Ο Κωνσταντίνος Αργυρός έδωσε μία συνέντευξη στο People και ανάμεσα σε άλλα αποκάλυψε πώς προέκυψε η συμμετοχή του στο Fame Story.
«Ήθελα να ρίξω μια κοπέλα στη Λευκάδα, έτσι πήρα μια κιθάρα, την πήγα στην παραλία και της τραγουδούσα. Και όπως τραγουδούσα άρχισε κι αυτή να τραγουδάει. Και της είπα “τραγουδάς τόσο ωραία; Γιατί δεν μπαίνεις στο Fame Story;”. Τότε το παιχνίδι ήταν μεγάλη μόδα, όλοι το έβλεπαν. Ήταν και πολύ όμορφη κοπέλα, οπότε το σκέφτηκε και αποφάσισε να πάει. Μπορεί να μην την έριξα, δεν προχώρησε και μείναμε φιλαράκια, όμως την έψησα για το Fame Story. Όπως, λοιπόν, έστειλε το e-mail με το βιογραφικό της για να συμμετάσχει, έστειλε και για μένα χωρίς να το ξέρω. Με παίρνουν, λοιπόν, τηλέφωνο και μου λένε ότι έλαβαν το mail μου και θέλουν να με δουν κι απόρησα. Μου εξήγησαν ότι έχει έρθει από την τάδε ηλεκτρονική διεύθυνση και έτσι κατάλαβα πως το έστειλε εκείνη. Όταν πια μπήκα στη διαδικασία των οντισιόν, ο πατέρας μου με ρώτησε “Σου αρέσει αυτό που θα κάνεις;”. Του απάντησα ότι δεν ξέρω πού θα οδηγήσει, αλλά νομίζω ότι το γουστάρω και μου είπε “Αν σου αρέσει αυτό που κάνεις και μπεις σε αυτό το παιχνίδι, να ξέρεις ότι αυτή θα είναι η ζωή σου από εδώ και πέρα”. Με μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ με έκανε να αναλάβω την ευθύνη αυτής της επιλογής. Εκεί ταρακουνήθηκα και άρχισα να σκέφτομαι επαγγελματικά και σοβαρά το δρόμο του τραγουδιού» διηγείται ο Κωνσταντίνος για την απόφαση που πήρε στα 18 του.
Μπήκε στο Fame Story 3 τη χρονιά που συμμετείχαν ο Γιώργος Λιανός, η Νάνσυ Αλεξιάδου και κέρδισε ο Περικλής Στεργιανούδης. «Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία για ένα αγόρι 18 χρόνων που ήμουν τότε. Πριν από αυτό δεν ήξερα πού είμαι και τι κάνω. Δεν μπορώ να πω πως έγινα γνωστός μέσα από το παιχνίδι, αλλά με βοήθησε μετά γιατί όταν κάποιοι άνθρωποι με έπαιρναν για δουλειά προσπαθούσα να έχω επιλογές για να διαλέξω το καλύτερο. Το πρώτο μου δισκογραφικό βήμα το έκανα ύστερα από έξι χρόνια. Πρώτα ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για δύο τρία χρόνια και εκεί βρήκα στην ουσία τον καλλιτεχνικό μου εαυτό. Ήταν μια εποχή που δούλευα εξαήμερο κι έτσι ψήθηκα. Εκεί έμαθα ρεπερτόριο, εκεί έψαξα τη λαϊκή μουσική. Μου ζητούσε κάποιος ένα τραγούδι και μπορεί να μην το ήξερα καν, έλεγα “δεν το ξέρω” και την επόμενη φορά που ερχόταν το μάθαινα και το έλεγα».
