Συγκλονίζει με τις αποκαλύψεις που κάνει μέσα από το βιβλίο του «Λάκης Γαβαλάς LOADED» που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες στην Κύπρο.
Το Down Town Kύπρου προδημοσιεύει αποκλειστικά αποσπάσματα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Λάκη Γαβαλά στο οποίο κάνει πολλές ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.
Ένα σημείο το οποίο ξεχωρίσαμε, είναι αυτό στο οποίο αναφέρεται στον γάμο του το 1975 με την Τόριλ και το πως ήταν η ζωή τους ως ζευγάρι, για τα ερωτικά ξενύχτια και για τις σκηνές που του δημιουργούσε όταν ζήλευε, -όπως γράφει- κάθε γυναίκα που τον πλησίαζε.
Διαβάστε απόσπασμα από το τέταρτο κεφάλαιο:
Kεφάλαιο 4ο
Θερμόμετρο – Οινόπνευμα
«Τη χρονιά που παντρευτήκαμε με την Τόριλ, το 1975, η ζωή μας ήταν γεμάτη ενδιαφέρουσες επαγγελματικές προτάσεις, πολλή μουσική, ολονύχτια πάρτι και ερωτικά ξενύχτια. Το ανήσυχο κορίτσι μου έκανε σκηνές και δημιουργούσε προβλήματα κάθε τρεις και λίγο γιατί ζήλευε κάθε γυναίκα που με πλησίαζε. Εγώ, με μόνο εφόδιο τον ενθουσιασμό μου, κολακευόμουν, πότε χαμογελούσα συγκρατημένα και της έπαιρνα δωράκια που της άρεσαν πολύ και πότε σκοτείνιαζα αποκαμωμένος και οι μέρες κυλούσαν δύσκολα.
Ο γάμος μας είχε σκαμπανεβάσματα και πολλές φορές δεν καταλάβαινα τις ξαφνικές αντιδράσεις της Τόριλ, που ήταν έτοιμη για καβγάδες και σκηνές όταν το ξενυχτούσα λίγο παραπάνω μετά από μια παράσταση. Αν δε μετά από κάποιο σόου ακολουθούσε κανένα πάρτι με ζωηρές αρτίστες και ταλαντούχους χορευτές, τότε γινόταν έξαλλη και δεν πίστευε καμιά από τις εξηγήσεις μου όσο πειστικές κι αν ήταν. Προσπαθούσα ν’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της αλλά είχε συνεχώς τα μάτια της ανοιχτά μην τυχόν απομακρυνθώ λίγο και κοιτάξω κάποια άλλη γυναίκα με ανάρμοστο ή αμφισβητούμενο βλέμμα. Μόνο τους άντρες μπορούσα να κοιτάζω άφοβα, αυτό δεν την ενδιέφερε.
Κάποιες φορές, όταν βγαίναμε ζευγάρια με φίλους και γνωστούς, κοίταζε τις κοπέλες των αγοριών και πίστευε ότι χρησιμοποιούσαν τους συνοδούς τους μόνο και μόνο για να βγαίνουν μαζί μας και να με φλερτάρουν. Πηγαίναμε στα «ballrooms» (αίθουσες χορού) και ήμουν ο μόνος που δεν τολμούσε να αλλάξει ντάμα. Ώρες ώρες πίστευα ότι, αν ήθελε να μου χαρίσει ένα μενταγιόν, αυτό στην πίσω πλευρά θα έγραφε «Απαγορεύεται να κοιτάζεις αλλού».
Ήταν καχύποπτη, αμφέβαλλε για την αφοσίωσή μου και ορισμένες φορές έφτανε σε σημείο εμμονής και συμπεριφερόταν παράλογα στην προσπάθειά της να προστατέψει αυτό που θεωρούσε δικό της, δηλαδή εμένα. Η ζήλια της συνοδευόταν από συναισθήματα οργής, θλίψης, ανεπάρκειας και απόγνωσης και, εκείνες τις ημέρες που η συμπεριφορά της ξεπερνούσε τα όρια του φυσιολογικού, δεν μπορούσα να πάω πουθενά ούτε να κάνω τίποτα. «Όποιος ζηλεύει δεν έχει πάντα αιτία κι αφορμή: Ζηλεύει για να ζηλέψει. Η ζήλια είναι ένα τέρας που μόνο του γεννιέται κι από τον εαυτό του συντηρείται» θα έλεγε ο Οθέλλος στο δράμα του Σαίξπηρ, και εμείς ζούσαμε το δικό μας δράμα με κλάματα, απειλές, μούτρα και φωνές.»
