Υπηρέτησε 10 χρόνια στον βρετανικό στρατό, έχει «εκτίσει» δύο θητείες στα πεδία των μαχών στο Αφγανιστάν ως χειριστής ελικοπτέρου, έχει σκοτώσει Ταλιμπάν. Το να μιλήσει, δημόσια, για την ψυχική του υγεία, ήταν ίσως η μεγαλύτερη «νίκη» του 32χρονου πρίγκιπα της Ουαλλίας.
Της Κάλλιας Καστάνη
Καροτί, «σκανταλιάρικα» μαλλιά, φακίδες και μαύρο κοστούμι. Ένα λιγνό, κοντούλικο πιτσιρίκι, που βάδιζε με το κεφάλι κατεβασμένο. πασχίζοντας να μην κλάψει. Το αγγλικό βασιλικό πρωτόκολλο δεν προέβλεπε «φωναχτές» εκδηλώσεις πένθους, φωνές ή δάκρυα – ούτε καν για ένα παιδί που είχε μόλις χάσει τη μητέρα του. Στην κηδεία της Diana, τον Σεπτέμβριο του 1997, ο μικρότερος γιος της, ο Harry ήταν ίσως η πιο σπαρακτική φιγούρα απ’ όλες. Μόλις 12 χρονών κι ο ουρανός είχε πέσει στο κεφάλι του. Του πήρε 16 χρόνια, για να παραδεχτεί πως «μάτωσε». Κι άλλα 20 σχεδόν, για να καταφέρει να μιλήσει γι’ αυτό.
Σε μια σπάνια, πρωτόφαντη για τα δεδομένα της British royalty, δημόσια εξομολόγηση, ο prince Harry παραδέχτηκε πως χρειάστηκε τη βοήθεια ειδικού για να διαχειριστεί το ψυχικό τραύμα που του προκάλεσε η απώλεια της μητέρας του. H συνέντευξη δόθηκε στην εφημερίδα «Τhe Telegraph», στο πλαίσιο μιας καμπάνιας στήριξης της Heads Together, μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που στοχεύει στην ευαισθητοποίηση του κοινού και την ανοιχτή συζήτηση για θέματα ψυχικής υγείας.
Όπως εξήγησε ο Harry, επί σχεδόν δύο δεκαετίες αρνιόταν πεισματικά να πενθήσει. «Ο δικός μου τρόπος να το αντιμετωπίσω ήταν να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο, σαν την στρουθοκάμηλο, αρνούμενος να σκεφτώ ποτέ τη μαμά μου, επειδή… πού θα βοηθούσε αυτό;», Σκέφτηκα «θα σε κάνει μόνο λυπημένο, δεν θα τη φέρει πίσω». Έτσι από συναισθηματικής πλευράς, ήμουν σε άρνηση. Υπήρξα ένας τυπικός 20άρης, 25άρης, 28άρης που τριγυρνούσε εδώ κι εκεί με το σύνθημα ότι “η ζωή είναι υπέροχη” ή “η ζωή είναι εντάξει”, “όλα είναι καλά” κι αυτό ήταν όλο. Και μετά άρχισα να κάνω κάποιες συζητήσεις και ξαφνικά όλη αυτή η θλίψη που δεν είχα ποτέ επεξεργαστεί άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια. Τότε σκέφτηκα “τελικά υπάρχουν πολλά πράγματα εδώ που πρέπει να αντιμετωπίσω”…».
Είναι γνωστό, πως ο μικρότερος πρίγκιπας -ο Dirty Harry του Τύπου- δεν υπήρξε ποτέ το «καλό παιδί» των Windsor. Το 2001, ας πούμε, συνήθιζε, ανήλικος ακόμα, να κάνει έξαλλα καλοκαιρινά πάρτι στο υπόγειο της βασιλικής εξοχικής κατοικίας στο Χάιγκροουβ και να πίνει μέχρι αναισθησίας στις τοπικές παμπ. Όταν οι φωτογράφοι τον τσάκωσαν να καπνίζει μαριχουάνα αναγκάστηκε να τα πει όλα στον πατέρα του και ο Charles τον έστειλε να περάσει μια μέρα σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Το «μάθημα» δεν έπιασε τόπο. Φωτογραφίες του Ηarry να βγαίνει μεθυσμένος, τρεκλίζοντας από κάποιο ακριβό, ιδιωτικό club, φιγουράριζαν επί χρόνια στα εγγλέζικα tabloids – σε δύο περιπτώσεις, μάλιστα, το 2005 και το 2007, ο πρίγκιπας ήρθε στα χέρια με τους paparazzi που τον περίμεναν απέξω. Το 2008, είχαν κυκλοφορήσει φωτογραφίες που έδειχναν τον Ηarry να σνιφάρει βότκα. Και, βέβαια, υπήρχε κι εκείνη η φορά που πήγε σε ένα μασκέ πάρτι, φορώντας στολή Ναζί και μια σβάστικα στο μπράτσο. Και το «Ηarry-gate», το 2012 το πάρτι-όργιο σε μια σουίτα στο Vegas και τα γυμνά του εξώφυλλα στη Sun.
Δεν αρνιέται τίποτα απ’ αυτά. «Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το να χάσω τη μαμά μου στα 12 μου χρόνια κι από εκεί και πέρα να αποκλείσω όλα μου τα συναισθήματα για τα επόμενα 20 χρόνια, είχε πολύ σοβαρή επίδραση όχι μόνο στην προσωπική μου ζωή αλλά και στη δουλειά μου».
Tο γεγονός ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει τη θλίψη του ενώ βρισκόταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας τον έφερε, oμολογεί, «κοντά σε ολοκληρωτική κατάρρευση σε πολλές περιπτώσεις». Μετά για δυο χρόνια, λίγο πριν τα 28 του, βυθίστηκε στο απόλυτο χάος. «Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι έφταιγε. Δεν καταλάβαινα τι πήγαινε στραβά με μένα».
Σε κείνη τη φάση, ξεκίνησε μαθήματα πυγμαχίας – ήταν ένας τρόπος για να εκτονώσει την επιθετικότητα, την τυφλή οργή του. «Κι αυτό στ’ αλήθεια με έσωσε, γιατί έτσι κι αλλιώς ήμουν έτοιμος να ρίξω μπουνιά σε κάποιον». Στο τέλος, ο αδελφός του, ο William, τον πίεσε να συμβουλευτεί έναν ειδικό. «Κοίτα», μου είπε «πρέπει πραγματικά να το αντιμετωπίσεις αυτό. Δεν είναι φυσιολογικό να νομίζεις ότι τίποτα δεν σε έχει επηρεάσει».
Ο Harry παραδέχτηκε πως ζήτησε τη βοήθεια ψυχιάτρου, «μερικές φορές». Ή μάλλον, «περισσότερο από μερικές φορές». «Το έχω κάνει και είναι υπέροχο. Λόγω της διαδικασίας που πέρασα τα τελευταία δυόμισι χρόνια, τώρα μπορώ να πάρω τη δουλειά μου στα σοβαρά. Μπορώ να πάρω στα σοβαρά και την προσωπική μου ζωή επίσης, και μπορώ να χύσω αίμα, ιδρώτα και δάκρυα σε πράγματα που πραγματικά κάνουν τη διαφορά. Πράγματα που πιστεύω ότι θα κάνουν τη διαφορά για όλους τους άλλους».
Κόντρα στην κοινή αντίληψη που θεωρεί ταμπού το να μιλάς δημόσια για θέματα ψυχικής υγείας, ο prince Ηarry επιδεικνύει δύναμη και αξιοπρέπεια. Και τη διάθεση να «κάνει τη διαφορά», υπηρετώντας πραγματικά το κοινό καλό – όπως ακριβώς και η μητέρα του. Αυτό ίσως σημαίνει πως ο «άνθρωπος που δεν θα γίνει ποτέ βασιλιάς», μεγάλωσε και κατάφερε να γίνει ένας γενναίος άντρας. Η Diana θα ήταν περήφανη γι’ αυτόν.
