα σε γεμίζει ψυχικά και να μη δεχτείς ποτέ σου το άδικο».
Υπάρχει χώρος για συναίσθημα την ώρα που καταγράφεις τα γεγονότα ή αυτό ανήκει μονάχα στο κοινό και ο δημοσιογράφος είναι στρατιωτικά προσηλωμένος σε αυτό που διερευνά;
Πάντα. Επενδύω πάρα πολύ στο συναισθηματικό κομμάτι του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών και προσπαθώ με κάθε τρόπο να μπω στη θέση τους. Έτσι είμαι και στην προσωπική μου ζωή. Τα τελευταία χρόνια, προσπαθώ να ισορροπήσω μεταξύ λογικής και συναισθήματος κάτι που πιστεύω είναι ευλογία για όποιον τα καταφέρνει.
Αλήθεια, με τι αίσθημα στέκεσαι απέναντι από κάθε ιστορία;
Με αίσθημα σεβασμού απέναντι στον οποιονδήποτε. Είτε αυτός είναι γιατρός, είτε κατάδικος των Κεντρικών Φυλακών. Κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο ζωής.
Ποια θα έλεγες πως είναι τα μεγαλύτερα «κέρδη» από τέτοιες συναντήσεις;
Τα διδάγματα και η γνώση για πράγματα που δεν γνώριζα. Για παράδειγμα, έμαθα ότι τα προβλήματα ενός ανάπηρου δεν αφορούν μόνο στο γεγονός ότι δεν μπορεί να περπατήσει. Ένας παραπληγικός και μια τυφλή μπορούν να φέρουν στον κόσμο μαζί ένα παιδί. Οι φυλακισμένοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Τα προσφυγόπουλα δεν έρχονται στην Κύπρο απλά για τα επιδόματα.
Τι μπορεί να αλλάξει μέσα σε 24 ώρες;
Τα πάντα. Μπορούμε να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε. Γιατί να περιμένουμε να περάσουν τα χρόνια αφού μπορούμε να το κάνουμε, όχι μέσα σε 24 ώρες, αλλά σε μερικά λεπτά;
Μέσα από αυτή τη δουλειά, ποια ζητήματα και προβληματισμούς σου, ενδεχομένως, διαπραγματεύεσαι;
Βασικά το τι είναι σωστό, τι λάθος, τι άδικο και αν αυτές οι έννοιες είναι απόλυτες. Πολλές φορές μπορεί το σωστό να μην είναι ευχάριστο ή το ευχάριστο να μην είναι αληθινό. Και αυτό αφορά τις αποφάσεις μας στη ζωή και τον τρόπο με τον οποίο κρίνουμε τους άλλους. Δεν δέχομαι τις ταμπέλες και τις εξισώσεις στη ζωή. Με την αγάπη και την αποδοχή του διαφορετικού, ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος.
Υπάρχουν συγκεκριμένες θεματικές που σε απασχολούν ιδιαίτερα ως άνθρωπο;
Τα θέματα υγείας, του ρατσισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού και του «μέσου» το οποίο δεν μπορώ να δεχτώ. Δεν γίνεται ο οποιοσδήποτε να κερδίζει εις βάρος άλλων ανθρώπων. Μπορεί ευκαιριακά να βολέψουμε κάποιον αλλά στο τέλος της μέρας το κόστος θα γυρίσει μπούμερανγκ.
Ποιες εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα σου γεννά κάθε ιστορία που καταπιάνεσαι;
Συνήθως για αρκετό καιρό με «στοιχειώνει» με την καλή έννοια. Κρατώ εκείνα που με δίδαξε. Και όταν βλέπω ένα δικό μου άνθρωπο να αποδίδει μεγάλη σημασία σε ασήμαντα πράγματα, του φέρνω παραδείγματα. Αυτόματα, για παράδειγμα, θα θυμηθώ εκείνον τον άνθρωπο που ξεψύχησε στο δωμάτιο ανάνηψης των πρώτων βοηθειών όταν είχαμε γύρισμα.
Αισθάνεσαι αλλαγμένος απ’ όλο αυτό το ταξίδι σε ιδανικά και σε δουλειές;
Γενικά νιώθω ότι οι «24 ώρες» είναι το μεγαλύτερο επαγγελματικό κεφάλαιο για μένα και ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Ποτέ δεν μετρούσα την εμφάνιση στο «γυαλί» ως ένα μέσο ικανοποίησης του εγώ μου. Πάντα αυτό που μετρώ είναι η αλληλεπίδραση με την κοινωνία. Εκείνον τον άνθρωπο που θα με πλησιάσει και θα μου πει μια καλή κουβέντα. Με την εκπομπή συμβαίνει και το αντίθετο. Πλησιάζουμε εμείς την κοινωνία και τους πρωταγωνιστές της.
