Το Down Town, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, που τιμάται κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο, στις 15 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζει με την ιστορία του Αρτέμη, της Ιφιγένειας, της 14χρονης Ιόλης, αλλά και του «πρωταγωνιστή» αυτής της συνέντευξης, του «υπερήρωα» Αλκίνοου, ο οποίος πριν λίγες μέρες, στις 9 Φεβρουαρίου, αν ζούσε, θα γινόταν 12 ετών, πώς η πίστη στη ζωή και η εσωτερική δύναμη μπορούν να μετατρέψουν ένα δραματικό γεγονός σε σύμβολο αισιοδοξίας και μεγάλης προσφοράς.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠ. ΑΡΧΕΙΟ ΟΙΚΟΓ. ΑΡΤΕΜΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: SHIONΑ MUIR
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (ILONA MAKE UP TEAM BY INGLOT)
Διαβάζω την -γνωστή στους περισσότερους, λόγω της μεγάλης δημοσιότητας που είχε- ιστορία του μικρού Αλκίνοου, όπως αυτή είναι αναρτημένη στο site του «Ιδρύματος Αλκίνοος Αρτεμίου» (www.alkinoos.org), που ιδρύθηκε αμέσως μετά τον θάνατό του, με πρωτοβουλία της οικογένειάς του, φίλων και συγγενών του, το οποίο έχει σκοπό να βοηθήσει στην ποιοτικότερη, πιο ευχάριστη, πιο ανακουφιστική διαβίωση και φροντίδα των οικογενειών και των παιδιών που νοσηλεύονται σε ογκολογικές και αιματολογικές κλινικές στην Κύπρο και στο εξωτερικό: «O Αλκίνοος γεννήθηκε στη Λευκωσία, στις 9 Φεβρουαρίου 2012. Τον Δεκέμβριο του 2017, διαγνώστηκε με σάρκωμα Ewing. Για τρία χρόνια ο Αλκίνοος, με τη συμπαράσταση των γονιών του, της αδελφής του, των γιατρών και των νοσηλευτών, των συγγενών και των φίλων του, έδωσε μια γενναία, αλλά άνιση μάχη. Παρά τον ακρωτηριασμό που έπρεπε να υποβληθεί στο πόδι, εντούτοις ο όγκος έδινε συνεχείς μεταστάσεις, περιορίζοντας όλο και περισσότερο τις πιθανότητες ίασης. Κι όμως, παρόλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, ο Αλκίνοος για τρία χρόνια αναμετρήθηκε στα ίσα με το “τέρας”, πετυχαίνοντας ενίοτε και μικρές νίκες. Δυστυχώς, ο Αλκίνοος έφυγε τελικά στις 9 Δεκεμβρίου 2020, λίγο πριν τα εννέα του χρόνια, προλαβαίνοντας, ωστόσο, να μας διδάξει τι θα πει δύναμη, θάρρος, γενναιότητα, αισιοδοξία και αληθινή πίστη στη ζωή».
Με τον Αρτέμη, την Ιφιγένεια και την Ιόλη, συναντηθήκαμε στο σπίτι τους, στο Στρόβολο – φυσικά, ο Αλκίνοος βρισκόταν σε περίοπτη θέση, σε φωτογραφίες, δίπλα από εκεί που καθόμασταν· σα να μας υπαγόρευε ακριβώς τι πρέπει να λεχθεί, όσο μεταφυσικό κι αν ακούγεται. Όσα αφορούν στον Αλκίνοο και στο έργο του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, θα τα αφηγηθούν οι γονείς του και η αδελφή του, ωστόσο δεν μπορώ παρά να καταγράψω και δημόσια τον θαυμασμό μου απέναντι σε αυτούς τους τρεις ανθρώπους που καταφέρνουν, σαφώς με μεγάλο πόνο ψυχής, να μετατρέπουν το πιο οδυνηρό που μπορεί να βιώσει μια μάνα, ένας πατέρας, μια αδελφή που ακόμη δεν έχει ενηλικιωθεί, σε γενναιόδωρη κίνηση αλληλεγγύης, αλτρουισμού, σε μία καθημερινή πράξη προσφοράς για όσα σκληρά βιώσαν και ξέρουν από δική τους εμπειρία πώς πρέπει να αλλάξουν, ώστε να είναι -ακόμη και το ενδεχόμενο τέλος- πιο ανθρώπινο, πιο αξιοπρεπές για τα ίδια τα παιδιά και τους δικούς τους.
Τι θυμάστε από τον Αλκίνοο;
Ιφιγένεια: Παρόλο που πέρασαν τρία χρόνια από τότε που χάσαμε τον Αλκίνοο, ο ίδιος είναι συνεχώς μέσα στη ζωή μας. Η Ιόλη, για παράδειγμα, αφότου πέθανε ο Αλκίνοος είπε: «Το δωμάτιο του αδελφού μου, θα το χρησιμοποιώ ως γραφείο». Έτσι κι έγινε: Ο Αλκίνοος πέθανε στις 9 Δεκεμβρίου 2020, και τα Χριστούγεννα μετέφερε το γραφείο της στο δωμάτιο του Αλκίνοου, μέσα στο οποίο βρίσκονται ακόμη πολλά από τα πράγματά του και στο οποίο μπαινοβγαίνουμε καθημερινά.
Αρτέμης: Όταν πέθανε ο Αλκίνοος, κάποιοι φίλοι μου έστειλαν μία στροφή από το ποίημα του Ρίτσου που λέει: «Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από το σπίτι». Τότε δεν το καταλάβαινα· το είχα εισπράξει ως μελοδραματικό, ως κάτι υπερβολικό. Πλέον, αποδεικνύεται πως ο Ρίτσος είχε απόλυτο δίκιο. Τα πράγματα του Αλκίνοου είναι μέσα στο σπίτι – όχι συνειδητά, δεν είπαμε ποτέ π.χ. «θα αφήσουμε εδώ το PlayStation του», ούτε θελήσαμε να κάνουμε ένα σπίτι-μαυσωλείο, αλλά ήταν κάτι που συνέβη ασυνείδητα και όχι επί σκοπώ. Τα σακάκια π.χ. του Αλκίνοου τα δώσαμε πέρσι στους σεισμόπληκτους της Τουρκίας, γιατί συνέβη το συγκεκριμένο γεγονός και επειδή σε αυτή την κίνηση -είμαστε βέβαιοι- θα συμφωνούσε και ο Αλκίνοος με τον χαρακτήρα που είχε.
Πώς είχατε μάθει για την αρρώστια του Αλκίνοου;
Αρτέμης: Ο Αλκίνοος πλησίαζε τα έξι του χρόνια, όταν ξεκίνησε να τον πονά το πόδι του. Ήταν, όμως, δραστήριο παιδί, ενεργητικό. Όταν πήγαμε στο γιατρό, ο Αλκίνοος του είπε πως «χτύπησε», εμείς σκεφτήκαμε πως επειδή ξεκίνησε μπαλέτο ίσως το πάτωμα να ήταν πολύ σκληρό και να τον ενόχλησε, αλλά ο πόνος δεν περνούσε. Κάναμε MRI και, δυστυχώς, διαγνώστηκε με σάρκωμα Ewing, ένα είδος καρκίνου των οστών που εμφανίζεται κυρίως σε άτομα παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Δεν ξέραμε, φυσικά, τι ήταν αυτό· ήμασταν, αν θες, από τις «τυχερές» οικογένειες που δεν είχαμε ποτέ αντιμετωπίσει εμπειρία καρκίνου στον στενό κύκλο των οικογενειών μας.
Ιφιγένεια: Μπήκαμε στο διαδίκτυο να δούμε τι είναι αυτό, περάσαμε από το στάδιο του πανικού, περάσαμε φρικτά Χριστούγεννα περιμένοντας να μας δεχτεί το νοσοκομείο στο Munster στη Γερμανία, ώστε να γίνουν εκεί περεταίρω εξετάσεις και η βιοψία.
Αρτέμης: Την πρώτη μέρα που μαθαίνεις το γεγονός, η οικογένεια χρειάζεται κάποιον μαζί της. Γιατί ανατρέπονται τα πάντα, ολόκληρη η ζωή σου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνα τα πρώτα λεπτά: Βρισκόμουν στο parking των McDonald’s, διασταύρωσα το δρόμο, στο αυτοκίνητο ήταν ο πεθερός μου, πίσω καθόταν ο Αλκίνοος, πήρα το report, άνοιξα τον φάκελο, το διάβασα και είδα τη λέξη «σάρκωμα». «Το “σάρκωμα”», ήξερα, λόγω της δουλειάς μου, «δεν είναι καλό». Αντιλαμβάνεσαι πως δεν γινόταν να ενημερώσω την Ιφιγένεια από το τηλέφωνο γι’ αυτό, κι έτσι πήγα στο σχολείο της. Εκείνη την ώρα πρέπει κάποιος να σε ηρεμήσει, να βρει τους γιατρούς, να διευθετήσει να πάμε σε αυτούς για να μας εξηγήσουν τι συμβαίνει και να μας καθοδηγήσουν – στην δική μας περίπτωση αυτός ήταν ο Λάμπρος, ο συνέταιρός μου στο δικηγορικό μου γραφείο. Μέχρι να μπεις, όμως, σε μία συγκεκριμένη διαδικασία, εκείνες οι πρώτες μέρες που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, που χάνεις τον προγραμματισμό σου, που πρέπει να προετοιμάσεις και το άλλο σου παιδί που είναι εννέα χρόνων -η οποία έχει επίσης πρόσβαση στο διαδίκτυο, και μπορεί πολύ εύκολα να μάθει τι συμβαίνει στον αδελφό της-, που πρέπει να το πεις στον πατέρα σου, στον αδελφό σου, οι οποίοι έχουν τα δικά τους προβλήματα υγείας, που κάνεις υπερβολές -π.χ. πήγαινα στη Λεμεσό και σκεφτόμουν «τώρα πρέπει να πουλήσω το σπίτι, για να κάνει θεραπεία το μωρό!»- πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος κοντά σου για να σε ηρεμήσει και να βάλει τα όρια· και σε σένα και στους άλλους που βρίσκονται γύρω σου.
Όταν είχε έρθει ο Αρτέμης στο σχολείο όπου δίδασκες, για να σου πει το αποτέλεσμα των εξετάσεων του Αλκίνοου, πώς αντέδρασες, Ιφιγένεια;
Τότε δίδασκα στο Λύκειο της Δασούπολης, κάτσαμε στα σκαλιά και ο Αρτέμης μου εξήγησε. Το μόνο που θυμάμαι είναι να φωνάζω και να λέω: «Όχι, δεν γίνεται το μωρό μας να έχει αυτό το πράγμα!». Ήταν το πρώτο σοκ. Ήταν η άρνηση του «γιατί να έχει το μωρό μου αυτό το πράγμα;». Και χρειάζεται χρόνος και πολλές επισκέψεις στους γιατρούς για να αρχίζεις να εκλογικεύεις την κατάσταση και να συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου πλέον είναι αυτό: Νοσοκομεία, εμετοί, φάρμακα.
Αρτέμης: Εμείς ήμασταν στο χειρότερο σενάριο, με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το χειρότερο σενάριο ήταν πως ο Αλκίνοος έπασχε από ένα είδος καρκίνου που μόνο το 20% -και υπό κάποιες προϋποθέσεις- μπορούσε να επιζήσει. Οι καλύτερες προϋποθέσεις ήταν πως οικονομικά ήμασταν εντάξει με τις δουλειές που είχαμε και άρα δεν ανατράπηκαν οι όποιες υποχρεώσεις μας έναντι τρίτων (σ.σ. ο Αρτέμης είναι δικηγόρος με δικό του δικηγορικό γραφείο και η Ιφιγένεια καθηγήτρια στην Μέση εκπαίδευση), οι οικογένειές μας ήταν πάντα δίπλα μας, και πρακτικά και ουσιαστικά, οι φίλοι μας έγιναν «οικογένεια», οι άγνωστοι που μας συμπαραστάθηκαν στον αγώνα μας έγιναν φίλοι μας και οι συνάδελφοί μας -στα σχολεία και στα δικαστήρια- ήταν δίπλα μας λες και ζούσαν το ίδιο παράλληλο δράμα μαζί μας. Τεράστια βοήθεια μας παρείχε, επίσης, η δασκάλα του Αλκίνοου, αλλά και οι υπόλοιποι στο σχολείο του. Ακόμη και η εγγύτητα με το «Μακάρειο Νοσοκομείο», που απέχει λίγα λεπτά από το σπίτι μας, ήταν βοηθητική. Ή η ευχέρεια που είχαμε να πρέπει να πάμε στο εξωτερικό και να μπορεί να έρχεται μαζί μας η αδελφή του Αλκίνοου ή κάποιοι φίλοι μας. Αυτές τις -«καλές»- προϋποθέσεις δεν τις έχουν πολλοί γονείς· επομένως, εμείς είχαμε την «τύχη» να μας απασχολούν τα ουσιαστικά ζητήματα και όχι αυτά της καθημερινής επιβίωσης, που απασχολούν πολλούς γονείς που το παιδί τους πάσχει από καρκίνο… Και εδώ έρχεται να συμβάλει πια το «Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου», όσο πιο πολύ μπορεί – πέρα από την οικονομική στήριξη, και στα καθημερινά ζητήματα, ακόμη και στα πιο απλά. Εγώ, θυμάμαι, την Ιφιγένεια να εκνευρίζεται από τον απαίσιο καφέ της υπηρεσίας στο νοσοκομείο, ενώ τώρα το Ίδρυμα προσφέρει δωρεάν καφέ, ό,τι ώρα επιθυμείς, από μία πάρα πολύ καλής ποιότητας αλυσίδα καφέ. Ή, επειδή οι σωλήνες του νερού του «Μακάρειου», είναι πολύ παλιές και έτσι το νερό δεν μπορούν να το πίνουν τα παιδιά της κλινικής, πλέον το Ίδρυμα αγοράζει και φέρνει, κάθε βδομάδα, εμφιαλωμένο νερό για όλους, στην Παιδογκολογική Κλινική. Θυμάμαι, επίσης, τον Αλκίνοο, να στενοχωριέται που δεν είχε καλή λήψη το tablet του – πλέον αναβαθμίστηκε και το wifi, ενώ το Ίδρυμα αγόρασε και νέες τηλεοράσεις που να συνδέονται με το PlayStation των παιδιών ή με το Netflix. Επίσης, θέλουμε να πάψει να θυμίζει η Παιδογκολογική με «νοσοκομείο» και φτιάξαμε αρχικά ένα graffiti, για να έχουν τα παιδιά χαρούμενες χρωματιστές εικόνες γύρω τους, ενώ τώρα θα συνεχίσουμε και με άλλες ιδέες. Θέλω να πω με αυτά τα απλά παραδείγματα, πως πέρα από τα πολύ σοβαρά ζητήματα, για τα οποία επίσης φροντίζει το Ίδρυμα, αυτά τα στοιχειώδη και απλά κάνουν την καθημερινότητα των παιδιών και των γονιών τους λίγο καλύτερη. Όσο καλό νοσοκομείο και να είναι το «Μακάρειο», εμένα δεν θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό η εικόνα της κοινωνικής λειτουργού που έγραφε στα γόνατά της, γιατί δεν υπήρχε ένα γραφείο για να κρατήσει σημειώσεις. Γι’ αυτό και στόχος του 2024 είναι να βελτιώσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεται το ιατρικό, το νοσηλευτικό και το παραϊατρικό προσωπικό στο «Μακάρειο», που αυτή τη στιγμή τους εμποδίζουν να εφαρμόσουν αυτά τα οποία ξέρουν, παρέχοντας την ποιότητα νοσηλείας που χρειάζονται τα παιδιά και που θα ήθελαν και οι ίδιοι. Στόχος μας είναι, επίσης, να βάλουμε φέτος ένα πρόγραμμα φυσιοθεραπευτών για τους γονείς των παιδιών, οι οποίοι περνούν απίστευτες ώρες σε πολυθρόνες και καναπέδες, ακόμη και ένα πρόγραμμα κομμωτηρίου για όλες εκείνες τις μανούλες που νιώθουν τύψεις να λείψουν μία ώρα από το παιδί τους για να πάνε και να φροντίσουν τα μαλλιά τους, αφού για τις περισσότερες ίσως να θεωρείται ως κάτι το «περιττό».
Ιφιγένεια: Είναι και το θέμα των ενοχών που νιώθουν πολλές μάνες: «Να δώσω 60 ευρώ για να βάψω τα μαλλιά μου, όταν αυτά τα 60 ευρώ μπορεί να τα χρειαστώ στο μέλλον για το παιδί μου;». Για εμάς, επίσης, είναι πολύ σημαντική η στήριξη και της υπόλοιπης οικογένειας και κυρίως των αδελφιών. Διότι ξέρουμε τι σημαίνει να πεις στο άλλο σου παιδί: «Ξέρεις, δεν θα πηγαίνεις σε αυτή σου την δραστηριότητα επειδή χρειαζόμαστε τα λεφτά για τον αδελφό σου». Ήταν πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Ιόλη συνέχιζε να πηγαίνει π.χ. στο μπαλέτο της. Σε αυτά όλα, και σε άλλα πολλά, έρχεται πλέον να συμβάλει το «Ίδρυμα Αλκίνοος Αρτεμίου».
(Παρεμβαίνει η Ιόλη: «Εγώ, δεν ένιωσα ποτέ ότι ο αδελφός μου ήταν άρρωστος, ζούσα κανονικά. Δεν στερήθηκα κάτι από ό,τι ήδη έκανα. Και ήμουν πάντα μαζί με ανθρώπους που με αγαπούσαν. Ακόμη και όταν έλειπαν οι γονείς μου με τον αδελφό μου στη Γερμανία, εγώ δεν ένιωσα ποτέ μόνη. Ούτε όταν πέθανε. Για να καταλάβετε, ένα μήνα αφότου πέθανε ο Αλκίνοος το συνειδητοποίησα, όχι πιο πριν… Θυμάμαι πολλά, πάρα πολλά από τον αδελφό μου. Ο Αλκίνοος είναι όλη η παιδική μου ηλικία. Εγώ, δεν είμαι μοναχοπαίδι· εγώ μεγάλωσα με τον αδελφό μου!»).
Ο Αλκίνοος πώς έμαθε για τον καρκίνο;
Ιφιγένεια: Από τους γιατρούς. Οι οποίοι μας είπαν: «Δεν είναι δική σας δουλειά να εξηγήσετε σε ένα παιδί έξι χρόνων αυτό το πράγμα. Θα του το εξηγήσουμε εμείς».
Και πώς του το εξήγησαν;
Του είπαν ότι στον οργανισμό μας έχουμε καλά και κακά στρατιωτάκια, πως τα κακά κάνουν πόλεμο και θέλουν να σκοτώσουν τα καλά, οπότε εμείς, με φάρμακα, ερχόμαστε να δώσουμε όπλα στα καλά στρατιωτάκια για να σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα που είναι τα κακά στρατιωτάκια. «Δυστυχώς», είπαν στον Αλκίνοο οι γιατροί, «τα όπλα μας είναι πολύ δυνατά και θα πέσουν τα μαλλιά σου, δυστυχώς θα πονάς το στομάχι σου και θα κάνεις εμετό από τα φάρμακα, αλλά δέχεσαι να το κάνουμε αυτό, για να δώσουμε αυτά τα πολύ δυνατά όπλα στα καλά στρατιωτάκια και να νικήσουμε τα κακά;».
Όταν, όμως, στην πράξη, άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά του Αλκίνοου, ο ίδιος πώς το αντιμετώπισε;
Ιφιγένεια: Πολύ φυσιολογικά. Τα έβγαζε μάλιστα ο ίδιος και μας έλεγε: «Κοίτα! Κοίτα!». Εγώ, επειδή δεν άντεχα να το βλέπω αυτό, τον κουρέψαμε – κάναμε ένα πάρτι στο σπίτι, και κόψαμε τα μαλλιά του.
Αρτέμης: Εμείς, ό,τι κάναμε το κάναμε υπό μορφή διασκέδασης, με φαγητό και μουσική. Ακόμη και όταν κάποιος από εμάς ήθελε να κλάψει, θα πήγαινε αλλού, να είναι κάπου μόνος του, χωρίς να τον βλέπει ούτε ο Αλκίνοος, ούτε τα άλλα μέλη της οικογένειας. Μετά ο ίδιος ήθελε να φορά καπέλα, του άρεσαν, οπότε διαλέγαμε καπέλα, κάναμε συλλογή… Ξέρεις, από τη μία πονάς, από την άλλη δεν γίνεται να είσαι μίζερος όταν το ίδιο το παιδί είναι τόσο θετικό και αισιόδοξο!
Ιφιγένεια: Όταν, κάποια στιγμή, σε επόμενες βιοψίες, μας είπαν οι γιατροί πως ο τρόπος για να επιβιώσει ο Αλκίνοος είναι ο ακρωτηριασμός του ποδιού του, εμείς πέσαμε στα πατώματα. «Εγώ, δηλαδή, δεν θα μπορώ να τρέχω;», ρώτησε τον γιατρό που του ανέφερε την νέα πραγματικότητα της ζωής του. Όταν ο γιατρός του εξήγησε τι είναι το προσθετικό μέλος, σκέφτηκε λίγο και του είπε «Θα έχω ένα δικό μου πόδι που θα το βάζω και θα το βγάζω όποτε θέλω; Εντάξει!». Αυτό ήταν. Αντιλαμβάνεσαι πως όταν ο γιος σου, προσποιείται τον μάγο και σου λέει μετά τον ακρωτηριασμό «μαγικό, μαγικό, που είναι το πόδι μου; Εξαφανίστηκε!», εσύ δεν μπορείς να πέσεις σε κατάθλιψη. Θυμάμαι δε πως όταν έγινε η εγχείρηση του ακρωτηριασμού, την επόμενη κιόλας μέρα ο Αλκίνοος κρατούσε τις πατερίτσες και έτρεχε μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου στη Γερμανία, και οι φυσιοθεραπευτές έτρεχαν ξοπίσω του για να τον μαζέψουν, επειδή ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο, με το ένα πόδι, στο διάδρομο. Ήταν εξίμισι χρόνων τότε.
(Παρεμβαίνει η Ιόλη: «Θυμάμαι ότι την μέρα πριν πάει ο Αλκίνοος στη Γερμανία για την εγχείρηση, εμείς ήμασταν πάνω στο κρεβάτι και χοροπηδούσαμε! Είχαμε χαρά, λέγαμε πως “θα πάνε όλα καλά”»…).
Δεν σας είδε ποτέ ο Αλκίνοος να κλαίτε;
Ιφιγένεια: Μας είδε. Αλλά το αποφεύγαμε.
Αρτέμης: Μα, λυγίσαμε. Και εμείς και ο Αλκίνοος. Ειδικά στις διαδρομές προς το «Μακάρειο», όταν ήμουν μόνος μου στο αυτοκίνητο… Αλλά η βάση μας ήταν η αισιοδοξία.
Ιφιγένεια: Και σήμερα λείπει ο Αλκίνοος. Κάθε μέρα μας λείπει ο Αλκίνοος. Κάθε μέρα τον σκεφτόμαστε. Πάμε κάπου και σκέφτομαι: «Θα του άρεσε του Αλκίνοου εδώ»· ξεσπάς, κλαις, αλλά προχωράς. Μα, και ο ίδιος ο Αλκίνοος λύγισε, παρά την μεγάλη δύναμη που τον διέκρινε. Για φάρμακα που δεν ήθελε να πάρει, όταν οι εξετάσεις του δεν ήταν καλές και έπρεπε να νοσηλευτεί και να μην πηγαίνει στο σχολείο του. Παρόλο που ήταν ένα πολύ θετικό παιδί. Και του λέγαμε: «Πάρε το φάρμακο και μετά θα πάμε στον Θωμά και στην Αριάδνη να παίξετε». Θα πιεζόταν, θα έκανε δύο φορές εμετό, αλλά θα έπαιρνε το φάρμακό του. Γιατί ήθελε να πάει να παίξει!
Αρτέμης: Στο νοσοκομείο βλέπεις μεγάλη συμπτωματολογία. Είδα π.χ. ένα παιδί που έχασε την όρασή του λόγω μετάστασης, και σκεφτόμουν: «Δηλαδή, υπάρχει πιθανότητα να γίνει αυτό και με τον Αλκίνοο;». Για 2-3 μέρες ο Αλκίνοος έχασε την κινητικότητα που είχε στο χέρι του και εγώ σκεφτόμουν στη διάρκεια: «Δηλαδή, υπάρχει πιθανότητα να μην παίζει, να μην ακούει μουσική, να μην μπαίνει στο YouTube;». Περισσότερο εμένα με βασάνιζαν οι πιθανότητες, παρά το αποτέλεσμα… Δεν ξέρω πως θα ακουστεί, αλλά είμαι ικανοποιημένος που μας είπαν οι γιατροί εκείνη την Πέμπτη «δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον κάτι», και την Τετάρτη, μετά από έξι μέρες δηλαδή, πέθανε ο Αλκίνοος – γιατί δεν βασανίστηκε, δεν δυσκολεύτηκε, δεν είχε συμπτώματα που να εμποδίζουν τις καθημερινές του δραστηριότητες και η ποιότητα της ζωής του παρέμενε άριστη, αν σκεφτούμε πως ο Αλκίνοος, όσα χρόνια περπάτησε με τα δύο του πόδια, από τα τρία ως τα έξι του χρόνια, άλλα τόσα έπαιξε, άλλα τόσα κολύμπησε, άλλα τόσα προσπάθησε και κατάφερε να σκαρφαλώσει σε βουνά και με το προσθετικό του πόδι, από τα έξι του έως τα εννιά του χρόνια. Περάσαμε ωραία. Το βάσανό μου εμένα ήταν η πιθανότητα να μην περάσουμε όλοι μας τόσο ωραία!
Ιφιγένεια: Ήμασταν από τους «τυχερούς» γονείς που δεν φτάσαμε στο σημείο τού να παρακαλάς να φύγει από τη ζωή το παιδί σου, για να μην βασανίζεται άλλο. Τη μέρα πριν πεθάνει ο Αλκίνοος, είχε έρθει η Ιόλη στο «Μακάρειο» και έβλεπαν μαζί ταινία. Το βράδυ μας είπαν οι γιατροί «μην φύγετε» και ο Αλκίνοος πέθανε το επόμενο μεσημέρι. Είχαμε, όμως, φίλους από το «Μακάρειο» που οι γιατροί μπορούσαν να προσφέρουν μόνο ανακουφιστική φροντίδα πια στο παιδί τους και εκείνοι επέλεξαν να βρίσκεται το παιδί στο σπίτι του, στις τελευταίες του στιγμές. Κι εμείς σκεφτόμασταν: «Εμείς θα καταφέρουμε να του προσφέρουμε την φροντίδα που έχει στο Παιδογκολογικό και μέσα στο σπίτι, αν χρειαστεί να γίνει αυτό;». Μείναμε στις σκέψεις, δεν προλάβαμε να «προβληματιστούμε» άλλο…
Σκεφτήκατε ποτέ: «Γιατί στον Αλκίνοο;»;
Αρτέμης: Αν υπάρχει κάτι γιατί το οποίο είμαστε περήφανοι, σε αυτή την πολύ σκληρή για μία οικογένεια διαδικασία, είναι ότι ποτέ δεν είπαμε: «Γιατί στον Αλκίνοο και όχι στον Κώστα;». Είμαι περήφανος γι’ αυτό! Γιατί αν το έλεγα -όπως πολλοί γονείς το λένε-, που είναι απόλυτα δικαιολογημένο, τώρα θα ένιωθα απαίσια.
(Παρεμβαίνει η Ιόλη: «Απλώς εγώ σκέφτηκα κάποια στιγμή: “Ο Αλκίνοος δεν έκανε ποτέ τίποτε σε κανένα, είναι το καλύτερο παιδί, γιατί να του συμβεί αυτό; Σε κανέναν δεν αξίζει να το ζήσει όλο αυτό!”»).
Την τυχόν λύπηση του κόσμου στο πρόσωπό σας, πώς την διαχειριστήκατε;
Αρτέμης: Ξέρουμε πως είναι από ενδιαφέρον και από αγάπη που αντιδρούν κάποιοι με αυτό τον τρόπο. Υπάρχουν π.χ. κάποιοι φίλοι που δεν με πήραν τηλέφωνο ούτε μετά την αρρώστια του ούτε μετά τον θάνατο του Αλκίνοου, γιατί σκέφτηκαν: «Τι να του πω;». Το κατανοώ. Είναι από καλοσύνη και όχι από οίκτο που μια γιαγιά έβγαλε από το πορτοφόλι της και έδωσε στον Αλκίνοο πέντε ευρώ, όταν τον είδε χωρίς το προσθετικό του πόδι. Είναι από αγάπη και από πολύ μεγάλο ενδιαφέρον που πολλές εκκλησίες στην Ελλάδα είχαν συχνά το όνομα του Αλκίνοου στις παρακλήσεις τους, επειδή τους το ζητούσε ο κόσμος, ή όταν έβαζαν κάποιους μοναχούς να προσευχηθούν για το παιδί μας να γίνει καλά, και όχι από λύπηση. Ο κόσμος θέλει να συμπαρασταθεί, θέλει να σου μεταφέρει κάποια μηνύματα. Μερικές φορές, ο τρόπος μπορεί να είναι άκομψος, λίγο άβολος, αλλά όταν σκεφτείς την αιτία, ότι αυτό γίνεται από καλοσύνη, τότε δεν το παρεξηγείς, το ξεπερνάς. Δεν μπορώ αυτά να μην τα εκτιμήσω! Και, για όλα, λέγαμε «ευχαριστώ» μέσα από την ψυχή μας!
Ιφιγένεια: Ξέρεις, ο Αλκίνοος τραγουδούσε ακόμα κι όταν του κοβόταν η ανάσα. Ο Αλκίνοος χόρευε, κι ας είχε ένα προσθετικό πόδι. Ο Αλκίνοος, παρά τα απανωτά χτυπήματα, κουβαλούσε μόνιμα μια τρέλα. Και μια χαρά! Γι’ αυτό και η ιστορία του Αλκίνοου δεν είναι μια ιστορία θλίψης. Είναι μια ιστορία γενναιότητας και δύναμης. Μια ιστορία γεμάτη χαρούμενες στιγμές, παρά τις λύπες. Μια ιστορία αγώνα, θάρρους και αγάπης. Μια ιστορία που θα τη διηγούμαστε για πάντα. Ο Αλκίνοος, στο λίγο χρόνο που έζησε, μας δίδαξε πολλά. Το σπουδαιότερο, όμως, απ’ όλα είναι ότι ήρθε στη ζωή για να μάθει σε όλους εμάς, πώς να ζούμε.
Info:
Όλες οι δραστηριότητες, οι στόχοι και οι δράσεις του «Ιδρύματος Αλκίνοος Αρτεμίου» βρίσκονται αναρτημένες στο site του Ιδρύματος: www.alkinoos.org (για επικοινωνία: Θεσσαλονίκης 5, Εμπορικό Κέντρο Πλατύ, Κτήριο Β, 1ος Όροφος, Γραφείο Β15, 2122 Αγλαντζιά, Λευκωσία, τηλέφωνο επικοινωνίας: 94043704, e-mail: [email protected]).
Περιοδικό Down Town, τεύχος 889
