Πέρασε από καλλιστεία, φωτογραφήσεις μόδας και πασαρέλες… Το πρώην μοντέλο, Σκεύη Ευσταθίου Μιχαήλ, μιλά όμως για μια άλλη, ακόμη πιο περιπετειώδη και συναρπαστική εμπειρία που της άλλαξε τη ζωή: τα έξι παιδιά που απέκτησε μέσα σε μόλις τρία χρόνια
Αρωματικά κεριά, χαλαρωτική μουσική, ένας καναπές με γούνινα μαξιλαράκια και στον τοίχο ένα wallpaper με φούξια μοτίβα… Στο ινστιτούτο αισθητικής της επικρατεί απόλυτη ηρεμία. «Σε αντίθεση με το σπίτι», μου λέει ακουμπώντας τον καφέ μου στο ψάθινο σουβέρ. «Το πρώτο που με ρωτούν μόλις ακούνε ότι έχω έξι παιδιά είναι πώς τα βγάζω πέρα. Ύστερα με κοιτούν εξεταστικά από πάνω μέχρι κάτω και βγάζουν το πόρισμα: “δεν σου φαίνεται καθόλου”. Θεωρούμε αυτονόητο ότι μια γυναίκα με πολλά παιδιά είναι υπέρβαρη, με άσπρες ρίζες στα μαλλιά και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια»… Τα δικά της μάτια είναι καταπράσινα, όμορφα μακιγιαρισμένα και τα μαλλιά της μακριά χτενισμένα σε μπούκλες. Φοράει κολάν, σουέτ μαύρες μπότες και μια λεπτή μπλούζα με sequins… «Τι θες να μάθεις;» με ρωτά όταν ανάβω το μαγνητοφωνάκι. «Την ιστορία σου», της λέω. «Πώς απέκτησα έξι παιδιά μέσα σε τρία χρόνια, πριν ακόμη κλείσω τα 30 και πώς τα βγάζω πέρα, τέτοια πράγματα;»… Προτιμώ να το πάρουμε από την εποχή των καλλιστείων του 1996. «Ήμουν 18 χρόνων όταν πήγα. Πήρα κι έναν τίτλο, όχι τον πρώτο, αλλά εκπροσώπησα την Κύπρο στο διαγωνισμό Miss Europe. Το είχα πάρει πολύ ζεστά, θυμάμαι, γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινε στα καλλιστεία κοπέλα από την Πάφο. Θεωρούσα ότι εκπροσωπούσα κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Ήθελα να πάει καλά το πράγμα». Και πήγε. Μετά τα καλλιστεία άρχισε να δουλεύει ως μοντέλο, κυρίως με φωτογραφήσεις και κάποιες επιδείξεις μόδας… «Λόγω απόστασης και λόγω του ινστιτούτου που είχα ανοίξει και το οποίο πήγαινε ήδη πολύ καλά, περιορίστηκα σιγά σιγά στα γεωγραφικά όρια της Πάφου».
Τα Σαββατόβραδα σύχναζε με τις φίλες της στο club του αδελφού της. Τότε λεγόταν Fever, σήμερα είναι το Loft. Εκεί δούλευε «πόρτα» ένα ωραίο παιδί που την πρόσεξε σχεδόν αμέσως… «Του έπαιξα λίγο τη δύσκολη αλλά για να πω την αλήθεια τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Κι εκείνος το ίδιο. Ο Μιχάλης είναι πολύ τρυφερός, πολύ ρομαντικός. Είναι ψυχούλα. Νιώθω πολύ τυχερή που τον έχω για άντρα μου. Θα μου έλειπε ένα κομμάτι αν δεν τον είχα». Μόλις παντρεύτηκαν θέλησαν αμέσως να αποκτήσουν παιδί. Ο γυναικολόγος εντόπισε κάποιο πρόβλημα και έτσι βρέθηκα στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Πέτυχε με την πρώτη προσπάθεια και έτσι στα 27 της απέκτησε τον Βαλάντη. Σχεδόν αμέσως επέστρεψε στο γιατρό για το δεύτερο. Ένα χρόνο μετά γεννήθηκαν τα τρίδυμα. Η Ιωάννα, η Αμαρυλλίς και ο Γλαύκος. «Η ζωή μας με τέσσερα μωρά ήταν πολύ δύσκολη. Ήταν όλα πολύ ευαίσθητα στις αρρώστιες. Γαστρεντερίτιδες, βρογχίτιδες, ιώσεις, ό,τι κυκλοφορούσε το μαζεύαμε στο σπίτι. Περνούσαμε εβδομάδες άυπνοι. Είχα πάθει δύο φορές υπερκόπωση. Ο πρώτος χρόνος ήταν πραγματικά απερίγραπτος. Είχαμε βγει πολύ εκτός των ορίων μας και χρειαζόμασταν επειγόντως μία παύση. Οργανώσαμε, λοιπόν, ταξίδι στη Σαντορίνη για το καλοκαίρι και είχαμε επιστρατεύσει τις γιαγιάδες να μοιραστούν τα παιδιά. Αμ δε!… Άρχισα να αισθάνομαι κάποιες περίεργες ενοχλήσεις και υποψιάστηκα ότι ήμουν ξανά έγκυος. Ο γιατρός το επιβεβαίωσε. Μετά το πρώτο σοκ ακολούθησε και δεύτερο. Ο γιατρός, με απολογητικό ύφος, μας ανακοίνωσε ότι είναι δίδυμα! Κόντεψα να λιποθυμήσω. Δεν θυμάμαι να έχω περάσει μεγαλύτερο σοκ στη ζωή μου»… Όταν γέννησε τελικά τα δίδυμα, τον Έκτορα και τον Ευφραίμ, ο μεγάλος της γιος ήταν τριών χρόνων και τα τρίδυμα ήταν 18 μηνών. «Έλεγα έχω έξι παιδιά και το μεγαλύτερο είναι τριών χρόνων και ο κόσμος έμενε με το στόμα ανοιχτό. Δεν σου κρύβω πως μερικές φορές δεν το πίστευα ούτε κι εγώ η ίδια…».
Ευτυχία σε μεγάλες δόσεις
Το πρώτο που βλέπεις να εξαφανίζεται όταν έχεις έξι παιδιά είναι ο χρόνος σου. Το δεύτερο, είναι οι προμήθειες! «Όταν γεννήθηκαν τα δίδυμα βρεθήκαμε ξαφνικά με έξι παιδιά που φορούσαν όλα τους πανιά. Τηλεφωνήσαμε λοιπόν στην εταιρία και τους ζητήσαμε να έρχονται μία φορά τη βδομάδα και να μας κάνουν κατ’ οίκον διανομή τις κούτες με τα πανάκια. Άσε τα ρυζάλευρα και τα γάλατα σκόνης. Είχαμε ένα ντουλάπι της κουζίνας γεμάτο. Όταν πήγαινα στην υπεραγορά με ρωτούσαν αν εργάζομαι σε νηπιαγωγείο. Τώρα, όταν πηγαίνουμε για ψώνια, η «κλασική» ερώτηση που μας κάνουν είναι αν έχουμε καντίνα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα μεγάλα πακέτα από ψωμιά, τυριά και χαμ για τα σάντουιτς της εβδομάδας!». Τα ευτράπελα σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια είναι πολλά… Μερικά βράδια όταν όλα τα παιδιά διεκδικούν τη μαμά τους για παραμύθι, παίρνει μία καρέκλα τη βάζει ανάμεσα στα υπνοδωμάτια και διαβάζει δυνατά για να ακούνε όλοι! Σήμερα έχουν μόνο μία οικιακή βοηθό αλλά μέχρι να πάνε τα δίδυμα σχολείο είχαν δύο, συν τη γιαγιά και τον παππού. «Αν δεν είχαμε τους γονείς μας δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Δεν μας αρνήθηκαν ποτέ τίποτα κι είναι δίπλα μας πρακτικά και οικονομικά. Είναι οι πιο πολύτιμοι φύλακές μας. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να δουλεύουμε κι οι δύο, να φροντίζουμε τα παιδιά και να έχουμε χρόνο για να βρισκόμαστε και μεταξύ μας».
Ο σύζυγός της είναι στρατιωτικός οπόταν είναι ο πρώτος που μπαίνει στο σπίτι το μεσημέρι. «Ασχολείται πάρα πολύ μαζί τους. Είναι από τους μπαμπάδες που αναλαμβάνουν πλήρη καθήκοντα: το διάβασμα, τα ιδιαίτερα, το απογευματινό παιχνίδι. Εγώ μπαίνω σπίτι στις 6:00 για να ξεκινήσω τα μπάνια, το βραδινό τάισμα και το παραμύθι». Χωρίς αυστηρό πρόγραμμα είναι αδύνατο να βγει η μέρα. Η στρατιωτική πειθαρχία είναι νόμος. «Ξέρουν ποια ώρα θα φάνε, ποια ώρα θα παίξουν και ποια ώρα θα μπουν στο μπάνιο. Μόλις πέσει το σύνθημα “τα δόντια σας και στο κρεβάτι”, το ακολουθούν χωρίς διαμαρτυρίες. Μέχρι τις 8:00 κοιμούνται όλοι. Τα Σαββατοκύριακα προσπαθώ να αναπληρώσω το χαμένο χρόνο με βόλτες, παιχνίδια και διάφορες δραστηριότητες». Τη ρωτάω πώς μπορούν να κυκλοφορούν όλοι μαζί… «Άσε. Εντάξει μη φανταστείς ότι πάμε όλοι να καθίσουμε σε εστιατόρια και καφετερίες. Πάμε στα μέρη που μας παίρνει. Θέλω όμως να ενταχθούν και να κοινωνικοποιηθούν σιγά σιγά, οπόταν προσπαθούμε να τους παίρνουμε, έστω λίγους – λίγους και για φαγητό και σινεμά και σε παιδότοπους. Απλά αφήνουμε πάντα κάποιους πίσω». Μου λέει πως κάθε φορά που κυκλοφορούν όλοι μαζί ο κόσμος στο δρόμο τους χαζεύει. «Νιώθουμε λίγο σαν αξιοπερίεργο θέαμα. Μας κοιτούν εξεταστικά και βλέπεις τα ερωτήματα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό τους: “είναι όλα δικά τους; Πότε πρόλαβαν; Είναι δίδυμα; Είναι τρίδυμα;”. Έχει πλάκα, εντάξει, το συνηθίσαμε. Να σου πω την αλήθεια, νιώθω πολύ περήφανη. Για μένα είναι ευλογία που έχω έξι παιδιά. Κι έχω αρχίσει να το διασκεδάζω που ο κόσμος μας βλέπει και ξαφνιάζεται».
Love and marriage
Αν το να κρατήσεις την τάξη και την ομαλότητα σε μια οικογένεια με έξι μικρά παιδιά μοιάζει με άθλο, το να συντηρήσεις τη σχέση με τον σύντροφό σου ακούγεται εξωπραγματικό. «Δεν συμφωνώ… Στις διακοπές πηγαίνουμε πάντα μόνοι με τον άντρα μου. Αφήνουμε τα παιδιά στις γιαγιάδες μία ή δυο βδομάδες και φεύγουμε. Στην καθημερινότητά μας προσπαθούμε να κάνουμε μικρά απλά πράγματα μαζί. Ένα σινεμά, ένα εστιατόριο, ακόμη και για clubbing βγαίνουμε όταν έχουμε τις αντοχές. Αν δεν διασκεδάσεις, να ξεδώσεις, κάποια στιγμή θα εκραγείς. Δεν μπορεί η ζωή σου να είναι μόνο τρία πλυντήρια την ημέρα, πάνες και σούπερ μάρκετ… Δεν θέλω να χαθώ με τον άνθρωπό μου. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, κάποια στιγμή θα φύγουν και θα μείνουμε ξανά οι δυο μας. Αν καταστραφεί η σχέση μας, τότε θα βρεθούμε σε κάποια φάση στο ίδιο σπίτι και δεν θα έχουμε καμία επαφή. Και φυσικά τη δυνατότητα να τα κάνουμε όλα αυτά, μας τη δίνουν οι άνθρωποι που είναι γύρω μας. Αν δεν υπήρχαν οι οικογένειές μας, πολύ πιθανόν η σχέση μας να είχε φθαρεί». Εκτός από τις κοινές στιγμές, ο καθένας έχει και τις προσωπικές του διεξόδους. «Για τον Μιχάλη είναι το ψάρεμα, για μένα μπορεί να είναι ένας καφές με τις φίλες μου, σπάνιος μεν, πολύτιμος δε! Ο άντρας μου πάει και γυμναστήριο, ενώ εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Σεβόμαστε πολύ τις ιεροτελεστίες ο ένας του άλλου. Αν λείπει ο άντρας μου δεν θα τον ενοχλήσω, θα τον αφήσω να περάσει καλά εκεί που είναι. Ούτε κι αυτός θα με πάρει τηλέφωνο αν ξέρει ότι πήγα να φάω με φίλες μου».
Η συζήτηση διακόπτεται από την οικιακή βοηθό που έρχεται για να πάρει ένα κλειδί. Φαίνεται ετοιμοπόλεμη. Έχει πάει 12:30 κι όπου να ’ναι επιστρέφουν τα παιδιά απ’ το σχολείο. Της λέω ότι τελειώνουμε. «Μην ανησυχείς», μου λέει. «Είμαστε μέσα στο πρόγραμμα». Τη ρωτάω αν έτσι λειτουργεί σε όλα. «Δεν γίνεται αλλιώς. Ξέρεις ότι πριν πάω για ύπνο έχω έξι πιατάκια, έξι ποτηράκια κι έξι σάντουιτς στο ψυγείο; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς σαφή χρονοδιαγράμματα. Μπορεί να ακούγεται τρομακτικό αλλά για μας είναι τρόπος ζωής».
Styling: Γεωργία Μοδίτη
