Nice to meet you
Τα μεσημέρια μετά το σχολείο, στο σπίτι γινόταν ένας μικρός χαμός για το κανάλι που θα έπαιζε στην τηλεόραση. Το θέμα λυνόταν με συνοπτικές διαδικασίες, όταν αυτός που έφτανε πρώτος, κλείδωνε τους άλλους δύο έξω από το σπίτι, θυμούνται σήμερα γελώντας η Αντωνία, ο Χρίστος και ο Στέφανος Χαραλάμπους. Και μετά η ζωή τους συνεχίστηκε…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΤΤΗΣ
STYLING: SHONA MUIR
MΑΚΙΓΙΑΖ: ALIONA ARGYROU (ILONA MAKE UP)
ΜΑΛΛΙΑ: JOHN PAPHITIS (URBAN STYLE HAIR)
Σας λείπουν εκείνες οι μέρες;
Αντωνία: Η ανεμελιά τους είναι που μου λείπει περισσότερο, νομίζω. Η άγνοια που είχαμε για τον κόσμο. Και άρα η αγνότητα, η ευτυχία.
Στέφανος: Μου λείπει το πόσο ενωμένοι ήμασταν και ο χρόνος που αφιερώναμε ο ένας στον άλλο…
Χρίστος: Όπως και το ότι ακόμα και τις φορές που τσακωνόμασταν, τα πάντα ξεχνιόντουσαν μετά από λίγο. Μου λείπει το ότι τότε δεν είχαμε τις υποχρεώσεις και τις ανησυχίες που αποκτά κάποιος μεγαλώνοντας.
Μεγαλώσατε στην Πάφο. Αυτό ποια ιδιαιτερότητα είχε;
Αντωνία: Καμία ιδιαιτερότητα, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η Πάφος ως μια μικρή και παραθαλάσσια πόλη είναι σχετικά πιο ήσυχη σε σχέση με τη Λευκωσία, όπου πλέον ζούμε και οι τρεις μας. Η ομορφιά του να μεγαλώνουμε εκεί, είχε να κάνει με το γεγονός ότι μας έδινε την ευκαιρία να βρισκόμαστε περισσότερο κοντά στη φύση.
Χρίστος: Όπως και το να γυρίζουμε με ασφάλεια μέχρι αργά στις αλάνες. Λόγω του μικρού πληθυσμού της πόλης, γνωρίζαμε σχεδόν τους πάντες όπου και να πηγαίναμε. Τη νιώθαμε πιο ανθρώπινη και πιο φιλόξενη ως πόλη.
Στέφανος: Πιο ανέμελη. Οι δικές μου αναμνήσεις, βέβαια, στην Πάφο σταματούν στα 11 μου χρόνια, διότι στην πορεία ταξίδεψα στο εξωτερικό μένοντας για ένα μεγάλο διάστημα εσώκλειστος στην ακαδημία της Arsenal, με στόχο να κάνω τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα πραγματικότητα, αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου.
Τι μυστικό κρατάτε από τους γονείς σας μέχρι σήμερα και πλέον είναι η στιγμή να το μάθουν;
Αντωνία: Να πω εγώ; Επειδή το δωμάτιό μου βρισκόταν στο ισόγειο του σπιτιού, μαμά θέλω να ξέρεις ότι όταν ήμουν έφηβη έβγαινα από το παράθυρο ανενόχλητη. Αλλά ήμουν προσεκτική. Θεωρώ. Και ότι επ’ ουδενί δεν το συστήνω σήμερα σε κανένα παιδί.
Χρίστος: Εγώ από την άλλη, νομίζω δεν έχω κάποιο μυστικό από τους γονείς μου, τους λέω τα πάντα.
Αντωνία: Νομίζεις…
Χρίστος: Αλλά μπορώ να σκεφτώ ένα-δυο πραγματάκια που δεν… είναι ακόμη η στιγμή να τα μάθουν.
Ποια ήταν η πραγματική στιγμή της ενηλικίωσής σας;
Στέφανος: Σίγουρα όχι το κλείσιμο των 18. Θα έλεγα η στιγμή που κλήθηκα να ανταπεξέλθω μόνος μου σε ξένες χώρες, χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους και να στερηθώ τους γονείς και τα αδέρφια μου.
Χρίστος: Η δική μου νομίζω ήταν η στιγμή που έφυγα από το σπίτι στα 17 μου χρόνια για να μπω στη Σχολή Ευελπίδων. Η δεύτερη στιγμή ήταν όταν τελειώνοντας τις σπουδές ξεκίνησα να νιώθω τις ευθύνες του Αξιωματικού. Επίσης κάποιες σημαντικές αποφάσεις που πήρα στον δρόμο μου θεωρώ ότι με έκαναν να ωριμάσω.
Αντωνία: Εγώ παρόλο που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω ποιο ακριβώς ήταν εκείνο το «χαστούκι» που με έκανε να ωριμάσω, νομίζω πως αυτό ήρθε τελικά το 2018.
Στην ενήλικη ζωή σας, πόσο κοντά είστε ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου;
Αντωνία: Όσο κοντά είναι τρία αδέρφια, που ζουν στην ίδια πόλη, έχοντας πολύ διαφορετικό πρόγραμμα ο καθένας τους. Δεν μπορώ να σου ότι κάθε Κυριακή τρώμε μαζί, διότι δεν έχουμε μάθει έτσι. Όμως, νιώθω ευτυχής που η επικοινωνία και η επαφή που έχουμε είναι ουσιαστική. Όπως και η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλο.
Στέφανος: Αυτά είναι δεδομένα και για τους τρεις μας και αντισταθμίζουν το γεγονός ότι δεν μπορούμε να βρισκόμαστε σε καθημερινή βάση. Προσπαθούμε, στον βαθμό που μπορούμε, να κρατάμε ανοικτή την επικοινωνία μεταξύ μας.
Χρίστος: Και παρόλο που δεν είμαστε ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου προσπαθούμε να είμαστε δεμένοι. Εγώ και ο Στέφανος, βέβαια, καταφέρνουμε να βλεπόμαστε πιο συχνά. Η Αντωνία είναι λίγο πιο «ακριβοθώρητη»… όταν έρχεται στην ώρα της βέβαια.
Οι δικές σας ασχολίες ποιες είναι, Στέφανε και Χρίστο;
Στέφανος: Εγώ ασχολούμαι επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο από πολύ νεαρή ηλικία. Φέτος βρίσκομαι στην Α’ κατηγορία, στον Ολυμπιακό Λευκωσίας.
Χρίστος: Είμαι Αξιωματικός στον στρατό, μια δουλειά που θεωρώ ότι μου ταιριάζει και με κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. Εκτός από τη δουλειά μου, λατρεύω τη γυμναστική και προσπαθώ να έχω μια καλή φυσική κατάσταση. Επίσης, καθημερινά επιδιώκω να γίνομαι καλύτερος αποκτώντας γνώσεις, είτε από κάποιο βιβλίο που διαβάζω, είτε μαθαίνοντας μια ξένη γλώσσα. Μου αρέσουν τα ισπανικά και τον τελευταίο χρόνο παρακολουθώ μαθήματα. Κάνω γενικά διάφορα πράγματα και επενδύω στο μέλλον μου, προσπαθώντας να αξιοποιώ στο έπακρον το πιο πολύτιμο αγαθό που έχω, τον χρόνο.
Τι νιώθετε ότι σας κάνει πραγματικά οικογένεια;
Αντωνία: Εκτός από το ότι μοιάζουμε; Το πείσμα μας. Η ξεροκεφαλιά, που «σπάζει κάμηλο», όπως έλεγε η γιαγιά. Ίδια σε όλους. Ότι δεν παρατάμε εύκολα αυτό που πιστεύουμε. Και ότι στα δύσκολα πάντα ενωνόμαστε.
Στέφανος: Ότι έχουμε μια ανιδιοτελή αγάπη ο ένας για τον άλλο. Ίδια τρέλα, ίδιο χιούμορ και πολλές φορές ακόμα και ίδια… αναισθησία.
Χρίστος: Και ότι ακόμα και στις έντονες διαφωνίες μας, καταφέρνουμε να είμαστε πάντα ο ένας δίπλα στον άλλον. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι στη ζωή μου, που μπορώ να πω ότι με ενδιαφέρουν πραγματικά. Πρώτοι έρχονται τα δύο αδέρφια μου.
Για ποια πράγματα είστε περήφανοι ο ένας για τον άλλο;
Στέφανος: Για το γεγονός ότι ως μικρότερός τους νιώθω ότι έχω δυνατά πρότυπα. Ειδικά η Αντωνία είναι ένας άνθρωπος με ψηλούς στόχους και προσδοκίες κι αυτό αποτελεί κίνητρο και για τη δική μου πορεία.
Χρίστος: Εγώ είμαι περήφανος, γιατί βλέπω ότι και τα δύο μου αδέρφια έχουν επιτυχία στον χώρο τους. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι για την Αντωνία, παρά μόνο ότι αφιερώνει πολύ χρόνο και δίνει τα πάντα σε ό,τι της ζητηθεί, πράγμα που φαίνεται και αναγνωρίζεται, όχι μόνο από τα βραβεία αλλά και από τον κόσμο που συχνά με πλησιάζει, διότι μπορεί να τους συγκλόνισε κάποια ερμηνεία της. Το έχω πει και θα το ξαναπώ, η Αντωνία κάνει την Κύπρο να νιώθει πράγματα και προβληματίζει μέσα από την τέχνη της. Κάνει, δηλαδή, τη δουλειά που πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός. Ο Στέφανος, από την άλλη, παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει λόγω της ηλικίας του και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, έχει ήδη καταφέρει πολλά στον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτό που θαυμάζω σε αυτόν είναι το εφευρετικό του μυαλό και την πονηριά του. Θα μπορούσε άνετα να «πουλήσει άμμο σε Σαουδάραβα».
Αντωνία: Άνετα. Εγώ είμαι θαυμάζω και τους δυο τους για την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Τις ευαισθησίες τους, όσο κρυμμένες κι αν είναι κάποτε. Για τη δύναμη που έδειξαν από μικροί, κυρίως την εσωτερική. Που κυνηγούν αυτό που αγαπούν και που προσπαθούν με κόπο. Που έφτασαν εδώ που είναι σήμερα.
Αντωνία, για ποια πράγματα σού τη λένε και έχουν δίκαιο;
Ο Χριστός μού τη λέει περισσότερο, όπως κάνει και στον Στέφανο. Έχει μπει – από μόνος του- υπεύθυνος να μας μάθει πειθαρχία. Μου τη λέει συχνά που δεν είμαι τυπική σε κάποια πράματα, που δεν κάνω σωστή οικονομική διαχείριση και για την αναβλητικότητά μου. Έχει δίκαιο. Ο Στέφανος δεν ασχολείται τόσο με τις ζωές των άλλων.
Είσαι το πρώτο πρόσωπο που θα συμβουλευτούν για κάποια δική τους απόφαση;
Συνήθως έρχονται κοντά μου όταν υπάρχει πραγματικά σοβαρό πρόβλημα ή κάτι γκομενικό. Και το απολαμβάνω.
Είσαι «καλή» με τις συντρόφους τους;
Έχω πάντα πολύ καλές σχέσεις και δεν ασκώ κριτική για τις επιλογές τους. Φτάνει να τους βλέπω χαρούμενους.
Η σχέση τους με τον δικό σου σύντροφο;
Άριστη, αρκεί να μην με στείλει πίσω, όπως λένε. Έχουν πει στον Κωνσταντίνο, ότι δεν δέχονται επιστροφές. Στην πραγματικότητα τον συμπαθούν πολύ.
Με τον Κωνσταντίνο, σε ποια φάση της ζωής σου γνωριστήκατε;
Σε μια πολύ δημιουργική φάση στα επαγγελματικά και σε μια χάλια φάση στα προσωπικά. Το σύνηθες δηλαδή. Με τον Κωνσταντίνο, βέβαια, είμαστε καλοί φίλοι εδώ και τρία χρόνια και ως δύο άνθρωποι που δουλεύουμε ακατάπαυστα, δεν υπήρχε χρόνος να κοιταχτούμε αλλιώς. Ε, ήρθε η πρώτη καραντίνα και τα χάλασε όλα. Ή τα έφτιαξε καλύτερα. Θα δούμε.
Γιατί τον αγαπάς σήμερα;
Για το ότι ξέρει να ακούει. Για το ότι είναι έξυπνος και καθόλου εγωιστής. Για το χιούμορ του. Για το ότι με ανέχεται. Για το ότι μαγειρεύει καταπληκτικά. Εγώ από την άλλη δεν… Α, επίσης αγαπώ που είναι ειλικρινής.
Ιδανικά θα ήθελες μια οικογένεια σαν τη δική σου;
Ιδανικά θα ήθελα μια υπέροχη οικογένεια. Η δική μου είχε και τα καλά και τα κακά της. Όπως όλες. Εγώ, που ακόμα δεν έχω, δικαιούμαι να ονειρεύομαι την πιο χαρούμενη και αγαπημένη οικογένεια, μέχρι να αρχίσω και εγώ τα μικρά λάθη. Που σίγουρα θα κάνω.
Τι θα αλλάξει σε σένα όταν γίνεις μαμά;
Νομίζω το ότι θα ωριμάσω περισσότερο. Θα προσγειωθώ κι άλλο. Σαν να αναπτύσσεται το ένστικτο της επιβίωσης. Σαν να δημιουργώ μια γερή ομπρέλα προστασίας, του εαυτού μου και κατ’ επέκταση. Γίνομαι αυστηρή, και με μένα, και με το περιβάλλον που έχω γύρω μου. Δεν έχω την ίδια ανοχή, σίγουρα. Σαν να ξεσκαρτάρω. Δημιουργώ τις ιδανικές, για μένα, συνθήκες για έναν νέο ερχομό.
Τι δεν θα αλλάξει σε σένα όταν θα γίνεις μαμά;
Η τρέλα και οι φίλοι μου, εύχομαι. Η σχέση και η επικοινωνία με τον σύντροφό μου. Δεν θα ‘θελα να «χαθούμε» μέσα στη δύσκολη καθημερινότητα. Θα ‘θελα ξανά ταξίδια, road trips, γέλια, χορούς, όμορφα καλοκαίρια, απλώς με μια λίγο διαφορετική συνθήκη.
Φέτος το καλοκαίρι γίνεσαι 30. Ποιες αλλαγές πιστεύεις ότι θα φέρει σε σένα το πέρασμα σ’ αυτή τη δεκαετία;
Θα φέρει ανακατάταξη προτεραιοτήτων, αλλαγή διαμονής, γυμναστική θα χρειαστώ και πολλή υπομονή. Καινούριες ισορροπίες. Μακάρι η δουλειά να μείνει στη θέση της και εκεί να έρθουν κι άλλα όμορφα. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τον οργανισμό μου και για τη καλή ροή της υπόλοιπης ζωής μου, έξω από την υποκριτική.
Σήμερα πόσο κοντά είσαι στη γυναίκα που θέλεις να είσαι;
Κοίτα, είμαι ευγνώμων για τις ευκαιρίες που είχα και που άρπαξα και για το ότι έζησα έντονες στιγμές. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτά που συνάντησα και γι’ αυτά που κατάφερα να αφήσω πίσω. Δεν ήταν εύκολη η ζωή μου. Γι’ αυτό και νιώθω ότι είχα μικρές προσωπικές νίκες.
Γιατί σε αγαπάς σήμερα;
Αγαπώ που τολμώ. Θυμώνω πολύ στον εαυτό μου. Τον βάζω τιμωρίες. Αγαπώ που αντέχω. Και που η φλόγα μέσα μου είναι ακόμα αναμμένη.
Θεατρικά πού και πώς σε βρίσκει η επανεκκίνηση των θεάτρων;
Στην παράσταση «Σε κρίσιμη κατάσταση» του Αντώνη Γεωργίου στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ και στην παράσταση «Θαμμένο παιδί», του Sam Shepard με την Open Arts. Ήταν και είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για τον χώρο της τέχνης και ως ηθοποιός αισθάνομαι λύπη για όλο τον κόσμο. Που ξαφνικά είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος κι οι ζωές μας. Που έχουν όλα μείνει πίσω και τώρα το ένα διαδέχεται σπασμωδικά το άλλο. Επικρατεί σύγχυση. Το βλέπω και μέσα μου και έξω. Σκέφτομαι ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας πια. Έτσι θέλω να ελπίζω.
Τι σου έχει αφήσει μέχρι στιγμής το ξέσπασμα με τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου;
Με είχε ταράξει αφάνταστα στην αρχή. Έχασα τον ύπνο μου. Τώρα πια έχω μια ελπίδα. Και μια συνειδητοποίηση. Παντού υπάρχουν πάντα δύο δυνάμεις. Όπου υπάρχει καλό, υπάρχει και κακό. Η καλή και η κακή πρόθεση. Αυτό φάνηκε. Και δεν εννοώ μόνο τα θύματα και τους θύτες. Μιλώ για την ανάγκη να ειπωθούν οι ιστορίες και την ανάγκη για συγκάλυψη. Πλέον υπάρχει ανάγκη για δικαίωση. Ο κόσμος πλέον ξεσπά. Άλλοτε από ανάγκη, άλλοτε από απόγνωση. Σαν να βγαίνουν στην επιφάνεια, μετά τη βροχή, όλα όσα ήταν θαμμένα στο χώμα. Σαν να ξεπλένεται το τοπίο. Καθαρίζει. Αν τώρα είναι η ώρα. Τώρα θα το διαχειριστεί ο χώρος.
Η ίδια έχει τύχει να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Σε περιβάλλον όπου επικρατούσε κατάχρηση εξουσίας και τοξικότητα ναι. Σε περιβάλλον όπου υπήρχαν αδικίες, κακές συμπεριφορές και υποτίμηση, ναι. Είδα ανθρώπους να μην περνούν καλά. Ανθρώπους να παίρνουν χάπια και άλλα. Από μια ηλικία και μετά, ξεκίνησα να αντιδρώ όποτε συναντώ αυτά τα φαινόμενα.
Ευλογημένη πότε ένιωσες στο επάγγελμά σου;
Όταν βρέθηκα στην Επίδαυρο. Κρατώ αμέτρητες αναμνήσεις από τις πρόβες, από τις μέρες, από την παράσταση. Τόσος κόσμος… Ευλογημένος τόπος. Μακάρι να το ζήσουμε ξανά.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου έχεις συμμετάσχει σε αμέτρητες παραγωγές ενώ έχεις λάβει σημαντικά βραβεία στον χώρο του θεάτρου. Αυτό ήταν περισσότερο θέμα σκληρής δουλειάς, τύχης ή απλά ταλέντου;
Ήταν αρχικά καλή τύχη που επέτρεψε να φανεί ίσως κάποιο ταλέντο, το οποίο προχώρα σιγά σιγά λόγω σκληρής δουλειάς. Τώρα πια η τύχη και το ταλέντο δεν είναι αρκετά. Τώρα, μόνο η σκληρή δουλειά μπορεί να με βοηθήσει να συνεχίσω να περπατώ σταθερά στο μονοπάτι του θέατρου.
Υπήρξαν στιγμές που να είπες «άλλη μια παράσταση και τέρμα»;
Όχι ακόμα. Ακούγεται τρομαχτικό. Αν το νιώσω, όμως, πραγματικά, θα το κάνω, με όποιο κόστος. Ψεύτρα με τον εαυτό μου δε μπορώ να είμαι. Αν κάτι το σκεφτώ ή το νιώσω, τελείωσε.
Ποια πιστεύεις ότι θα είναι η καλλιτεχνική σου συνέχεια την επόμενη δεκαετία;
Δεν μπορώ να τη γνωρίζω. Δυστυχώς. Μακάρι να υπάρχει. Συνέχεια. Μακάρι. Πάντα πολεμώ, μέχρι τελικής πτώσης. Αν πήγαινα στον πόλεμο, νομίζω θα ήμουν καλός στρατιώτης.
