Για μία ακόμα χρονιά η τηλεπαρουσιάστρια αναμασά τον εαυτό της. Και δεν μπορεί να καταλάβει κανείς εάν είναι πιο αμήχανη η ίδια ή οι – λίγοι – τηλεθεατές που παρακολούθησαν την πρεμιέρα της.
Από τον Κώστα Μπουρούση
Η Αννίτα Πάνια έχει χιούμορ. Αλλιώς δε θα βάφτιζε τη φετινή εκπομπή της με την αυτοαναφορική προστακτική «Αννίτα Κοίτα». Είναι σαν με φροϋδικό τρόπο να αναζητά την εξιλέωση για το γεγονός ότι για μία ακόμα χρονιά επαναλαμβάνει τηλεοπτικά τον εαυτό της. Στην – απίθανη – περίπτωση που η παραπάνω παντελώς αυθαίρετη εικασία έχει κάποια δόση αλήθειας, η τηλεπαρουσιάστρια προφανώς και έχει αποτύχει παταγωδώς στην αυτοψυχανάλυση. Διότι όσο κι αν κοιτά η ίδια η Αννίτα, όσο κι αν ξεστραβώνεται ο τηλεθεατής της μεσημεριανής ζώνης του σαββατοκύριακου, αμφότεροι δε βλέπουν τίποτα άξιο παρακολούθησης. Ούτε για τη διασκέδαση, ούτε πολύ περισσότερο για την ψυχαγωγία.
Έπειτα από έναν χρόνο αποχής από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, θα περίμενε κανείς ότι η Πάνια θα είχε κάνει την αυτοκριτική της, θα είχε επιχειρήσει έναν θαρραλέο απολογισμό της επιτυχημένης ως επί το πλείστον καριέρας της, θα είχε βάλει κάτω τα πράγματα με μολύβι και χαρτί και θα επέλεγε να κάνει κάτι περισσότερο από το να μηρυκάσει τον εαυτό της. Άλλωστε είναι κοινώς παραδεκτό ότι σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο δε βρισκόμαστε στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν του 1999 αλλά βαδίζουμε ολοταχώς προς το 2020. Εκτός κι αν κάποια μαύρη τρύπα έχει καταπιεί την τηλεπαρουσιάστρια κι έχει την καλοσύνη να την ξερνά κάθε σαββατοκύριακο για μερικές ώρες στη συχνότητα του Open.
Τι είχε λοιπόν αυτή η αβάσταχτα ρετρό εκπομπή που στην πρεμιέρα της δε σημείωσε τίποτα περισσότερο σε τηλεθέαση από τα μονοψήφια νούμερα που της αξίζουν; Μια ιδέα αναξιοπαθούντες, δυο δόσεις Χρυσού Κουφέτου, μια εσάνς παρατράγουδων, ανούσια παιχνίδια τύχης που μοιράζουν “ευρώπουλα” στους τηλεθεατές και μπόλικη τοποθέτηση προϊόντων που ίσως ήταν τελικά περισσότερο ενδιαφέρουσα από την ανύπαρκτη θεματολογία της εκπομπής. Η Αννίτα Πάνια ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι όταν αποδομούσε δια της αποθέωσης τις τριάδες γυναικείων εσωρούχων που τηλεπωλητής δειγμάτιζε στην εκπομπή της.
Προφανώς η ίδια και οι συνεργάτες της θεωρούν το τηλεοπτικό προϊόν που σερβίρουν ταιριαστό στην αισθητική, την ανάγκη, το μορφωτικό επίπεδο και τα ενδιαφέροντα των τηλεθεατών. Ή πιστεύουν ότι οι κλασικές τηλεοπτικές αξίες, ακόμα και όταν έχουν περάσει προ πολλού το όριο του παρωχημένου και του κακόγουστου οφείλουν να αντιμετωπίζονται με ιερότητα και να μην αναθεωρούνται. Ή – ακόμα χειρότερα – απλώς βαριούνται να σκεφτούν κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι που θα ξεφεύγει από την στα όρια της πολιτικής ορθότητας καπήλευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των ανθρώπων που σπεύδουν να πουν τον όποιο πόνο τους στην εκπομπή τους. Δυστυχώς, ένας κοινός νους κλίνει περισσότερο προς την τρίτη επιλογή.
Όχι, η Αννίτα Πάνια δεν είναι μια κακή τηλεπαρουσιάστρια. Είναι μια καλή αλλά μάλλον απρόθυμη τηλεπαρουσιάστρια που απλώς έχει επαναπαυθεί σε ένα ακαλαίσθητο σύμπαν, το οποίο αποτυπώνεται από τη σκηνογραφία της εκπομπής μέχρι τα εμβόλιμα τραγούδια, τους παιδαριώδεις τηλεδιαγωνισμούς, τις αφηγήσεις των αντι-ηρώων που φιλοξενεί. Και μπορεί κάποτε αυτό να περνούσε ως άποψη, επανάσταση ή αντίσταση στην κανονικότητα και το επιδερμικό λούστρο της τηλεόρασης, όμως όλο αυτό το καλτ δεν είναι πια τίποτα περισσότερο από ξεπερασμένο και αμήχανο.
Ναι, ακόμα και οι τηλεπαρουσιαστές έχουν δικαίωμα να αναθεωρούν τον εαυτό τους, να αλλάζουν δέρμα και να δοκιμάζουν νέα concepts χωρίς απαραίτητα να αποτάσσονται μετά βδελυγμίας τα έργα και τις ημέρες τους. Εκτός πια κι αν είναι τόσο ισχυρογνώμονες που θεωρούν εαυτούς τόσο κλασικούς όσο τις τιράντες του Larry King ή τον ανελέητο σαρκασμό της Ellen DeGeneres. Ή αν απλώς εθελοτυφλούν, επιβεβαιώνοντας με τις επιλογές τους ότι μπορείς να βγάλεις τον άνθρωπο από τα παρατράγουδα αλλά όχι τα παρατράγουδα από τον άνθρωπο.
