Όσα τους καθόρισαν, όσα έμαθαν και όσα άλλαξαν στη ζωή τους μέσα στα χρόνια. Οι δυο καλλιτέχνες μιλούν στο Down Town με αφορμή τις κοινές τους εμφανίσεις στο νησί μας.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΦΑΜΑΝΩΛΗΣ
Δέσποινα Βανδή
Ξέρω πως και η σχέση σου με την Κύπρο μετράει πολλά χρόνια. Πώς ξεκίνησε, Δέσποινα; Τι θυμάσαι;
Η σχέση μου με την Κύπρο είναι θα έλεγα καρμική. Εξάλλου, Ελλάδα και Κύπρος είναι μία πατρίδα και ένα στις καρδιές μας. Όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας μου έχω έρθει πολλές φορές στην Κύπρο, και κάποιες φορές έχω συνδυάσει τις live εμφανίσεις μου με ολιγοήμερες διακοπές. Αυτό που πάντα έχω να θυμάμαι είναι οι ζεστοί, εκφραστικοί και ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, οι ομορφιές του τόπου, η φιλοξενία, η τεράστια αγκαλιά κι αγάπη που νιώθω κάθε φορά που εμφανίζομαι. Είμαι πολύ χαρούμενη που επιστρέφω στην Κύπρο – και μάλιστα μετά από τη δύσκολη για όλους περίοδο με την πανδημία και τα lock downs. Όπως ο κόσμος έχει την ανάγκη να τραγουδήσει και να διασκεδάσει, έτσι κι εγώ έχω την ανάγκη να νιώσω ξανά τη «μαγεία» του live. Αυτό ακριβώς θα κάνουμε και με τον Κωνσταντίνο στις εμφανίσεις μας στις «Notes live», στη Λεμεσό: Θα χαρίσουμε στον κόσμο μοναδικές μουσικές στιγμές και θα γίνουμε ένα μαζί του μέσα από αγαπημένα τραγούδια.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μία «άλλη» Δέσποινα, από όσο την είχαμε συνηθίσει στη «χρυσή» δεκαετία των 00s’ – ίσως και λόγω της ενασχόλησή σου με την τηλεόραση πια. Τι σε έκανε να αλλάξεις τόσο; Να γίνεις τόσο πολύ εξωστρεφής και επικοινωνιακή; Ή πάντα ήσουν έτσι, απλώς αυτό δεν έβγαινε προς τα έξω;
Θα μου επιτρέψεις να πω ότι δεν βλέπετε μια άλλη Δέσποινα. Ουδέποτε ήμουν «εσωστρεφής» ή «απόμακρη». Ήμουν και παραμένω ο ίδιος άνθρωπος. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο σίγουρα υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη Δέσποινα του τότε και του τώρα, καθώς κάθε καλλιτέχνης θεωρώ ότι οφείλει να δουλεύει διαρκώς και με τα χρόνια να εξελίσσεται, προσφέροντας πάντα το 100% του και αφουγκραζόμενος την εποχή και τις ανάγκες του κοινού.
Το ίδιο παρατηρούμε και σε ό,τι αφορά στο τραγούδι. Ακόμη και στις μουσικές επιλογές που κάνεις. Τι άλλαξε μέσα στα χρόνια, έπειτα από 27 χρόνια προσωπικής δισκογραφίας, στη σχέση σου με τη μουσική; Αναγνωρίζεις καθόλου σήμερα σε σένα εκείνο το κορίτσι που τραγουδούσε κάποτε «Γέλα μου» και έκανε όνειρα για το μέλλον;
Τόσο το κορίτσι του «Γέλα μου», όσο και η γυναίκα του «Πέτρα», όπως λέγεται το πρόσφατο single που μου έγραψαν ο Γιώργος Θεοφάνους και ο Νίκος Μωραΐτης, έχουν ένα κοινό: Tην αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι! Σίγουρα το κορίτσι του «Γέλα μου» χαίρεται που δεν σταματά να εξελίσσεται και που βλέπει τα όνειρά του να πραγματοποιούνται. Και σίγουρα συνεχίζει να ονειρεύεται και να δουλεύει για να εκπληρώσει ακόμα περισσότερα όνειρά του.
Τώρα τα όνειρά σου σε τι αφορούν, σε ό,τι αφορά στην καριέρα σου και στην επαγγελματική σου πορεία; Η μουσική παραμένει η μεγάλη αγάπη κι ο μεγάλος έρωτας, αλλά η τηλεόραση είναι το φλερτ που μπήκε ξαφνικά στη ζωή σου;
Η μουσική και το τραγούδι είναι η πρώτη και παντοτινή μου αγάπη. Η ενασχόλησή μου με την τηλεόραση, όπως και με το θέατρο, προέκυψαν στην πορεία. Και σε αυτά, όπως και στη μουσική, δίνομαι με όλο μου το «είναι» και νιώθω ευγνώμων που ο κόσμος με αγκαλιάζει σε κάθε επαγγελματικό μου βήμα.
Κωνσταντίνος Χριστοφόρου
Πόσα έχουν αλλάξει στη ζωή, 25 χρόνια μετά το «Ό,τι μ’ αφορά», τον πρώτο σου προσωπικό δίσκο;
Η φράση του τραγουδιού που είπε ο Νίκος Παπάζογλου, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», είναι πολύ σοφή. Όλα έχουν αλλάξει στη ζωή μου, αλλά εκείνο που δεν έχει αλλάξει ποτέ είναι ο ενθουσιασμός που είχα, όταν το 1996 ετοίμαζα τον πρώτο μου δίσκο· αυτός παραμένει αναλλοίωτος. Υπάρχουν πράγματα που θυμάμαι με μεγάλη συγκίνηση σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι, κι είναι και άλλα που θέλω να ξεχάσω. Τώρα, μετά τα 40 μου, μπορώ να σου πω πως βρίσκω τον εαυτό μου, είμαι αυτός που θέλω να είμαι και κάνω μόνο όσα με εκφράζουν και αγαπώ.
Ποια είναι αυτά που θέλεις να ξεχάσεις;
Έχω επιλεκτική μνήμη -ευτυχώς-, επομένως κάποια πράγματα τα διαγράφω – ιδιαίτερα αυτά που αφορούν στην προσωπική μου ζωή. Είναι πράγματα -κάποιες καταστάσεις αν θες- στα οποία αισθάνομαι πως αδίκησα ο ίδιος τον εαυτό μου, και κατ’ επέκταση τη δουλειά μου, που ξέρεις πόσο πολύ την αγαπώ αφού την θεωρώ άρρηκτα συνδεδεμένη με την ίδια μου τη ζωή. Κάποια λάθη μου στην προσωπική μου ζωή με πήγαν πίσω· και στο ερωτικό κομμάτι, αλλά και γενικότερα.
Σε ό,τι αφορά στο ρεπερτόριό σου;
Είμαι υπερήφανος για το ρεπερτόριό μου κι είναι συνειδητή η επιλογή μου να τραγουδώ όσα επιλέγω να πω. Αγαπώ τα τραγούδια που λέω, και χαίρομαι που έχουν και τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Ούτε ήθελα ποτέ να το παίξω «σοβαροφανής», ούτε να θεωρηθώ οτιδήποτε άλλο. Λόγω του πατέρα μου, που ήταν μουσικός, αλλά και αργότερα, με τις σπουδές μου, τη μουσική τη ζω από μικρό παιδί, κι έτσι νιώθω και αγαπώ όλα τα είδη της. Μου λένε, πολλές φορές, σε κάποιες διαφορετικές εκδηλώσεις «μα, γιατί δεν τραγουδάς κι αυτό;», εννοώντας ένα άλλο ρεπερτόριο. Δε νομίζω ότι «αδικώ» τον εαυτό μου. Ίσα ίσα που είναι προνόμιο να τραγουδώ αυτά που αγαπώ και με αυτά να περνάω και εγώ καλά αλλά και ο κόσμος. Αλλιώς θα έπληττα.
Γιατί άφηνες, στο παρελθόν, την προσωπική σου ζωή να επηρεάζει τη δουλειά σου;
Γιατί διακατέχομαι από ακατάσχετη παρόρμηση. Μικρότερος δε, δεν μπορούσα με τίποτα να χαλιναγωγήσω τα συναισθήματά μου· τώρα πια, λιγότερο. Θεωρώ πως όλα αυτά πηγάζουν από την παιδική μας ηλικία. Κι όταν ένα παιδί καλείται να τα διαχειριστεί όλα μόνο του, από τότε που μικρό πήγαινε σχολείο -κι ήταν από μαθητής στην «πρώτη γραμμή»-, λέω «πάλι καλά που μπορέσαμε να διατηρήσουμε σώας τας φρένας». Δεν είναι δύσκολο να φύγει το μυαλό! Και, από την άλλη, πόσα να διαχειριστεί ένας άνθρωπος; Δεν μπορεί να τα κοντρολάρει όλα! Κατέληξα, με τα χρόνια, πως, ναι, ο τραγουδιστής είναι μοναχική δουλειά αλλά οι δίπλα, οι γύρω, οι άνθρωποι εμπιστοσύνης του, χρειάζονται και με το παραπάνω.
Δείχνεις πολύ κοινωνικός. Δεν είσαι;
Είμαι κατά κανόνα μοναχικός. Όσο κι αν δεν φαίνεται. Δείχνω κοινωνικός γιατί μ’ αρέσουν οι καλοί άνθρωποι, μ’ αρέσει να μιλάω, αγαπώ τους φίλους μου, μ’ αρέσουν οι συζητήσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να είναι ποτέ μόνοι τους, ενώ εγώ, αν δεν είμαι μόνος μου, δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως θα ήθελα.
Από πότε έχεις να ερωτευτείς;
Πάνε επτά-οκτώ χρόνια…Και δυσκολεύομαι πολύ να ερωτευτώ, μεγαλώνοντας. Δύσκολα έρχεται ο έρωτας πια. Ίσως γιατί έχω ζήσει πολύ έντονα πράγματα στη ζωή μου, στο παρελθόν. Νομίζω δε πως, όσο μεγαλώνουμε, ο έρωτας ξεθωριάζει κι είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει. Δεν το λέω για κακό. Αλλά, ωριμάζοντας, ζητάμε τα πιο απλά στη ζωή, τα οποία είναι και τα πιο σημαντικά· αυτά δεν είναι εύκολο να τα βρεις πια.
Οι αποτυχίες σου τι σου έμαθαν;
Στις αποτυχίες μου χρωστώ τις επιτυχίες μου. Είμαι πολύ πεισματάρης! Με θυμάμαι, για παράδειγμα, μικρό, στους δρόμους της Λεμεσού, όταν παίζαμε με τους φίλους μου, να θέλω πάντα να κερδίζω! Αν έπεφτα κάτω κι έχανα μια φορά, τις υπόλοιπες ήθελα να κερδίζω. Έφαγα πολλά «χαστούκια» στη ζωή μου – και για τα περισσότερα φταίω ο ίδιος. Κάποια από αυτά ήταν και πολύ άσχημα, τα οποία θα μπορούσαν να μου δημιουργήσουν και ανεπανόρθωτη ζημιά. Παρόλ’ αυτά, δεν τα έβαλα ποτέ κάτω! Έλεγα πάντα «από τη στιγμή που δεν πέθανα, συνεχίζω!». Και συνέχισα. Και ξανάφτασα εδώ που είμαι, με αυτή την επιτυχία – που δεν τη λέω εγώ, την μαρτυρούν οι αριθμοί στα air plays όλων των ελληνικών ραδιοφώνων, και για το «Billy Bam Bam» και για το «Δύσκολα τα πράγματα» και για το «Σ’ ένα τέταρτο», μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων δύο χρόνων. Όλα αυτά τα οφείλω στο πείσμα μου! Δεν εγκαταλείπω ποτέ!
Νομίζω πως ένας δεύτερος κύκλος καριέρας σου, έπειτα από μία κάμψη επτά ετών, ξεκίνησε με το «Και βάζω έναν Πάριο», το 2016…
Έχεις δίκιο γι’ αυτή την καμπή που μου αναφέρεις. Κι όταν θέλεις να κάνεις πρωταθλητισμό στη δουλειά σου, δεν ικανοποιείσαι αν δεν είσαι στο βάθρο. Αυτά τα επτά χρόνια, λοιπόν, ήταν «σκοτεινά» χρόνια για μένα, ήταν δύσκολα – έβρισκα όλες τις πόρτες κλειστές, παντού. Για έναν περίεργο λόγο, συγκυριακά ίσως. Και οφείλω να σου πω πως όλο αυτό που ζω αυτή τη στιγμή το χρωστώ στον Γιάννη Πάριο, που συμφώνησε τότε να πούμε μαζί εκείνο το τραγούδι με το οποίο ξαναμπήκα στον «χάρτη», σ’ αυτό το «γήπεδο» στο οποίο ξέρω πως κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου. Περίμενα π.χ πως θα πάει πολύ καλά στη συνέχεια το «Billy Bam Bam», αλλά αυτό που έγινε δεν το περίμενα ούτε στα πιο μεγάλα μου όνειρα! Το ίδιο συνέβη και με το «Σ’ ένα τέταρτο», αργότερα. Βοήθησαν σε αυτό βέβαια και οι εμφανίσεις που έκανα τα τελευταία χρόνια στις «Notes Live», το «δεύτερό μου σπίτι», μαζί με μεγάλους καλλιτέχνες, με αποκορύφωμα τις φετινές με τη Δέσποινα Βανδή, με την οποία θεωρώ πως η σχέση μας είναι καρμική και εύχομαι να έχει και συνέχεια – γνωριζόμασταν, βρισκόμασταν, αγαπιόμασταν, πήγαινε από ‘δω, ερχόταν από ‘κει το πράγμα, και είναι σαν αυτά τα «μαγικά» που κάποια στιγμή -έστω και μετά από χρόνια- ολοκληρώνονται χωρίς καλα-καλα να το καταλάβεις, πιο έτοιμα από ποτέ. Και να σου πω και κάτι άλλο για την Δέσποινα; Όσο πιο πολύ την γνωρίζεις φιλικά και επαγγελματικά, τόσο πιο πολύ την εκτιμάς για το ήθος, την παιδεία και το ταλέντο της. Και αυτό που την χαρακτηρίζει στις συνεργασίες της είναι ότι δίνει στον άλλο πολλά -χώρο και αγάπη- γιατί πολύ απλά μπορεί. Ξέρεις, είμαι 45 ετών πια. Δεν μου «επιτρέπεται» να κάνω ξανά οποιοδήποτε λάθος. Ούτε στη δουλειά μου, ούτε στη ζωή μου.
Τι θα συμβούλευες σήμερα εκείνο το παιδί που τραγουδούσε κάποτε «Το σ’ αγαπώ που μ’ αφορά» και τον μάθαινε όλη η Κύπρος;
Θα του έλεγα να προσέξει να μην πληγωθεί τόσο πολύ.
Πληγώθηκε πολύ;
Ναι. Πάρα πολύ! Κι από κόσμο που δεν το περίμενε…Ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Αυτός ο δεύτερος κύκλος καριέρας που πολύ εύστοχα μου ανέφερες πριν, αν και δεν έχει αλλάξει τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς, έχει αλλάξει ολότελα τον τρόπο σκέψης μου: Πλέον έχουν μπει τα όριά μου σε πολλούς και σε πολλά.
Info:
Η Δέσποινα Βανδή και ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου εμφανίζονται στις «Notes Live», στη Λεμεσό, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή (Για κρατήσεις: 25344344).
