Ο σεφ που γνωρίσαμε μέσα από τα «Πιατάκια» της Λεμεσού, επανέρχεται με ένα νέο, πρωτότυπο για τα κυπριακά δεδομένα project: Το My View by Roddy Damalis βρίσκεται στο σπίτι του, στο χωριό Μοναγρούλι της επαρχίας Λεμεσού και σκοπό έχει να μας προσφέρει μια ολοκληρωμένη, γευστική εμπειρία, βασισμένη στην ιδέα της αυθεντικής κυπριακής φιλοξενίας.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα δημιουργίας του My View by Roddy Damalis;
Πάντα μου άρεσε να νιώθω το σπίτι μου γεμάτο από κόσμο, έτσι σκέφτηκα, γιατί να μην μοιραστώ αυτή την αγάπη με τον κόσμο; Πέρα από το φαγητό που λατρεύω, ήθελα να εντάξω και το κομμάτι της φιλοξενίας, την επαφή με τον κόσμο που μου άρεσε αφάνταστα. Η ιδέα είναι πως κάποιος έρχεται στο σπίτι ενός σεφ με την παρέα του, ο οποίος θα είναι και ο οικοδεσπότης της βραδιάς. Δεν έχει λοιπόν να κάνει μόνο με το φαγητό, αλλά και με τον χώρο μου, τον οποίο θέλω να νιώθουν σαν δικό τους σπίτι.
Σε ποιους απευθύνεται και σε ποια μέρη χωρίζεται αυτό το concept;
Είναι για ειδικές περιστάσεις, όπως γάμους, γενέθλια, εταιρικά events και τώρα ειδικά είναι ιδανικό για χριστουγεννιάτικα dinner parties. Η κάθε δεξίωση είναι ξεχωριστή και προσαρμόζεται ανάλογα με τον καθένα, σύμφωνα με τη δική του αισθητική για τη διακόσμηση και το δικό του όραμα, επιλέγοντας ανάμεσα σε διάφορα set μενού που έχω δημιουργήσει. Πλέον κάνω από 8, 10 μέχρι και 12 courses, χρησιμοποιώ πιάτα-αντίκες και ιδιαίτερα μαχαιροπήρουνα, συμπληρώνοντας το σκηνικό με τα κηροπήγιά μου. Δεν είναι όμως απλώς ένα μέρος που κάθεσαι για να φας, ούτε ένα εστιατόριο. Εμπλέκονται όλα τα συναισθήματα και προσφέρω μια συνολική εμπειρία.
Τα γεύματα είναι πριβέ, αφού δεν θα βάλω ποτέ δύο κρατήσεις σε μια μέρα, ενώ εξακολουθώ να κάνω τα μαθήματα μαγειρικής μου, στα οποία μπορούν να έρθουν παρέες μέχρι και 30 ατόμων. Μαγειρεύουμε μαζί, πίνουμε το κρασάκι μας και στη συνέχεια τρώμε αυτά που έχουμε φτιάξει.
Παράλληλα με τις ιδιωτικές εκδηλώσεις, διοργανώνεις και τα περιβόητα Roddy’s Soirées.
Είναι μια γαλλική λέξη που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που κάνω: Μια παρέα συναντιέται σε ένα σπίτι, για ποτό, φαγητό και συζήτηση. Αν κάποιος δεν έχει την ευκαιρία να συγκεντρώσει 20 άτομα σε μια δεξίωση, έχει τη δυνατότητα να κρατήσει θέση μέσω της ιστοσελίδας και να έρθει στις βραδιές αυτές που ανακοινώνονται στα social media με την ημερομηνία, την τιμή, το μενού και τα κρασιά, σαν να πηγαίνουν σε εστιατόριο.
Πώς πήρες τη μεγάλη απόφαση να κλείσεις τον κύκλο με «Τα Πιατάκια»;
Ήταν από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρω. Δεν το είχα σχεδιάσει και ήταν μια εντελώς ξαφνικό. Γι’ αυτό εξάλλου και πριν το πρώτο lockdown, είχα μόλις ολοκληρώσει μια ανακαίνιση για την οποία ξόδεψα πολλά χρήματα, ανανεώνοντας το μενού και φρεσκάροντας το concept. Ήταν μια επιχείρηση που πήγαινε πολύ καλά, δεν υπήρχε όμως καμία περίπτωση να πάρω το δικό μου dining experience και να το βάλω σε ένα κουτί και να το κάνω delivery. Δεν το έλεγε η ψυχή μου, θα αδικούσα και εμένα τον ίδιο, το όνομα του εστιατορίου και τον πελάτη.
Τι γεύση σου άφησε αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου;
Το εστιατόριο ήταν ολόκληρη η ζωή μου, δεν ήταν μια δουλειά, μια επιχείρηση. Όταν ήρθα στην Κύπρο πριν από 20 χρόνια, είχα μόνο μια ξαδέρφη. Όλους μου τους φίλους τους γνώρισα μέσα από τα Πιατάκια και το εστιατόριο αποτελούσε το θεμέλιο της σχέσης μας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια είδα παιδιά που έρχονταν με τους γονείς τους να μεγαλώνουν και να έρχονται στη συνέχεια με τις δικές τους παρέες ή με τους/ τις συντρόφους τους. Ακόμα μου στέλνει ο κόσμος πιατάκια και έχω στο σπίτι όλη τη συλλογή, με το κάθε πιάτο να μου θυμίζει το άτομο που μου το έχει δωρίσει. Έκατσα, λοιπόν, έξι μήνες, πένθησα και μετά γέννησα αυτή τη νέα ιδέα. Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, δεν το μετανιώνω καθόλου.
Πώς έχει διαμορφωθεί πλέον ο τρόπος ζωής σου;
Αν υπήρχαν τα Πιατάκια, μπορεί να μην είχα τον χρόνο να κάτσω σήμερα το πρωί εδώ για να πιούμε έναν καφέ, εντελώς άνετα, γιατί θα έτρεχα. Έχει αλλάξει εντελώς η καθημερινότητά μου και η προσωπική μου ζωή αφού έχω περισσότερο χρόνο πια για τον εαυτό μου.
Είχες την ανάγκη να απομακρυνθείς γενικότερα από τον αστικό τρόπο ζωής; Να ζήσεις στη φύση;
Ξυπνάω κάθε πρωί και λέω δόξα τω θεώ που βλέπω αυτή τη θέα. Ζω εδώ για τρία χρόνια και ακόμα νιώθω πως είναι τεράστιο προνόμιο και τιμή μου, το αποκορύφωμα όσων έχω πετύχει. Πως ό,τι έχω κάνει έχει καταλήξει σε αυτή τη στιγμή, για την οποία νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Μέχρι να έρθω σε αυτό το σπίτι έμενα σε διαμέρισμα στην παραλία, αλλά μου είχε λείψει ο κήπος και η αίσθηση της γης, να μπορώ να καλλιεργώ τα δικά μου λαχανικά. Στην Αφρική, όπου μεγάλωσα, η φύση ήταν μέρος της ζωής μου και όταν έχεις αυτό το πράγμα μέσα σου, δεν το χάνεις. Όποτε πηγαίνω στη Λεμεσό, όμως, βλέπω με περηφάνια τι δημιουργεί ο κόσμος στην παλιά πόλη, αφού σε κάθε σοκάκι θα βρεις και κάτι. Είμαστε ένας λαός ανθεκτικός, δουλεύουμε σκληρά και έχουμε ένα όραμα, που δεν μας αφήνει να το βάλουμε κάτω. Ένα πάθος που μας ωθεί να σταθούμε στα πόδια μας, ό,τι κι αν έχει συμβεί.
Έχεις κάποια σχέδια για το μέλλον;
«I live in the moment»: Το διαβάσαμε, το ξέρουμε στη θεωρία, αλλά πρέπει όλοι μας να το εφαρμόζουμε στην πράξη. Κάποιες στιγμές είναι τραγικές, κάποιες υπέροχες, αλλά πρέπει να μάθουμε ζούμε στο παρόν μας.
INFO: www.roddydamalis.com
Περιοδικό “Taste” Gourmet, τεύχος 139.
