Οκτώ νεαροί και ταλαντούχοι ηθοποιοί -τέσσερις άντρες και τέσσερις γυναίκες- γύρισαν πίσω το χρόνο, τότε που ήταν ακόμη παιδιά, κάνοντας στάση σε εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς ή την Πρωτοχρονιά, που ακόμη νοσταλγούν.
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΥΛΑΚΤΟΥ, ΤΟ «ΧΡΥΣΟ» ΦΛΟΥΡΙ
«Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά θυμάμαι που μαζευόμασταν σε κάποιο οικογενειακό σπίτι και παίζαμε χαρτιά και επιτραπέζια παιχνίδια με τα ξαδέλφια, τους θείους και τους συγγενείς. Έχω μια πολύ μεγάλη οικογένεια, περίπου δεκατέσσερα ξαδέλφια, οπότε ήταν επόμενο να γίνεται ένας μικρός χαμός. Σημαντική στιγμή εκείνης της βραδιάς ήταν το κόψιμο της βασιλόπιτας, καθώς, αυτός που θα έβρισκε το φλουρί θα έπαιρνε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Επίσης, ένα σημαντικό γεγονός που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν και τα πυροτεχνήματα που προετοιμάζαμε βδομάδες πριν για να τα ρίξουμε τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς.
Αν και οι γιορτές των Χριστουγέννων δεν μου αρέσουν, είναι λίγο περίεργο να περιμένεις τα Χριστούγεννα για να κάνεις κάτι διαφορετικό. Κι επειδή ορισμένα αγαπημένα μου πρόσωπα δεν βρίσκονται πια στη ζωή, συνήθως επιστρέφουν μέσα από αυτές τις όμορφες αναμνήσεις».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ, Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
«Από μικρός προσπαθούσα να ξεπεράσω την έκπληξη, την απορία, τον εκνευρισμό, τη μελαγχολία, τις ταινίες και γενικά τις παραδοσιακές εικόνες των Χριστουγέννων, καθισμένος στο παράθυρο βλέποντας τη φοινικιά ή την ακακία στους 25 βαθμούς και τη σούβλα να γυρίζει στο μοτέρ. Η μοίρα μού χάρισε την ευκαιρία να ζήσω αυτή την παιδική φαντασίωση το 2000 όταν πρωτοπήγα στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο στο Καναδά. Ως τυπικός αυτοκαταστροφικός Κύπριος, αποφάσισα να επιστρέψω για να κάνω έκπληξη στους γονείς μου που ζούσαν το δικό τους “δράμα”, επειδή ο γιόκας τους θα περνούσε τις γιορτές μακριά.
Με συνένοχο την αδελφή μου, η κάθοδός μου στην Κύπρο ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Ενθουσιασμός, χαρές, συγκίνηση και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρπαξα μια ωραιότατη πνευμονία που με κράτησε στην Κύπρο για μια ακόμα εβδομάδα. Ηθικό δίδαγμα: όσο κι αν δεν κατάφερα να ζήσω τα δικά μου “λευκά” Χριστούγεννα, το βλέμμα των γονιών μου όταν με πρωτοαντίκρισαν, είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που θα μου μείνουν αξέχαστες».
ΚΡΙΣΤΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΘΑΛΠΩΡΗ
«Κάθε χρόνος ήταν διαφορετικός και συνάμα τόσο ξεχωριστός. Αρχές του Δεκέμβρη στολίζαμε όλοι μαζί το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η μαμά μου έβαζε τους δίσκους της να παίζουν, καθώς ετοίμαζε τα γιορτινά γλυκά -εγώ περισσότερο την ταλαιπωρούσα, παρά τη βοηθούσα- που μοσχοβολούσαν όλο το σπίτι. Και την παραμονή Πρωτοχρονιάς μαζευόμασταν συγγενείς, φίλοι και άλλα αγαπημένα πρόσωπα, προσθέτοντας ακόμη περισσότερη ζεστασιά στο όλο σκηνικό.
Θυμάμαι, πόσο ανυπομονούσα να ανοίξω τα δώρα που μου έφερνε ο Άη-Βασίλης… μέχρι που στην ηλικία των 10 χρόνων ανακάλυψα την αλήθεια, την οποία βέβαια δεν μπορούσα να μαρτυρήσω, γιατί ο αδελφός μου ήταν κατά πολύ μικρότερός μου και δεν ήθελα να του χαλάσω τη μαγεία. Έτσι, έμαθα από μικρή, όπου κι αν είμαι αυτή τη μέρα, είτε στην Κύπρο, είτε στο εξωτερικό, να την περνώ με μια παρέα που μου προσφέρει ασφάλεια. Πάντα νιώθω πως αν αυτή η μέρα είναι όμορφη, έτσι θα εξελιχθεί και η υπόλοιπη χρονιά. Φέτος, όμως, άλλαξαν τα δεδομένα γιατί ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος θα προσεύχεται για εμάς από εκεί ψηλά. Γι’ αυτό, εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι ενωμένος και αγαπημένος, μα πάνω από όλα να έχει υγεία!».
ΜΑΡΙΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΕΣ
«Η Πρωτοχρονιά που θυμάμαι πιο έντονα ήταν εκείνη του 2000. Τότε ήμουν 12 χρόνων και μαζί με τη μαμά μου, επισκεφθήκαμε τον μικρότερο αδελφό της στη Βουδαπέστη, όπου σπούδαζε. Πρώτη φορά έβλεπα χιόνι στη ζωή μου. Ήταν τόσο πολύ, που με δυσκολία μπορούσαμε να μετακινηθούμε. Άσε, το κρύο. Η θερμοκρασία ήταν -17ο C. Το ωραιότερο από όλα, ήταν ότι κάναμε τρεις Πρωτοχρονιές μαζί. Τη μια αλλάξαμε το χρόνο με βάση την ώρα της Κύπρου, την άλλη σε ώρα Ουγγαρίας και την τρίτη σε ώρα Αγγλίας. Και αυτό γινόταν από σπίτι σε σπίτι. Καθοδόν, όμως, προς το σπίτι που θα κάναμε Πρωτοχρονιά σύμφωνα με την ώρα Αγγλίας, μπήκαμε σε λάθος λεωφορείο. Αποτέλεσμα;
Για δυο ώρες περιφερόμασταν άσκοπα και μας βρήκε το ξημέρωμα μέσα στο λεωφορείο, παρέα με τους συμφοιτητές του θείου μου από Αγγλία, Μογγολία, Ρωσία και Βουλγαρία. Μια πολιτισμική συνάντηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Παράλληλα, μέσα σε αυτές τις δέκα μέρες της παραμονής μας, ανεβήκαμε πάνω σε κάτι βουνά για να δούμε τη Βουδαπέστη από ψηλά -ακόμη θυμάμαι πόσο είχα κουραστεί- ενώ δεν παραλείψαμε τη βόλτα στον Ζωολογικό Kήπο της πόλης, με τους πιγκουίνους να μας υποδέχονται. Και φυσικά, παρά το κρύο, δεν έλειψαν τα ψώνια. Επιστρέψαμε με γεμάτες βαλίτσες!».
ΜΑΡΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
«Τα πιο αξέχαστα Χριστούγεννα της ζωής μου τα έζησα πριν από μερικά χρόνια με καλή παρέα. Θυμάμαι, είχαμε διανυκτερεύσει σε κάτι μικρά πέτρινα σπιτάκια στο Τρόοδος, σε ένα μαγευτικό χιονισμένο τοπίο. Εκεί ζήσαμε τις μεγαλύτερες περιπέτειες. Στην επιστροφή, βέβαια, αποκλειστήκαμε και λίγο έλειψε να κάνουμε Πρωτοχρονιά εγκλωβισμένοι στα χιόνια».
ΑΛΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ
«Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι πολύ έντονα τις Πρωτοχρονιές που περίμενα τον Άγιο Βασίλη να έρθει στο σπίτι για να μου φέρει τα δώρα. Κάθε χρονιά προσπαθούσα να μείνω ξύπνιος για να καταφέρω να τον δω έστω και για λίγο, αλλά ήταν μάταιο. Πάντοτε εγκατέλειπα τις προσπάθειες και το έριχνα στον ύπνο.
Θυμάμαι, σε ηλικία εννέα χρόνων να κάθομαι κρυφά, δίπλα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο περιμένοντας να φανεί ο Άη Βασίλης, με αποτέλεσμα να ξυπνήσω το πρωί και να βρίσκομαι και πάλι στο κρεβάτι μου. Βέβαια, στη συνέχεια στενοχωρήθηκα όταν έμαθα ότι δεν υπάρχει στα αλήθεια. Με ευχαριστεί, όμως, το γεγονός ότι περνούσα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά κοντά στην οικογένεια μου, όπως άλλωστε συνεχίζει ακόμα να γίνεται».
ΕΛΕΝΑ ΛΙΑΣΙΔΟΥ, ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗ
«Πάντα ήθελα ένα αδελφάκι. Δεν φαντάζεστε τη χαρά μου, όταν στα οκτώ μου, οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν ότι επιτέλους θα αποκτούσα μια αδελφούλα. Εκείνο το Δεκέμβριο του ‘93, στολίσαμε με τη μαμά μου το δέντρο από νωρίς. Τη μέρα που βγήκαν από το νοσοκομείο, πρέπει να ήταν γύρω στις 20 του μήνα, έφυγα τρεχάτη από την παράσταση μπαλέτου που είχα, μαζί με τον μπαμπά μου, για να πάω στο σπίτι να την υποδεχθώ.
Λίγες μέρες μετά, περάσαμε την πρώτη μας Πρωτοχρονιά μαζί. Ένιωθα σαν βασίλισσα. Ήταν σαν την κούκλα μου. Στην πορεία, η σχέση μου με τη Στέφανη είχε και τις δυσκολίες της, γιατί όταν εγώ έμπαινα στην εφηβεία, εκείνη ήταν ακόμη μικρή. Με το που έφυγα για σπουδές, γίναμε αυτοκόλλητες. Εκείνη με πάντρεψε, εκείνη μου βάφτισε τον γιο μου. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που πήρα, μέχρι που γέννησα το αγοράκι μου. Την πρώτη Πρωτοχρονιά που τον είχα μαζί μου -τότε ήταν πέντε μηνών- ήταν επίσης μια από τις ωραιότερες της ζωής μου».
ΜΑΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, MUSICAL MOMENTS
«Μια εικόνα είναι πάντα αποτυπωμένη στο μυαλό μου. Η γιαγιά μου, Ρίτσα Οικονόμου, καθισμένη στο πιάνο και τριγύρω όλοι εμείς να φοράμε σκουφιά του Άη-Βασίλη, να τραγουδάμε κι εγώ με την ξαδέλφη μου, Αλεξάνδρα, να παίζουμε τρίγωνα. Όλη η οικογένειά μου ήμασταν σαν μια μικρή χορωδία. Γύρω μας, το αναμμένο τζάκι και μπόλικα κεριά φώτιζαν απλόχερα τον χώρο.
Η αεικίνητη γιαγιά μου, η οποία σήμερα είναι 94 χρόνων, ζωή να ‘χει, ως μουσικός μάθαινε σε όλα τα εγγόνια της -από πέντε χρόνων- να παίζουν πιάνο. Και μετά το τραγούδι -αν ήμασταν σε μεγάλα κέφια, ρίχναμε και το χορευτικό μας- καθόμασταν όλοι μαζί και παίζαμε χαρτιά μέχρι το πρωί. Ακόμη κάτι που «κληρονομήσαμε» από τη γιαγιά.
Μέχρι σήμερα, μαζευόμαστε όλοι μαζί και τραγουδάμε, απλά πλέον οι παραμονές δεν είναι τόσες θορυβώδεις, όσο εκείνες των παιδικών μου χρόνων. Τα μόνα που παραμένουν τα ίδια είναι τα αγαπημένα μου πρόσωπα και το πιάνο. Σε όποιο σπίτι και αν μαζευτούμε, πάντα υπάρχει ένα. Μόνο στο πατρικό μου υπάρχουν τρία!».
