Ο διευθυντής φωτογραφίας της σειράς «Famagusta», και μικρότερος αδελφός του Αντρέα Γεωργίου, φωτογραφίζεται πρώτη φορά μαζί με τον 6χρονο γιο του και πρωταγωνιστή του σήριαλ, συγκλονίζοντας με την αφήγησή του για τον κοινωνικό στιγματισμό, τον αποκλεισμό και τα ταμπού που βίωσε ως παιδί.
Η εικόνα του Ραφαέλλου με τον 6χρονο γιο του (και πρωταγωνιστή, της πολύ επιτυχημένης σειράς των Αντρέα Γεωργίου, Βάνας Δημητρίου και Κούλλη Νικολάου, «Famagusta», στην οποία ο Ραφαέλλος είναι ο Διευθυντής Φωτογραφίας), δεν είναι άλλη μία τρυφερή «φωτογραφία» της στιγμής, μεταξύ ενός πατέρα με το παιδί του. Είναι μία πολύ δυνατή εικόνα θάρρους· η «ζωντανή» απόδειξη της πίστης, της θέλησης, της δύναμης ενός ανθρώπου ενάντια σε αναχρονιστικές αντιλήψεις, σε ρατσισμό, σε ιατρικά ταμπού που πλέον έχουν καταρριφθεί χάρις στην αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης. Είναι η «φωτογραφία» της ζωής!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον γιο σου;
Είναι περίεργο. Αλλά και πολύ συγκινητικό, ταυτόχρονα. Είναι ωραίο το συναίσθημα. Γιατί είναι σα να έχεις κάποιον που αγαπάς πάρα πολύ, μαζί σου, στη δουλειά.
Πώς και επιλέχθηκε ο Άγγελος για να υποδυθεί τον «Αντρίκο» στη σειρά;
Πριν από τέσσερα χρόνια, οι άνθρωποι της παραγωγής έψαχναν κάποιο παιδί για τις «8 λέξεις». Τότε ο Άγγελος ήταν μόλις δύο ετών. Και, επειδή δεν θα υπήρχαν κάποια λόγια για να πει το παιδί, σκεφτήκαμε τον Άγγελο. Ήταν πολύ καλός τότε· ήταν πολύ συνεργάσιμος, άκουγε, μας βοήθησε, δεν μας ταλαιπώρησε καθόλου, αν και ήταν ένα μικρό παιδί. Οπότε όταν προέκυψε πέρσι το θέμα του «γιου» του «Παύλου» για το «Famagusta», αν και αρχικά σκεφτήκαμε μήπως θα έπρεπε να κάνουμε casting, είπαμε μετά να δοκιμάσουμε ξανά τον Άγγελο, που θα ήταν και μια «ασφαλής» επιλογή, επειδή θα γνώριζε εμάς, θα ένιωθε οικεία, θα ήταν «οικογενειακό» το κλίμα και δεν θα δυσκόλευε τα γυρίσματα. Ήταν η πιο σωστή επιλογή, τελικά. Γιατί και ο ίδιος το απολαμβάνει! Και του κάνει καλό: Έχει γίνει πολύ πιο κοινωνικός πια, τον ξέρουν όλοι στο συνεργείο, επικοινωνεί με όλους εξαιρετικά.
Είχες καθόλου ενδοιασμούς μήπως η δημοσιότητα του κάνει κακό;
Εδώ ακριβώς είναι η «δουλειά» που πρέπει να κάνει ο γονιός με το παιδί του, όταν προκύπτει θέμα δημοσιότητας. Του εξηγούμε συνεχώς με την μητέρα του ότι πάντα πρέπει να λέμε «ευχαριστώ» όταν μας λένε κάτι καλό, ότι απλά είναι ένα «παιχνίδι» που συνδυάζεται και με δουλειά ταυτόχρονα, και -το κυριότερο- πως δεν αππωνόμαστε. Το καταλαβαίνει, ευτυχώς. Και είναι γειωμένος. Του εξήγησε φυσικά και ο θείος του, ο Αντρέας, από την αρχή -στον οποίο έχει τεράστια αδυναμία ο Άγγελος-, ότι ο κόσμος κάνει πολλές δουλειές και απλά αυτή τυχαίνει να γίνεται στην τηλεόραση. Ότι «δεν διαφέρει η δουλειά μας από εκείνες που κάνει ο υπόλοιπος κόσμος, απλώς αυτό που κάνουμε εμείς προβάλλεται». Και το αντιλήφθηκε αμέσως!
Εσύ, από μικρός ήθελες να ασχοληθείς με την φωτογραφία;
Όχι. Στην δουλειά αυτή μπήκα το 2008, όταν με είχε πείσει ο Αντρέας να κάνω κάποια δοκιμαστικά για μία συνεργασία που είχε προκύψει σε κάποιο κανάλι, ως οπερατέρ τότε. Αλλά και πιο πριν, με είχε πάει ο Αντρέας μαζί του στην Αμερική, όσο εργαζόταν εκεί, και αυτή ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος για μένα. Θυμάμαι δε χαρακτηριστικά πως όταν άγγιξα πρώτη φορά την κάμερα, κάτι συνέβη μέσα μου, κάπως σα να την «ερωτεύτηκα» και δεν ήθελα να την αφήσω από τα χέρια μου. Μετά άρχισα να παρατηρώ και τους φωτιστές, τις λεπτομέρειες της δουλειάς τους – έτσι εξελίχθηκα, χρόνο με το χρόνο, και στη φωτογραφία, ως σήμερα, ενώ παράλληλα έκανα και τις σπουδές μου στη φωτογραφία, στην Αγγλία. Ήταν σα να άλλαξε όλος μου ο κόσμος, από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με την φωτογραφία! Μικρός, ωστόσο, ήθελα να γίνω μηχανικός μοτοσυκλετών. Είχα πάθος με τις μηχανές! Σκέψου ότι, λίγο πριν δημιουργήσω την δική μου οικογένεια, είχα πέντε μηχανές, αλλά τις πούλησα όλες – για λόγους ασφάλειας, για να μην μπαίνω σε «πειρασμό» ρισκάροντας τη ζωή μου.
Από πότε είστε ζευγάρι με την σύζυγό σου, την Μαριλένα;
Από το 2015. Το 2016 της είχα κάνει ήδη πρόταση γάμου, αλλά το είχαμε αναβάλει τότε, επειδή θα γεννιόταν το πρώτο μας παιδί, ο Άγγελος.
Πόσα παιδιά έχετε;
Τέσσερα. Να διευκρινίσω, ωστόσο, ότι ο Κωνσταντίνος, το μεγαλύτερο παιδί, δεν είναι βιολογικό μου παιδί αλλά προέρχεται από προηγούμενη σχέση της Μαριλένας -όμως, το αισθάνομαι σαν δικό μου παιδί, και με τον πατέρα του έχουμε εξαιρετικές σχέσεις-, ενώ η Μέρλυν, το δεύτερο παιδί της οικογένειας, δεν είναι βιολογικό παιδί της Μαριλένας, αλλά προέρχεται από προηγούμενη σχέση μου – όμως, και τα τέσσερα παιδιά αποτελούν ενιαίο σύνολο. Γι’ αυτό και, όποτε με ρωτούν, όπως εσύ τώρα, «πόσα παιδιά έχεις;», λέω πάντα «τέσσερα». Επειδή έτσι τα νιώθω! Βιολογικά παιδιά και των δυο μας, ως ζευγάρι -δικά μου και της Μαριλένας μαζί, δηλαδή- είναι τα δύο μικρότερα, ο Άγγελος και η Αντριάνα.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, τότε που μεγάλωνες μαζί με την οικογένειά σου, στην Αγία Νάπα και στο Παραλίμνι;
Ήταν δύσκολα. Για ψυχολογικούς λόγους, για λόγους απόρριψης, για πολλά…
Απόρριψης, γιατί;
Λόγω της ασθένειάς μου, ως φορέας του ιού HIV που ήμουν, από τον οποίο, τελικά, πέθανε η μητέρα μου και, αρκετά χρόνια μετά, και ο πατέρας μου. Ο κόσμος φοβόταν… Μιλάμε για μία άλλη εποχή βέβαια, για ελλιπή -ή και λανθασμένη- ενημέρωση για τον ιό, για φήμες που δυσκόλευαν τη ζωή των ασθενών – δεν αδικώ κανένα. Όμως, εγώ ήμουν ένα παιδί! Που γεννήθηκα με αυτό. Και ένιωθα ότι ο κόσμος δεν με ήθελε. Κάποιοι φοβόντουσαν ακόμη και να με πλησιάσουν… Αλλά βρήκα τη δύναμη και προχώρησα. Και είμαι εδώ.
Από παιδί σου χορηγούνταν φάρμακα;
Ναι. Και αυτός ήταν πάντα ο μεγάλος «τσακωμός» με την γιαγιά μου, η οποία με μεγάλωνε. Γιατί ήταν δυνατά φάρμακα και είχαν απαίσια γεύση. Όμως, η γιαγιά μου ήταν πάντα εκεί: Να με πιέζει, μαζί με το φαγητό μου, να παίρνω και τα φάρμακά μου, με το ρολόι στο χέρι, για να μην χαθεί ούτε ένα λεπτό από την ώρα που θα έπρεπε να πάρω τα φάρμακά μου. Αν δεν ήταν η γιαγιά μου να το κάνει αυτό, είναι βέβαιο ότι δεν θα ζούσα!
Υπήρχε ο κίνδυνος, όταν γεννήθηκες, να μην επιζήσεις;
Όταν γεννήθηκα είχα περάσει και από βρογχοπνευμονία. Και σε συνδυασμό με τον ιό, με τον οποίο γεννήθηκα, με θεωρούσαν οι γιατροί «τελειωμένη υπόθεση», αλλά -με κάποιο μαγικό τρόπο, που η γιαγιά μου το απέδιδε σε θαύμα-, ξεπέρασα τον κίνδυνο. Οι γιατροί έλεγαν, στην αρχή, στη γιαγιά μου πως «ως τα τέσσερά του θα ζήσει», μετά έγινε «ως τα πέντε του», ύστερα «ως τα επτά του», αλλά στο μεταξύ η επιστήμη προχωρούσε και έκανε άλματα σε ό,τι αφορούσε στον HIV – έφτασα πια σήμερα να είμαι 32 ετών, να έχω κάνει τα παιδιά μου που είναι υγιέστατα, και ο ιός πλέον να είναι μη ανιχνεύσιμος στον οργανισμό μου, άρα μη μεταδοτικός.
Εσύ, γνώριζες από τι έπασχες όσο ήσουν μικρός;
Όχι. Πολύ αργότερα το έμαθα. Απλώς ήξερα πως εγώ «έπρεπε να παίρνω τα φάρμακά μου». Δεν γνώριζα λεπτομέρειες, δεν ήξερα πως υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή μου… Νόμιζα πως το να πηγαίνω συχνά στο γιατρό με την γιαγιά μου, ήταν απλά μια ρουτίνα, πως ήταν κάτι που έκαναν και τα άλλα παιδιά.
Οι συμμαθητές σου πώς σε αντιμετώπιζαν; Το σχολείο;
Απ’ ότι έμαθα αργότερα, στην αρχή δεν με δέχονταν στο δημοτικό όπου θα φοιτούσα. Μετά από μεγάλη πίεση που άσκησε η γιαγιά μου, τελικά με δέχτηκαν, υπό τον όρο να έχω πάντοτε μαζί μου συνοδό. Μιλάμε για το 1998. Πράγματι, απέκτησα μία κοπέλα συνοδό, είχα μία συγκεκριμένη τουαλέτα στο σχολείο στην οποία θα πήγαινα μόνο εγώ και κανένας άλλος, ενώ αν χτυπούσα κάπου -ως παιδί που ήμουν, καθώς έπαιζα- θα έπρεπε αμέσως να απομακρυνόμουν από τα άλλα παιδιά, επειδή ίσως να είχα ματώσει. Στην πορεία είχα τέσσερεις συνοδούς: Τη Χρυσούλλα, την Ρόουζ, την Ελένη και τη Γιώτα. Θαρραλέες γυναίκες! Γιατί υπήρχε και το άλλο ζήτημα εκείνη την εποχή: Να μην στιγματιστούν οι κοπέλες που με συνόδευαν από τον κοινωνικό τους περίγυρο και να αποκλειστούν κι οι ίδιες, επειδή εγώ είχα τον ιό HIV. Όμως, αυτές οι κοπέλες το τόλμησαν, πήγαν ενάντια στις λανθασμένες αντιλήψεις μιας «κλειστής» κοινωνίας, και πάντα θα τις έχω στην καρδιά μου, ως «μέλη» πια της οικογένειάς μας. Σκέψου πως η Γιώτα, για παράδειγμα, είχε και δικά της παιδιά ενώ, μέχρι το τέλος της ζωής της γιαγιάς μου, εκείνη ήταν δίπλα της, και εγώ αισθανόμουν ότι είχα κι άλλα αδέλφια – τα παιδιά της Γιώτας.
Είχες φίλους στο σχολείο;
…Στο θρανίο καθόμουν πάντα μόνος μου. Ενώ όλα τα άλλα παιδιά είχαν διπλανούς. Στην Δ’ τάξη, όταν πια θα διαχωρίζονταν οι μαθητές και θα επιλέγονταν ποιοι θα καθίσουν με ποιους, θυμάμαι που γύρισα και είπα στην δασκάλα μου: «Κυρία, είμαι τόσα χρόνια μόνος μου. Δεν μπορώ να έχω κι εγώ έναν διπλανό μια φορά;». Εκείνη με κοίταξε και ρώτησε τους συμμαθητές μου: «Ποιος θέλει να καθίσει μαζί με τον Ραφαέλλο;». Υπήρξε μία σιγή. Δεν είχε απαντήσει κανείς! Αλλά τότε ήρθε η φίλη μου η Έλενα, παιδάκι κι αυτή, εννιά χρόνων κι εκείνη, σήκωσε το χέρι της, και είπε στη δασκάλα, με τέτοιο θάρρος που ακόμη και σήμερα, όταν το σκέφτομαι, με εκπλήσσει: «Εγώ, κυρία, θα κάτσω στο θρανίο μαζί με τον Ραφαέλλο!». Ήμουν παιδί, αλλά είχα συγκινηθεί πάρα πολύ τότε, που βρέθηκε ένα πλάσμα να με αποδεχτεί και να σταματήσω να κάθομαι μόνος μου στο θρανίο! Αυτό που έκανε η Έλενα, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα «δώρα» της παιδικής μου ηλικίας. Και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα!
Δεν βελτιώθηκαν τα πράγματα στην πορεία;
Πάντα υπήρχε εκείνο το περίεργο βλέμμα από τους άλλους… Ο στιγματισμός. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι πίσω από το σπίτι της γιαγιάς μου υπήρχε ένα μικρό γήπεδο και, κάποια παιδιά που παίζαμε μαζί, μου έλεγαν: «Θα πεθάνεις εσύ!». Λόγια που, προφανώς, είχαν ακούσει από το σπίτι τους. Όμως, είχα την γιαγιά μου! Η οποία, μου έλεγε πάντα: «Να συγχωρείς!». Και αφού είχα την γιαγιά μου «βράχο» δίπλα μου, παρόλο που στενοχωριόμουν στην αρχή για όλα αυτά, μετά μου περνούσε κάπως. Μου έλεγε: «Να στέκεσαι στα πόδια σου! Να μην σε νοιάζει!». Θα σου πω ακόμη κάτι, χαρακτηριστικό της νοοτροπίας που υπήρχε τότε σε σχέση με τους φορείς του HIV. Κάποια στιγμή θα πήγαινε η τάξη μου να μεταλάβει στην εκκλησία. Αλλά σε εμένα είπαν πως «δεν έχουμε σχολείο αύριο, μην έρθεις!». Κι αυτό, για να μην πάω και μεταλάβω από το ίδιο κουταλάκι από όπου θα μεταλάβαιναν και οι συμμαθητές μου. Όμως η εκκλησία ήταν κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου. Και εγώ τους είδα από το παράθυρο!
Με τα αδέλφια σου πώς ήταν η σχέση σας;
Λόγω της διαφοράς ηλικίας που είχα με τα αδέλφια μου, η Ξένια, ο Αντρέας και ο Χρήστος σπούδαζαν ήδη στο εξωτερικό όταν φοιτούσα εγώ στο δημοτικό, οπότε -αν και τα μάθαιναν όλα τα αδέλφια μου και έκαναν τα πάντα για να καταρρίψουν όλα αυτά τα ταμπού, ειδικά ο Αντρέας που με πρόσεχε ιδιαίτερα- όλα όσα ζούσα στο σχολείο τα βίωνα με την γιαγιά μου, κυρίως. Μεγαλώνοντας λίγο και μιλώντας με την γιαγιά μου, αντιλήφθηκα πλέον πως δύο δρόμους είχα μπροστά μου: Ή θα το έπαιρνα κατάκαρδα και θα αποκτούσα και ψυχολογικά προβλήματα, ή θα το αντιμετώπιζα δυναμικά και θα βρισκόμουν «απέναντι» από τον στιγματισμό. Επέλεξα το δεύτερο.
Πόσων ετών ήσουν όταν πέθανε η μητέρα σου;
Δύο. Μόνο την κηδεία της θυμάμαι, δεν έχω άλλες μνήμες. Θυμάμαι να με κρατά ο παππούς μου από το χέρι, έξω από το νεκροταφείο… Στην αρχή μάλιστα, όταν πηγαίναμε στο νεκροταφείο με την γιαγιά μου, νόμιζα ότι απλά πηγαίναμε κάπου όπου ήταν γραμμένο σε μία πλάκα το όνομά της μάμας μου. Δεν ήξερα. Ήμουν μικρό παιδί, βέβαια. Αργότερα κατάλαβα. Αλλά «μάμα» μου ήταν για μένα η γιαγιά μου. Όπως, επίσης, είχα δύο «μπαμπάδες» στην ζωή μου: Τον πατέρα μου και τον παππού μου.
Μεγαλώνοντας, αν και παιδί ακόμη, όταν σου εξήγησαν πως ήσουν φορέας του HIV, με όσα μπορούσες να καταλάβεις, πως το αντιμετώπισες;
Ήμουν σε άρνηση. Δεν το δέχτηκα. Μου το είχε πει ο Αντρέας, θυμάμαι. Ο οποίος, επειδή με περνά και δέκα χρόνια, και είχε άλλες αναφορές από το εξωτερικό όπου ήδη ζούσε και σπούδαζε, είχε πει στην γιαγιά μου πως «πρέπει πια να εξηγήσουμε στον Ραφαέλλο τι συμβαίνει!». Τότε ήμουν εννέα ετών. Και μου είχε πει ο Αντρέας: «Η μάμα είχε ένα μικρόβιο στο αίμα της, το οποίο έχεις κι εσύ, αλλά “κοιμάται”. Και δεν έχεις κανένα κίνδυνο να πεθάνεις. Όμως, αν δεν παίρνεις τα φάρμακά σου, αυτό το μικρόβιο μπορεί να “ξυπνήσει”, και θα κινδυνεύσεις». Έτυχε να ήταν Πρωταπριλιά η μέρα που μου το είπε ο Αντρέας. Και γύρισα και του είπα: «Εντάξει, είναι Πρωταπριλιά σήμερα, μου λες ψέματα». Αλλά αυτή ήταν η μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου! Αργότερα, στο Γυμνάσιο, έκανα και την μεγάλη μου «επανάσταση»: Δεν ήθελα να παίρνω τα φάρμακά μου -έλεγα ψέματα σε όλους ότι «τα παίρνω», ενώ τα πετούσα στον κάλαθο- δεν δεχόμουν ότι έχω αυτή την ασθένεια, έμπλεξα στην πορεία και με περίεργες παρέες -οι οποίες, όμως, με δέχονταν όπως ακριβώς είμαι, χωρίς αποκλεισμούς, σε αντίθεση με τους λεγόμενους «καλούς μαθητές» του σχολείου- και είχα φτάσει να μείνω ακόμη και στην ίδια τάξη κάποια στιγμή, επειδή δεν με ενδιέφεραν το σχολείο και τα μαθήματα. Ήταν σα να τα κρατούσα όλα μέσα μου για πολλά χρόνια, και είχε φτάσει η στιγμή να ξεσπάσουν όλα μαζεμένα! Πλέον η υγεία μου κινδύνευε…
Αυτό πότε άλλαξε;
Στα 22 μου. Όταν πέθανε ο παπάς μου. Που τον θεωρούσα τον πιο δυνατό άνθρωπο στη ζωή, και για τον οποίο πίστευα ότι ήταν αθάνατος! Η τελευταία κουβέντα που μου είπε, χωρίς να ξέρω ότι όπου να ‘ναι θα πεθάνει, ήταν η εξής: «Ραφαέλλο, παίρνε τα φάρμακά σου!». Θυμάμαι εκείνο το βλέμμα του… Διότι καταλάβαινε τι γινόταν… Όταν πια μετά από λίγες μέρες πέθανε, ήταν σα να έφαγα το πιο δυνατό χαστούκι της ζωής μου! Τα άλλαξα όλα! Τα πάντα! Ήμουν αποφασισμένος να μην ρισκάρω άλλο την υγεία μου. Και να ζήσω!
Η σχέση σου με τον πατέρα σου πώς ήταν;
Πολύ καλή. Ασχέτως των όσων έμαθα αργότερα πως είχαν συμβεί στο παρελθόν, ιδιαίτερα σε σχέση με την μητέρα μου, εγώ τον συγχώρεσα. Ποτέ δεν του κράτησα κακία! Πάντα τον αγαπούσα. Τον ακολουθούσα στις δουλειές του, πηγαίναμε μαζί για ψάρεμα, ήμασταν φίλοι…
Με τις ερωτικές σου σχέσεις είχες ποτέ δυσκολίες;
Καμιά κοπέλα από το Γυμνάσιό μου δεν δεχόταν να κάνουμε σχέση. Γιατί ήξεραν ποιος είμαι και φοβόντουσαν. Απ’ την άλλη, από γνωριμίες εκτός του σχολείου, όταν πλέον μάθαιναν από ποια οικογένεια ήμουν, ξεκινούσαν με την ερώτηση: «Είσαι ο μικρός;». Εκεί «πάγωνε» η σχέση. Μετά πήρα την απόφαση να το λέω ο ίδιος, εξαρχής, όταν διαπίστωνα πως το φλερτ μου με μια κοπέλα σοβάρευε. Εξηγούσα φυσικά ότι αυτό που έχω είναι κάτι ασφαλές, ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος -όλα όσα, δηλαδή, λένε και σήμερα οι γιατροί, και ο περισσότερος κόσμος πλέον τα γνωρίζει- αλλά αν, παρόλ’ αυτά, η κοπέλα φοβόταν και ήθελε να διακόψουμε, το κατανοούσα απόλυτα και σταματούσαμε αμέσως. Σε πληροφορώ, όμως, ότι, επειδή το εξηγούσα εγώ ο ίδιος, κι όχι ο περίγυρος, οι περισσότερες κοπέλες το δέχονταν. Και κάναμε σχέση! Είχα πλέον κι ο ίδιος απενεχοποιηθεί. Ειδικά μετά την εμφάνιση του Αντρέα στο «Dream Show», κανένας πια από την οικογένεια δεν είχε θέμα στο να ειπωθεί ό,τι ζούσαμε. Είχαμε αποφασίσει ότι «αυτοί είμαστε και σ’ όποιον αρέσει!».
Ανέκαθεν ήθελες να αποκτήσεις τα δικά σου παιδιά;
Φυσικά! Ίσως επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλά πηγαινέλα, με συνδετικό κρίκο πάντα την γιαγιά μου, χωρίς την μητέρα μου στη ζωή μου, ήθελα να κάνω την δική μου οικογένεια και να της προσφέρω όσα δεν έτυχε να έχω εγώ ως παιδί. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός και έλεγα στην γιαγιά μου «γιαγιά, θέλω να κάνω κι εγώ τα δικά μου μωρά!», εκείνη έκλαιγε. Και δεν ήξερα γιατί! Ίσως γιατί τότε πίστευε πως αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, πως ήταν ανέφικτο. Με τα ιατρικά δεδομένα της εποχής εκείνης. Ενώ τα παιδιά μου, με την πάροδο των χρόνων, γεννήθηκαν με φυσικό τρόπο και είναι υγιέστατα! Πλέον, τώρα που ο HIV είναι μη ανιχνεύσιμος στον οργανισμό μου -και άρα μη μεταδοτικός-, αντιμετωπίζεται απλώς με ένα χάπι την ημέρα, όταν υπάρχουν άλλες αρρώστιες, πολύ πιο «συνηθισμένες» για τον πολύ κόσμο και την Ιατρική επιστήμη, που «απαιτούν» πολύ περισσότερα για την θεραπεία τους. Κανείς δεν πεθαίνει από τον HIV σήμερα, εφόσον είναι συνεπής στην φαρμακευτική αγωγή που του δίδεται. Εδώ και αρκετά χρόνια, άλλωστε, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αποχαρακτήρισε τον ιό από «θανατηφόρο», όπως ονομαζόταν στο παρελθόν, σε «χρόνια πάθηση».
Πώς νιώθεις σήμερα για την οικογένεια στην οποία μεγάλωσες;
Ευγνώμων! Έχασα κάποια πράγματα, αλλά κέρδισα πολλά άλλα, πολύ πιο σημαντικά. Το πιο σημαντικό, νιώθουμε με τ’ αδέλφια μου τυχεροί που έχει ο ένας τον άλλον και διατηρούμε τόσο καλές σχέσεις μεταξύ μας· που είμαστε μία γροθιά, που βοηθά ο ένας τον άλλον. Που έχουμε τόση αγάπη μεταξύ μας! Υπάρχει μια πολύ δυνατή εικόνα στη ζωή μας, κι αυτή είναι και η πιο χαρακτηριστική «φωτογραφία» μας: Αυτή της αγάπης!
Άγγελος Γεωργίου
Πώς περνάς στα γυρίσματα;
Είναι ωραία. Μου αρέσει που έρχεται η μάμα και μου λέει τα λόγια. Έτσι τα μαθαίνω. Βλέπω τη μάμα που μιλά και μαθαίνω κι εγώ τα λόγια μου. Όταν μεγαλώσω θα τα διαβάζω μόνος μου, μου είπε ο Αντρέας.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί πώς είναι μαζί σου;
Με βοηθούν. Με αγαπούν. Η Βασιλική (σ.σ. Τρυφάκου) με αγαπά πολύ. Αλλά και οι άλλοι. Η κυρία Κοραλία (σ.σ. Καράντη), ο κύριος Γιώργος (σ.σ. Ζένιος), ο κύριος Γιάννης (σ.σ. Μπέζος) -οι «παππούδες» μου-, ο μικρός και ο μεγάλος «παππούς»… Όλοι με αγαπούν, περνώ τέλεια στα γυρίσματα.
Οι συμμαθητές σου τι σου λένε;
Ότι βλέπουν τη σειρά για λίγη ώρα, αλλά όχι για πολύ, γιατί πρέπει να κοιμηθούν. Η κυρία πάντως μου λέει: «Μπράβο, σε είδα στο έργο!». Χαίρομαι. Και της λέω: «Ευχαριστώ!».
Ποια είναι η «κυρία»;
Η δασκάλα μου. Η κυρία Έλενα.
Δεν σε ρωτά τι θα γίνει στη συνέχεια;
Με ρωτά μερικές φορές. Αλλά δεν ξέρω τι να της πω. Της είπα να ρωτήσω τον Αντρέα, αλλά ο Αντρέας δεν μου λέει.
«Αντρέα» λες τον θείο σου; Όχι «θείο»;
«Αντρέα»! «Αντρέα» από πάντα τον έλεγα. Μόλις τον δω του δίνω αγκαλιά και φιλί επειδή τον αγαπώ πάρα πολύ! Το συμφωνήσαμε!
Σε ποια τάξη πηγαίνεις;
Στην πρώτη δημοτικού.
Είναι κάποια μαθήματα που σου αρέσουν λίγο παραπάνω από τα άλλα;
Τα μαθηματικά!
Α, έξυπνο, πρακτικό μυαλό!
Εντάξει, μου αρέσουν λίγο και τα ελληνικά, και τα αγγλικά, και τα θρησκευτικά. Αυτά παραπάνω από τα άλλα.
Όταν μεγαλώσεις τι θέλεις να γίνεις;
Ε, ηθοποιός!
Σε δυσκολεύει κάτι στα γυρίσματα;
Όχι. Όλα είναι τέλεια. Περνώ τέλεια στα γυρίσματα! Παίζουμε.
Τι σου αρέσει να κάνεις όταν έχεις ελεύθερο χρόνο;
Παίζω με την αδελφή μου και με τα σκυλάκια μου. Παίζω και μπάλα με τους φίλους μου.
Είσαι ο μικρότερος από τα αδέλφια σου;
Όχι. Έχω και μια μικρή αδελφή, την Αντριάνα. Αλλά εγώ επειδή είμαι πιο μεγάλος την προσέχω.
Τα αδέλφια σου τι σου λένε που σε βλέπουν στην τηλεόραση;
Δεν μου λένε κάτι. Εντάξει, χάρηκαν που με είδαν στην αρχή, μετά δεν έβλεπαν το σήριαλ, διότι πήγαιναν να κοιμηθούν.
Εντάξει, λογικό, είναι σήριαλ για μεγάλους αυτό.
Ε, μου είπαν πάντως χίλια «συγχαρητήρια» στην αρχή. Τους άρεσα έτσι όπως έπαιζα.
Εσύ είδες τον εαυτό σου στη σειρά;
Ναι, ναι.
Και; Πώς σου φάνηκε;
Τέλεια όλα! Ήταν τέλειο! Μου αρέσει πάρα πολύ που παίζω!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: SHIONA
