Ο Χάρης είναι στην πιο δημιουργική του φάση: Ασχολείται με την πολιτική, κάνει θέατρο και, παράλληλα γράφει και παίζει στο πολυαναμενόμενο «Καφέ της Χαράς» το οποίο θα δούμε σύντομα από τον ΑΝΤ1. Στη συνέντευξή του, μας αποκαλύπτει πρώτη φορά τις αλλαγές που θα υπάρξουν στο σήριαλ, ενώ αναφέρεται και στις άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές του εαυτού του και της ζωής του – μιας ζωής σαν ταινία, όπως λέει κι ο ίδιος…
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
ΤΟ «ΚΑΦΕ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ», ΟΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ
«Καταρχάς, πρέπει να δηλώσω υπεύθυνα ότι η ιδέα για να επαναφέρουμε κάτι που είχε αγαπήσει τόσο πολύ ο κόσμος, ανήκε στον Γιάννη Λάτσιο. Πριν τέσσερα-πέντε περίπου χρόνια, με είχε καλέσει στο γραφείο του, στον ANT1 και μου πρότεινε να ξανακάνουμε τους “Μεν και τους Δεν”. Εξεπλάγην, δεν το περίμενα. Θα είχε σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον, όμως το προφίλ του κολλητού μου, Στέλιου Μάινα, δεν θα ταίριαζε με τίποτα πια στον ρόλο που είχε τότε. Δύσκολα θα ταυτιζόταν. Ο άνθρωπος επέλεξε να κάνει άλλα πράγματα. Έπειτα συζητήσαμε για το “Κωνσταντίνου και Ελένης” και τέλος καταλήξαμε στο “Καφέ”. Το είχαμε τελειώσει με τέτοιο τρόπο με την Άννα Χατζησοφιά που, στην ουσία, είχαμε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο της επιστροφής του. Λες και το ξέραμε… Είναι μία τεράστια παραγωγή, αλλά ευτυχώς βρήκαμε χορηγούς, ενδιαφέρθηκαν διαφημιστές, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να γίνει. Έχει πολύ μεγάλο μπάτζετ. Η σειρά θα επιστρέψει και θα δείτε τους ήρωές της 13 χρόνια μετά. Αλλαγμένους, με το βάρος της ηλικίας τους, πικραμένους, γεμάτους απωθημένα. Ο γιος του Περίανδρου Πώποτα έχει μεγαλώσει πια, το ίδιο και η κόρη της Χαράς, η Βάλια, και, ουσιαστικά, τα παιδιά ενώνονται και η ιστορία αρχίζει. Εξ’ αιτίας των παιδιών συναντιούνται και πάλι όλοι από την αρχή, ο καθένας κουβαλώντας τα θέματα και τις πικρίες του. Και γίνεται…έκρηξη. Θα δούμε ότι ο χρόνος που πέρασε, όντως άλλαξε κάποια πράγματα, όπως επίσης ότι και κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Θα μπει στη σειρά η Ζέτα Δούκα, η οποία είναι εξαιρετική ηθοποιός, κι έρχεται για να αναταράξει τη ζωή του Περίανδρου Πώποτα. Θα βρίσκεται όμως και η Χαρά, η Ρένια Λουιζίδου, και καταλαβαίνετε… Οι ανατροπές και οι αλλαγές θα διαδεχθούν η μία την άλλη. Αν σκεφτείς ότι εγώ, ως άνθρωπος, είμαι διαφορετικός, αντίστοιχα και οι ρόλοι θα διαφέρουν. Είμαστε αλλαγμένοι όλοι οπτικά, αλλά οι χαρακτήρες μας, πάνω κάτω, μένουν ίδιοι ή πηγαίνουν προς τα πίσω. Νομίζω ότι θα την αγαπήσει εκ νέου ο κόσμος τη σειρά. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα μας δείτε τον Ιανουάριο, με αφορμή τα 30 χρόνια του ΑΝΤ1».
Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ…
«Δεν περιμένω να κάνουμε πάλι 60% με το “Καφέ της Χαράς”. Ούτε νιώθω πως θα αναμετρηθώ με αυτό το τεράστιο μέγεθος της επιτυχίας. Με νοιάζει να κάνω μία καλή δουλειά! Ελπίζω να πάει καλά. Αν δεν πάει, θα στεναχωρηθώ λίγο, αλλά δεν θα τελειώσει εκεί η καριέρα μου. Δεν έχω την αγωνία τού να κάνω μόνο επιτυχίες. Είμαι σε μία ηλικία που δεν θα μου κοστίσει φοβερά μία αποτυχία. Κάνω αυτή τη δουλειά με χαρά κι αυτό μου αρκεί. Το θέμα είναι αν θα αρέσει στον κόσμο, ο οποίος, όσο εύκολα σε ανεβάσει, εξίσου εύκολα σε κατεβάζει και σε γκρεμίζει. Έχω χορτάσει την επιτυχία, αλλά δεν έχω εθιστεί. Ναι, ξέφυγα κάποτε – ήταν και λογικό άλλωστε… Είχα όμως τους ανθρώπους δίπλα μου, τους σωστούς ανθρώπους, που με κράτησαν στη γη, αλλά είχα κι ένα μυαλό που με έβλεπε όπως ακριβώς ήμουν. Γιατί ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν. Βλέπω πολλούς ανθρώπους της δουλειάς μας, κυρίως νέους, που κάνουν μία επιτυχία και υπερεκτιμούν τον εαυτό τους. Νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο – το οποίο δεν είναι. Αυτό με τσακίζει εμένα, διότι έρχεται αύριο μεθαύριο η πραγματικότητα και σε συνθλίβει. Η επιτυχία είναι μία ερωμένη και σίγουρα όχι πιστή. Σήμερα την έχεις, αύριο μπορεί όχι. Σου προσφέρει δύναμη, αναγνώριση, εξουσία -έως ένα βαθμό-, αλλά σου στερεί κιόλας. Νιώθω πιο ελεύθερος όταν είμαι στο εξωτερικό και περπατάω στο δρόμο, για παράδειγμα. Φέρομαι αλλιώς. Ωστόσο, αρκετές φορές, έχω πέσει και σε ένα «σμήνος» κόσμου που με αναγνώρισε. Όπως πριν λίγο καιρό, στο Λονδίνο. Περνούσα έξω από τα «Harrod’s», και άκουσα μία παρέα που έβγαινε από το κατάστημα να φωνάζει: “Εεεε, ο Ρώμας είναι αυτός!” (γελάει). Ωραίο είναι, τιμητικό, αλλά κάποιες φορές θες και την ηρεμία σου… Όλα αυτά τα χρόνια, μπήκαν στη ζωή μου άνθρωποι για τους λάθος λόγους. Ήθελαν άλλα πράγματα από εμένα τελικά. Τον Ρώμα και όχι τον Χάρη. Εντάξει, συνέβη κι αυτό. Πληγώνεσαι και μαθαίνεις».
«Η ΗΡΩΙΚΗ ΜΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!».
«Όταν ήμουν μικρός, δεν ήμουν ούτε ήσυχος, ούτε φρόνιμος, ούτε και χαμηλών τόνων. Ήμουν ένα ατίθασο παιδί, που ήθελε να κάνει το δικό του και είχε την έπαρση, την άγνοια κινδύνου των πραγμάτων. Πίστευα ότι μπορούσα να τα κάνω όλα! Να κατακτήσω όλο τον κόσμο! Κι από την άλλη, είχα πολλά θέματα μαζί μέσα στο μυαλό μου… Είχα έντονα συναισθήματα. Είχα μία δύναμη μέσα μου που δεν ήξερα πως να την κατευθύνω. Εκεί που ήθελα να κατακτήσω τα πάντα, εκεί μπορούσε να με πάρει από κάτω αυτό το πάθος και να αυτοκαταστραφώ. Μεγαλώνοντας το κοντρόλαρα. Διοχέτευσα το πάθος μου σε αυτό που πραγματικά ήθελα. Ήταν αναπόφευκτο το να γίνω ηθοποιός και, στην εποχή που το έκανα, πήγα κόντρα στο σπίτι μου. Μπήκα στην Ιατρική μεν, γιατί ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει γιατρό, αλλά εγώ είχα άλλα σχέδια. Η ιστορία είναι γνωστή. Συγκρουστήκαμε, άλλαξα το όνομά μου, βγήκα στο θέατρο με το όνομα “Ρώμας” -είναι το επίθετο της μητέρας μου- και όχι “Ρασιάς”, όπως έλεγαν τον πατέρα μου. Ήταν μία ηρωική επανάσταση αυτό για μένα, γιατί έπεισα τον ευκατάστατο πατέρα μου, ότι δεν είχα ανάγκη τα λεφτά του και πορεύτηκα μόνος μου. Σαν ταινία ήταν όλο αυτό. Ήμουν νέος, ωραίος, ξεκίνησα ως bartender, χωρίς να ξέρω τη δουλειά, ήμουν φοιτητής Ιατρικής και, παράλληλα, μπήκα στο θέατρο. Είχα μεγάλη ενέργεια και δίψα για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ήθελα να ξεφύγω κιόλας από το σπίτι. Δεν είχα πάντα ωραίες εικόνες από την παιδική μου ηλικία, με την έννοια ότι υπήρχαν μεγάλες συγκρούσεις. Οι δικοί μου ήταν δύο άνθρωποι που δεν ταίριαζαν σε κανένα επίπεδο. Ούτε κοινωνικά, ούτε ταξικά, ούτε ιδεολογικά. Υπήρχε αγάπη και πάθος στην αρχή – και γι’ αυτό έκαναν και τρία παιδιά. Ωστόσο, δεν ταίριαζαν. Ο καθένας τους ήταν αξιόλογος άνθρωπος. Ο πατέρας μου ήταν εξόριστος στην Μακρόνησο και η μητέρα μου ήταν στην αντίθετη παράταξη. Υπήρχαν έντονες πολιτικές διαφωνίες. Μεγάλωσα με ταξικές διαμάχες, όπως επίσης και με την πικρή γεύση της οικογένειας που δεν μπορούσε να μείνει ενωμένη. Αυτό υπάρχει και στα έργα μου και το διακωμωδώ».
Ο ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Φέτος το καλοκαίρι δεν ξεκουράστηκα αρκετά. Έκανα διακοπές, αλλά λόγω της υποψηφιότητάς μου στην περιφέρεια, δεν έφυγα όσο θα ήθελα. Είχα ένα εξαντλητικό διάστημα. Δεν έκανα προεκλογική καμπάνια σωστή, δεν είχα και τον χρόνο άλλωστε. Αυτό το είχα πει και στον νυν περιφερειάρχη, Γιώργο Πατούλη. “Δεν το έχεις ανάγκη εσύ!”, μου απάντησε. Ευτυχώς ο κόσμος με τίμησε και εξελέγην έκτος στη σειρά. Είμαι υπεύθυνος στα θέματα πολιτισμού. Κάποιοι συνάδελφοί μου, και όχι μόνο, επέλεξαν να ασχοληθούν με τα κοινά για να βρουν μία θεσούλα. Εγώ ασχολήθηκα για να προσφέρω ό,τι και όσο μπορώ. Άλλωστε, η πρόταση για τη πολιτική με πέτυχε στην πιο δημιουργική μου φάση: Ετοιμάζαμε το “Καφέ της Χαράς” και, παράλληλα, έχω αγοράσει το “Θέατρο Αθηναΐδα” για τα επόμενα πέντε χρόνια. Έχω, δηλαδή, τηλεόραση και θέατρο. Η ερώτηση που μου κάνεις τώρα “και πώς θα τα προλάβεις όλα αυτά;”, είναι συνέχεια στο μυαλό μου και απαντώ πως “θα πρέπει να κοπώ χίλια κομμάτια”. Ε, ας κοπώ! Ελπίζω πάντως πως το μεγαλύτερο μερίδιο των θεατών μου, δε θα ενοχληθεί από την απόφασή μου να ασχοληθώ με τα κοινά. Άλλωστε, είμαι στην αυτοδιοίκηση και όχι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής. Δεν ανήκω ουσιαστικά σε κάποιο κόμμα».
«Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ!»
«Η περίοδος που δεν ήμουν ερωτευμένος στη ζωή μου, δεν ήταν μεγάλη. Πάντα με θυμάμαι ερωτευμένο! Δεν γίνεται αλλιώς για μένα. Πέρασα τη φάση των περιστασιακών συνευρέσεων, αλλά ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος που ανήκε κάπου. Είχα σχέσεις. Έκανα κι ένα γάμο δυόμιση-τριών ετών. Από εκεί κι έπειτα πάντα ήμουν σε σχέσεις, τριών, τεσσάρων και πέντε χρόνων. Σήμερα έχω σχέση εδώ και εννέα χρόνια και είμαι πολύ ευτυχισμένος! Μου αρέσει να είμαι με έναν άνθρωπο και να ζω συντροφικά. Να κάνω τις απαραίτητες υπερβάσεις, αλλά να βλέπω να γίνονται εξίσου από την άλλη πλευρά, γιατί μόνο έτσι έρχεται η ισορροπία: Με το να υπάρχει συμβιβασμός. Ο συμβιβασμός δεν είναι κάτι κακό. Ουσιαστικά δίνει στον άλλον λίγο χώρο μέσα σου. Σαν την αγάπη. Παραμερίζεις τον εγωισμό σου για να μπει το “σ’ αγαπώ”. Σπουδαίο πράγμα. Έτσι, λοιπόν, είμαι σε μία σχέση που ζω πολύ όμορφα, συντροφικά – κοντολογίς, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και δεν μου λείπει τίποτα. Παρακαλώ, μην με ματιάστε!».
