Ο ηθοποιός παίρνει θέση σε όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στο χώρο του θεάτρου, ενώ αναφέρεται και στον έρωτα, τις σχέσεις και τη συντροφικότητα.
AΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ
Λίγο πριν το ρολόι δείξει οκτώ το βράδυ, ο Μιχάλης μπήκε στο σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας. Μένει σε μία πολύβουη γειτονιά, η οποία χαρακτηρίζεται από τους ήχους των εξατμίσεων που αφήνουν τα διερχόμενα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες υπάρχει ησυχία λόγω του lockdown. «Ησυχία, και ένα υπέροχο άρωμα από τις νεραντζιές που μόλις καλωσόρισαν την άνοιξη που μπήκε», του λέω. «Είμαι σε περίεργη φάση», μου απαντά στην ερώτησή μου «τι κάνεις;». «Γενικά, λέω σε όλους ότι “Με λένε Μιχάλη και προσπαθώ να είμαι καλά!”. Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα, ανάμεσα στην πανδημία και των αποκαλύψεων με τις καταγγελίες, είμαι καλά. Σφίγγω τα δόντια να τα ξεπεράσουμε όλα. Επιτέλους φαίνεται ότι κατιτίς πάει να αλλάξει με όλα αυτά που μας πνίγουν», μου αναφέρει.
Νιώθεις αμηχανία με τις καταγγελίες που βγαίνουν τον τελευταίο καιρό από συναδέλφους σου, προς άλλους συναδέλφους σου-ηθοποιούς;
Όχι, δεν νιώθω καμία αμηχανία. Αισθάνομαι χαρά που, επιτέλους, ένα θέμα το οποίο υπάρχει στην κοινωνία μας γενικά, βγαίνει στην επιφάνεια και πιστεύω θα εξαλειφθεί. Η σεξουαλική κακοποίηση, η λεκτική, ψυχολογική, σωματική βία, υπάρχουν παντού. Δεν είναι μόνο σ’ εμάς. Με σοκάρει που βγαίνουν όλα αυτά, γιατί κάποια αφορούν και παιδιά…Ήρθε η ώρα και μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, αλλά και την παρακίνηση της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που αρχίζουν και μιλούν τα θύματα. Έτσι πρέπει. Πήραν κουράγιο άνθρωποι-θύματα να βγουν και να μιλήσουν. Έτσι ενεργοποιούν και εμάς όλους. Είναι ελπιδοφόρο αυτό! Έγινε η αρχή για μία νέα εποχή. Αλλάζει η προηγούμενη νοοτροπία που μας ήθελε να λειτουργούμε με λάθος κανόνες.
Θεωρείς ότι το θέατρο τελικά θα βγει αλώβητο από όλη αυτή την ιστορία;
Ξεκάθαρα ναι, το πιστεύω ακράδαντα. Το θέατρο δεν θα πάθει τίποτα, υπάρχει 2.500 χρόνια και απαρτίζεται από ανθρώπους που έχουν μία υπέροχη πάστα: Έχουν ευαισθησία, ρομαντισμό και μία μαγική ψυχοσύνθεση. Το θέατρο έχει αλήθεια και φως, γι’ αυτό ονειρευόμαστε. Στον χώρο μας, λοιπόν, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν αυτά τα στοιχεία. Αντίθετα, έχουν παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές. Αυτό δεν χαρακτηρίζει τον χώρο μας. Οι ίδιοι χαρακτηρίζονται. Τώρα που κάποιοι άρχισαν να μιλούν διασφαλίζουν το μέλλον όλων μας. Θα είμαστε περισσότερο ασφαλείς. Και, από εκεί και πέρα, όλοι μας θα έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη.
Όλο αυτό το διάστημα είχες πιέσει την Αγγελική Λάμπρη να μιλήσει ή απλώς της συμπαραστεκόσουν;
Εγώ γνώριζα το περιστατικό, αλλά ποτέ δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον. Η Αγγελική το «τακτοποίησε» γρήγορα μέσα της. Το μόνο που της έμεινε ήταν ένας μεγάλος θυμός, που δεν μπόρεσε να αντιδράσει την στιγμή που της συνέβη γιατί είχε «παγώσει». Είναι άλλο να συζητάς για ένα περιστατικό από απόσταση ή από την ασφάλεια του σπιτιού σου και άλλο να το αντιμετωπίζεις εκείνη την ώρα live. Η Αγγελική ένιωσε την ανάγκη, ειδικά όταν μίλησε και με τις άλλες κοπέλες που τους συνέβη το ίδιο περιστατικό, να μιλήσει και να πει την αλήθεια της. Η Αγγελική έγινε και μάνα, οπότε η μητρότητα την άλλαξε αρκετά. Οπλίστηκε με δύναμη ψυχής και με θάρρος, που ενδεχομένως να μην είχε.
Συγκινήθηκες όταν την είδες να μιλάει ανοιχτά;
Ναι, αρκετά. Ήταν κάτι πολύ έντονο και για την ίδια και για εμάς που είμαστε φίλοι της. Ήταν πολύ δυνατό για όλους μας. Ήταν σαν μία λύτρωση και χάρηκα πολύ που το έκανε και το έβγαλε από μέσα της.
Εσύ, είχες αποφύγει συνειδητά να συνεργαστείς με τον εν λόγω σκηνοθέτη-ηθοποιό;
Ναι, το είχα αποφύγει – και τώρα μιλώ μόνο για μένα. Όμως να πω ότι δεν είναι πάντα εύκολο σε έναν χώρο για πολύ κόσμο να αποφύγει τέτοιες συμπεριφορές. Όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη της δουλειάς -γιατί έχουν οικογένεια να θρέψουν, έχουν παιδιά-, δεν μπορούν εύκολα να λένε «όχι». Το ότι κάποιος μπορεί να αποφύγει κάτι, επειδή έμαθε ή άκουσε κάτι, δεν είναι το σημαντικό. Για μένα τουλάχιστον. Το σημαντικό είναι αυτό που γίνεται τώρα. Δεν είναι μία παράσταση που πρέπει να τη βλέπουμε από απόσταση, αλλά πρέπει να συνταχθούμε και να κάνουμε το βήμα όλοι μαζί ως κοινωνία.
Πιστεύεις ότι οι καταγγελλόμενοι συνάδελφοί σου, ίσως επανέλθουν στο θέατρο;
Δεν το ξέρω και δεν με αφορά για να το σκεφτώ καν. Η δικαιοσύνη θα αποφανθεί για το μέλλον τους, λόγω των καταγγελιών, κι από εκεί και πέρα ο κόσμος έχει το δικό του κριτήριο.
Τι συναισθήματα σου δημιούργησαν οι δηλώσεις του Αλέξη Κούγια για «επαγγελματίες ομοφυλόφιλους» και ο χαρακτηρισμός «μέτριος ηθοποιός» για τον Σπύρο Μπιμπίλα, τον πρόεδρο του «Σ.Ε.Η»;
Θα σου πω ότι τον Σπύρο Μπιμπίλα τον ξέρουμε πολλά χρόνια. Έλαβε σύσσωμη την στήριξη όλων μας, από τα social media. Όλοι μας ήμασταν στο πλευρό του, όλοι μας ήμασταν εκεί και όλοι μας ως «μέτριοι» και «ομοφυλόφιλοι», σαν δείγμα συμπαράστασης απέναντι σε έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει προσφέρει τα μέγιστα στον συνάνθρωπο ηθοποιό. Ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι ένας άνθρωπος, που συντρέχει τον συνάνθρωπό του. Είναι δίπλα σε άπορους ηθοποιούς, σε άστεγους, θα πάει στο σουπερμάρκετ να τους ψωνίσει, μέχρι να τους πάρει τα φάρμακά τους. Μαζεύει χρήματα για να τους στηρίξει. Έχει ένα μεγαλείο ψυχής, μακριά από οποιαδήποτε μετριότητα.
Μία ο κορωνοϊός, μία όλα αυτά που μας απασχολούν στην επικαιρότητα, εσύ από που αντλείς αισιοδοξία;
Αντλώ αισιοδοξία τώρα τελευταία από την αίσθηση ότι από αυτή την κλεισούρα που ζήσαμε λόγω της πανδημίας, δημιουργήθηκε η ευκαιρία μέσα από το κίνημα «metoo» και το «είμαστε όλοι μαζί» να ξεκαθαριστούν κάποιες ατασθαλίες που βάραιναν τον κλάδο μας. Από αυτό παίρνω χαρά γιατί ο κόσμος ανταποκρίνεται. Επίσης χαίρομαι με την μαχητικότητα των γιατρών που παλεύουν μέρα νύχτα με τον covid-19.
Όλο αυτό το διάστημα που είσαι σπίτι, τι κάνεις όλη την ημέρα;
Αυτή την περίοδο είμαι σπίτι και βγαίνω μόνο για να πάω στα γυρίσματα της εκπομπής που κάνουμε στην ΕΡΤ, με την Ναταλία Δραγούμη «Στα τραγούδια λέμε ναι». Κάνουμε τα τεστ μας και φτιάχνουμε όμορφες παρέες για να περνάει καλά ο κόσμος που μας βλέπει. Κατά τα άλλα, κάνω αρκετή ενδοσκόπηση και μιλάω πολύ με τους φίλους μου.
Ανακάλυψες πράγματα για τον εαυτό σου, τα οποία δεν γνώριζες;
Ζούσαμε σε ρυθμούς έντονους, με τρελή δουλειά και όλα ήταν στα «κόκκινα». Ανακάλυψα, λοιπόν, ότι μπορώ να ζω πιο ήπια, με λιγότερα, πιο απλά, χωρίς να αγχώνομαι. Μετατοπίστηκε το κέντρο βάρους των αναγκών μας.
Εσύ πώς θες να ζεις από εδώ κι έπειτα;
Νομίζω έτσι απλά και ήρεμα. Με ωραίες επιλογές σε δουλειά και σε ανθρώπους και κάνοντας αυτό που θέλει η ψυχή μας, συνάπτοντας τους λιγότερους συμβιβασμούς που γίνονται.
Η συντροφικότητα λείπει από τη ζωή σου;
Όχι, καθόλου. Την ζω και είναι μία χαρά (γελάμε). Δεν το ήξερες, ε; Κι όμως, δεν μου λείπει.
Σε μία εποχή όπου όλα κλονίζονται, θεωρείς τις σχέσεις χαμένη υπόθεση;
Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Εγώ πιστεύω πως όταν διαφυλάσσεις και φροντίζεις την σχέση σου με τον εαυτό σου, τότε οι υπόλοιπες σχέσεις -ερωτικές και φιλικές-, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάνε καλά. Όλα ξεκινούν από εμάς. Η αυτογνωσία είναι το παν. Η επαφή με τον εαυτό μας, έχω καταλήξει πως είναι ο δρόμος ή ένας από τους δρόμους που μας οδηγούν στην ευτυχία.
Ωστόσο, οι σχέσεις δεν προϋποθέτουν συμβιβασμούς; Πριν λίγο μου ανέφερες ότι θες να κάνεις πλέον όσο λιγότερους γίνεται. Αντιφατικό δεν είναι αυτό;
Εννοείται, μία σχέση θέλει συμβιβασμούς. Το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Ότι πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο όσο πιο συμβατό με σένα, για να μπορέσεις να συνυπάρξεις.
Κάτι απλό δηλαδή…
(Γελάμε) Δεν είναι εύκολο, αλλά όταν είσαι ξεκάθαρος στο πώς νιώθεις και τι θέλεις, προσελκύεις τους σωστούς ανθρώπους και όχι τους λάθος. Μιλάμε για τις σχέσεις όμως, αν μιλήσουμε για τον έρωτα και την τρέλα της στιγμής, μπορείς να κάνεις και τις λάθος επιλογές. Όμως κι εδώ πάλι θα σου πω ότι οι λάθος επιλογές μάς δίνουν ένα πολύτιμο δώρο. Σου δίνουν την αξία τού να ξέρεις τι δεν θες στη ζωή σου.
