Είκοσι τρία χρόνια μετά το κινηματογραφικό ντεμπούτο της, η θρυλική «Μπεμπέ» εγκατέλειψε το χώρο του θεάματος. Και από τότε απασχολεί για τον ακτιβισμό και τις πολιτικές πεποιθήσεις της.
Της Θεοδώρας Γιάγκου
Χορεύει ξυπόλυτη στη μέση ενός μπαρ και τα ατίθασα ξανθά μαλλιά της ακολουθούν ανέμελα την κίνησή της. Οι άντρες γύρω της, παρακολουθούν ξελιγωμένοι. Είναι 22 χρονών και γεμάτη αυτοπεποίθηση συστήνεται στους Ευρωπαίους μέσα από την ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα». Μόλις έχει κρεμάσει τις πουέντ της, γυρίζοντας την πλάτη στο μπαλέτο, το μόντελινγκ και την αστική, συντηρητική οικογένειά της, για μια υποσχόμενη ζωή πλάι στον άντρα που την έβγαλε από τις σελίδες του περιοδικού ELLE και αποφάσισε να την κάνει γυναίκα του, μα πρώτα αστέρι.
Από το 1956 και μετά, όταν η ταινία έκανε το ντεμπούτο της, το όνομα Μπριζίτ Μπαρντό δεν θα περάσει ποτέ ξανά απαρατήρητο. Θα γίνει σύμβολο του σεξ και «η πρώτη και περισσότερο απελευθερωμένη γυναίκα της μεταπολεμικής Γαλλίας», με τα λόγια της Σιμόν ντε Μπουβουάρ στο βιβλίο «Σύνδομο της Λολίτας». Θα σκανδαλίσει την μπουζουαρζία και θα αμφισβητήσει τα ήθη σε μια εποχή που η απελευθέρωση των γυναικών σιγοβράζει ακόμη μέσα στις κατσαρόλες. Θα ζήσει τα νιάτα της στο φλου, ακολουθώντας όποιο δρόμο λαχταρά η καρδιά της.
Ακόμη και με την γκαρνταρόμπα της, θα σπάσει δεσμά και θα ξαναγράψει κανόνες. Ρούχα σέξι και εφαρμοστά, κορμάκια, φαρδιές ζώνες που διαγράφουν τη μέση, τζιν και t-shirt αντί φορέματα, μπαλαρίνες και μπικίνι –που θα το κάνει μόδα-, γίνονται το κατάλληλο περίβλημα για την ηθοποιό – έμβλημα της γυναικείας χειραφέτησης.
Ψυχολόγοι και ανθρωπολόγοι, «μεγάλα» μυαλά της εποχής, αναλύουν τις κοινωνικές επιπτώσεις του φαινομένου Μπαρντό στο περιοδικό Paris Match, επικροτώντας τη λογοκρισία της πολύκροτης ταινίας του Ρότζερ Βαντίμ στην Αμερική. Ακολουθούν κι άλλες, πολλές ταινίες, εξώφυλλα, διαφημίσεις, τέσσερις γάμοι, πολλοί εφήμεροι έρωτες, δύο εκτρώσεις, ένα παιδί που δεν το μεγάλωσε ποτέ και τέσσερις απόπειρες αυτοκτονίας.
Το 1973, μετά από 21 χρόνια καριέρας, 50 ταινίες και 80 τραγούδια νιώθει χορτάτη και υπερεκτεθειμένη. Έτοιμη να τραβήξει τις κουρτίνες στο σπίτι που αγόρασε στην παραλία του Σεν Τροπέ, μια για πάντα. Ο κόσμος, όμως, θα ακούσει και πάλι τη φωνή της, όχι στο πικάπ ή τον κινηματογράφο αλλά στα ΜΜΕ.
Η γυναίκα – σύμβολο του σεξ παραδίδει τα σκήπτρα στην ακτιβίστρια, φιλόζωη Μπριζίτ, που δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να συντηρήσει το μύθο της. Δηλώνει πως η ομορφιά είναι κάτι πρόσκαιρο και αφήνεται να ρυτιδιάσει, στρέφοντας το ενδιαφέρον της στον ακτιβισμό και την πολιτική, επιχειρηματολογώντας πολλές φορές υπέρ των ζώων και προκαλώντας με τις ακροδεξιές πεποιθήσεις της.
Το 1999 αναφέρεται με αρνητικούς χαρακτηρισμούς στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Γαλλίας στο βιβλίο της «Le Carré de Pluton» και πληρώνει το τίμημα των πράξεών της με 30 χιλιάδες φράγκα. Επανέρχεται όμως δριμύτερη στο επόμενο βιβλίο της και το 2004 προκαλεί ξανά: «Είμαι μια γνήσια Γαλλίδα και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Θρηνώ για το γεγονός ότι η όμορφη πατρίδα μου βρίσκεται σε τέτοια παρακμή σε όλα τα επίπεδα». Την ίδια χρονιά πληρώνει το τέταρτο πρόστιμο για ρατσιστικές δηλώσεις και το 2008 το πέμπτο, για επιστολή προς τον Νικολά Σαρκοζί, στην οποία παραπονιέται για τους μουσουλμάνους της Γαλλίας.
Σήμερα, ένα μήνα πριν τις εκλογές στη χώρα της, δηλώνει πως δεν της αρέσει να ζει ανάμεσα σε ξένους και μετανάστες, πως «η Le Pen έχει τη θέληση να ξαναθέσει τα σύνορα και να δώσει προτεραιότητα στους Γάλλους». Δημοσιογράφοι και μπλόγκερς την αποκαθηλώνουν γι’ ακόμη μια φορά κι εκείνη παρακολουθεί ατάραχη. Η γυναίκα που κόντρα στα κοινωνικά στάνταρ απέρριψε τη μητρότητα και έκλεισε την πόρτα στο Χόλιγουντ, που πήγαινε πάντα ενάντια σε ό,τι ένιωθε να την πνίγει, παραμένει ατρόμητη. Και δυστυχώς, ακροδεξιά.
