Το μεσοδιάστημα των δύο μηνών, όσο δηλαδή μεσολαβεί ανάμεσα στην πρεμιέρα της στις Κάννες και την έξοδό της στις αίθουσες μοιάζει να κυλά αργά και βασανιστικά για την ένατη ταινία του Tarantino που ήδη χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς σχεδόν… αριστούργημα.
Από τον Κώστα Μπουρούση
Στη συνέντευξη Τύπου για το «Once Upon A Time in Hollywood», αμέσως μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας την 21η Μαΐου στο πλαίσιο του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών, η αναμονή ήταν μεγάλη. Και δεν εννοεί κανείς την προσμονή των δημοσιογράφων για τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών ή του σκηνοθέτη του φιλμ. Αλλά την αληθινή αναμονή, στην κοινή ελληνική την ουρά που είχε σχηματιστεί προκειμένου οι δημοσιογράφοι να προσεγγίσουν τον χώρο όπου θα λάμβανε χώρα η press conference. Κάποιοι επιστράτευσαν όσα αποθέματα καρτερίας και στωικότητας διέθεταν ώστε να ανταπεξέλθουν στις περίπου δυόμιση ώρες που χρειάστηκαν μέχρι και οι τελευταίοι να περάσουν το κατώφλι της αίθουσας. Η σκηνή με τους δημοσιογράφους να περιμένουν με θρησκευτικής κοπής ευλάβεια ήταν απολύτως ταιριαστή με τη συζήτηση που έχει προκαλέσει η ένατη κατά σειρά ταινία του Quentin Tarantino ήδη εδώ και δύο χρόνια. Για την ιστορία αξίζει να θυμόμαστε ότι 25 Φεστιβάλ πίσω, στις Κάννες έκανε πρεμιέρα ίσως η πιο δημοφιλής και σίγουρα εμβληματική -για το έργο του- ταινία του Tarantino, το «Pulp Fiction».
Το 2017 δεν υπήρχε σενάριο, δεν υπήρχε καστ, δεν υπήρχε (ακόμα) το σκάνδαλο Weinstein, παραγωγού και διανομέα μέχρι τότε όλων των ταινιών του Tarantino. Αλλά και μόνο η πρόθεση του 56χρονου σήμερα σκηνοθέτη να δημιουργήσει μια ταινία-ωδή στις τελευταίες ξέγνοιαστες ημέρες της βιομηχανίας του θεάματος ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα viral διαρκείας που είχε απ’ όλα: εικασίες, κριτική, υποθέσεις, διαψεύσεις, ένα φαραωνικών διαστάσεων σκάνδαλο και δύο θανάτους. Άλλωστε, το Hollywood λατρεύει τα παραμύθια, ειδικά, δε, όταν αυτά βρίθουν αυτοναφορικότητας και αναπαριστούν -έστω μπολιασμένα με γενναίες δόσεις μυθοπλασίας- αληθινά γεγονότα, όπως στην προκειμένη περίπτωση τη δολοφονία της Sharon Tate από μέλη της «Οικογένειας Manson». Όσο για το κοινό – και δη το γυναικείο; Όπως κατέδειξε η νωπή ακόμα εμπειρία των Καννών, αντέχει να ορκίζεται ακόμα σε ένα πλήρους φωτογένειας ενσταντανέ του 55χρονου Brad Pitt και του 44χρονου Leonardo DiCaprio, με περιβολή tuxedo στο κόκκινο χαλί των φεστιβάλ.
Εκτός από τους δύο Διόσκουρους του Hollywood, στην ταινία πρωταγωνιστούν ακόμα η Margot Robbie, η Dakota Fanning, ο Luke Perry -έμελλε το σύμπαν του Tarantino να σφραγίσει την τελευταία κινηματογραφική εμφάνισή του- ο Damien Lewis, ο Al Pacino, ο Kurt Russell και ο Bruce Dern που πήρε τον ρόλο του Burt Reynolds, ο οποίος πέθανε στα 82 του χρόνια πριν προλάβει να γυρίσει κάποια σκηνή. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Tarantino λίγες ώρες πριν υποστεί το έμφραγμα που του στοίχισε τη ζωή, πέρσι τον Σεπτέμβριο, διάβαζε μαζί με τους συνεργάτες του τα σενάρια της ταινίας. Δεν είναι, όμως, μόνο οι δύο θάνατοι που ήδη έχουν συνδράμει στο καλτ της ταινίας. Το «Once Upon A Time in Hollywood» που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις αίθουσες κατατρέχουν ήδη αρκετά συμβάντα και ακόμα περισσότερη κριτική: για την επιλογή του Tarantino η συντριπτική πλειοψηφία του καστ να είναι λευκοί ηθοποιοί, για τη χρήση της λέξης νέγρος στους διαλόγους, για το γεγονός ότι παρότι μέρος του φιλμ ασχολείται με τη δολοφονία της Sharon Tate, τότε συζύγου του Roman Polanski, εκείνος δεν ρωτήθηκε και δεν έδωσε την οπτική ή τη γνώμη του επί των αληθινών γεγονότων ποτέ. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κατηγόρια του «εξόριστου» από τις ΗΠΑ Γαλλο-Πολωνού σκηνοθέτη, αλλά διατυπώθηκε εσχάτως στα κοινωνικά δίκτυα από τη σύζυγό του Emmanuelle Seigner με σκοπό να καταδείξει την υποκρισία της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος, που από τη μία χρησιμοποιεί τον Polanski ως αποδιοπομπαίο τράγο, από την άλλη ανατρέχει κάθε τόσο στην τραγική ιστορία που σημάδεψε και εκείνον και έπεσε σαν μετεωρίτης στη Μέκκα της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Φυσικά και όλα τα παραπάνω ουδόλως βλάπτουν ή αποδομούν το ταραντινικό σύμπαν, το οποίο κατάφερε να βγει αλώβητο από κοτζάμ σκάνδαλο Weinstein. Αμέσως μετά τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις περί σεξουαλικής παρενόχλησης με πρωταγωνιστή τον άλλοτε κραταιό παράγοντα του Hollywood Harvey Weinstein, ο Tarantino αναζήτησε νέα εταιρία παραγωγής και διανομής. Τελικά, μόνο η Sony κατάφερε να ικανοποιήσει τις αυστηρές ρήτρες του σκηνοθέτη για το τελικό μοντάζ, τα πνευματικά δικαιώματα που θα επιστρέψουν σε εκείνον μετά από μια εικοσαετία και φυσικά για τα ποσοστά που θα λάβει επί των εισπράξεων. Γενικά, ο Tarantino περιβάλλει το καλλιτεχνικό έργο του -ειδικά αυτό το ένατο, πολυαναμενόμενο φιλμ του- σχεδόν με ιερότητα. Μάλιστα, στις Κάννες το επιτελείο του διένειμε στους δημοσιογράφους μια επιστολή με τη χειρόγραφη υπογραφή του δημιουργού, μέσω της οποίας ο Tarantino τους παρακαλούσε να μην αποκαλύψουν στις κριτικές και τις παρουσιάσεις τους στοιχεία που ενδεχομένως θα λειτουργήσουν ως spoilers στους δυνάμει θεατές της ταινίας. Η συντριπτική πλειονότητα σεβάστηκε την επιθυμία του.
Τι γνωρίζουμε, λοιπόν, για το «Once Upon A Time in Hollywood»; Ο Rick (Leonardo Di Caprio) είναι ένας ηθοποιός σε απύθμενο τέλμα, έπειτα από το τέλος του τηλεοπτικού γουέστερν που πρωταγωνιστεί. Ο Cliff (Brad Pitt) είναι ο κασκαντέρ του, το δεκανίκι του – και μάλλον το alter ego του. Οι δυο τους ζουν τις τελευταίες καλές ημέρες της βιομηχανίας του θεάματος, χωρίς πιθανότατα να έχουν ιδέα γι’ αυτό. Γίνονται, πάντως, μάρτυρες του φινάλε των ηλιόλουστων ημερών που στην αληθινή ζωή τελειώνουν με τη δολοφονία της Sharon Tate σε προχωρημένη εγκυμοσύνη οκτώμισι μηνών και άλλων τριών φίλων της από μέλη της «Οικογένειας Manson» στις 9 Αυγούστου του 1969. Μπορεί αρχικά να θεωρήθηκε ότι ολόκληρη η ταινία θα περιστρέφεται γύρω από την προσωπικότητα και τη δράση του Richard Manson, μιας περίπτωσης που έκτοτε απασχολεί συχνά πυκνά τη βιομηχανία του θεάματος. Όμως -εκείνοι που είδαν το φιλμ υποστηρίζουν ότι- το μακελειό στο 10050 του Cielo Drive στο Λος Άντζελες είναι μόνο ένα μέρος της ταινίας του Tarantino. Πάντως, τα δίπολα φαίνεται ότι απασχολούν τον σκηνοθέτη, ειδικά το πριν και το μετά του Hollywood, για το οποίο έστησε ένα παραμύθι που κανείς δεν γνωρίζει εάν θα έχει αίσιο ή τραγικό τέλος. Σίγουρα πάντως θα έχει ειρωνεία, αναφορές στην ποπ κουλτούρα της εποχής από τον μάστορα στο είδος Tarantino, βία με το καντάρι και πόδια, πολλά γυμνά γυναικεία πόδια ή αλλιώς το απόλυτο φετίχ του ταραντινικού κινηματογραφικού δόγματος.
Και μόνο η πρόθεση του Tarantino να δημιουργήσει μια ταινία-ωδή στις τελευταίες ξέγνοιαστες ημέρες της βιομηχανίας του θεάματος ήταν αρκετή για να δημιουργήσει ένα viral διαρκείας που είχε απ’ όλα.
