Ζούσε για χρόνια με αυτό το μυστικό. Κι όταν ήρθε η στιγμή να το αποδεχτεί, πάλεψε με τον εαυτό της, με το σκοτάδι που είχε μέσα της μέχρι να καταφέρει να μιλήσει για όσα είχε βιώσει. Οι μέρες εκείνες ανήκαν στο μακρινό της παρελθόν, όμως εξακολουθούσαν να τη γεμίζουν αμηχανία. Ήταν η περίοδος που η Viola Davis, η πρώτη μαύρη γυναίκα που βραβεύτηκε στην ιστορία των Emmys, ζούσε στη φάρμα της γιαγιάς της στη Νότιο Καρολίνα με τους γονείς της και τα πέντε της αδέλφια. Τότε, που μοναδικός της στόχος ήταν να εξασφαλίσει το φαγητό της ημέρας, είτε κλέβοντας είτε τρυπώνοντας σε κάδους σκουπιδιών, διαχωρίζοντας το φαγητό από τα σκουλήκια και κάνοντας παρέα με κορίτσια της γειτονιάς , μόνο και μόνο για να της προσφέρουν κάτι από τα άπλετα αγαθά που είχαν στη διάθεσή τους.
Της Νταϊάνας Αζά
«Θυσίασα την παιδική μου ηλικία στον αγώνα για το φαγητό», αποκάλυψε σε ένα πλήθος από απαστράπτοντες αστέρες του Hollywood, κοιτάζοντάς τους στα μάτια και χωρίς ίχνος από εκείνη την ντροπή που στοίχειωνε το μυαλό της για χρόνια. «Ήμουν μια από τα 17 εκατομμύρια παιδιά αυτής της χώρας, που δεν ήξεραν πού θα έβρισκαν το επόμενό τους γεύμα. Ακόμα και σήμερα, στην πιο πλούσια χώρα του πλανήτη, ένα στα πέντε παιδιά ζουν σε σπίτια χωρίς φαγητό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πληγή των ΗΠΑ!». Εκείνη, χάρη στο μεγάλο της πάθος για τα βιβλία, ρουφούσε με πάθος ό,τι έπεφτε στα χέρια της, μέχρι που κατάφερε να πάρει υποτροφίες και χρηματικά έπαθλα, ξεφεύγοντας από την εξαθλίωση. «Όλοι αξίζουν το αμερικανικό όνειρο!», είπε κρατώντας σφιχτά με το δεξί της χέρι το βραβείο του α’ γυναικείου ρόλου που κέρδισε για την εκπληκτική της ερμηνεία στο «How to get away with murder».
Χρησιμοποιώντας τα λόγια της αφροαμερικανίδας ακτιβίστριας Harriet Tubman, που ειπώθηκαν το 1800 αλλά παραμένουν επίκαιρα, μίλησε για εκείνη τη νοητή γραμμή που διαχωρίζει τους ανθρώπους με βάση το χρώμα τους. «Πάνω από αυτή τη γραμμή βλέπω πράσινα λιβάδια, ωραία λουλούδια και όμορφες λευκές γυναίκες που μου απλώνουν το χέρι. Αλλά δεν μπορώ να τις φτάσω ό,τι κι αν κάνω. Γι’ αυτό ας είναι καλά όλοι οι συγγραφείς, αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που επαναπροσδιόρισαν τι σημαίνει να είσαι όμορφη, να είσαι σέξι, να είσαι πρωταγωνίστρια, να είσαι μαύρη!» , βροντοφώναξε, εισπράττοντας παθιασμένα χειροκροτήματα από το λαμπερό κοινό, αλλά και κάποια χαμόγελα γεμάτα αμηχανία. Για όλες αυτές τις ευκαιρίες που δεν άξιζαν να δοθούν και δόθηκαν και όλους αυτούς που βρέθηκαν πέρα απ’ τη γραμμή, χωρίς καν να χρειαστεί να τη διασχίσουν.
