Περήφανους μας έκανε με το χρυσό μετάλλλιο που κατέκτησε ο κύπριος πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής Ηλίας Γεωργίου, στην αποστολή της Κυπριακής Επιτροπής Κοινοπολιτειακών Αγώνων.
Με αφορμή αυτή την μεγάλη του επιτυχία, βρήκαμε μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Down Town και την Τώνια Σταυρινού ο “χρυσός” πλέον Ηλίας Γεωργίου.
Διαβάστε εδώ: Χρυσό μετάλλιο στο μονόζυγο ο Ηλίας Γεωργίου – Χάλκινο ο Μάριος Γεωργίου!
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2021, όταν κέρδισε την 14η θέση στο Πανευρωπαϊκό. Μάλιστα τότε ο Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας είχε γράψει «Να θυμάστε αυτό το παιδί».
Φωτό Δημήτρης Βαττής
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη του Ηλία Γεωργίου:
«Να θυμάστε αυτό το παιδί» έγραψε σε ένα στόρι του στο Instagram ο Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας με τη φωτογραφία του Ηλία Γεωργίου… Ο Κύπριος πρωταθλητής ενόργανης γυμναστικής μόλις κέρδισε την 14η θέση στο πανευρωπαϊκό και ονειρεύεται να φτάσει ακόμη ψηλότερα.
Από την Τώνια Σταυρινού
Φωτό Δημήτρης Βαττής
Οι γονείς του τον έβαλαν από μικρό να δοκιμάσει τον αθλητισμό κυρίως γιατί ήταν ατίθασος και δεν καθόταν ήσυχος ούτε λεπτό. Στο νηπιαγωγείο η δασκάλα πρόσεξε ότι περνούσε τον περισσότερο του χρόνο κρεμασμένος στο μονόζυγο και έτσι βρέθηκε στο κατώφλι του προπονητή Παναγιώτη Σιήππη. Το ταλέντο του στην ενόργανη γυμναστική φάνηκε αμέσως και ο προπονητής ήξερε ότι μπροστά του είχε έναν μελλοντικό πρωταθλητή.
Σε μια ανάρτησή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Έλληνας ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας έγραψε ότι είσαι ένα πολύ υποσχόμενο όνομα στο χώρο του αθλήματος. Πώς ένιωσες;
Σίγουρα ήταν μεγάλη τιμή… Με τον Λευτέρη έχουμε πολύ καλή σχέση. Στους διάφορους αγώνες που συναντιόμαστε περνάμε αρκετό χρόνο μαζί. Έχω πάει και κάποιες φορές στο γυμναστήριο του για προπονήσεις και προετοιμασία για αγώνες. Τον αισθάνομαι σαν φίλο μου και μπορώ να του μιλήσω ανοικτά.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν νέο αθλητή να παίρνει την υποστήριξη ενός από τους μεγάλους του αθλήματός του;
Πολύ σημαντικό. Κι ο Λευτέρης νοιάζεται πραγματικά για τους νεότερους και είναι στον χαρακτήρα του να δίνει τα εύσημα και να στηρίζει αθλητές στους οποίους πιστεύει. Κι αυτό δείχνει το ήθος του.
Το κράτος αποτυγχάνει διαχρονικά να στηρίξει τους αθλητές του. Πριν από ένα- δυο χρόνια είχες απευθύνει κι εσύ έκκληση για ανανέωση του εξοπλισμού.
Δυστυχώς τα τελευταία 10 χρόνια προσπαθούμε να αλλάξουμε χώρο, να πάμε σε έναν πιο μεγάλο γυμναστήριο, γιατί το σημερινό διαθέτει μόνο τα 4 από τα 6 όργανα και οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Αναγκαζόμαστε 2-3 φορές τη βδομάδα να πηγαίνουμε είτε στη Λεμεσό είτε στη Λευκωσία για να δουλέψουμε με τα δύο όργανα που δεν έχουμε. Επίσης δεν έχουμε το σκάμμα -το οποίο είναι σαν μια πισίνα γεμάτη μαξιλάρια- για να εξασκηθούμε στις πιο δύσκολες και επικίνδυνες ασκήσεις. Για να τις δουλέψω πρέπει να πάω σε άλλη πόλη που το έχουν.
Τι έγινε, άλλαξε κάτι;
Παρόλο που το αίτημα μας προωθήθηκε δεν έχει γίνει τίποτε ακόμα. Και δεν είναι μόνο για μένα, αλλά και για τους επόμενους αθλητές που νοιάζομαι. Αν θες να έχεις πρωταθλητές πρέπει να τους στηρίζεις και οι επόμενες γενιές πρέπει να έχουν κάτι καλύτερο από εμάς. Πέρσι μας έφεραν καινούρια όργανα μιας και τα προηγούμενα ήταν παμπάλαια. Και πας στους αγώνες όπου τον καλύτερο εξοπλισμό και θέλεις λίγο χρόνο να τα συνηθίσεις.
Τι σκέφτεσαι την ώρα που αγωνίζεσαι; Που εκτελείς το πρόγραμμα σου;
Εκείνη την ώρα είμαι μόνο εγώ και το όργανο. Δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο. Εξαφανίζω τα πάντα γύρω μου και συγκεντρώνομαι μόνο σε αυτό. Είναι κάτι που πρέπει να μάθεις να κάνεις για να παραμένεις προσηλωμένος στον στόχο.
Τι σε μαθαίνει μια νίκη;
Η νίκη σου δείχνει πως όλοι εκείνοι οι κόποι που έκανες ανταμείβονται.
Κι αντίστοιχα τι παίρνεις από μια αποτυχία;
Καταρχάς μαθαίνεις ότι πάντα υπάρχουν αποτυχίες. Γιατί έτσι είναι η ίδια η ζωή. Συνήθως οι αποτυχίες είναι περισσότερες από τις νίκες, αλλά πάντα κάτι σου δίνουν, κάτι σε μαθαίνουν και πρέπει να το εντοπίσεις. Ίσως έχασες την ψυχραιμία σου, ίσως αγχώθηκες περισσότερο από όσο έπρεπε… Και πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι. Βασικά να μαθαίνεις από τα λάθη σου.
Σου λείπει η ανεμελιά των συνομήλικων σου;
Σίγουρα στερήθηκα πάρα πολλά πράγματα. Τα έξω, το να μπορείς να ακολουθείς την παρέα. Έχεις πάντα πιεστικά ωράρια, πολύ κουραστικές προπονήσεις, πας στο σπίτι και δεν αντέχεις να κάνεις τίποτα και πας κατευθείαν για ύπνο. Δεν νιώθω όμως ότι μου έλειψε τίποτα. Δεν μπορώ να πω ότι ζηλεύω τη δική τους ζωή. Ξέρω ότι μπορώ οποιαδήποτε στιγμή να απολαύσω όλα αυτά που έχουν, ενώ αυτό που κάνω εγώ λίγοι μπορούν να το ακολουθήσουν.
Υπάρχει κάτι που σου έλειψε μέσα στην πανδημία;
Το ότι έχω ενάμιση χρόνο να βρεθώ σε αγώνες! Γενικότερα η πανδημία δυσκόλεψε πολύ τους αθλητές, πολλοί έμειναν πίσω από τις προπονήσεις τους και σίγουρα χάθηκαν σημαντικές συμμετοχές σε αγώνες. Εγώ είχα φέρει κάποια όργανα στο σπίτι και συνέχισα να προπονούμαι για να κρατηθώ σε φόρμα. Όταν επέστρεψα μπήκα κανονικά σε πρόγραμμα. Είναι σαν το ποδήλατο, όσο καιρό και αν κάνεις μακριά του, δεν το ξεχνάς ποτέ.
Ποιο είναι το δυνατό σου όργανο;
Το δίζυγο και το μονόζυγο.
Σε τι ηλικία ξεκίνησες το άθλημα;
Στα 6 μου. Η ιστορία μου ξεκινάει από το νηπιαγωγείο όταν η δασκάλα μου πρόσεξε ότι συνεχώς ήμουν πάνω στο μονόζυγο τα διαλείμματα και το απολάμβανα ιδιαίτερα! Ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. Πήρε λοιπόν τη μητέρα μου και της είπε ότι θα ήταν καλό να με δοκιμάσει στην ενόργανη. Οι γονείς μου ήθελαν να με βάλουν σε κάποιο άθλημα για να βγάζω όλη μου την ενέργεια επειδή δεν καθόμουνα ποτέ ήσυχος. Με το που πήγα και δοκίμασα δεν ξαναέφυγα ποτέ.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε το ταλέντο σου;
Ο προπονητής μου, Παναγιώτης Σιήππης, με τον οποίο είμαστε από τότε μαζί. Όταν αρχίσαμε τις προπονήσεις, είπε στους γονείς μου ότι έβλεπε προοπτική.
Πώς είναι η σχέση σας μετά από τόσα χρόνια;
Τέλεια! Ουσιαστικά με μεγάλωσε… Βασικά όταν είμαστε στο γυμναστήριο είναι προπονητής μου και όταν είμαστε έξω είναι φίλος μου.
Στο σχολείο πώς ήσουν;
Ήμουν άριστος μαθητής, δεν είχα θέμα και ήμουν επιλεκτικός στους φίλους μου.
Πώς είναι η οικογένεια σου;
Είμαστε τέσσερα αδέρφια. Πάμε εναλλάξ αδερφός, αδερφή, μετά εγώ και μετά μια μικρότερη αδερφή. Δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Βασικά το πιο ζιζάνιο ήμουν εγώ. Η σχέση μου με τα αδέρφια μου είναι υπέροχη, είμαστε πολύ αγαπημένοι και δεμένοι όλοι. Ο πατέρας μου είναι εργολάβος και η μητέρα μου οικοκυρά. Σταμάτησε να εργάζεται για να μας φροντίζει. Δεν είχαμε απλά σχέση γονιού-παιδιού. Οι γονείς μας ήταν πάντα και φίλοι μας.
Πίστευαν σε σένα;
Η οικογένεια μου έρχεται πάντα στους αγώνες μου και κάνουν αρκετή «φασαρία» φωνάζοντας για να με ενθαρρύνουν. Οι γονείς μου πίστευαν σε μένα πριν από μένα. Με το που είδαν πόσο μου άρεσε το άθλημα και πόσο δούλευα για αυτό πίστεψαν ότι μπορώ να στοχεύσω πολύ ψηλά. Για μένα ήρθε αργότερα η συνειδητοποίηση. Αυτός που πίστεψε πρώτος σε μένα ήταν ο προπονητής μου. Μετά οι γονείς μου και τα αδέρφια μου και μετά εγώ.
Ήταν μεγάλη τιμή αυτό που είπε ο Λευτέρης (Πετρούνιας) για μένα. Έχουμε πολύ καλή σχέση. Στους διάφορους αγώνες που συναντιόμαστε περνάμε αρκετό χρόνο μαζί. Τον αισθάνομαι σαν φίλο μου και μπορώ να του μιλήσω ανοικτά.
Δυστυχώς τα τελευταία 10 χρόνια προσπαθούμε να αλλάξουμε χώρο, να πάμε σε έναν πιο μεγάλο γυμναστήριο, γιατί το σημερινό διαθέτει μόνο τα 4 από τα 6 όργανα και οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Αναγκαζόμαστε 2-3 φορές τη βδομάδα να πηγαίνουμε είτε στη Λεμεσό είτε στη Λευκωσία για να δουλέψουμε με τα δύο όργανα που δεν έχουμε.
