Ένα ακριβώς χρόνο μετά το θάνατο του σπουδαίου, του larger than life μεγάλου μας ηθοποιού, η σύζυγός του επιλέγει να φωτογραφηθεί με τον γιο τους, Φοίβο, αποκλειστικά για το «Down Town», ως μία ακόμη υπενθύμιση της παρακαταθήκης για τη ζωή που μας άφησε εκείνος μετά την 26η Φεβρουαρίου 2020.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το σπίτι, στο Νέο Κόσμο, είναι «γεμάτο» από την παρουσία του Κώστα – ένα σπίτι εφηβικό, σαν το σπινθηροβόλο βλέμμα του -αστείρευτα νεανικό-, πολλά γέλια, άλλες τόσες σινεμασκόπ ιστορίες στο γραφείο του που παραμένει ανέγγιχτο ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Στο ίδιο δωμάτιο, εκεί όπου τρεις βδομάδες πριν από το τέλος της πιο ανοιχτής καρδιάς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου φωτογραφιζόταν για το εξώφυλλο του «Down Town» -στην τελευταία, όπως έμελλε να συμβεί, φωτογράφιση της ζωής του-, ο πάντοτε μέγας λαϊκός πρωταγωνιστής είναι «εδώ».
Καθόμαστε με την Αλίκη στο σαλόνι, εκεί όπου γίνονταν πριν από την πανδημία και οι πρόβες της «Θεατρομάθειας», φορώντας τις μάσκες μας. Ο Φοίβος πηγαινοέρχεται. Κι όποτε ακούει το όνομά του Κώστα στις κουβέντες μας αναστατώνεται και τρέχει να αγκαλιάσει τα γόνατα της μητέρας του καθώς εκείνη τον κοιτάει απέναντί μου – «είναι το ένστικτό του…», μου εξηγεί η Αλίκη και βουρκώνει.
Τι σου λείπει πιο πολύ από τον Κώστα;
Το προφανές και πρώτο που μου λείπει από εκείνον είναι το χιούμορ του· αλλά το χιούμορ εκείνο που έχει να κάνει με την ευφυία, με αυτή την ιδιαίτερη ματιά στη ζωή, που ήταν συνδυασμός της πείρας του, του ταμπεραμέντου του και του ταλέντου του. Μου λείπει η παρουσία του όλη, στο σύνολό της!
Μα, κι ίδιος, σε εκείνη την τελευταία του συνέντευξη που μας είχε δώσει στο «Down Town», αρχές Φεβρουαρίου του 2020, δήλωνε -για άλλη μια φορά- άνθρωπος της χαράς!
Ναι. Ο Κώστας ήταν προσανατολισμένος στη χαρά και, αν ποτέ τον ρώταγες αν κάποιες φορές στεναχωρέθηκε στη ζωή του, αντιλαμβανόσουν απ’ την απάντησή του πως ακόμη και αν του είχε συμβεί δεν το κατέγραφε στο μυαλό του – προχωρούσε παρακάτω. Ήταν τέτοια η δύναμη της ψυχής και του μυαλού του που τα ξεπερνούσε όλα και κοιτούσε τη ζωή από την εύθυμή της πλευρά.
Αυτά τα επτά χρόνια που ήσασταν μαζί ως ζευγάρι, δεν υπήρξε ποτέ κάτι που να τον κατέβαλε;
Ποτέ, ποτέ. Μόνο στιγμιαία μπορεί να θύμωνε ή να στενοχωριόταν με κάτι -που είχε να κάνει συνήθως με τη δουλειά- αλλά κι αυτό γινόταν για ελάχιστα λεπτά. Δεν ήθελε ούτε ο ίδιος να στενοχωριέται ούτε και οι άνθρωποι γύρω του να στενοχωριούνται· ήθελε οι άνθρωποι γύρω του να είναι χαρούμενοι, να είναι γελαστοί.
Ήταν ευχαριστημένος στον τρόπο που τον αντιμετώπιζε το σινάφι του, ο κόσμος, οι συνάδελφοί του;
Ήταν βαθιά ικανοποιημένος από την αγάπη του κόσμου και γι’ αυτό ανταποκρινόταν με όλη του την ψυχή· ούτε μία φορά δεν κουράστηκε να δει τον κόσμο, να φωτογραφηθεί με τους ανθρώπους, να τους μιλήσει – ήταν ένα μ’ αυτούς, ίσος. Και μετά τις παραστάσεις και στο δρόμο θυμάμαι, πάντοτε ανταποκρινόταν με μεγάλη χαρά στο κοινό. Απ’ την άλλη, και απ’ το σινάφι, λόγω της μεγαλοφυίας του ως καλλιτέχνης, απολάμβανε την μεγάλη αποδοχή όλων – και των «ποιοτικών» και των λεγόμενων «εμπορικών». Ήταν αυταπόδεικτο μάλλον το ταλέντο του, η ποιότητά του ως ανθρώπου, το επίπεδο του μυαλού του.
Εκείνος αντιλαμβανόταν την σπουδαιότητά του ως καλλιτέχνης, αλλά και του «μύθου» που «έφερε»;
Ο ίδιος μου έλεγε από την πρώτη στιγμή που σχετιστήκαμε: «Πρόσεξε καλά, μην την πατήσεις και νομίζεις ότι είμαι κάτι σπουδαίο· είμαι κάτι συνηθισμένο. Η δουλειά μου είναι έτσι, αλλά είμαι ένας απ’ όλους. Έτυχε και δεν είμαι κρεοπώλης, μπακάλης, χημικός ή φαρμακοποιός και έγινα ηθοποιός. Μην ξιπάζεσαι!». Εκείνος, ναι, γνώριζε την απήχησή του, αλλά ήτανε τόσο προσγειωμένος, τόσο σοβαρός απέναντι σ’ αυτό που έκανε, χωρίς ίχνος έπαρσης – αν μπορείς να συνειδητοποιήσεις πώς αυτή η προσωπικότητα, ένα λαϊκό είδωλο του μεγέθους του Κώστα Βουτσά, θα μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του ίσο προς όλους και να παραμένει πάντα τόσο πολύ προσγειωμένος.
Εκείνος, πώς αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο του θανάτου του;
Δεν το είχε αποβάλει από το μυαλό του με ένα τεχνητό τρόπο -γιατί ήταν ένα ενδεχόμενο-, αλλά ήταν τόσο πολύ προσανατολισμένος στη ζωή ο ίδιος και στις χαρές που μπορούσε να του προσφέρει η καθημερινότητα που δεν τον ενδιέφερε το θέμα. Ήξερε ότι κάπου εκεί είναι και ο θάνατος, πως κάποτε θα συναντηθούν, αλλά δεν τον απασχολούσε ιδιαίτερα. Δεν έχανε ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή στο να σκέφτεται το θάνατο! Ήθελε να κάνει ομορφότερη τη μέρα του, αλλά και των ανθρώπων γύρω του…
Είχες διαπιστώσει ποτέ να αγχώνεται για το δικό σου μέλλον, αλλά και για το μέλλον του Φοίβου;
Κάποια στιγμή τον απασχόλησε το θέμα· είχε κάποια σχέδια για τον μικρό και για μένα. Αλλά το προσπέρασε και τον πρόλαβε ο θάνατος. Ήταν ο χαρακτήρας του τέτοιος που αυτό που τον αφορούσε ήταν μόνο η ζωή! Επίσης, ούτε εγώ έφερνα ποτέ τη συζήτηση σ’ αυτό το θέμα, δεν μ’ ενδιέφερε κιόλας…
Οικονομικά, πώς είσαι αυτή την περίοδο, χωρίς και τον Κώστα στη ζωή σου;
Προσωπικά, δεν στηριζόμουν ποτέ οικονομικά στον Κώστα. Ήμουν μία μικρή επιχειρηματίας, είχα την «Θεατρομάθεια», και πορευόμουν κάνοντας παραγωγές θεάτρου – για παιδιά κυρίως, ενίοτε και για μεγάλους. Ωστόσο, με την πανδημία, που έκλεισαν αμέσως τα θέατρα έχασα κι εγώ 25 προγραμματισμένες παραστάσεις των δύο θιάσων μου και άλλες τόσες που θα προγραμματίζονταν στην πορεία. Και εγώ όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, χάσαμε πολλά και δυσκολευτήκαμε. Χρειάστηκε να κάνω κάποιες προσαρμογές αλλά, για καλή μου τύχη, έχω δουλειά και αναλόγως προχωράω και εγώ και το παιδί μου.«Μεγαλώνω. Δεν γερνάω. Δεν θέλω να γεράσω. Αυτή είναι η διάθεσή μου. Το θέμα είναι να δίνεις ζωή στα χρόνια σου. Κι όχι χρόνια στη ζωή σου», έλεγε ο Κώστας……Αυτό ακριβώς ήταν! Ξέρεις, εγώ έζησα με έναν νέο άνθρωπο· πιο νέο από εμένα. Ήταν πιο ανοιχτόμυαλος, πιο open minded από μένα, πιο αισιόδοξος, πιο θετικός απέναντι στη ζωή από μένα αλλά και από τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Ειδικά τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας, προτού αποκτήσουμε το παιδί, με τραβολογούσε στα μπαράκια, στα clubs – ακούραστος! Όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας, «συμβιβάστηκε» λίγο στο να μειώσουμε την κοινωνικότητά μας για χάρη του μωρού. Η νεανικότητα του εκφραζόταν πια στα παιχνίδια με το παιδί, στον τρόπο που ήθελε να διαπαιδαγωγώ το παιδί, στην ηρεμία που είχε στη σχέση του με τον Φοίβο…
Δηλαδή, πώς αντιμετώπιζε τον Φοίβο;
Πολύ υπομονετικά. Εγώ, πολλές φορές -λανθασμένα- μπορεί να έχανα την ψυχραιμία μου με το παιδί, εκείνος όμως ποτέ. Ακόμη και αν ο Φοίβος εκσφενδόνιζε π.χ ένα αυτοκινητάκι, θα του μίλαγε με απόλυτη ηρεμία ή θα το προσπερνούσε, κρίνοντας πώς αυτό θα ήταν σκόπιμο εκείνη τη στιγμή. Είχε μεγαλείο και σε αυτό· είχε απλότητα στον τρόπο που αντιμετώπιζε το παιδί και στις προσδοκίες του απέναντί του. Και, πρέπει να σου πω, πως επιβαλλόταν τελικά και καλύτερα από εμένα με αυτή του την ηρεμία.
Τι έχεις μέσα στο μυαλό σου ως τελευταία του εικόνα;
…Τις αγκαλιές με τον Φοίβο κι εμένα, τα γέλια, τα πειράγματα…Έχω πολλά να θυμάμαι απ’ τον Κώστα, πολλά…Κι όσο περνάει ο καιρός και τακτοποιώ μέσα μου την θλίψη, αναδύονται όλο και περισσότερες ευχάριστες εικόνες και στιγμές, σκόρπιες, που ωστόσο με «πλουτίζουν» και με μαλακώνουν μέσα μου.
Σου είχε μιλήσει ποτέ για πράγματα ή για ανθρώπους που σου άφηνε εσένα ως παρακαταθήκη;
Όχι. Αυτά που σχεδιάζαμε αφορούσαν μόνο στη ζωή, σε τίποτ’ άλλο: «Θέλω να κάνω αυτή την παράσταση», «θέλω να κάνουμε αυτό το ταξίδι», «θέλω να πάμε να φάμε στο τάδε εστιατόριο το Σάββατο». Όχι, δεν προγραμμάτιζε και δεν σχεδίαζε ποτέ οτιδήποτε που να αφορούσε στο θάνατο.
Από πέρσι μέχρι σήμερα, «αντέχεις» να παρακολουθήσεις ταινίες του στην τηλεόραση;
Όχι για πολλή ώρα. Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που λαχταράει να δει την εικόνα του, κι ένα κομμάτι μου πικραμένο -της θλίψης, του πένθους- που με σταματά. Οπότε βλέπω αποσπασματικά τις ταινίες του και κάποια βιντεάκια που έχω εγώ στον υπολογιστή μου.
Συνειδητοποίησε ποτέ ο ίδιος, στις τελευταίες του στιγμές, πως έρχεται πια το τέλος;
Πρέπει να σου πω, πως ακόμη και στις τελευταίες του στιγμές κρατιόταν απ’ τη ζωή. Γιατί ο Κώστας ήταν ο ορισμός της ζωής! Η μόνη φράση που μπόρεσα να καταλάβω που είπε στη νοσηλεία του, όταν έγινε τραχειοστομία και βγήκε η διασωλήνωση καταφέρνοντας κάπως να κουνήσει τα χείλη του χωρίς όμως να ακουστεί η φωνή του, ήταν: «Θέλω να βγω γρήγορα έξω!». Όπως αντιλαμβάνεσαι, ακόμη και στη βαθύτερη του ταλαιπωρία εκείνος κοιτούσε πώς να ξαναβγεί στη ζωή.
Το αισθάνεσαι και ως «ευθύνη» να είσαι «η χήρα του Κώστα Βουτσά»;
Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη, την αισθάνομαι, και δεν ξέρω αν μπορώ να σταθώ στο ύψος αυτής της ευθύνης. Δεν ξέρω αν, μέσα στα χρόνια, οι επιλογές μου και το έργο μου, θα μπορέσουν να εκπροσωπήσουν σωστά τον Κώστα – ελπίζω να τα καταφέρω. Αν πάντως από κάπου μπορεί και βλέπει και αισθάνεται, θα ‘θελα να είναι περήφανος για μένα. Αλλά, δεν ξέρω αν μπορώ να φτάσω το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου…
Έχεις απογοητευτεί από ανθρώπους που ίσως να περίμενες πως αυτό τον ένα χρόνο θα ήταν περισσότερο δίπλα σου, αλλά δεν ήταν;
Εδώ υπάρχει ένα κομμάτι δικής μου ωρίμανσης, ξαφνικής και απότομης. Οι δυσκολίες της ζωής δεν σταμάτησαν μόνο με τον θάνατο του Κώστα και στο ότι βρέθηκα αντιμέτωπη με την ευθύνη τού να μεγαλώνω μόνη ένα παιδί, αλλά και με όλη αυτή την οικονομική ανασφάλεια που έφερε η πανδημία, ενώ ήρθε, επίσης, να μείνει μαζί μου, η μητέρα μου η οποία πάσχει από άνια. Και αυτό, για όσους ξέρουν, είναι από μόνο του ένα μεγάλο πρόβλημα. Κατάλαβα, όμως, πολλά μετά το θάνατο του Κώστα. Κατάλαβα ποιοι είναι κοντά μου, ποιοι δεν είναι. Κατάλαβα, επίσης, πως σε ένα μεγάλο βαθμό είμαστε μόνοι μας στη ζωή. Ωστόσο, απ’ την άλλη, βρήκα και πολλούς παραστάτες. Απρόσμενα.
Όπως;
Τις νονές του Φοίβου, την Ντόρα και τη Μάρθα, φίλους του Κώστα, όπως τον Βασίλη τον Ζωνόρο, δικές μου φίλες, σκόρπιους ανθρώπους και καλλιτέχνες που έδειξαν κι αυτοί το ανάστημά τους: Ο Βασίλης Βαφέας που μου έδωσε και δουλειά στο θέατρο το Καλοκαίρι και τον ευχαριστώ, ο Νίκος Κοκλώνης στον οποίο «χρωστάω» την παρουσία μου στο Open TV φέτος και επίσης τον ευχαριστώ πολύ, η Μιμή Ντενίση, ο Σπύρος Μπιμπίλας, και άλλοι που τώρα, έτσι όπως είμαι φορτισμένη, ίσως να μην μου έρχονται στο μυαλό. Βεβαίως, κάποιοι άλλοι, αποχώρησαν από το πλάνο, για τους δικούς τους λόγους. Αλλά, όλο αυτό, ήταν και ένας λόγος για να ωριμάσω. Έπρεπε να συμβεί.
Ο Φοίβος πώς σου εκφράζει την απουσία του μπαμπά του;
Ο Φοίβος είναι πια τεσσεράμισι ετών. Ωστόσο, δεν του αρκούν ακόμη οι λέξεις για να εκφράσει αυτό που νιώθει· έχει ένα κομμάτι απορίας. Υπάρχει μία ερώτηση μέσα του. Αλλά, δεν δείχνει να είναι ένα λυπημένο παιδί. Κι αυτό είναι το πιο ουσιαστικό. Δείχνει να είναι ένα χαρούμενο παιδί, ξέγνοιαστο, πολύ κοινωνικό, έχει ανάγκη την παρουσία άλλων παιδιών. Δείχνει να είναι ένα υγιές -ψυχικά και πνευματικά- παιδί. Παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι -περισσότερο διαισθητικά- πως υπάρχει μία δυσκολία που ακόμη δεν έχει εκφραστεί.
Πάντως έχει μοιάσει πολύ στον Κώστα, στον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής – είναι ένα πολύ εξωστρεφές και έξω καρδιά παιδί…
(Γελάει) Ναι, είναι ένα πολύ χαρτωμένο παιδί. Πολλές φορές κάνει πράγματα που μου θυμίζουν τον Κώστα, το ταμπεραμέντο του, την κοινωνικότητά του.
Διατηρεί επαφή με τις αδελφές του, με τις κόρες του Κώστα;
Η πανδημία δεν μας έχει βοηθήσει και πολύ σ’ αυτό. Η Θεοδώρα έχει πάει στην Σιγκαπούρη, η Νικολέττα με την κόρη της, την Κρινιώ, ακολουθούν κι αυτές το πρόγραμμά τους -μιλάμε μόνο στα τηλέφωνα-, με την Σάντρα επίσης μιλάμε στα τηλέφωνα. Είναι οι συνθήκες τώρα με τον κορωνοϊό, που όλοι μας προσέχουμε πολύ…
Τελικά, υπήρξαν ποτέ κληρονομικά θέματα μεταξύ σας;
Τα media έκαναν αυτό το «θέμα». Δεν υπήρξε, ωστόσο, ποτέ στην πραγματικότητα. Πριν απ’ το θάνατο του Κώστα ακόμη, είχε ξεκινήσει μια αρθρογραφία σε σχέση μ’ αυτό, αλλά τίποτα από ό,τι γραφόταν δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Πρέπει να σου πω πως το κληρονομικό κομμάτι για τον Κώστα ήταν ένα πολύ βατό κομμάτι – όπως έρχονται όλες οι οικογένειες αντιμέτωπες με αυτά τα πρακτικά ζητήματα, όταν ένα μέλος της οικογένειας πεθαίνει.
Είχε προνοήσει ο ίδιος στο να συντάξει π.χ διαθήκη;
Όχι, δεν είχε συντάξει καμία διαθήκη. Ίσως γιατί κι αυτή θα ήταν μέρος ενός ενδεχόμενου θανάτου. Έτσι κι αλλιώς, τα περιουσιακά στοιχεία του Κώστα ήταν συγκεκριμένα όταν έφυγε απ’ τη ζωή και πάνω κάτω τα ήξερα από τότε που τον γνώρισα. Η περιουσία που είχε δημιουργήσει στο παρελθόν ο Κώστας, κατά κύριο λόγο είχε πάει στις πρώην συζύγους του όταν χώριζε – αυτό είναι κάτι που έλεγε κι ο ίδιος στις συνεντεύξεις του.
Έχεις σκεφτεί πως ίσως έφτασε η στιγμή να βάλεις ξανά τον εαυτό σου στη διαδικασία να γίνει δεκτική και πάλι στο ερωτικό κομμάτι, να μπει ένας νέος σύντροφος στη ζωή σου, Αλίκη;
Δεν έχω βγάλει καν τα μαύρα… Καταλαβαίνω πως αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να το προγραμματίσει κανείς, αλλά δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Έχω ένα ανήλικο παιδί, και οφείλω να είμαι πολύ προσγειωμένη και πολύ συγκεντρωμένη στις ανάγκες του παιδιού. Αυτά που θα ‘θελα πια, σε μια καλλιτεχνική ωριμότητα που πιστεύω πως βρίσκομαι πια, είναι να ανθίσω καλλιτεχνικά και να κάνω κάποια πράγματα που θα ήθελα, όταν πια και η πανδημία θα ‘χει περάσει και θα μπορώ να έχω κάποιες επιλογές στα χέρια μου. Δεν με απασχολεί καθόλου η ύπαρξη ενός συντρόφου αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα ήταν και καθόλου εύκολο έχοντας ένα παιδί κι όταν έχει περάσει κι ένας Κώστας Βουτσάς απ’ τη ζωή μου που ο πήχης είναι στον ουρανό… Γιατί κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κώστα!
Με όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό στο χώρο του θεάτρου, σου είχε αναφέρει ποτέ ο Κώστας αντίστοιχα περιστατικά βίας, που είδε να συμβαίνουν ή έπεσαν στην αντίληψή του;
Ναι. Ανθρώπων που εκμεταλλευόντουσαν κορίτσια που ήθελαν να εργαστούν. Τέτοια περιστατικά έχω ακούσει από διηγήσεις του. Τους ανθρώπους, άλλωστε, που χρησιμοποιούσαν λεκτική βία ή είχαν έπαρση τους κορόιδευε και τους απέρριπτε. Τον θύμωνε, ωστόσο, πολύ η εκμετάλλευση γυναικών που ήθελαν να εργαστούν, η παρενόχληση. Μου είχε πει, θυμάμαι, πως είχε πιάσει απ’ το πέτο πολύ γνωστό πρωταγωνιστή της εποχής -ο οποίος δεν ζει πια- γιατί έστειλε μία κοπέλα στο καμαρίνι του. Τον έπιασε ο Κώστας εκνευρισμένος και του είπε: «Πώς τολμάς να το κάνεις αυτό σε μια γυναίκα που έρχεται να σου ζητήσει δουλειά; Τι ευχαρίστηση μπορεί να σου δώσει στο κρεβάτι μία γυναίκα που θα κλείσει τα μάτια της και απλά θα σε ανεχτεί επειδή ελπίζει πως θα της δώσεις ένα ρόλο;». Ο Κώστας δεν τα ανεχόταν αυτά! Δεν διανοείτο ποτέ να εκμεταλλευτεί κάποια γυναίκα που θα ερχόταν για δουλειά! Αν του «άρεσε» κάποια από αυτές που ερχόταν να δουλέψει στον θίασό του, όταν πια τελείωναν οι παραστάσεις και την απέλυε, τότε μόνο τη φλέρταρε για να την κάνει δική του.
ΦΥΤΕΥΤΑ
«Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που λαχταράει να δει την εικόνα του, κι ένα κομμάτι μου πικραμένο -της θλίψης, του πένθους- που με σταματά. Οπότε βλέπω αποσπασματικά τις ταινίες του».
«Ήταν πιο ανοιχτόμυαλος, πιο open minded από μένα, πιο αισιόδοξος, πιο θετικός απέναντι στη ζωή από εμένα αλλά και από τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω».
«Ο Φοίβος δεν δείχνει να είναι ένα λυπημένο παιδί. Είναι ένα υγιές -ψυχικά και πνευματικά- παιδί. Παρόλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι -περισσότερο διαισθητικά- πως υπάρχει μία δυσκολία που ακόμη δεν έχει εκφραστεί».
«Κατάλαβα πολλά μετά το θάνατο του Κώστα. Κατάλαβα ποιοι είναι κοντά μου, ποιοι δεν είναι. Κατάλαβα, επίσης, πως σε ένα μεγάλο βαθμό είμαστε μόνοι μας στη ζωή. Ωστόσο, απ’ την άλλη, βρήκα και πολλούς παραστάτες».
«Ήξερε ότι κάπου εκεί είναι και ο θάνατος, πως κάποτε θα συναντηθούν, αλλά δεν τον απασχολούσε ιδιαίτερα. Δεν έχανε ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή στο να σκέφτεται το θάνατο! Ήθελε να κάνει ομορφότερη τη μέρα του, αλλά και των ανθρώπων γύρω του…».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (STUDIO 13)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΛΥΡΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ -ΜΑΛΛΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
