Η πιο αυθόρμητη παρουσία της κυπριακής τηλεόρασης, που έγινε ευρύτερα γνωστός ως το τηλεοπτικό ντουέτο του Αντρέα Γιόρτσιου, παραχωρεί την πρώτη συνέντευξη της ζωής του στο Down Town και (μας) συστήνεται ως ένας άνθρωπος που πίστεψε στα όνειρά του.
Από την Τάνια Νεοκλέους
Φωτογραφίες: Δημήτρης Βαττής
Styling: Shona Muir
Φτάνω με καθυστέρηση δέκα λεπτών. Πλησιάζοντας προς το μέρος του, εκείνος σηκώνεται από τη θέση του και ανοίγοντας τα χέρια αναφωνεί από μακριά ένα βροντερό «καλημέρα». «Έτσι είσαι συνέχεια;», είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται να τον ρωτήσω, όταν πια παίρνουμε την τελική μας θέση στο τραπέζι. «Έτσι ακριβώς», μου λέει σερβίροντάς μου τον πρώτο καφέ. «Εκείνο που βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση, αυτό είμαι. Μου αρέσει να είμαι η ψυχή της παρέας, μου αρέσει σε ένα γλέντι να σηκώνομαι και να ανοίγω εγώ τον χορό. Υπάρχουν, όμως και στιγμές που μου αρέσει να κλείνομαι στον εαυτό μου».
Έτσι ήσουν πάντα;
Δεν θα το έλεγα. Ως παιδί ήμουν πάρα πολύ ήσυχος και αρκετά ντροπαλός. Μάλιστα, το είχα παράπονο, ότι όταν έβγαινα έξω το βράδυ, οι γονείς μου επειδή ήξεραν πόσο συνεπής ήμουν δεν με έπαιρναν ποτέ τηλέφωνο για να ρωτήσουν πότε θα γυρίσω στο σπίτι. Με τα αδέρφια μου, που είναι μεγαλύτερα, ήταν αλλιώς τα πράγματα, τους έβλεπα που ανησυχούσαν για το πώς είναι, τι κάνουν και πότε θα επιστρέψουν.
Το χωριό Νατά της Πάφου βρίσκεται συχνά στις αναφορές σου. Εκεί μεγάλωσες;
Όχι δεν μεγάλωσα εκεί, παρόλο που είναι το χωριό καταγωγής μου και το μέρος με το οποίο έχω ταυτίσει τις πιο ανέμελες στιγμές της ζωής μου. Ως παιδί έζησα απίστευτες στιγμές, όταν έκλεινε το σχολείο για το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Ήταν τα χρόνια που τα χωριά είχαν κόσμο, που γέμιζε η εκκλησία τη Μεγάλη Βδομάδα. Ξυπνούσαμε το πρωί και για το υπόλοιπο της ημέρας, κάναμε ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι, χωρίς πρόγραμμα. Μαζευόμασταν όλα τα παιδιά στην αυλή του σχολείου και παίζαμε, μπορεί και μέχρι τις 9:00 το βράδυ. Πηγαίναμε στον ποταμό, στα περβόλια, κάναμε όλες εκείνες τις «αλητείες» της ηλικίας. Η Νατά για μένα, το έχω πει πολλές φορές, είναι το μέρος όπου στο τέλος της ζωής μου θέλω να ζήσω τις τελευταίες μου στιγμές.
Ήξερες από μικρός τι θα έκανες στη ζωή σου;
Νομίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν κάπου στα τέσσερά μου χρόνια κατάλαβα ότι στο σπίτι μας υπήρχε εκείνο το κουτί, που λεγόταν τηλεόραση, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα βρισκόμουν και εγώ εκεί μέσα. Τριών χρονών όταν ήμουν, είχε νοικιάσει η μαμά μου μια κασέτα με την ταινία «Wild horses». Εγώ τότε είχα τρέλα με τα άλογα και θυμάμαι που έμαθα να βάζω την κασέτα στο βίντεο, να πατώ το play, να τη βλέπω και όταν τελείωνε να πατάω το rewind για να την ξαναδώ. Όταν στη συνέχεια κατάλαβα τι πραγματικά ήταν εκείνο το κουτί, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα κατάφερνα να μπω και εγώ στην τηλεόραση.
Με ποιον τρόπο;
Ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και μάλιστα στο Δημοτικό, θυμάμαι που παρακολουθούσα τον Δημήτρη Μάμα, να παρουσιάζει το δελτίο ειδήσεων και ενθουσιαζόμουν, καταρχάς γιατί δεν ήξερα ότι η παρουσίαση γινότανε με τη χρήση του autocue. Για μένα ήταν κάτι μαγικό το ότι υποτίθεται οι παρουσιαστές μάθαιναν όλα εκείνα τα λόγια απέξω. Όταν το δελτίο τελείωνε, εγώ, που κατά τη διάρκειά του μάθαινα παπαγαλία τα όσα άκουγα, πήγαινα την ώρα που καθόμασταν στο τραπέζι για να φάμε και άρχιζα να τα λέω στην οικογένειά μου. Οι γονείς μου φοβόντουσαν ότι θα τους ζητούσα να γίνω δημοσιογράφος. Στο πέρασμα των χρόνων, μπορώ να σου πω ότι έκαναν τα πάντα, για να με αποτρέψουν.
Αυτό γιατί;
Γιατί άκουγαν ότι ήταν μια δουλειά δύσκολη και βλέποντας πόσο χαμηλών τόνων ήμουν στη εφηβεία μου, δικαιολογημένα πίστευαν ότι ίσως να πληγωνόμουν ή ότι δεν θα είχα τις αντοχές. Έτσι, προσπαθούσαν να με πείσουν να κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Τόσο σίγουρος ήμουν, όμως, γι’ αυτό που ήθελα, που τους ξεκαθάρισα ότι εγώ αυτό θα κάνω, δεχτείτε το. Το δέχτηκαν. Μάλιστα στη Β’ Λυκείου άρχισα να κάνω και τις πρώτες μου ραδιοφωνικές εκπομπές στο Ράδιο Πάφος.
Τι εκπομπές μπορεί να έκανες στα 16 σου;
Έκανα μια εκπομπή με αφιερώσεις, η οποία προέκυψε μετά από μια απίστευτη επιμονή που είχα. Κάπου είχα ακούσει ότι το Ράδιο Πάφος ζητούσε ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Ξετρελάθηκα. Τους έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο λέγοντάς του ότι θέλω να με δοκιμάσουν. Η απάντηση που λάμβανα κάθε φορά ήταν ότι έψαχναν για επαγγελματίες. Κάποια στιγμή και αφού είχα περάσει αρκετές μέρες έξω από τον σταθμό επιμένοντας να με δουν, με πήρε τηλέφωνο η διευθύντρια του ραδιοφώνου και μου είπε να περάσω για δοκιμαστικό. Όταν τελειώσαμε, μου είπε «Αύριο ξεκινάς». Ξεκίνησα την εκπομπή μου με μία ώρα την ημέρα, στις δύο βδομάδες η εκπομπή έγινε δίωρη, ενώ δύο μήνες μετά λόγω της απήχησης που είχε στους μαθητές που την άκουγαν, κατέληξε να μεταδίδεται τρεις ώρες την ημέρα. Τόση επιτυχία είχε, που προσλήφθηκε κοπέλα να μου απαντά τα τηλέφωνα για τις αφιερώσεις. Ήταν δύο χρόνια, πραγματικά υπέροχα, που έχω να τα θυμάμαι.
Και μετά;
Μετά βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου κατάφερα να εξασφαλίσω κάτι σαν μισή υποτροφία από το Σίγμα, για να σπουδάσω δημοσιογραφία σε ένα από τα ΙΕΚ της πόλης. Παράλληλα, είχα περάσει και στην Κοζάνη στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας, όπου είπα στους γονείς μου ότι θα έκανα και τα δύο ταυτόχρονα. Δεν πήγα ποτέ στην Κοζάνη και όταν κάποια στιγμή ο πατέρας μου, μου ζήτησε μια αναλυτική κατάσταση της βαθμολογίας του ΤΕΙ, του είπα ότι ποτέ δεν πήγα να γραφτώ, γιατί αυτό ήθελα να κάνω. Το δέχτηκαν.
Τελειώνοντας τις σπουδές και επιστρέφοντας στην Πάφο, από ό,τι ξέρω είχες και τη δική σου εφημερίδα…
Τη Local Echo, που ήταν σε έγχρωμη εκτύπωση και με ιδέες που είχα φέρει μαζί μου από την Ελλάδα. Μέσω εκείνης της εφημερίδας, που κυκλοφορούσε για σχεδόν έξι χρόνια, προωθούσαμε τους καλλιτέχνες της Πάφου, τοπικά θέματα, αλλά και πολλά θέματα της επικαιρότητας, θέματα ψυχολογίας και υγείας. Ο κορμός ήταν κατά βάση χιουμοριστικός και τα εξώφυλλα πάντα εμπνευσμένα από το θέμα του μήνα. Ήταν αρκετά προχωρημένο για τα δεδομένα της εποχής και μάλιστα σε τοπικό επίπεδο και ο κόσμος το είχε αγκαλιάσει σε όλη του τη διάρκεια.
Στη Λευκωσία πότε ήρθες;
Ήρθα το καλοκαίρι του 2015, όταν το Σίγμα ζητούσε παρουσιαστές για το απογευματινό που ετοίμαζε. Έστειλα το βιογραφικό μου, χωρίς να περιμένω τίποτα. Όταν στη συνέχεια πήγα για δοκιμαστικό και είδα ότι εκτός από εμένα στον χώρο βρίσκονταν άλλα 100 άτομα για τον ίδιο σκοπό, σκέφτηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουν εμένα. Προς έκπληξή μου, πήραν τελικά εμένα. Ξεκίνησα στην εκπομπή της Βασιλικής Χατζηαδάμου, ενώ τη δεύτερη χρονιά ήμουν με τη Γιώτα Κουφαλίδου. Ήταν δύο πολύ όμορφες συνεργασίες, από τις οποίες κρατάω τις καλύτερες αναμνήσεις.
Με τον Αντρέα Γιόρτσιο πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Τον Αντρέα τον παρακολουθούσα χρόνια και τον θαύμαζα ως επαγγελματία. Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά κάπου στο 2013, πολύ πριν έρθω στη Λευκωσία. Έκτοτε, τον είχα δει δύο, τρεις φορές όλες κι όλες σε διάφορες εκδηλώσεις και αυτό ήταν. Όταν αποφάσισε να πάει στο ΡΙΚ και είχε στο μυαλό του το συγκεκριμένο κόνσεπτ, ήμουν ο πρώτος που «έβλεπε» για εκείνο το κομμάτι, το οποίο τελικά έκανα.
Τι σου έδωσαν τα τρία χρόνια του «Happy Hour»;
Μου έμαθαν πολλά πράγματα. Καταρχάς το να είμαι δίπλα σε έναν άνθρωπο, όπως είναι ο Αντρέας, που ξέρει πάρα πολύ καλά την τηλεόραση, με βοήθησε στο να μάθω τα πράγματα με τον σωστό τρόπο. Μπορώ να πω ότι έγινα και καλύτερος άνθρωπος στα τρία χρόνια της εκπομπής, διότι μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, όπως ήταν ο κόσμος της λαϊκής αγοράς ή οι καθημερινοί άνθρωποι, που συναντούσα στα γκάλοπ. Αυτό, με έκανε να καταλάβω ότι η δουλειά η δική μας δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, όπως πίστευα. Εμένα ήταν χαρά μου κάθε Τετάρτη που πήγαινα στη λαϊκή και συναντούσα εκείνους τους ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς γεωργοί, που πήγαιναν και πουλούσαν τα εμπορεύματά τους. Το τι μάθαινα από εκείνους και το τι αγάπη εισέπραττα όλα αυτά τα χρόνια, ήταν κάτι απίστευτο. Το να συνομιλείς με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι από τις τέσσερις το πρωί στο χωράφι και μετά πηγαίνει να πουλήσει το εμπόρευμά του, σε κάνει να βλέπεις πολύ διαφορετικά τη ζωή. Πλέον θεωρώ εκείνους τους ανθρώπους δικά μου πρόσωπα. Με τον κύριο Στέλιο, για παράδειγμα, έχουμε συχνή επικοινωνία, είναι και Παφίτης. Είναι οικογένεια αυτοί οι άνθρωποι πλέον, τους αγαπώ πάρα πολύ.
Φεύγοντας από το ΡΙΚ με τον Αντρέα, υπήρξε μια αναστάτωση. Εσύ πώς τη διαχειριζόσουν εκείνες τις μέρες;
Ήταν μια πολύ στενάχωρη κατάσταση. Το να κυκλοφορείς στους διαδρόμους και να ακούς ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να κοπεί η εκπομπή, όπως και έγινε, ήταν στενάχωρο, γιατί δουλεύαμε απίστευτες ώρες, καταφέρνοντας κυριολεκτικά να αναστήσουμε την απογευματινή ζώνη του ΡΙΚ. Στεναχωρήθηκα που έφυγα, γιατί είχε αναπτυχθεί μια πολύ ωραία φιλία με τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε. Ήταν λυπηρή η τροπή που πήραν τα πράγματα, γιατί υπήρχαν άτομα σε θέσεις που ήθελαν την εκπομπή και κάποιοι άλλοι μπήκαν εμπόδιο. Τώρα το ποιοι άλλοι, σύντομα θα υπάρξει μια λύση όσον αφορά τα δικαστήρια, θα δούμε.
Με την ολοκλήρωση του «Happy Hour» και μέχρι τη συμφωνία με το Omega, υπήρξε το κενό διάστημα της ανασφάλειας;
Όχι, διότι κάθε καλοκαίρι είχα προτάσεις για δουλειά. Όμως, ξέρεις τι; Όσο μεγαλώνω, αυτό που καταλαβαίνω είναι πως το να αγχώνεσαι για τη δουλειά είναι πάρα πολύ αστείο. Όταν βλέπω γύρω μου ανθρώπους, που ταλαιπωρούνται με πολύ σοβαρά θέματα υγείας και ξυπνούν κάθε μέρα με το χαμόγελο, με κάνει να βλέπω πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Και εκτός τηλεόρασης να έμενα και εκτός από τα δημοσιογραφικά γενικότερα, υπάρχουν πάρα πολλές δουλειές εκεί έξω που θα μπορούσα να κάνω, όπως το να δουλεύω πωλητής σε κατάστημα, όπως έκανα στο παρελθόν. Ποτέ δεν φοβήθηκα τη δουλειά και αυτό είναι κάτι που μου καλλιέργησαν οι γονείς μου, λέγοντάς μου πάντα ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή. Όταν δουλεύεις και έχεις γεμάτο το πορτοφόλι σου, είσαι ο πιο σωστός και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Τώρα, το τι δουλειά θα κάνεις, δεν έχει σημασία. Γι’ αυτό σου λέω, ποτέ δεν φοβήθηκα τη δουλειά. Αντιθέτως, είμαι από εκείνους που λέω ότι θα έκανα τα πάντα για να ζήσω. Και αν αυτό, που ζω τώρα τελειώσει του χρόνου, θα το θυμάμαι σαν μια πενταετία, εξαιρετική, υπέροχη. Θα είμαι ευγνώμων που το έζησα.
Παρόλα αυτά, τίποτα δεν τελείωσε, αντίθετα, υπήρξε συνέχεια στο Omega…
Η αλήθεια είναι ότι ως ντουέτο είχαμε αρκετές προτάσεις, για να είμαστε μαζί, σχεδόν από όλα τα κανάλια. Καταλήξαμε στο Omega, γιατί θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να φύγουμε από το καθημερινό, να πάμε στο βραδινό, που το ήθελε πολύ και ο Αντρέας. Ήθελα και εγώ κάτι λίγο πιο χαλαρό φέτος, να χαλαρώσω λίγο από εκείνη την πίεση του καθημερινού και εγένετο το «OMG Show». Είμαστε ήδη σχεδόν δύο μήνες στον αέρα και είδαμε ότι ο κόσμος αγκάλιασε αυτή την προσπάθεια και θα πάμε να χτίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε φέτος, όπως κάναμε τότε και με την απογευματινή ζώνη του ΡΙΚ. Θα κάνουμε το «OMG Show» να είναι η πιο ωραία συνήθεια του κοινού τις Πέμπτες. Θέλω να ευχαριστήσω τη διεύθυνση του Omega για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει μια όμορφη συνεργασία για τα επόμενα χρόνια.
Με τον Αντρέα υπάρχουν αμέτρητες στιγμές γέλιου την ώρα που βγαίνεις στην εκπομπή. Έτσι είστε συνέχεια μαζί;
Συνέχεια, διότι κάνω γενικά πάρα πολλές απορίες, οι οποίες μου βγαίνουν αυθόρμητα. Το χαίρομαι, όμως, από την άλλη διότι πάρα πολύς κόσμος, που συναντώ έξω, μου λέει ότι έχει πολλές από τις απορίες μου, αλλά ντρέπεται να ρωτήσει κάποια πράγματα. Εγώ επειδή στην τηλεόραση νιώθω σαν στο σπίτι μου, κάνω ελεύθερα την απορία μου, χωρίς να με νοιάζει αν βρεθεί κάποιος να πει, μα τι ρώτησε αυτός ο βλάκας τώρα. Στην τηλεόραση, αν προσπαθείς να παίζεις ότι τα ξέρεις όλα, είσαι χαμένος από χέρι, επομένως δεν θεωρώ λάθος το να εκφράζεις μια απορία που έχεις.
Στην εκπομπή φαίνεται ότι έχεις το ελεύθερο να είσαι ο εαυτός σου. Υπάρχουν στιγμές που ο Αντρέας σού βάζει κάπου φρένο, στο να μετριάζεις κάποια πράγματα;
Όχι, γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να το κάνει. Με το πέρασμα του χρόνου έχουμε αναπτύξει μια τέτοια σχέση μεταξύ μας, που η επικοινωνία μας γίνεται πλέον με τα μάτια. Ξέρει ακριβώς τι θα του απαντήσω, όταν μου λέει κάτι. Όπως και εγώ από την άλλη, ξέρω τα όριά μου ή μέχρι πού μπορώ να το «τραβήξω» τηλεοπτικά.
Είσαι και στο ραδιόφωνο πλέον…
Ναι και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτή την εξέλιξη, διότι μετά από έξι χρόνια απουσίας, επέστρεψα ξανά στη μεγάλη μου αγάπη. Πριν από δύο μήνες δέχτηκα μια τιμητική πρόταση από τον Active 107,4 για τη μεσημβρινή ζώνη. Ξεκινήσαμε αρχές Σεπτεμβρίου και από τότε τα λέμε καθημερινά στις 14:00-17:00 το απόγευμα. Το «Μουσικό Κουτί» ανοίγει καθημερινά και μαζί με τη Μαρία Ονησιφόρου περνάμε εξαιρετικά. Ο κόσμος μάς αγκάλιασε και είμαι χαρούμενος για αυτό.
Από ό,τι αντιλαμβάνομαι η δουλειά παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου. Ο έρωτας βρίσκει χώρο σε όλα αυτά που κάνεις;
Έχω την εντύπωση ότι έκανα πολλά λάθη στην προσωπική μου ζωή, τα οποία ίσως και να πληρώνω σήμερα. Το ότι για παράδειγμα αφοσιώθηκα πάρα πολύ στη δουλειά μου από μικρός και δεν άφηνα περιθώρια να μπει κάτι άλλο στη ζωή μου, γιατί θεωρούσα ότι μια σχέση θα με πήγαινε πίσω επαγγελματικά, με έκανε να τρομάζω και μόνο στην ιδέα να ερωτευτώ. Δεν ξέρω αν ερωτεύτηκα ποτέ, ούτε αν μου αξίζει ή αν δικαιούμαι να ερωτευτώ. Θα ήθελα, όμως, να το ζήσω. Να γευτώ αυτή τη γοητεία του έρωτα. Τώρα αν έρθει ποτέ, δεν μπορώ να το ξέρω. Το μόνο που θα μπορούσα να σου πω στα σίγουρα, είναι ότι θα ήθελα πάρα πολύ να είχα ένα παιδί, στο οποίο θα μπορούσα να διοχετεύσω όλη την αγάπη που έχω μέσα μου.
Σήμερα, στα 35 σου, νιώθεις ευτυχισμένος;
Νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένος. Υπάρχει πιο ωραία ευχή από το να πεις στον άλλο, να ζήσεις, να γεράσεις;
Ο χρόνος δεν σε φοβίζει καθόλου;
Καθόλου. Αν δεις τώρα, που έχουν βγει κάποιες άσπρες τρίχες στα μούσια μου, μου αρέσει, γιατί με κάνει να συνειδητοποιώ ότι είμαι εδώ, ζω. Ξυπνώ το πρωί, πηγαίνω στον καθρέφτη και λέω, «Μια ωραία μέρα, καλημέρα». Για μένα είναι λίγες οι 24 ώρες σε μια μέρα, για να κάνω εκείνα που θέλω. Μακάρι να καταφέρω να γεράσω, προλαβαίνοντας να ζήσω χαρούμενες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν με αγχώνει ο θάνατος, με αγχώνει το ενδεχόμενο να περάσω άσχημα μέχρι να φτάσω εκε
