Η πρωταγωνίστρια της πολύ επιτυχημένης σειράς του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες» πέρασε 13 γόνιμα χρόνια στο θέατρο και τέσσερις οντισιόν για να πάρει τον ρόλο της Λενιώς. Έμαθε να αρμέγει ζώα, να οργώνει χωράφια και να τα σπέρνει. Τώρα, ήρθε η ώρα του θερισμού και της συγκομιδής.
Από τον Κώστα Μπουρούση
Αρχές της δεκαετίας του ‘90. Το πυκνό σκοτάδι της χειμωνιάτικης νύχτας σε ένα μικρό διαμέρισμα στις προσφυγικές κατοικίες της περιοχής του Αιγάλεω κατατροπώνει αναιδώς η πυρακτωμένη λυχνία μιας σόμπας. Αν μπορούσε κανείς να κρυφοκοιτάξει μέσα από τα παράθυρα θα έβλεπε μια κλασική πυρηνική οικογένεια, τον πατέρα, τη μητέρα, τον μεγαλύτερο αδελφό και τη μικρότερη αδελφή να κυκλώνουν ιερουργικά θαρρείς τη μικρή εστία. Κι αν κρυφάκουγε θα έφταναν στα αυτιά του αφηγήσεις για τους Μικρασιάτες παππούδες, αναμεμιγμένες με ιστορίες από την καθημερινότητα, παραμύθια και παιδικά όνειρα. Το κορίτσι της οικογένειας που γοητευόταν από την ποίηση και τη λογοτεχνία και ονειρευόταν τον εαυτό του γιατρό, να ταξιδεύει στις εσχατιές της γης και να συντρέχει τον συνάνθρωπο δεν ικανοποίησε ποτέ εκείνη την παιδική φαντασίωση. Όμως, ακολούθησε ένα ιαματικό, τρόπον τινά για τον κόσμο, επάγγελμα. Η Μαρία Κίτσου, η πρωταγωνίστρια της σειράς «Άγριες Μέλισσες» που στα 40 της χρόνια κατάφερε να γίνει το απόλυτο τηλεοπτικό it girl, δεν ξέχασε και δεν πρόδωσε ποτέ εκείνο το παιδί που όταν δεn φλέρταρε με την ιδέα της ιατρικής σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο να γίνει αστροναύτης. Μέσω της υποκριτικής, βέβαια, θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ό,τι μπορούσε να φανταστεί – και μάλλον σε ακόμα περισσότερα.
Μπορεί τον πρώτο μικρό ρόλο της να τον ενσάρκωσε στο Γυμνάσιο, σε ένα σχολικό ανέβασμα του «Στραβόξυλου» του Δημήτρη Ψαθά, όμως, ο δρόμος για τη δραματική σχολή ήταν μακρύς. Μεσολάβησαν οι πανελλήνιες εξετάσεις, η απόφασή της να αλλάξει προσανατολισμό σπουδών αλλά και μια απειλητική παρότρυνση του πατέρα της. Αν η Μαρία Κίτσου δεν πετύχαινε σε κάποια σχολή των Αθηνών, θα έπρεπε να γίνει κομμώτρια. Τελικά, σπούδασε Θεολογία, ένα αντικείμενο που γνώρισε μέσω του αδελφού της ο οποίος φοιτούσε στην ίδια σχολή και τη συνεπήρε. Βέβαια, την αληθινή επιφοίτηση τη γνώρισε όταν πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του θεατρικού ομίλου του Πανεπιστημίου. Το θέατρο την κινητοποιούσε συναισθηματικά ανέκαθεν κι ας μην ήταν από τα παιδιά που παρακολουθούσαν συχνά παραστάσεις. Έτσι αναπάντεχα έζησε μια αληθινή, καθοριστική για την εξέλιξη της ζωής της κοσμογονία, η οποία με τη σειρά της την οδήγησε να αναζητήσει την τύχη της στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στην πρώτη απόπειρά της απορρίφθηκε. Η δεύτερη που θα ήταν και η τελευταία, αφού η Κίτσου βρισκόταν ήδη στο ανώτατο ηλικιακό όριο των 24 ετών, στέφθηκε με επιτυχία. Έκτοτε, το θέατρο απέκτησε τη θέση και κυρίως τη σημασία του δεύτερου σπιτιού της.
Την πρώτη παράστασή της ως επαγγελματίας πια ηθοποιός θα τη θυμάται για πάντα. Μία ημέρα πριν από την πρεμιέρα στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ο πατέρας της έφυγε από τη ζωή. Ανήμερα της πρεμιέρας έγινε η κηδεία του. Η Κίτσου θα είχε κάθε δικαιολογία να μην εμφανιστεί, να αποτραβηχτεί, να ζητήσει πίστωση χρόνου. Δεν το έκανε. Ανέβηκε στη σκηνή, έπαιξε κι όταν τα φώτα έσβησαν το μόνο που θυμάται ήταν τον εαυτό της να καταρρέει. Από τότε εμφανίζεται αδιαλείπτως σε παραστάσεις απαιτητικές και πάντα καταφέρνει να συνεπαίρνει το κοινό και να μαγεύει τους κριτικούς. Γι’ αυτό και προφανώς όσα ζει τις τελευταίες εβδομάδες πρέπει λογικά να της φαίνονται τουλάχιστον περίεργα: τα αιτήματα για συνεντεύξεις διαδέχονται το ένα το άλλο, οι followers της στο Instagram τριπλασιάστηκαν μέσα σε λίγες ημέρες και τα αφιερώματα για εκείνη στον Τύπο αυξάνονται γεωμετρικά. Όχι ότι είχε άγνοια κινδύνου. Η Κίτσου γνωρίζει από πρώτο χέρι -και το δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή της- ότι μπαίνει στην αρένα. Κι έχει όλα τα εφόδια όχι απλώς για να επιβιώσει, αλλά για να λάμψει, όπως ακριβώς στις θεατρικές σκηνές.
Ο δωρικός τρόπος της, η διαφορετικότητά της, αλλά και το γεγονός ότι βρέθηκε σε μια ιδανική συνθήκη μιας καλαίσθητης τηλεοπτικής παραγωγής όπου η αισθητική συναγωνίζεται στα ίσα το δυσθεώρητο κόστος των έξι εκατομμυρίων ευρώ, δεn θα μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορο το κοινό. Πάντως, κι αυτόν τον δεύτερο μεγάλο τηλεοπτικό ρόλο της -ο πρώτος ήταν όταν προ ετών υποδύθηκε την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη στη σειρά «Καρυωτάκης»- τον πήρε με κόπο και με μόχθο. Με το σπαθί της. Χρειάστηκε να μπει βιωματικά στην ατμόσφαιρα της Ελλάδας της δεκαετίας του ‘50, να μάθει τη ρουτίνα των αγροτικών εργασιών, να μαθητεύσει ακόμα και στο άρμεγμα ζώων για να αποδείξει ότι μπορούσε να γίνει η ιδανική ενσάρκωση της Λενιώς. Έπειτα από τέσσερις οντισιόν, ο σκηνοθέτης της σειράς Λευτέρης Χαρίτος ήταν παραπάνω από σίγουρος ότι η Κίτσου ήταν η καταλληλότερη για τον ρόλο. Η ευτυχής σύμπτωση είναι ότι την ίδια άποψη μοιράζονται πια και οι τηλεθεατές.
Αν και η 40χρονη ηθοποιός απολαμβάνει το χειροκρότημα, τους επαίνους και τα θερμά λόγια του κοινού, εξακολουθεί να νιώθει αμήχανα κάθε φορά που φτάνουν στα αυτιά της. Κι αυτό είναι μόνο ένα δείγμα της έμφυτης σεμνότητάς της. Αλλά και της ευγένειας και της καλλιέργειάς της. Οι αρετές της είναι, άλλωστε, αυτές που της επιτρέπουν να διαχειρίζεται με τόσο κομψό τρόπο την άξαφνη αναγνωρισιμότητα που απέκτησε και όσα έπονται αυτής. Άλλωστε, αν κάτι λατρεύει περισσότερο κι από το θέατρο, αυτό είναι η ίδια η ζωή. Με τα όμορφα και τα άσχημα, τα αναπάντεχα και τη ρουτίνα.
Και παρότι πια το πρόσωπό της είναι γνωστό σε ένα πολύ μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων από τους γείτονές της στα Εξάρχεια, οι οποίοι παρεμπιπτόντως τη θυμούνται πάντα να κυκλοφορεί περιποιημένη και ευπρεπής, εκείνη μοιάζει να έχει τα δύο πόδια της αταλάντευτα στυλωμένα στη γη. Και να αντιμετωπίζει τη μιντιακή καταιγίδα με χιούμορ. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι φίλοι της την αποκαλούν περιπαικτικά «Καραγκιόζη». Η Κίτσου έχει ένα ακόμα μοναδικό ταλέντο. Να αποδομεί τις καταστάσεις ή ακόμα και να τις ξορκίζει με κάποιο πνευματώδες αστείο. Δηλώνει φύσει αθυρόστομη, σπάζοντας το στερεότυπο της βαριάς και απόκοσμης θεατρικής ντίβας, στην τσάντα της κουβαλά πάντα κάποιο βιβλίο των αγαπημένων συγγραφέων της, του Φλομπέρ, του Μπαλζάκ ή του Ντοστογιέφσκι, ενώ στο παρελθόν επέλεγε μια θηριώδη γουρούνα για τις μετακινήσεις της στο κλεινόν άστυ. Ναι, η πρωταγωνίστρια των «Άγριων Μελισσών» υπερασπίζεται και δεν εκχωρεί σε κανέναν και για τίποτα την κανονικότητά της. Γι’ αυτό και μπορεί να μιλά με τόλμη ακόμα και για τους δαίμονές της: την κατάθλιψη και τη διάσπαση ελλειμματικής προσοχής. Όχι για να ξεχωρίσει από το πλήθος ή για να μοιράσει διδαχές, μα για να καταδείξει ότι παρά τις θείες ερμηνείες της είναι κι αυτή φτιαγμένη από τα υλικά που γίνονται οι κοινοί θνητοί. Εντάξει, υπάρχουν βέβαια και κάποιες μικρές ιδιοτροπίες της που τη διαχωρίζουν σαν την ήρα από το στάρι από τον μέσο όρο. Όπως ας πούμε ότι δεν μπορεί με τίποτα να ξεκουραστεί. Αν κάποιος θέλει να τη βασανίσει, μπορεί να το κάνει προτείνοντάς της πολυήμερες διακοπές με πρόγραμμα που θα εναλλάσσεται ανάμεσα στη νωχέλεια και την απραξία. Η Κίτσου θέλει να βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση. Θέλει να κυλά. Όπως ακριβώς η πέτρα που δεν χορταριάζει.
Info: Η σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες μέλισσες» μεταδίδεται καθημερινά στις 23.10.
