Ο (πολύ ωραίος) συμπαρουσιαστής της εκπομπής «Έλα, χαμογέλα!» του Open TV που αναμεταδίδεται στην Κύπρο από το Omega, είναι κατασταλαγμένος και απόλυτα συνειδητοποιημένος στα «θέλω» και στις φιλοδοξίες του.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΡΧΕΙΟ)
Στο τηλέφωνο δεν ακούγεται κουρασμένος, αν και είχε μία πολύ δύσκολη ημέρα, η οποία -επιτέλους- τον βρίσκει στο τέλος της. Έχει ήδη ξαπλώσει στον καναπέ του σπιτιού του, όπως μου αναφέρει, κι αναρωτιέμαι πόσες ώρες πέρασε στον ίδιο καναπέ το προηγούμενο χρονικό διάστημα. «Πέρασα την καραντίνα, όπως την πέρασε κι ο περισσότερος κόσμος ευτυχώς. Έμεινα κι εγώ σπίτι, με την Ευρυδίκη και προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να περάσει η ώρα μας», μου λέει.
Τι κάνατε, δηλαδή;
Γυμναζόμασταν πολύ, κι ευτυχώς, αυτό μας έπαιρνε αρκετή ώρα μέσα στην ημέρα. Είδαμε πολλές ταινίες και όχι σειρές, γιατί δεν μου αρέσουν τόσο. Προτιμώ τα ντοκιμαντέρ, τις ταινίες και το YouTube. Πέρασα πολλές ώρες να χαζεύω βιντεάκια στο internet.
Ήσουν από εκείνους που δεν σταμάτησαν ποτέ να εργάζονται, όπως είδαμε και στην εκπομπή. Φοβήθηκες καθόλου στη δουλειά;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Πήγαινα στο κανάλι μόνο το Σαββατοκύριακο. Τις άλλες ημέρες κάναμε συσκέψεις μέσω skype και ως εκεί. Κι έπειτα το ζωντανό τρίωρο της εκπομπής, δύο φορές την εβδομάδα. Στο Open υπήρχε μεγάλη ασφάλεια, ο κόσμος και οι τεχνικοί φορούσαν μάσκες, είχαμε αντισηπτικά, κρατούσαμε τις αποστάσεις. Κι αυτά εξακολουθούμε να τα κάνουμε μέχρι και σήμερα δηλαδή. Επομένως, αισθανόμουν ασφαλής. Προσωπικά, δεν φοβάμαι τον κορωνοϊό και ό,τι γίνεται με την πανδημία. Μπορεί να είναι και δική μου χαζομάρα, αλλά στο λέω όπως το σκέφτομαι. Εννοώ, ότι δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου. Έχω ανθρώπους, όμως, στο περιβάλλον μου, όπως ο πατέρας μου, ο οποίος έχει αναπνευστικά προβλήματα, για τους οποίους σαφώς και φοβάμαι.
Αλλάζουν, πιστεύεις, οι σχέσεις όταν είσαι 24 ώρες το 24ωρο μέσα σε ένα σπίτι συνεχώς με τον σύντροφό σου;
Ναι, σίγουρα αλλάζουν. Εκεί μαθαίνεις περισσότερα από όσα ήξερες για τον άλλον. Τρεις μήνες πριν είχαμε τις δουλειές μας, λείπαμε όλη την ημέρα και βρισκόμασταν το βράδυ, όπου τρώγαμε, μιλούσαμε και μετά κοιμόμασταν. Τώρα, ήμασταν συνέχεια μαζί. Βέβαια, με την Ευρυδίκη ζήσαμε και τον εγκλεισμό του «Survivor», ζήσαμε κάτι παρόμοιο και ήμασταν συνέχεια μαζί σε μία παραλία.
Ναι, αλλά τότε δεν ήσασταν ζευγάρι είχες πει…
Σωστά, έχεις δίκιο. Την πρώτη χρονιά που δουλέψαμε μαζί στο «Πανόραμα», στον Σκάι, ήμασταν και στη δουλειά και στο σπίτι μαζί. Η αλήθεια είναι ότι στην καραντίνα δεν τσακωθήκαμε καθόλου. Ούτε μία φορά. Και το θεωρώ παράδοξο, διότι όπως όλα τα ζευγάρια, έτσι κι εμείς, έχουμε εντάσεις, διαφωνίες και όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά όταν κλειστήκαμε σπίτι δεν μαλώσαμε ποτέ. Δεν υπήρχαν στιγμές έντασης, ήμασταν ήρεμοι.
Πώς έγινε αυτό;
Εγώ πιστεύω ότι όλα ξεκινούν από τη δουλειά. Θέλοντας και μη, κουβαλάς τα προβλήματα της δουλειάς ή οτιδήποτε άλλο σε απασχολεί, μέσα στο σπίτι σου κι εκεί η ένταση μεγεθύνεται. Τώρα δεν συνέβη αυτό, ήμασταν πολύ καλά.
Νιώθεις ανασφαλής επαγγελματικά για την επόμενη σεζόν;
Εννοείται ότι νιώθω ανασφαλής. Μπορεί ως εκπομπή, ως παρέα και ως κανάλι, να είμαστε καλά, αλλά υπάρχουν νέα δεδομένα και όλα θα είναι διαφορετικά. Δεν είμαι σίγουρος για του χρόνου, γι’ αυτό και προσπαθώ να έχω ένα back up έτσι ώστε να μη μείνω χωρίς δουλειά. Τώρα θα βγάλω το site μου που σου είχα πει κάποτε, με πλάνα διατροφής και γυμναστικής. Θα βοηθήσει πολύ κόσμο τώρα που δεν μπορεί να γυμναστεί και θα πάρει μία on line λύση για να βοηθηθεί.
Με την τηλεόραση θες να ασχοληθείς σε βάθος χρόνου; Εννοώ, εκεί έχεις οραματιστεί το επαγγελματικό σου μέλλον;
Η τηλεόραση είναι ένα δυνατό, αλλά πολύ ρευστό Μέσο. Εγώ μπήκα δοκιμαστικά και το πάω χρονιά με τη χρονιά. Έτσι πορεύομαι. Το μέλλον δεν το ξέρω. Σήμερα είμαι κι αύριο δεν είμαι. Δεν βασίζομαι στην τηλεόραση. Η τηλεόραση, ξέρεις, αύριο μπορεί να με πετάξει έξω. Είμαι συμβιβασμένος με αυτό και δεν θα στεναχωρηθώ. Όταν μπήκα σε ένα reality, δεν μπήκα για να βρω δουλειά μελλοντικά στην τηλεόραση. Αυτό προέκυψε.
Αν σου πρότειναν να παίξεις σε ένα σίριαλ, όπως έκανε ο Γιώργος Αγγελόπουλος, θα το τολμούσες;
Μου το είχαν προτείνει! Για την ακρίβεια, μου είχαν πει ότι είχαν έναν ρόλο για ένα νέο σίριαλ και, για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, το απέκλεισα αμέσως. Τους είπα: «Όχι, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Δεν το κάνω!». Μπήκα στην τηλεόραση, προσπαθώ να κάνω κάτι σε αυτό τον χώρο, τώρα αν έμπαινα και στην υποκριτική, καταλαβαίνεις τι θα άκουγα. «Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;», «μπήκε σε ένα reality και νομίζει πως θα γίνει ηθοποιός», θα έλεγαν. Βέβαια, ο άνθρωπος που μου έκανε την πρόταση, είναι πολύ αξιόλογος και μεγάλο όνομα στον χώρο του. Όταν του εξέφρασα τις ανασφάλειές μου, μου είπε: «Να μη φοβάσαι το τι θα ακούσεις, να μη σε νοιάζει, κάνε ό,τι θες!». Μετά σκέφτηκα ότι δεν είχα λόγο να το κάνω, είμαι σε μία εκπομπή και είμαι καλά, δεν ήθελα να κάνω κι άλλο βήμα.
Σε ποια σειρά θα έπαιζες;
Το «αστείο» είναι ότι η σειρά αυτή δεν βγήκε ποτέ στον αέρα. Ήταν μία κουβέντα που έγινε και τελικά καλώς είπα όχι, διότι η δουλειά αυτή δεν έγινε ποτέ. Επομένως, δικαιώθηκα με έναν τρόπο.
Επειδή εσύ δεν είσαι συνηθισμένος σε αυτό που λέμε showbiz, θεωρείς ότι έκανες λάθη στην αρχή, στη διαχείριση της εικόνας σου;
Ναι, σίγουρα έκανα λάθη στην αρχή. Έκανα λάθος επιλογές. Μου πρότειναν να κάνω κάποια διαφημιστικά κι επειδή ήμουν άσχετος, έλεγα σε όλα «ναι». Την επόμενη χρονιά σκεφτόμουν «τι βλακεία που έκανα!», αλλά ok. Με βοήθησε κι η Ευρυδίκη, ως πιο έμπειρη στον χώρο αυτό, και φιλτράρουμε μαζί κάποια πράγματα. Ο ένας βοηθάει τον άλλον και τα συζητάμε όλα. Βέβαια, επειδή εγώ είμαι και απόλυτος σε κάποια πράγματα, όταν δει ότι πεισμώνω πολύ, κάνει πίσω και δεν ασχολείται. Σου λέει: «Θα κάτσω τώρα να τα βάλω με αυτόν να τσακωθούμε; Ας το κάνει!». Και στην τελική, αν δεν κάνεις και λάθη πώς θα μάθεις; Πάντως, μεγάλα λάθη δεν έκανα.
Φαντάζομαι ότι έχεις κουραστεί να σου κάνουν την ερώτηση…
Πότε θα παντρευτώ και πότε θα κάνω παιδί με την Ευρυδίκη; Ναι, δεν φαντάζεσαι πόσο! Βέβαια, από την άλλη, επειδή είμαι σε αυτό τον χώρο, κατανοώ τους δημοσιογράφους που με ρωτάνε, διότι και τι άλλο να με ρωτήσουν. Είναι φυσικό κι επόμενο όταν ένα αναγνωρίσιμο ζευγάρι είναι μαζί, να το ρωτούν για το πότε θα παντρευτεί και θα κάνει οικογένεια. Πάντως δεν βιαζόμαστε, κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει. Τι να πω… Όπως έρθουν τα πράγματα. Είμαστε τρία χρόνια μαζί με την Ευρυδίκη, ζούμε τη σχέση μας και δεν μας επείγει ο γάμος, επείγουν άλλα. Όμως, ποτέ δεν ξέρεις…
Η πατρότητα και η ευθύνη που φέρει ένα παιδί, σε φοβίζουν;
Όχι, δεν φοβάμαι. Επειδή στον κύκλο μου οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι με παιδιά, είμαι εξοικειωμένος με το όλο concept. Θα σου πω κάτι. Όταν είχαμε πάει διακοπές στην Κρήτη, μου έδωσε η κουμπάρα μου να κρατήσω αγκαλιά το παιδί της μέχρι να του κάνει το γάλα του. Όταν το πήρα, άρχισε να κλαίει, λες και το ζούλαγα και τρόμαξα. Της λέω: «Γιατί κάνει έτσι;». «Α, δεν είναι τίποτα», μου απαντά, «απλά πρέπει να του κάνεις αυτό κι αυτό». Τα πρώτα τρία χρόνια του παιδιού με τρομάζουν, διότι δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του, δεν μπορεί να σου εκφράσει το τι θέλει κι αυτό με αγχώνει. Ιδανικά θα το ήθελα και τώρα, αν μου το έφερναν έτοιμο πέντε ετών (γελάει). Από την άλλη, κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος πατέρας, στην πορεία το βρίσκεις.
Έχει περάσει κρίση η σχέση σου με την Ευρυδίκη;
Κρίση με την έννοια να πούμε «χωρίζουμε», όχι, ποτέ. Εντάσεις, καυγάδες, τσακωμοί, ναι βεβαίως κι έχουμε ζήσει και τα έχουμε βρει. Για χαζά πράγματα. Ποτέ δεν μείναμε, ας πούμε, σε διαφορετικά σπίτια. Τσακωμοί έγιναν, όπως γίνονται πάντα σε όλα τα ζευγάρια. Αλλά είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν με την Ευρυδίκη, παρά αυτά που μας χωρίζουν. Περνάμε πολύ καλά μαζί.
Επειδή είσαι πολύ ωραίος άντρας, όταν σε φλερτάρουν -είτε από κοντά είτε μέσω των social media– δεν δημιουργούνται εντάσεις;
Και οι δύο έχουμε αποδεχτεί ότι είμαστε αναγνωρίσιμοι και υπάρχει κι αυτό μέσα στο «παιχνίδι». Το γνωρίζαμε ότι θα γινόταν και το περάσαμε από την αρχή της σχέσης μας. Δεν είμαι άνθρωπος που θα έδινε ποτέ κάποιο δικαίωμα στην σύντροφό του για να την κάνει να ζηλέψει.
Έχεις χάσει φίλους σου λόγω της δημοσιότητας;
Ναι, κάνα δυο έχω χάσει – και δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πήγα πριν μήνες, σε ένα μαγαζί και πετυχαίνω έναν παιδικό μου φίλο που εργαζόταν στο συγκεκριμένο εστιατόριο. Τον είδα τυχαία και του λέω: «Τι έγινε, ρε Γιώργο; Τι κάνεις;». Με στραβοκοίταξε κι έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα. Εγώ έμεινα, απόρησα. Μετά από καιρό πάλι τον είδα τυχαία και έγινε το ίδιο σκηνικό. Δεν μου μίλησε ποτέ! Ύστερα από καιρό έμαθα ότι δεν μου μιλούσε, γιατί θεωρούσε ότι είχα ψωνιστεί. Μα, αν είχα ψωνιστεί και την είχα «ακούσει» δεν θα πήγαινα να του μιλήσω. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλλά καλύτερα που έγιναν έτσι, γιατί οι πραγματικοί φίλοι δεν φέρονται έτσι. Ευτυχώς, όσους φίλους έχω από το σχολείο είναι πάντα εκεί.
Αν ψωνιζόσουν θα το καταλάβαινες;
Ναι, ακούγεται εγωιστικό, αλλά θα το καταλάβαινα. Ξέρεις γιατί; Διότι έχω συνειδητοποιήσει ότι σε αυτή τη δουλειά είμαστε όλοι περαστικοί και αναλώσιμοι. Δεν υπάρχει λόγος να πεις «εγώ είμαι κι άλλος κανένας». Από ένα reality βγήκα και του χρόνου θα βγουν κι άλλοι, κι άλλοι. Το ότι με ξέρουν περισσότεροι άνθρωποι πια, δεν μου λέει κάτι…
Πρόσφατα βίωσες μία απώλεια στον οικογενειακό σου κύκλο. Αναφέρομαι στη γιαγιά σου…
Ναι, έχασα τη γιαγιά μου. Μέχρι τα πέντε μου χρόνια εκείνη με μεγάλωσε. Επειδή είχα ένα αναπνευστικό πρόβλημα, οι γονείς μου με άφησαν στην Καρδίτσα, στο χωριό της γιαγιάς και του παππού, οπότε είχα ένα έξτρα δέσιμο μαζί της. Το ήξερα ότι θα έφευγε από τη ζωή, ήμουν έτοιμος. Η γιαγιά μου δεν έφυγε από γηρατειά, αλλά από τη νόσο «als», είναι η ίδια νόσος που έπασχε ο Στίβεν Χόκινγκ. Ουσιαστικά προκαλεί παράλυση στο σώμα σταδιακά. Η γιαγιά μου στο τέλος υπέφερε, αφού δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί. Καλύτερα που έφυγε, γιατί «ξεκουράστηκε». Ούτε η ίδια ήθελε να βιώνει αυτή την κατάσταση. Από μικρός ήμουν συμβιβασμένος με το τέλος και τον θάνατο κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελα να έχω κατοικίδια. Για να μη φύγουν και στεναχωρηθώ. Κάποτε είχα μία γάτα. Κάποια στιγμή η γάτα πέθανε κι εγώ έκλαιγα. Αυτό ήταν, μετά δεν ήθελα να έχω άλλο ζώο. Πάντως, έχω κρατήσει μόνο θετικές αναμνήσεις από τη γιαγιά μου.
Πες μου μία που θυμάσαι από τη γιαγιά σου…
Κάθε φορά που ήταν να πάω στο χωριό, με ρωτούσε τι ώρα θα ήμουν εκεί και μου έφτιαχνε το αγαπημένο μου φαγητό. Κοτόπουλο με πατάτες και μπάμιες. Έχω ακόμα την εικόνα της να με σερβίρει και να με κακομαθαίνει. Κι αν σήμερα είμαι κάπως «κακομαθημένος», δεν κάνω δουλειές και είμαι λίγο ακατάστατος -να, γιατί παραπονιέται η Ευρυδίκη- αυτό οφείλεται στη γιαγιά μου, η οποία με μεγάλωσε λες και ήμουν πασάς στα Γιάννενα. Ήμουν το μοναδικό αγόρι της οικογένειας και με είχε στα «ώπα ώπα».
Info:
Η εκπομπή «Έλα, χαμογέλα» του Open TV, μεταδίδεται από το Omega κάθε Σαββατοκύριακο στις 9.45.
ΕΝΘΕΤΑ
«Είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν με την Ευρυδίκη, παρά αυτά που μας χωρίζουν. Περνάμε πολύ καλά μαζί»
«Το ότι με ξέρουν περισσότεροι άνθρωποι πια, δεν μου λέει κάτι…»
«Από μικρός ήμουν συμβιβασμένος με τον θάνατο κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελα να έχω κατοικίδια. Για να μη φύγουν και στεναχωρηθώ»
