Οι δύο αδερφές φωτογραφίζονται για πρώτη φορά στο Down Town και μιλούν για τα παιδικά τους χρόνια στη Λεμεσό, για την κοινή τους αγάπη για τον αθλητισμό και –φυσικά- τη δική τους, που δεν περιορίστηκε ποτέ στον βαθμό της συγγένειας.
Από την Τάνια Νεοκλέους
Φωτογραφίες: Δημήτρης Δημητρίου
Ήσασταν πάντα τόσο δεμένες;
Άντρεα: Νομίζω το «πάντα» στη δική μας περίπτωση έχει κυριολεκτική σημασία. Βλέποντας καμιά φορά τις παιδικές μας φωτογραφίες, είναι συγκινητικό να διαπιστώνεις ότι στις περισσότερος απεικονίζεται η Ελίνα μικρό παιδάκι να κρατά ένα μωράκι πάνω της. Σαν να ένιωθε και λίγο μαμά μου, παρόλο που η διαφορά που έχουμε είναι μόνο δύο χρόνια.
Ελίνα: Ήθελα να την κρατώ συνέχεια πάνω μου. Από την πρώτη στιγμή που την έφεραν βρέφος στο σπίτι οι γονείς μας, το καταλαβαίνεις από το ύφος μου στις φωτογραφίες πόσο ενθουσιασμένη ήμουν. Έτσι συνεχίστηκε και στην πορεία η σχέση μας. Δεν μπήκε ποτέ ανάμεσά μας η ζήλια ή ο ανταγωνισμός. Και αυτό ήταν κάτι που μας καλλιέργησαν από νωρίς οι γονείς μας. Για τη μαμά μας ήταν κόκκινη γραμμή το να μην τσακωνόμαστε χωρίς λόγο αλλά και το να έχουμε μια ουσιαστική σχέση μεταξύ μας.
Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχετε με τις δυο σας σε παιδική ηλικία;
Άντρεα: Φουλ θάλασσα, παιχνίδι, βόλτες. Κάναμε τα πάντα μαζί. Και στα αθλήματα μαζί και στις τρέλες μαζί και στα καλλιτεχνικά μαζί, σε όλα ήμασταν κολλητές.
Ελίνα: Κάναμε μόνες μας εκπομπές σε κασέτες, με δύο κασετόφωνα, γιατί είχα ένα εγώ και ένα η μαμά μας, οπότε βάζαμε τη μία κασέτα να ηχογραφεί και από την άλλη να παίζει μουσική. Κάναμε μουσικά διαλείμματα.
Ελίνα, πώς ήταν η Άντρεα ως παιδί;
Ήταν το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Εγώ ήμουν ένα ήσυχο, χαμηλών τόνων παιδί, που έπαιζα μόνη μου, χωρίς να με ακούει κανείς. Η Άντρεα, από την άλλη, ήταν η προσωποποίηση της φασαρίας και της… «καταστροφής». Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ήξερες από πού πέρασε ή να χρειαζόταν να την ψάξεις. Θα άκουγες ήχο, κραυγή, θα έβλεπες κάτι σπασμένο. Αυτό στην αρχή με ενοχλούσε πάρα πολύ, ειδικά όταν έμπαινε στο δωμάτιό μου και ήθελε να παίξει ή να ανακατέψει τα πράγματα, γιατί ήθελα να έχω τον χώρο μου.
Άντρεα: Οπότε, στα πολλά-πολλά, τι νομίζεις ότι έκανε, όταν ήμασταν Δημοτικό;
Τι;
Ελίνα: Ζήτησα από τον δάσκαλο του Σχεδιασμού και Τεχνολογίας να με βοηθήσει να φτιάξω έναν συναγερμό, που θα ενεργοποιούνταν με το άνοιγμα της πόρτας. Όταν τον τελείωσα, πήγα στο σπίτι και τον έβαλα στην πόρτα. Πήγε η Άντρεα να μπει στο δωμάτιό μου, όπως συνήθιζε να κάνει και ο συναγερμός άρχισε να χτυπά.
Άντρεα: Και τι δεν έκανε, για να έχει λίγο την ανεξαρτησία της από μένα, που ομολογουμένως ήμουν προσκολλημένη πάνω της και που παρόλο που είχα το δωμάτιό μου, ήθελα να κοιμάμαι μαζί της. Αν ήταν από το χέρι μου, θα μέναμε μαζί.
Τι κρατάτε μυστικό από τη μαμά σας όλα αυτά τα χρόνια και πλέον ήρθε η στιγμή να το μάθει;
Άντρεα: Η αλήθεια είναι πως, αν και αρκετά ετεροχρονισμένα, πλέον της τα έχουμε πει όλα. Όπως για παράδειγμα ότι έτυχε πολλές φορές να βγούμε έξω χωρίς να το ξέρει, ότι μου «κανόνισε» η Ελίνα να έχω κινητό στα κρυφά ή ότι για αρκετό καιρό πηγαίναμε προπονήσεις μπάσκετ, χωρίς να το πούμε στους γονείς μας.
Αυτό γιατί;
Ελίνα: Διότι η μαμά μας, στην προσπάθειά της να μας κάνει να αποκτήσουμε κάποια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, μας έγραψε χορό και πιάνο. Όταν αποφασίσαμε να διακόψουμε εκείνα τα μαθήματα και να ξεκινήσουμε τις προπονήσεις μπάσκετ, είπαμε να κάνουμε αυτή τη μετάβαση κάπως πιο ομαλή στα μάτια τους. Έτσι, για αρκετό καιρό πηγαίναμε προπόνηση μπάσκετ σε ένα γήπεδο κοντά στο σπίτι μας.
Άντρεα: Και επειδή περπατούσαμε μέσα από χωράφια, όταν έβρεχε και τα παπούτσια μας γέμιζαν με βρεγμένο χώμα, λέγαμε ότι παίζαμε κάτω από το σπίτι. Ήμασταν καλή ομάδα οι δυο μας και καταφέρναμε να μην γινόμαστε αντιληπτές, ακόμα και όταν για παράδειγμα οδηγούσαμε το αυτοκίνητο στα κρυφά. Όμως, παρά το γεγονός ότι ήμασταν ομολογουμένως αρκετά ατίθασες, προσέχαμε πάντα η μία την άλλη, οπότε και η μαμά μας ήταν σχετικά «ήσυχη», όταν ήξερε ότι ήμασταν μαζί, διότι σκεφτόταν ότι η μεγάλη ως πιο σοβαρή, θα έλεγχε την κατάσταση.
Ελίνα, η Άντρεα αναφέρει συχνά ότι ένας από τους λόγους που αγάπησε τον αθλητισμό ήσουν και εσύ.
Ελίνα: Ναι, παρόλο που θεωρώ ότι είχαμε και η κάθε μία μας ξεχωριστά αυτή τη ροπή. Δεν είναι ότι η μια δεν ήταν του αθλητισμού και η άλλη ήταν. Ήμασταν και οι δύο, οπόταν είπαμε, αφού κάνουμε τα πάντα μαζί, να το κάνουμε και αυτό. Πριν την εφηβεία παίζαμε μαζί ποδόσφαιρο και γενικά κάναμε οτιδήποτε είχε σχέση με μπάλα. Μπορεί να μην ξέραμε καν το άθλημα, αλλά κάτι θα βρίσκαμε να παίξουμε.
Άντρεα: Κλασικά κορίτσια! Εγώ έπαιζα βόλεϊ και με πήρε στο μπάσκετ για να είμαστε παρέα, οπότε με έπαιρνε από το χεράκι και μου έλεγε, θα κάνουμε αυτό, θα κάνουμε εκείνο. Και γήπεδα πηγαίναμε μαζί να παρακολουθήσουμε αγώνες, πάντα παρέα. Βασικά ήμασταν συνέχεια μέσα στα γήπεδα, είτε παρακολουθούσαμε είτε παίζαμε. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε.
«Κλασικά» κορίτσια.
Ελίνα: Σίγουρα όχι. Αν είναι κάτι για το οποίο ευχαριστούμε τους γονείς μας, είναι που δεν μας είπαν ποτέ ότι μια κοπέλα κάνει αυτό ή το άλλο, αλλά ούτε και μας έδωσαν ποτέ, πέρα από κάποιες βασικές αρχές, μια γραμμή να ακολουθήσουμε. Και τα παιχνίδια μας ήταν πιο ουδέτερα, δεν ήταν ποτέ τόσο «θηλυκές» οι ενασχολήσεις μας, αλλά ούτε νιώσαμε ποτέ τους γονείς μας να μας περιορίζουν σε κουτάκια.
Άντρεα: Αντίθετα, ήταν πολύ ενθαρρυντικοί στο να κάνουμε πράγματα που δεν «συνηθίζεται» να κάνουν κοπέλες. Αυτό ερχόταν και από τη μαμά, αλλά και από τον παππού κυρίως, ο οποίος ήταν πολύ ενθαρρυντικός στο να είμαστε δυναμικές, να κάνουμε πολλά αθλήματα, να είμαστε τολμηρές απέναντι στη ζωή, ενώ μας μάθαινε να οδηγούμε. Αυτό μας έκανε καλό, γιατί μας έδωσε εμπειρίες που άλλες κοπέλες μπορεί να μην τις είχαν. Έχουμε ωραίες εμπειρίες να θυμόμαστε.
Πλέον είστε και συνάδελφοι στο κανάλι της Cablenet, η μία στη θέση της αθλητικογράφου και η άλλη στη θέση της γραφίστριας. Πώς ζείτε αυτή την εμπειρία;
Άντρεα: Νομίζω είμαστε και οι δύο στο στοιχείο μας. Έχουμε άνεση όταν πηγαίνουμε δουλειά μαζί και νομίζω φαίνεται και στις δύο πιο ευχάριστη η ώρα. Επειδή είναι δύσκολο το πρόγραμμα του live football, το οποίο μπορεί να αφορά Σαββατοκύριακα, αργίες κτλ, το γεγονός ότι δουλεύουμε μαζί, μας επιτρέπει να κανονίζουμε να πάμε για ένα φαγητό ή καφέ πριν από τη δουλειά και να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Κατά τη διάρκεια της δουλειάς, βοηθούμε αρκετά η μία την άλλη, ειδικά στις περιπτώσεις που είμαστε στον αέρα. Μπορεί να συμβεί κάτι που εγώ να μην το αντιληφθώ, από την πιο μικρή λεπτομέρεια μέχρι κάτι σοβαρό και να μου το επισημάνει η Ελίνα. Παρακολουθεί τα πάντα και πάντα βοηθά.
Ελίνα, πώς βρίσκεις γενικότερα την Άντρεα στην τηλεόραση και μάλιστα σε δύο τόσο διαφορετικούς ρόλους, τον ένα στην αυστηρή ενημέρωση και τον άλλο στην ψυχαγωγία;
Ελίνα: Νομίζω είναι δύο είδη που τα υποστηρίζει εξίσου καλά, διότι αποτελούν στον ίδιο βαθμό πτυχές του χαρακτήρα της. Η Άντρεα δεν είναι ούτε μόνο αυστηρή, ούτως ώστε να πω ότι την προτιμώ σε ένα δελτίο αλλά ούτε και μόνο χαβαλές, για να της πάει μόνο η ψυχαγωγία. Νομίζω της βγαίνουν πολύ φυσικά αυτά που κάνει και έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει περισσότερα από ένα πράγματα.
Άντρεα, φτάνοντας στο τέλος της τρέχουσας τηλεοπτικής σεζόν, ποια γεύση σού άφησε η δεύτερη χρονιά στο «Λούης Night Show»;
Μια πολύ ευχάριστη γεύση, πολύ καλύτερη ακόμα και από την πρώτη χρονιά. Περνάμε πολύ όμορφα με όλους τους συνεργάτες, ενώ η παρουσία της Pan νιώθω ότι έφερε έναν άλλο αέρα στην εκπομπή. Δέσαμε από την αρχή, σε σημείο που δεν θυμάμαι από τον επαγγελματικό μου χώρο να είχα ξανά αυτή τη χημεία με συνάδελφο κοπέλα και να κάνουμε τόση παρέα ακόμα και εκτός δουλειάς.
Επειδή στην τηλεόραση είδαμε πολλές φορές να συμβαίνουν απρόβλεπτα πράγματα, θα το έβλεπες κάποια στιγμή να έκανες μια εκπομπή με την Ελίνα;
Άντρεα: Εγώ θα το ήθελα πάρα πολύ, γιατί η Ελίνα ασχολείται με αθλήματα, όπως είναι ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, τα extreme sports, το surfing, η φόρμουλα, τα motor sports, τα θαλάσσια sports και γενικότερα με ασχολίες τις οποίες εγώ είτε τις φοβάμαι είτε τις γνωρίζω μόνο στον βαθμό που απαιτεί η δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κατά καιρούς διάφορες ιδέες, αλλά ούτε το κυνηγήσαμε ποτέ ούτε και το ψάξαμε ιδιαίτερα. Νομίζω ότι αν έρθει ποτέ η ώρα, θα το αναλύσουμε περισσότερο.
Εξωτερικά μοιάζετε πάρα πολύ. Έτυχε να σας το πουν στον δρόμο;
Ελίνα: Ναι. Το πιο πρόσφατο περιστατικό που θυμάμαι, μάλιστα, ήταν σε δύο καταστήματα στο mall, όπου με ρώτησαν αν είμαι αδερφή της Άντρεας Καφά. Είναι λίγο περίεργο να σου το λένε άνθρωποι που δεν σε ξέρουν, όμως η αλήθεια είναι ότι έτυχε και να μας πουν ότι δεν μοιάζουμε καθόλου.
Να σας φλερτάρει ο ίδιος άντρας, έχει συμβεί;
Άντρεα: Έχει συμβεί κάποια στιγμή να σταλεί και στις δύο ένα μήνυμα στα social media, που για μένα δεν είναι φλερτ αυτό το πράγμα. Όμως κανονικό φλερτ όχι, δεν έτυχε και μάλιστα νομίζω ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που θα μας γνωρίσει έστω και για λίγο, να τολμήσει κάτι τέτοιο.
Σε εσάς αρέσουν οι ίδιοι τύποι αντρών;
Άντρεα: Μας αρέσουν οι ακριβώς αντίθετοι. Δηλαδή, έναν που θα βρει η Ελίνα ενδιαφέροντα, εμένα δεν θα είναι του γούστου μου, όπως και το αντίστροφο. Σε γενικές γραμμές ξέρουμε ποιοι μπορεί να αρέσουν στην καθεμιά και ευτυχώς είμαστε πολύ διαφορετικές στα γούστα μας.
Έτυχε να δείτε η μια την άλλη στα πατώματα για έναν έρωτα;
Άντρεα: Ε, ναι! Εντάξει, η Ελίνα λίγες περισσότερες φορές εμένα, διότι η ίδια δεν μοιράζεται εύκολα τα συναισθήματά της, ακόμα και με μένα που είμαι ο πιο κοντινός της άνθρωπος. Εγώ από την άλλη, είμαι ανοιχτό βιβλίο. Θα τα πω όλα στην Ελίνα, για να φεύγουν από πάνω μου. Εκείνη, από την άλλη, όταν απομακρύνεται, ξέρω ότι δεν είναι καλά. Ενώ τα δικά μου, τα περνούμε πιο πολύ μαζί.
Δεν διακωμωδείτε και λίγο τα δράματά σας;
Άντρεα: Πάντα το κάνουμε αυτό, όχι μόνο στους έρωτες. Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, το βάζουμε κάτω, το συζητάμε, λέμε θα κάνουμε αυτό και μόλις πάρουμε λίγο τα πάνω μας, αρχίζουμε να κάνουμε πλάκα πάνω σε εκείνο που έγινε, για να το απομυθοποιήσουμε.
Σήμερα γιατί αγαπάτε η μια την άλλη;
Άντρεα: Γιατί δεν ζήσαμε τίποτα η μια χωρίς την άλλη. Από επιλογή, περάσαμε τα πάντα μαζί και νομίζω προσπαθούμε και οι δύο να βοηθούμε η μια την άλλη, όσο μπορούμε στα πάντα.
Ελίνα: Για μένα η αγάπη είναι το πιο ψηλό σκαλοπάτι της φιλίας. Ανεξάρτητα από τη συγγένεια, δεν μπορείς να έχεις ένα τέτοιο συναίσθημα για κάποιον, αν δεν τον εγκρίνεις πρώτα ως άνθρωπο. Γι’ αυτό και η Άντρεα για μένα δεν ήταν ποτέ μόνο η αδερφή μου, αλλά η καλύτερή μου φίλη. Χωρίς τη φιλία, νομίζω θα υπήρχε πάντα ένα κενό μεταξύ μας.
Styling: Shona Muir
Μακιγιάζ: Μαίρη Μυριανθοπούλου και Anna Menne (Ilona Makeup team by Inglot)
Μαλλιά: Αντρέας Χριστοδούλου
Ευχαριστίες στο Murphy’s Pub για τη φιλοξενία.
