Ένα μήνα μετά την ανάρτησή του στο Facebook με αφορμή τον νέο κύκλο της «Γαλάτειας», όπου αποκάλυπτε το bulling που δέχθηκε κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων, ο Χρύσανθος Τσουρούλλης, γυρίζει τον χρόνο πίσω και μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα από μια εποχή που έζησε έντονα τον αποκλεισμό από τους συμμαθητές και τον περίγυρό του, λόγω της τουρκοκυπριακής καταγωγής της μητέρας του. O Χρύσανθος Τσουρούλλης παραχώρησε συνέντευξη στο TV Mania και στον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Χάμπαλη.
«Λόγω της τουρκοκυπριακής καταγωγής και της δουλειάς της μητέρας μου, που ως γνωστόν παρουσίαζε το τουρκικό δελτίο ειδήσεων στο ΡΙΚ, δεχόμουν bulling από συμμαθητές μου. Ήξερα, από πρώτο χέρι, τι σήμαινε για ένα παιδί σε εκείνη την ηλικία να βιώνει τον εκφοβισμό και τον αποκλεισμό», μου λέει ο Χρύσανθος. «Είχα πει ότι σε ανύποπτο χρόνο, όταν και εφόσον μου δινόταν η δυνατότητα, θα κάνω ό,τι είναι δυνατό για να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί αυτό το φαινόμενο. Πρώτος τρόπος δράσης μου, μου δόθηκε μέσα από τη συμμετοχή μου στο “Hope For Children”. Ήθελα, όμως, να κάνω ακόμα κάτι, πιο έντονο και άμεσο. Και νομίζω ότι το όχημα που μου προσέφερε αυτό ήταν η “Γαλάτεια”. Το να μεταφέρω ένα προσωπικό βίωμα μου σε μια ιδιαίτερα αγαπημένη τηλεοπτική σειρά μυθοπλασίας, θα έδινε τη δυνατότητα, σε αυτό το μήνυμα, να γίνει πιο έντονο και με περισσότερους αποδέκτες. Και γι’ αυτό νιώθω ότι ένα από τα πράγματα που ήθελα να κάνω, πραγματοποιείται», προσθέτει.
Στην ανάρτησή σου έγραφες για ένα τάμα που πραγματοποιείται. Σε τι αναφέρεσαι;
Τάμα ως προς τη μητέρα μου που αδικήσαμε, προς εμένα αλλά και προς τους συμμαθητές μου. Όλοι, για να εξηγούμαστε, εκείνη την περίοδο στο δικό μου μυαλό, ήταν θύματα.
Θεωρείς ότι η μητέρα σου ήταν το μεγαλύτερο θύμα αυτής της κατάστασης;
Η μητέρα μου ήταν θύμα, γιατί σχεδόν της απαγορεύαμε να έρθει να με πάρει από το σχολείο. Οι συμμαθητές μου, γιατί έκαναν κάτι που τους ανάγκαζε ο κοινωνικός και ο οικογενειακός περίγυρος, δηλητηριάζοντας τις ψυχές τους με μια συμπεριφορά που δεν είχε να κάνει με την παιδική τους αθωότητα. Εγώ, γιατί βίωνα αυτό το απαίσιο πράγμα του αποκλεισμού χωρίς σχεδόν να καταλαβαίνω το γιατί.
Σκληρό!
Στα διαλείμματα, για να φανταστείς, ένα από τα παιχνίδια/πειράγματα των συμμαθητών μου ήταν να κάνουν κύκλους γύρω από μένα και να με φωνάζουν «τουρκόσπορο».
Πώς αντιδρούσες;
Συνήθως, αποχωρούσα. Πώς να αντιμετωπίσεις 25 παιδάκια; Πήγαινα κάπου αλλού και καθόμουν μόνος μου ή απλά άλλαζα δρομολόγιο στην αυλή του σχολείου.
Δεν υπερασπιζόσουν τον εαυτό σου;
Τότε, όχι. Υπήρξε περίοδος, μάλιστα, που πέρασα στην αντίπερα όχθη.
Δηλαδή;
Στην προσπάθειά μου να αποδείξω το τι δεν είμαι, βρέθηκα να είμαι όλα αυτά που δεν θα ήθελα να είμαι.
Πίστεψες, δηλαδή, ότι αν «απαρνιόσουν» τη μητέρα σου θα γινόσουν πιο αρεστός στους άλλους;
Βρέθηκα να υποστηρίζω ακραίες καταστάσεις απλά και μόνο για να ικανοποιήσω το αρεστό στην τότε κοινωνία, κάτι που μετανιώνω. Αυτό που συμβαίνει, σήμερα, στη «Γαλάτεια» και μέσα από τις δράσεις μου στο «Hope for Children» λειτουργεί και ως ένα είδος εξαγνισμού ή κάθαρσης δίκης μου, γιατί νιώθω ότι κι αυτή ήταν μια λανθασμένη προσέγγιση.
Ποια ήταν η στάση της μητέρας σου;
Πληγώθηκε, τότε, χωρίς να μας το έχει εκφράσει ποτέ. Ήταν σαν να της έβαζες μαχαίρι στην καρδιά. Πώς να ένιωθε μια μάνα που αισθανόταν ότι λόγω της δουλειάς και της καταγωγής της προκαλούσε διάφορα προβλήματα στο παιδί της;
