Μακριά από τα φώτα, με κλειστές κάμερες και μονάχα ένα μικρό δημοσιογραφικό κασετόφωνο να αναβοσβήνει στα level της φωνής μας. Κάποτε σε έντονο ύφος κι άλλοτε σε πολύ ήρεμο και χαλαρό, εκπέμπει θετική ενέργεια. Ήρεμη, συνειδητοποιημένη και κυρίως πιο ώριμη μετά την κυκλοφορία του τρίτου βιβλίου της με τίτλο, «Άλλαξε ζωή και σώμα σε 42 ημέρες». Σε συνέντευξή της στο TV Mania και στον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Χάμπαλη, η Βίκυ Χατζηβασιλείου μιλά για τα παιδικά της χρόνια.
Ποιες μνήμες σου ζωντανεύουν οι γιορτές των Χριστουγέννων;
Και γλυκές και πικρές μνήμες. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα συνδεδεμένα με την παρουσία του μπαμπά, που τώρα είναι μια ηχηρή απουσία, αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις απουσίες. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Να είμαστε γεροί και να αγαπάμε τη στιγμή. Και κυρίως να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου μην περιμένεις να νιώσεις καλά μέσα από την αποδοχή κάποιου άλλου. Πρέπει να νιώσεις καλά με σένα. Αν περιμένεις να σε κάνει ο άλλος να νιώσεις καλά δεν θα σε κάνει ποτέ.
Ο θάνατος του πατέρα σου, προσθέτει πόνο στη ζωή σου;
Εννοείται. Έχει μαλακώσει μέσα μου αυτή η κατάσταση, γιατί έχω αποδεχθεί την απώλεια.
Ήταν εύκολο να αποδεχθείς την απώλειά του;
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια κι ακόμη δεν νιώθω πλήρως θεραπευμένη από αυτό.
Τι σου λείπει περισσότερο;
Η σοφή του στάση στη ζωή. Η δωρική του προσέγγιση. Τον κουβαλώ μέσα μου. Με έχει καθορίσει ως άνθρωπο.
Αναπολείς στιγμές μαζί του;
Τις φέρνω στο μυαλό μου και παίρνω δύναμη από αυτές. Είναι εικόνες που δεν βγαίνουν ποτέ από μέσα σου. Θυμάμαι, τα Χριστούγεννα, που ζωγράφιζα τις πετσέτες στο γιορτινό τραπέζι κι έγραφα πάνω τα ονόματα του καθενός μας. Και τώρα που δεν γράφω το όνομα του μπαμπά μου, Βασίλης, μου κοστίζει.
