Ένα νέο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε μεταφρασμένο και στα ελληνικά, περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο όλα όσα οδήγησαν την εύθραυστη (ήδη κακοποιημένη, από την παιδική του ηλικία) ψυχολογία του Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν στο να σκοτώσει -χωρίς τύψεις- το ίνδαλμά του, το μοιραίο βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1980 – δίνοντας τέλος σε μία από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες παγκοσμίως.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
1980. Μια δεκαετία μετά τη διάλυση των Beatles, ο Τζον Λένον φαινόταν, στο πλευρό πια της Γιόκο Όνο που αισθανόταν ως «το άλλο του μισό», πως τα είχε όλα και πως μία νέα φωτεινή ζωή ανοιγόταν μπροστά του, αφού είχε υπογράψει με μια καινούργια δισκογραφική εταιρεία και ήταν έτοιμος να πειραματιστεί με τη μουσική· για πρώτη φορά μετά από χρόνια θα κυκλοφορούσε νέο άλμπουμ. Με ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών παγκοσμίως, το «Imagine», είχε, άλλωστε, ήδη αποδείξει πως μπορεί να σταθεί και μόνος πια στην κορυφή – και ετοιμαζόταν να επιστρέψει πάλι εκεί.
Την ίδια περίοδο, στην αντίπερα όχθη -των διαταραχών, των εμμονών και μια εξαιρετικά εύθραυστης ψυχολογίας-, ο επικίνδυνος και εμμονικός Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν προετοίμαζε τη δολοφονία του ήρωά του. Ήταν πεπεισμένος ότι ο Λένον είχε σπαταλήσει το ταλέντο του και είχε παραπλανήσει τους οπαδούς του με τα μηνύματα του για την ελπίδα και την ειρήνη – δηλαδή, εξαπάτησε και τον ίδιο. Τον Δεκέμβριο του 1980, ο Τσάπμαν επιβιβάστηκε σε μια πτήση από τη Χαβάη και πήγε στη Νέα Υόρκη με ένα 38άρι όπλο στις αποσκευές του. Δεν επέστρεψε ποτέ ξανά στο σπίτι του.
Ο James Patterson ξεδιπλώνει μέσα από το τελευταίο του βιβλίο «Οι τελευταίες μέρες του Τζον Λένον» που μόλις κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από τις «Εκδόσεις Δίχτυ», σε μετάφραση Μάνου Βιτεντζάκη, την ιστορία της δολοφονίας της μεγαλύτερης προσωπικότητας στην ιστορία της μουσικής με τη δύναμη της πλοκής ενός αληθινού εγκλήματος: Ποιος ήταν ο Τσάπμαν; Ένας τρελός; Ένας ψυχοπαθής; Ένας άνθρωπος με άλυτα ψυχολογικά προβλήματα, δυσλειτουργικός και οργισμένος, που βρήκε το τέλειο θύμα στο πρόσωπο του ινδάλματός του;
Ο πατέρας του κακοποιούσε τη μητέρα του -ξύλο, φωνές, πληγές ανεπούλωτες μέσα στο σπίτι- κι οι συμμαθητές του τού έκαναν συνεχώς μπούλινγκ – ο Τσάπμαν ήταν ένα παιδί που, από την πολύ τρυφερή παιδική του ηλικία, έτρεμε τον μπαμπά του και φοβόταν τους συνομήλικούς του. Γρήγορα βρήκε διέξοδο στους Μπίτλς -λάτρευε τον Τζον Λένον-, αλλά και στα…ναρκωτικά (μαριχουάνα, LSD, ηρωίνη) – η μουσική και οι ουσίες τού έδιναν την ψευδαίσθηση πως ένας άλλος κόσμος -καλύτερος- βρισκόταν μπροστά του για να τον ζήσει. Σε αυτά προστέθηκε αργότερα και η εκκλησία, η πίστη του στο Θεό -και αυτή στα εμμονικά πλαίσια που είχε μάθει να κινείται το μυαλό του-, αφού μέσα στους κόλπους της Ευαγγελικής Εκκλησίας όπου τον πήγε εκεί μία φίλη του ένιωθε, για πρώτη φορά στη ζωή του- αποδεκτός· πως ανήκει σε μια ομάδα, κάπου που δεν χρειάζεται κάποιος να τον χτυπήσει ματώνοντάς τον για ένα λάθος του ή να τον κοροϊδέψει. Εκεί όλοι τον αγκάλιασαν – θεωρούσε πως τον αγαπούσαν! Η εκκλησία τον βοήθησε να βρει μια δουλειά σε μια χριστιανική κατασκήνωση, όπου άρχισε να γίνεται όχι απλά αποδεκτός, αλλά δημοφιλής. Αυτό είχε ως συνέπεια να εθιστεί σε αυτή την αποδοχή – όσα του είχαν στερήσει ο βίαιος πατέρας, το σχολείο, οι κλίκες των συμμαθητών του, που τον είχαν διαρκώς στο περιθώριο, του τα προσέφερε η πίστη του στον Χριστό. Η ζωή του, ωστόσο, ήταν τελικά μια συνεχής διαδοχή εθισμών: Οι Beatles, τα ναρκωτικά, η θρησκεία.
Όταν, τον Μάρτιο του 1966, ο front-man των Beatles δήλωσε σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «The Evening Standard» ότι «ο Χριστιανισμός θα εξαφανιστεί, θα συρρικνωθεί. Δεν χρειάζεται να διαφωνήσουμε γι’ αυτό. Ξέρω ότι έχω δίκιο και θα αποδειχτεί. Είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού τώρα. Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει: Το ροκ εν ρολ ή ο Χριστιανισμός;», ο Τσάπμαν οργίστηκε τόσο με το είδωλό του που ένιωσε κάτι μέσα του να ραγίζει. Ένιωθε διχασμένος, εξαπατημένος, προδομένος. Δύο κόσμοι μέσα του συγκρούονταν – δύο κόσμοι που ήταν, σε κομβικές περιόδους της ζωής του, οι βάσεις του για την ισορροπία που δεν είχε· ήδη γινόταν στόχος από αυτούς που συναντούσε στην Εκκλησία και που γνώριζαν τη λατρεία που είχε για τον Λένον – σα να του έλεγαν «εμείς σε αγκαλιάσαμε, απέδειξε μας πως είσαι μαζί μας!». Για άλλη μια φορά ένιωθε ότι δεν ανήκει πουθενά. Ούτε στο σπίτι του όπου ο πατέρας του τον αντιμετώπιζε ως άρρωστο, ούτε πια στην εκκλησία και στη χριστιανική κατασκήνωση, όπου πλέον ένιωθε δακτυλοδεικτούμενος, ούτε και στην μουσική όπου κάποτε έβρισκε παρηγοριά.
Ξεκινά να υποφέρει από κατάθλιψη, στο κολλέγιο όπου ξεκινά να φοιτά κλείνεται στον εαυτό του, επιστρέφει στα ναρκωτικά, παθαίνει παρανοϊκές κρίσεις και τρομερά ξεσπάσματα οργής. Θα ακολουθήσουν δύο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, η νοσηλεία του σε ψυχιατρική κλινική, κι ένας αποτυχημένος γάμος που σταδιακά τον οδήγησε και στο αλκοόλ – η ροπή του Τσάπμαν προς κάτι πραγματικά κακό ήταν πλέον δεδομένη· ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το αναπότρεπτο.
1980. Η μοιραία χρονιά. Στα χέρια του πέφτει το λάθος βιβλίο που απασφάλιζει το διαταραγμένο του μυαλό και θα οπλίσει το χέρι του. Διαβάζοντας τη βιογραφία «John Lennon: One Day at a Time», του Anthony Fawcett, ενός πρώην γραμματέα του Τζον Λένον και της Γιόκο Όνο, όπου ο συγγραφέας περιέγραφε πώς ο front-man των Beatles τίναξε στον αέρα το συγκρότημα για να ακολουθήσει σόλο καριέρα, η οργή που ένιωθε ο Τσάπμαν για την κατεστραμμένη ζωή του βρήκε κανάλι για να διοχετευθεί. Ο Τζον Λένον, το μεγαλύτερο είδωλο της ζωής του, τού έγινε εμμονή. Κοιμόταν και ξυπνούσε με τη σκέψη ότι σκοτώνει αυτόν, τον υποκριτή που τους είχε ξεγελάσει όλους -τον ίδιο κυρίως!-, ο ειρηνοποιός ήταν μια απάτη που σαν μεσσίας κήρυττε την απλότητα και την ασκητική επιστροφή στη φύση, αλλά ο ίδιος ζούσε με την Γιόκο Όνο μια πάμπλουτη ζωή στη Νέα Υόρκη, αντίθετα σε όσα δίδασκε.
Το πιο δυνατό κομμάτι αυτού του νέου βιβλίου του James Patterson, πέρα από το αναμενόμενο σασπένς που δημιουργεί ένας πολύ έμπειρος συγγραφέας βιβλίων αστυνομικής λογοτεχνίας, είναι το γεγονός ότι ο αναγνώστης εισέρχεται στους σκοτεινούς διαδρόμους ενός ακραία διαταραγμένου μυαλού – του Τσάπμαν. «Ο Μαρκ γλιστράει το 38άρι στην τσέπη του σακακιού του και το καλύπτει με το χέρι του. Δοκιμάζει να τραβήξει το όπλο και να σταθεί σε θέση μάχης. Το κάνει ξανά και ξανά μέχρι να αισθανθεί σίγουρος ότι μπορεί να βγάλει το όπλο με μια ομαλή κίνηση. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και φαντάζεται τον εαυτό του να στέκεται έξω απ’ το κτίριο Ντακότα […] Φαντάζεται μια λιμουζίνα να πλησιάζει στο πεζοδρόμιο. Ο Λένον βγαίνει έξω, μόνος. Δεν κινείται με σωματοφύλακες. Είναι άνθρωπος του λαού. Ο Λένον κάνει ένα γρήγορο νεύμα κι έπειτα τρέχει προς την μπροστινή είσοδο του Ντακότα. “Ο κύριος Λένον;”. Ο Μαρκ φαντάζεται τον Λένον να τον αγνοεί. Θα τον κάνει τελικά να τον προσέξει. Ο Μαρκ τραβάει γρήγορα το πιστόλι, βλέπει την αντανάκλασή του να στέκεται σε θέση βολής. “Ο κύριος Λένον;”. Αυτή τη φορά, ο Λένον δεν του δίνει σημασία. Γυρίζει, βλέπει το όπλο που τον σημαδεύει, αλλά είναι πολύ αργά. Μέσα στο δωμάτιο, ο Μαρκ τραβά τη σκανδάλη. Κάνει ένα απαλό κλικ γιατί δεν έχει σφαίρες, αλλά στο μυαλό του ακούει τον πυροβολισμό, Βλέπει τον Λένον να καταρρέει στο πεζοδρόμιο. Ο Λένον φαίνεται σαν να ετοιμάζεται να πει κάτι – “Λυπάμαι”, ίσως, ή “Σε παρακαλώ συγχώρησέ με για τις αμαρτίες μου”, και ο Μαρκ πιέζει ξανά τη σκανδάλη. Και ξανά. Ξανά. Και τις πέντε βολές. Τελείωσε. Ο Λένον είναι νεκρός».
Οι σκοτεινοί διάδρομοι αυτού του άρρωστου μυαλού οδηγούν τελικά τον Τσάπμαν με ένα 38άρι όπλο στα χέρια το βράδυ της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου 1980 στην είσοδο της παλαιάς πολυκατοικίας -ονόματι Ντακότα- όπου έμενε ο Λένον με την Γιόκο Όνο, στο Μανχάταν. Λίγα λεπτά αρκούσαν. Χτυπημένος με πέντε σφαίρες, στο στήθος, στην πλάτη και στον αριστερό βραχίονα, ο Λένον ήταν ήδη νεκρός όταν μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο Ρούσβελτ της Νέας Υόρκης.
Ο Τσάπμαν, τη στιγμή της δολοφονίας κρατούσε στα χέρια του το τελευταίο άλμπουμ του Λένον «Double Fantasy», επάνω στο οποίο ο διάσημος μουσικός τού είχε γράψει την προηγούμενη μέρα μια ιδιόχειρη αφιέρωση. Ο Τσάπμαν δήλωσε αμέσως την ενοχή του. Και υποστήριξε πως η πράξη του ήταν επιθυμία του Θεού. Ένας αδιόρατος κρίκος του δαιδαλώδους του μυαλού είχε σπάσει – τίποτα δεν τον έσωσε, το κακό νίκησε.
Info:
Το βιβλίο του James Patterson «Οι τελευταίες μέρες του Τζον Λένον», κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση Μάνου Βιτεντζάκη, από τις Εκδόσεις Δίχτυ.
