14 αγαπημένοι ηθοποιοί και παρουσιαστές εξομολογήθηκαν στη διάρκεια του χρόνου που φεύγει στα περιοδικά του «Φ», TVΜανία και Down Town.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
«Μου έχει συμβεί να απογοητευτώ, να πικραθώ, να χτυπηθώ και να το ξεπεράσω. Αλλά δεν συνέβη πολλές φορές. Πλέον, δεν με αφορά ένας παράφορος έρωτας! Αυτό το έντονο πάθος είναι και καταστροφικό. Τώρα πια προτιμώ μια ισορροπημένη σχέση».
ΑΝΤΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
«Εμένα δεν μου αρέσει η λέξη “τέλος”. Αλλά έμαθα να ζω με αυτό, αφού όλα ξεκινούν και τελειώνουν. Όλα. Το οριστικό τέλος είναι ο θάνατος. Έχω καλή σχέση μαζί του. Έχω εξοικειωθεί πια. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι σαν μια μαύρη σκιά. Έχω τη θεωρία ότι τον εχθρό σου, αυτόν που φοβάσαι, κάνε τον φίλο σου. Φλερτάρω με τον θάνατο! Αφού η ζωή μας είναι τόσο μικρή, ζω την κάθε μου στιγμή, το τώρα, στο έπακρο!».
ΚΟΥΛΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
«Γεννήθηκα μέσα στην αμφισβήτηση. Τα παιδικά, τα εφηβικά, τα φοιτητικά, τα πρώτα μου χρόνια στη δουλειά ήταν γεμάτα από ανασφάλειες και γιατί. Είμαι παιδί της αμφισβήτησης».
ΛΟΥΚΑΣ ΓΙΩΡΚΑΣ
«Υπήρξαν στιγμές που απελπίστηκα. Που πίστεψα πως όλα ήταν μάταια. Που αναρωτιόμουν «γιατί κάνω αυτή τη δουλειά; Αξίζει να είμαι μακριά από τους γονείς μου, σε μια άλλη χώρα, υπηρετώντας κάτι που λατρεύω;». Επανερχόμουν όμως. Γιατί είχα στη ζωή μου ανθρώπους που θαύμαζα!»
ΜΑΡΙΕΛΛΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ
«Όσο ήμουν στην Κύπρο, δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση η αλήθεια είναι. Όταν έφυγα και πήγα στη Γαλλία για να σπουδάσω, άνοιξε το βλέμμα μου και το μυαλό μου. Είδα ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων, άλλου χρώματος, άλλης θρησκείας, άλλων σεξουαλικών επιλογών. Και μάντεψε: Κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του! Τι κάνει και τι δεν κάνει… Εκεί απέκτησα αυτοπεποίθηση, λόγω της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Ήταν όλοι δεκτικοί με όλους, οπότε το είδα διαφορετικά. Πλέον, νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου»
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
«Τα τελευταία δύο χρόνια πηγαίνω σε κλινικό υπνοθεραπευτή. Μία φορά τη βδομάδα. Αυτό με βοήθησε, όχι μόνο να καταλάβω τον εαυτό μου, αλλά και τους ανθρώπους γύρω μου. Κάνω μια δουλειά η οποία είναι πολύ δύσκολη, στην οποία απορροφώ πολλά από τους άλλους. Πολλές νύχτες, έχει τύχει να μην κοιμηθώ για κάτι… Γιατί ζω μαζί με τον άλλον τη λύπη ή τη χαρά του – τα κάνω «δικά μου». Αυτό έχω μάθει πια να το διαχειρίζομαι. Για να μην είμαι συνέχεια στα πατώματα».
ΛΩΡΗΣ ΛΟΪΖΙΔΗΣ
«Θεωρούσα ότι όλοι σκέφτονται όπως εγώ. Έκανα λάθος. Πλήρωσα πολλές φορές την αφέλεια μου. Και σήμερα θα την πατήσω, αλλά όχι τόσο όσο στο παρελθόν».
ΑΝΤΡΕΑΣ ΓΙΟΡΤΣΙΟΣ
«Όταν είμαι στην Ελλάδα με τα ανίψια μου, αισθάνομαι αυτό το “πατρικό ένστικτο” και, ώρες-ώρες, μου μπαίνουν στο μυαλό σκέψεις τού να είχα ένα δικό μου παιδί. Αλλά, αυτό συμβαίνει μόνο όταν είμαι μαζί τους. Μετά μου φεύγει. Άρα, σημαίνει ότι αυτό δεν είναι πραγματικά στα πλάνα μου. Και, νομίζω, πως ποτέ δεν ήταν. Δεν ξέρω γιατί. Έχω κάνει ψυχανάλυση για άλλα πράγματα -για την φοβία που είχα για τα αεροπλάνα, για παράδειγμα- αλλά γι’ αυτό, όχι, δεν έχω κάνει. Δεν με απασχόλησε ποτέ ιδιαίτερα».
ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
«Όταν γίνεις μάνα, αλλάζεις χωρίς να το καταλάβεις. Μαλακώνεις. Αλλάζουν οι προτεραιότητες. Φεύγουν οι πολλές φιλοδοξίες και έρχεται η ουσία… Έμαθα να φοράω το επαγγελματικό μου πρόσωπο, ώστε να περνώ μέσα από τις καταστάσεις, όσο πιο ομαλά γίνεται. Την ψυχή μου, όμως, ελάχιστοι την γνωρίζουν».
ΔΩΡΑ ΚΑΚΟΥΡΑΤΟΥ
«Ήταν, μάλλον, έξω από τα όνειρά μου η δημιουργία οικογένειας, η απόκτηση ενός παιδιού – γιατί, αν το ‘θελα πραγματικά, θα το ‘κανα. Όμως, πάντα θα είμαι ευτυχής γιατί επέλεξα να γίνω ηθοποιός – ναι, είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος!».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Μου λείπει το συναίσθημα της ανεμελιάς. Τότε, που ήμουν παιδί και δεν με ένοιαζε τίποτα. Τότε, που έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου στη Σκιάθο, που πέφταμε, που χτυπούσαμε. Δεν έχουν άγχη και αγωνίες τα παιδιά. Αυτές τις στιγμές τις εκτιμώ πιο πολύ, επειδή σε μένα τερματίστηκαν απότομα όλα αυτά. Χρειάστηκε να μεγαλώσω πιο γρήγορα».
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΤΣΟΥΡΟΥΛΛΗΣ
«Στα διαλείμματα, για να φανταστείς, ένα από τα παιχνίδια/πειράγματα των συμμαθητών μου ήταν να κάνουν κύκλους γύρω από μένα και να με φωνάζουν «τουρκόσπορο». Συνήθως, αποχωρούσα. Πώς να αντιμετωπίσεις 25 παιδάκια; Πήγαινα κάπου αλλού και καθόμουν μόνος μου ή απλά άλλαζα δρομολόγιο στην αυλή του σχολείου».
ΜΕΛΑΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ
«Από τον απλό τον κόσμο δεν έχω κανένα παράπονο! Από τον κόσμο, όμως, που ασχολείται με την τηλεόραση ή ακόμη και με το θέατρο, που ξαφνιάζονται για τον ρόλο μου στο «Μπλε», ναι, έχω παράπονο. «Εάν εσείς που είναι η δουλειά σας και θα έπρεπε να βλέπετε παραστάσεις και να ξέρετε τους ηθοποιούς δεν το κάνετε, τότε, πώς περιμένουμε τον κόσμο που δεν είναι η δουλειά του να το κάνει» μόνο και μόνο με αυτή τη σκέψη, απογοητεύομαι. Και τους το λέω. Για μένα είναι δείγμα ερασιτεχνισμού. Όλα αυτά τα χρόνια που έκανα τηλεόραση έκανα και θέατρο».
ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΑΡΤΕΜΙΟΥ
«Διανύω την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου. Είμαι πάρα πολύ καλά. Θεωρώ ότι δεν είμαι άνθρωπος που έχει απωθημένα. Όταν μου καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό την κάνω ανεξαρτήτως αντιδράσεων. Στο τέλος, όμως, θέλω να πιστεύω ότι με δικαιώνει το αποτέλεσμα».
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ
«Δεν υπάρχει λόγος να καβαλήσω το καλάμι. Γενικά, ως άνθρωπος, προσέγγισα πολύ ταπεινά το επάγγελμα του ηθοποιού. Δεν ήταν αυτοσκοπός μου η δημοσιότητα. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από το επάγγελμα μου όπως επίσης με εξιτάρει το γεγονός ότι ο κόσμος περνάει καλά μαζί μου και γελάει. Αυτό με καλύπτει απόλυτα. Τα καλάμια δεν είναι για μένα».
ΕΥΡΥΔΙΚΗ
«Δεν έχει μείνει κάτι να εξερευνήσω στον χαρακτήρα μου. Με ξέρω πια πολύ καλά, με έχω αποδεχτεί και μ’ αγαπάω όπως είμαι.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗΣ
«Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τη σωματική αντοχή να ακολουθώ όλα τα σχέδιά μου. Θυμάμαι, πριν 10 χρόνια, μπορούσα να οργώσω ολόκληρη την Ελλάδα με ένα μικρόφωνο χωρίς να με νοιάζει. Σωματικά, πλέον, βλέπω, τον οργανισμό μου να μην αντέχει. Πλέον, δεν με παίρνει να κάνω πράγματα που δεν ακολουθεί το σώμα μου. Και σίγουρα πρέπει να σκεφτόμαστε να κάνουμε πιο έξυπνα πράγματα, πάρα πιο πολύπλοκα».
ΤΑΣΟΣ ΤΡΥΦΩΝΟΣ
«Ήμουν αρκετά ανήσυχος ως παιδί, δεν θα έλεγα ταραξίας, κοινωνικός θα έλεγα περισσότερο. Ό,τι κάνω τώρα το είχα ονειρευτεί από μικρός. Με πλάνο, μάλιστα. Στο παιδικό μου δωμάτιο, στο σπίτι μου, στη Λεμεσό, υπάρχουν όλα εκείνα τα τετράδια που είχα γραμμένα τα πλάνα μου για τη ζωή».
ΒΙΚΥ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Άρχισα να αγαπάω τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια. Τον ταλαιπώρησα πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα και με κάθε τρόπο.
Πάντα ήμουν ο άνθρωπος που έδινε τα περισσότερα και δεν έπαιρνε αξιώσεις. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αυτό είναι μια στάση που δεν βοηθάει. Κάθε μέρα είμαι μια άλλη Βίκυ. Δεν είμαι η ίδια με χθες. Είμαι άλλη. Αλίμονο εάν ήμουν η ίδια με χθες. Κι αλίμονο αν θα είμαι η ίδια αύριο. Σήμερα έχω την εμπειρία του χθες. Κι αύριο θα έχω την εμπειρία του σήμερα. Ποτέ δεν θα είμαι η ίδια».
ΘΕΚΛΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ
«Προσφέρθηκα να γίνω παρένθετη μητέρα στη γυναίκα του πρώην συζύγου μου. Τι πιο σπουδαίο να γεννούσα, αν γινόταν, το αδελφάκι των παιδιών μου;».
