Την απατά. Το ξέρεις. Τι κάνεις; Την αφήνεις να ζει ευτυχισμένη στην άγνοια ή γίνεσαι το πρόσωπο που θα θυμάται για πάντα ότι της έφερε τα νέα που κατέστρεψαν τη ζωή της;
Από την Τώνια Σταυρινού
Τα μικρά σας δαχτυλάκια είναι μπλεγμένα μεταξύ τους και καθώς τα σφίγγετε με όλη σας τη δύναμη υπόσχεστε να είστε φίλες για πάντα. Με αυτή την υπόσχεση πάει πακέτο και η απόλυτη ειλικρίνεια. Μεγαλώνοντας μαθαίνετε ότι τίποτα δεν είναι απόλυτο σε αυτή τη ζωή, γι’ αυτό αποφεύγεις να της επιβεβαιώσεις ότι πάχυνε όταν σε ρωτά κι εκείνη δεν σου είπε ποτέ ότι το πράσινο φόρεμα που λάτρευες το καλοκαίρι του 1997 σε έκανε να μοιάζεις με χορταριασμένο βουνό. Επειδή πάνω από όλα οι φιλίες στηρίζονται στην καλοσύνη. Απλώς μερικές φορές γίνεται πολύ δύσκολο να αποφασίσεις ποια είναι η «καλοσυνάτη» επιλογή. Σε όλα τα γκάλοπ της παρέας η συντριπτική πλειοψηφία απαντά με σιγουριά ότι θα έδινε εύκολα τον άπιστο, θα αποκάλυπτε την παράλληλη σχέση στην άμεσα ενδιαφερόμενη και θα πόζαρε σαν την Ιωάννα της Λωραίνης με την πανοπλία και το σπαθί της πάνω στα χαλάσματα ενός γάμου που -να πάρει- ήταν από τους καλούς. Αν σου έχει συμβεί να βρεθείς σε ένα τέτοιο δίλημμα θα ξέρεις ήδη ότι οι θεωρίες συχνά καταρρέουν όταν δοκιμάζονται σε πραγματικές συνθήκες. Αν αποκαλύψεις την απιστία, προτάσσοντας την ηθική ευθύνη απέναντι σε μια αληθινή φιλία, υπάρχει ο κίνδυνος να καταστρέψεις ένα γάμο που θα μπορούσε να σωθεί αν του έδινες τον χρόνο του. Αν πάλι κρατήσεις το στόμα σου κλειστό γίνεσαι αυτή που πρέπει να ζήσει με την απόφαση να «απατά» τη φίλη της παρέα με τον σύντροφό της. Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή που αν μας ρωτάς -και μάλλον δεν μας ρωτάς αλλά θα τη γράψουμε έτσι κι αλλιώς, μιας και υπολείπονται 40 λέξεις για να κλείσει αυτό το κείμενο- είναι να πας σε εκείνον. Όχι για να τον σκυλοβρίσεις εκ μέρους της -σε μια λογική αυτοδικαίωσης- αλλά για να του θυμίσεις ότι όλοι έχουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Έστω και αν μερικές μας βολεύει να το ξεχνάμε.
